Εν είδει εισαγωγής, παραθέτουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από αυτό το..."αξιοσημείωτο άρθρο", από τη Μεγάλη Βρετανία. Ή ο πιο proper χαρακτηρισμός θα ήταν...αιρετικό .... :
(πρωτότυπο κείμενο: https://leftlockdownsceptics.com/2021/07/collaboration-or-resistance-part-1-our-brand-new-shiny-fascist-state/?doing_wp_cron=1636408939.4329669475555419921875 )
" Η δυσκολία να παραδεχθείς ότι σε ξεγέλασαν είναι ευθέως ανάλογη με το πόσο σε ξεγέλασαν και για πόσο καιρό. Ίσως η ονομασία από μέρος του νέου καθεστώτος ως φασιστικού να το κάνει ακόμα πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να το παραδεχτούν, εξαιτίας του άμεσου ενστίκτου αυτοάμυνας “Δεν είμαι φασίστας!”. Αλλά είναι σημαντικό να ονομάσουμε τι συμβαίνει. Είναι σημαντικό να ανασύρουμε όλες τις ιστορικές ομοιότητες, έτσι ώστε να ανακινήσουμε ξανά την ηθική νοημοσύνη που έχει θαφτεί κάτω από τόνους προπαγάνδας.[...]Αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η λογική -τουλάχιστον όπως γίνεται κατανοητή συνήθως- αλλά μια αντιστροφή της λογικής, λες και ο νους έχει βαλθεί να υπερασπιστεί στη δήλωση: “Ο ουρανός είναι πράσινος”. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός, συνάμα προσωπικός και κοινωνικός που λειτουργεί σε μαζική κλίμακα και είναι αριστοτεχνικά οπλισμένος από το κράτος. Πάλι, είναι παράλογα δύσκολο να το αναγνωρίσει κάποιος στον εαυτό του (είναι ένας προσωπικός μηχανισμός άμυνας!). Καθίσταται ακόμη πιο δύσκολο όταν είναι και κοινωνικά ευρέως διαδεδομένο. Κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει συμμετάσχει σε μια μαζική υστερία.[...] Επιπλέον, από τη στιγμή που η πραγματική κοινωνική ζωή καταργήθηκε εν πολλοίς από την κρίση, η ψηφιακή έγινε πιο “πραγματική” από την “πραγματική” και εξαπλώθηκε στον πραγματικό κόσμο με έναν τρόπο που δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν. Αυτό με τη σειρά του αυξάνει την αίσθηση της μαζικής ψευδαίσθησης και της αποστασιοποίησης από την “πραγματικότητα”, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να ξεχωρίσουν αυτό που είναι αληθινό από αυτό που είναι ψεύτικο. [...] Η πανδημία του κορωνοϊού του 2020 ήταν ένα γεγονός στα ΜΜΕ. Άνθρωποι πέθαναν από αναπνευστική ασθένεια, φυσικά. Αλλά αν δεν υπήρχε η μαζική διαμεσολάβηση, η πλύση εγκεφάλου, είναι πιθανό οι περισσότεροι άνθρωποι να αγνοούσαν εντελώς ότι υπήρχε μια πανδημία. Τις μέρες πριν από τα μαζικά τηλεοπτικά μέσα “ενημέρωσης”, ο κόσμος γνώριζε ότι υπήρχε πανούκλα επειδή οι άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους. Δεδομένου ότι η συγκεκριμένη ασθένεια δεν οδηγεί σε μάζες νεκρών στους δρόμους, δημιουργήθηκαν εικόνες ανθρώπων που πέφτουν νεκροί στους δρόμους (στην Κίνα). Το αν επρόκειτο για ηλίθιες φάρσες ή σκόπιμα σχεδιασμένες είναι άγνωστο. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι αυτές οι εικόνες –που διανεμήθηκαν με γρήγορο τρόπο μέσω των καναλιών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης– ήταν η αρχική ώθηση για πανικό σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου.[...]Η «πανδημία» υπήρχε ως ταμπλό από στοιχεία και γραφήματα, ως ενημερώσεις τύπου, ως προσεκτικά δημιουργημένες ιστορίες τρόμου, ως νοσοκόμες που χορεύουν, ως καταστροφή που διαφαίνεται στον ορίζοντα και ακόμη και όταν (δήθεν) έρχεται, καμία κατάρρευση, παρά ένα παράξενος, ήσυχος και βαρετός τρόμος. Αυτό συμβαίνει επειδή τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινό –όχι με την έννοια που πιστεύουμε ότι είναι. [...]Το γενικό αίσθημα φόβου – που δημιουργείται και κινείται από την κρατική μηχανή προπαγάνδας – κατηγορεί τους ανεμβολίαστους. Ο θάνατος θα χρεωθεί στους ανεμβολίαστους. Οι κυβερνήσεις θεσμοθετούν αυτό το απαρτχάιντ επειδή βλέπουν δικαίως ότι υπάρχει πιθανότητα (όπως συμβαίνει συχνά στην «κανονική» εξέλιξη της πολιτικής) να καταλήξουν οι ίδιες ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα όσα έχουν συμβεί. Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. [...]Όπως ο πουριτανός γεμάτος μίσος και μνησικακία, αλλά παρ’ όλα αυτά κοιτάζει με ζήλια τον ελεύθερο, οι φαντασιώσεις που επινοούνται είναι φαντασιώσεις απέλασης. Αφαιρέστε την (φανταστική) πηγή διαταραχής. Η παρουσία των ανεμβολίαστων απειλεί την συνοχή του νέου ηθικού κώδικα, της νέας ευσέβειας, της νέας τάξης γενικότερα. Και απειλούν την ψυχολογική συνοχή όσων πιστεύουν στο lockdown του πανδημικού έργου.[...]Τα ανθρώπινα όντα, έχουν υποβαθμιστεί σε φορείς της ασθένειας, σε κομμάτι κρέας. Λεπρός ως ότου αποδειχθείς καθαρός (και τα μέσα για να το αποδείξεις παρέχονται μόνο από το κράτος). Η υγεία του έθνους είναι υψίστης σημασίας. Η αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα, η αυτονομία, η οργάνωση, η ελευθεροτυπία, το κοινοβούλιο, η δημοκρατική ζωή εν γένει, όλα αυτά θυσιάζονται για χάρη της υγείας του έθνους. Η ταξική πάλη απαγορεύεται για την υγεία του έθνους: η μεγαλύτερη προς τα πάνω μεταφορά πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία, οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική φτωχοποίηση της εργατικής τάξης εκτυλίσσεται με ένα “μα δεν θα κρατήσει για πολύ” από την πιστή αντιπολίτευση (η οποία εμπεριέχει σχεδόν κάθε δεξιό/αριστερό πολιτικό κόμμα, σημαντικούς θεσμούς και μη κυβερνητικές οργανώσεις στο νέο ολοκληρωτικό Κράτος-Covid)."
Συνεργασία ή αντίσταση: To ολοκαίνουριο και ηλιόλουστο φασιστικό μας κράτος.
Στις 12 Ιουλίου η Βρετανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα υποστηρίξει ένθερμα τα πιστοποιητικά εμβολιασμού στους χώρους εκδηλώσεων, έτσι ώστε να αποκλείσει τους ανεμβολίαστους από την δημόσια ζωή. Παρόλο που υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιοείναι μια πράξη εθελοντικής διάκρισης, έχουν κατηγορηματικά δηλώσει ότι επιφυλάσσονται στο μέλλον να το κάνουν υποχρεωτικό, όπως επιφυλάσσονται να συνεχίσουν τα αστυνομικά μέτρα για όσο καιρό αυτοί επιθυμούν. Η γαλλική κυβέρνηση όλως τυχαίως ανακοίνωσε το ίδιο μέτρο την ίδια μέρα, πηγαίνοντας όμως ένα βήμα παραπέρα, απαγορεύοντας τους ανεμβολίαστους από τις καφετέριες, το μετρό κτλ., ενώ κατέστη υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των υγειονομικών, που σημαίνει να αφαιρείς την εργασία για τους ανεμβολίαστους. Ακολούθησαν η ιρλανδική και η ελληνική κυβέρνηση που έθεσαν σε ισχύ παρόμοια μέτρα, μαζί με άλλες χώρες και κράτη σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν τους αρκεί να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Οι άλλοι πρέπει να απαγορευτούνε. Αυτό θα είναι μια καταστροφή για την εργατική τάξη και αν υποστηριχτεί από την αριστερά είτε ενεργητικά είτε παθητικά, αυτό θα σημάνει την ολική εγκατάλειψη του σοσιαλισμού από τους αυτοαποκαλούμενους σοσιαλιστές.
Οι βραχυπρόθεσμες συνέπειες αυτών των μέτρων είναι να αυξήσει τα ποσοστά των εμβολιασμένων. Αυτό είναι ξεκάθαρα μια πράξη εξαναγκασμού -μια πράξη βίας– η οποία έρχεται σε ρήξη με την όλη ως τώρα καθιερωμένη ιατρική ηθική, τα ανθρώπινα δικαιώματα και με τους νόμους πολλών κρατών που τα επιβάλλουν.
Αλλά πλέον ξεπερνάμε όλα αυτά τα ανούσια όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, την σωματική μας αυτονομία και το ρόλο του νόμου. Ποιος χρειάζεται τέτοια παλαιάς κοπής κοινότοπες ελευθερίες, όταν έχεις το σέξι υπερμοντέρνο φασισμό του 21ου αιώνα με όλα τα ηθικά εύσημα που ένας κομφορμιστής θα μπορούσε να θέλει;
Ο φασισμός με τα χαρακτηριστικά του 21ου αιώνα
Αλλά γιατί ένας φασιστικός σχηματισμός το έτος 2021 πρέπει να προσομοιάζει το Γ’ Ράιχ ή τις Ισπανικές Φάλαγγες; Γιατί με τις παρούσες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες του 21ου αιώνα να μην μπορεί να είναι μοντέρνος, εκλεπτυσμένος ακόμη (τουλάχιστον επίσημα) και αντιρατσιστικός; Δεν θα μπορούσε ο φασισμός να λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά αν δημιουργούσε νέες ταυτότητες, νέες αδικίες και νέα θύματα; Αλλά από την στιγμή που η κυβέρνηση εξέφρασε δημοσίως τις προθέσεις της να διώκει μια μειονότητα μέσω ενός συστήματος στιγματισμού στη βάση της “δημόσιας υγείας”, της ρατσιστικής υγιεινής, ένα κομμάτι των αριστερών παραμένει σιωπηλό.
Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι αρνούνται να δουν τι συμβαίνει, δηλαδή την επιβολή ενός νέου φασισμού, είναι ότι τον υποστηρίζουν και συμμετέχουν σε αυτόν. Και από την στιγμή που τον στηρίζουν δεν μπορεί αυτό να είναι φασισμός. Είναι καλοί και ηθικοί άνθρωποι και ποτέ δεν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το φασισμό, ή να τους ξεγελούσαν και να τον υποστήριζαν. Ποτέ να μην υποβαθμίζετε το πόσο ισχυρό είναι το κίνητρο της διατήρησης της εικόνας του εαυτού μας. Όσο περισσότερο χρονικά αυτή η διαδικασία θα συνεχίζεται και όσο πιο βίαια μέτρα θα επιβάλλονται το κίνητρο αυτό θα γίνεται όλο και πιο ισχυρό. Η δυσκολία να παραδεχθείς ότι σε ξεγέλασαν είναι ευθέως ανάλογη με το πόσο σε ξεγέλασαν και για πόσο καιρό. Ίσως η ονομασία από μέρος του νέου καθεστώτος ως φασιστικού να το κάνει ακόμα πιο δύσκολο για τους ανθρώπους να το παραδεχτούν, εξαιτίας του άμεσου ενστίκτου αυτοάμυνας “Δεν είμαι φασίστας!”. Αλλά είναι σημαντικό να ονομάσουμε τι συμβαίνει. Είναι σημαντικό να ανασύρουμε όλες τις ιστορικές ομοιότητες, έτσι ώστε να ανακινήσουμε ξανά την ηθική νοημοσύνη που έχει θαφτεί κάτω από τόνους προπαγάνδας.
To ολοκαίνουριο ηλιόλουστο φασιστικό μας κράτος
Το κράτος έχει κηρύξει μια (μόνιμη) κατάσταση εκτάκτου ανάγκης καθώς έχει επιβάλλει ένα αστυνομικό κράτος μέσω της χρήσης μαζικού ψυχολογικού τρόμου, ο οποίος είναι ολοκληρωτικός με την παραδοσιακή έννοια. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το Κράτος-Covid. Κατέχουν το δικαίωμα να επιβάλλουν ή να άρουν τους περιορισμούς της καθημερινής ζωής κατά την θέλησή τους. Μπορούν να επιβάλλουν μαζικά εξοντωτικά πρόστιμα σε οποιονδήποτε παραβιάσει τους συνεχώς μεταβαλλόμενους κανόνες. Έχουν χρησιμοποιήσει αστυνομική βία για να διαλύσουν αμέτρητες νόμιμες διαδηλώσεις. Οι υπουργοί μπορούν να νομοθετήσουν μόνο και μόνο με μια κίνηση της πένας τους.
Έχουν διεξαγάγει τη μεγαλύτερη προπαγανδιστική εκστρατεία στην ανθρώπινη ιστορία, η οποία συνοδεύεται από λογοκρισία, είτε καλυμμένη είτε φανερή, σε όλους τους τομείς. Η προπαγάνδα είναι στην κυριολεξία παντού. Σχεδόν όλοι οι οργανισμοί της χώρας έχουν οικειοθελώς μετατραπεί σε προπαγανδιστικά όργανα του κράτους. Τα μεγάφωνα των σουπερμάρκετ ανακοινώνουν κρατική προπαγάνδα. Κάθε διαφημιστική πινακίδα εμπεριέχει κρατική προπαγάνδα. Οι συζητήσεις των ανθρώπων που συναντάς στο δρόμο εμπεριέχουν κρατική προπαγάνδα.
Οι σπιτονοικοκύρηδες στέλνουν γράμματα στους ενοικιαστές τους να εμβολιαστούν, συνήθως μαζί με κρατικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Το κοινό δέχεται συχνά τακτικά μηνύματα στο κινητό που εμπεριέχουν κρατική προπαγάνδα. Έχουν προσλάβει υπηρεσίες συλλογής πληροφοριών για να διεξάγουν ψυχολογικό πόλεμο στον ίδιο τους τον πληθυσμό καθώς διαδίδουν την κρατική προπαγάνδα στον ψηφιακό χώρο.
Κρατάνε από τα αρχίδια τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέσω της χρηματοδότησής τους με δημόσιο χρήμα, έτσι ώστε να συμμετέχουν στην προπαγανδιστική εκστρατεία του κράτους.
Η συνολική οικονομική και κοινωνική προσπάθεια του κράτους και των πολιτών του -όπως σε μια κατάσταση ολοκληρωτικού πολέμου- κατευθύνονται στον ίδιο τον πόλεμο, στην προκειμένη περίπτωση στον προφανώς ανίκητο και γι’ αυτό μόνιμο πόλεμο εναντίον του θανάτου. Οποιοσδήποτε αντιτίθεται στο αστυνομικό κράτος εξοστρακίζεται κοινωνικά και αποδοκιμάζεται από τους ίδιους πολιτικούς, τον τύπο και έκτοτε από την ίδια την κοινωνία συνολικά.
Η αντίληψη για την “παραπληροφόρηση” έχει γίνει κανονικότητα και υπάρχουν φωνές -από το Εργατικό Κόμμα- για σκληρότερες ποινές σε αυτούς που διαδίδουν ό,τι πλέον χαρακτηρίζεται ως “παραπληροφόρηση” στο διαδίκτυο. Οι διαφωνούντες θεωρούνται επικίνδυνοι και απειλή για την υγεία του έθνους. Αυτό έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον ολοκληρωτικής αστυνόμευσης, όπου οι άνθρωποι αστυνομεύουν τους εαυτούς τους και τους άλλους, έτσι ώστε να εναρμονίζονται με τα διατάγματα του Κράτους Covid. Εν ολίγοις, έχει δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα τρόμου. Οι ερωτήσεις, η έρευνα και η συζήτηση έχουν μετονομαστεί σε θεωρίες συνωμοσίας – ένας όρος που έχει επαναπροσδιοριστεί για να αυξάνει σε εύρος το πεδίο του και την ισχύ του και το επίπεδο εκφοβισμού που σχετίζεται μαζί του. Οι “συνωμοσιολόγοι” πρέπει να ξεριζωθούν και να σωπάσουν. Γιατί; Διότι μπορεί να αυξήσουν την αμφιβολία στην επίσημη κρατική ιδεολογία. Οποιαδήποτε αμφισβήτηση της κρατικής ιδεολογίας είναι απειλή για την υγεία του έθνους.
Το κράτος επιθυμεί να καταστήσει μόνιμο αυτό το καθεστώς υγιεινιστικής εμμονής μαζί με τα ψηφιακά διαβατήρια υγείας, τα οποία έχουν δημιουργηθεί για κανέναν άλλο λόγο πέρα από το να αποκλείσουν αυτούς που δεν συμφωνούν πλήρως. Αυτό από την μία έχει ως συνέπεια η πλειονότητα που τα αποδέχεται να ενσωματώνεται πιο πολύ στην καινούρια κρατική ιδεολογία και από την άλλη οι αντιφρονούντες και οι ταραχοποιοί να ταυτοποιούνται πιο εύκολα και να διώκονται. Επίσης δημιουργεί έναν εύκολο στόχο για να κατευθύνει την δημόσια οργή καθώς απουσιάζουν άλλοι κοινωνικά δυσάρεστοι αποδιοπομπαίοι τράγοι, γεωπολιτικές εχθρότητες και ο συνήθης εθνικισμός –αν και είναι πολύ πιθανό να αναβιώσει. Μέσω των υγειονομικών διαβατηρίων το έθνος (και η υγεία του) είναι κάτω από πλήρη έλεγχο. Ο ορισμός της καλής υγείας -καθορισμένος μόνο από το κράτος- μπορεί να επεκταθεί ή να συσταλεί, όπως κρίνουν αναγκαίο. Νομίζετε ότι η πολιτική της υγείας το έχει παρακάνει, τολμάτε να αμφισβητείται την επίσημη κρατική ιδεολογία; Εξορίζεστε από την κοινωνική ζωή.
Τα ανθρώπινα όντα, έχουν υποβαθμιστεί σε φορείς της ασθένειας, σε κομμάτι κρέας. Λεπρός ως ότου αποδειχθείς καθαρός (και τα μέσα για να το αποδείξεις παρέχονται μόνο από το κράτος). Η υγεία του έθνους είναι υψίστης σημασίας. Η αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα, η αυτονομία, η οργάνωση, η ελευθεροτυπία, το κοινοβούλιο, η δημοκρατική ζωή εν γένει, όλα αυτά θυσιάζονται για χάρη της υγείας του έθνους. Η ταξική πάλη απαγορεύεται για την υγεία του έθνους: η μεγαλύτερη προς τα πάνω μεταφορά πλούτου στην ανθρώπινη ιστορία, οικονομική, κοινωνική και ψυχολογική φτωχοποίηση της εργατικής τάξης εκτυλίσσεται με ένα “μα δεν θα κρατήσει για πολύ” από την πιστή αντιπολίτευση (η οποία εμπεριέχει σχεδόν κάθε δεξιό/αριστερό πολιτικό κόμμα, σημαντικούς θεσμούς και μη κυβερνητικές οργανώσεις στο νέο ολοκληρωτικό Κράτος-Covid).
Το νέο καθεστώς έχει δημιουργηθεί και λειτουργεί μέσω μιας μαζικής δημόσιας-ιδιωτικής γραφειοκρατικής μηχανής, η οποία θεωρεί επισήμως ότι η μόνη της δικαιολογημένη αποστολή είναι η υγεία του έθνους.
Πέρα από το προφανές, η δίχως προηγούμενο αφήγηση και η κοινωνική μηχανική που έχει εξαπολυθεί σε ένα κονιορτοποιημένο κοινό, η αντιπολίτευση έχει εξουδετερωθεί και έχει κατασκευαστεί η συναίνεσή της σε δύο επίπεδα, με διάφανα πολιτικά κόλπα τα οποία έχουν δουλέψει αμέτρητες φορές κατά την διάρκεια της κρίσης.
1. Με το τελετουργικό που προλειαίνει το έδαφος για την ημερομηνία που θα επανεξεταστούν οι περιορισμοί, η κυβέρνηση προκαλεί τρόμο σε μαζική κλίμακα, μέσω της νέας τεραστίων διαστάσεων προπαγανδιστικής μηχανής. Φανταστικές εκδοχές, αριθμοί κρουσμάτων, διπλές μεταλλάξεις (με τις δυνατότητες να είναι άπειρες). Για μικρό χρονικό διάστημα σε αυτή την προετοιμασία η κυβέρνηση προσποιείται ότι αντιτίθεται στους δικούς της περιορισμούς, αυτούς που η ίδια επιβάλλει. (Μα ο Μπόρις είναι φιλελεύθερος! Αντιτίθεται σε αυτό που ο ίδιος επιβάλλει!). Οι προοδευτικοί και η αριστερά αρκούνται στο να πουν το αντίθετο από ό,τι πει η κυβέρνηση και φωνάζουν: “Πρέπει να επιβληθούν περισσότεροι περιορισμοί! Αυτός έχει σκοπό να μας σκοτώσει όλους!”.
Μετά έρχεται η κυβέρνηση με κατασκευασμένη και απόλυτη πολιτική συναίνεση, για περισσότερους περιορισμούς και λέει: “Εξαιτίας των ανησυχητικών δεδομένων κτλ. κτλ. κτλ…. πρέπει να συνεχίσουμε το φασιστικό μας εγχείρημα”. Έχω δει ανθρώπους που αντιτίθενται στις πολιτικές των Τόρις/Μπόρις να κατηγορούνται από αριστερούς ότι ευθυγραμμίζονται με τις πολιτικές των. Αυτό το συγκεκριμένο έργο έχει παιχτεί τόσες πολλές φορές που πραγματικά απορώ πώς δεν έχει αποκαλυφτεί η απάτη.
2. Με το τελετουργικό που προλειαίνει το έδαφος για την ημερομηνία που θα επανεξεταστούν οι περιορισμοί, η κυβέρνηση εξαπολύει ένα μπαράζ αντιφατικών μηνυμάτων. Ένας υπουργός θα πάει σε ένα κανάλι και θα υποστηρίξει μια άποψη, ενώ ένας άλλος υπουργός θα πάει σε ένα ραδιόφωνο και θα υποστηρίξει την αντίθετη. Αυτή η τακτική έχει χρησιμοποιηθεί για αντιφατικές πολιτικές, όπως τα πιστοποιητικά εμβολιασμού. Ο καταιγισμός αντιφατικών μηνυμάτων καθιστά αδύνατο να ξέρεις ποια είναι η πραγματική θέση της κυβέρνησης. Αυτή η τακτική εξουδετερώνει την πραγματική αντιπολίτευση διότι το ¼ του κόσμου πιστεύει ότι η κυβέρνηση επί της αρχής είναι ενάντια στα πιστοποιητικά εμβολιασμού, αλλά τα θεωρεί ως την έσχατη λύση, το άλλο ¼ πιστεύει ότι το μέτρο έχει παγώσει και σίγουρα δεν θα συμβεί, το άλλο ¼ πιστεύει ότι συμβαίνει ήδη και τέλος οι υπόλοιποι δεν βγάζουν άκρη με όσα ακούγονται. Ποιος μπορεί να οργανώσει μια επιτυχημένη εκστρατεία εναντίον μιας πολιτικής για την οποία κανένας δεν είναι σίγουρος ότι υπάρχει; Και ξαφνικά μέσα στην αναμπουμπούλα η συγκεκριμένη πολιτική γίνεται νόμος του κράτους.
Με αυτό τον τρόπο η κυβέρνηση ξεγελάει αυτούς που πιστεύουν ότι της αντιτίθενται, με το να υποστηρίζουν τις πολιτικές της και να μετατρέπονται στα φερέφωνα αυτών των πολιτικών. Το καθεστώς έχει ξεγελάσει την αντιπολίτευση μετατρέποντάς τους στους πιο δυναμικούς φορείς επιβολής της. Αλλά στην πραγματικότητα, οι υφιστάμενες πολιτικές οργανώσεις δεν αντιτίθενται στο καθεστώς. Οι ενστάσεις τους (οι οποίες εξουδετερώνονται με τα παραπάνω κόλπα) είναι εμποτισμένες με το άρωμα των περιορισμών, όχι με τους περιορισμούς καθαυτούς.
“Μα κανένας δεν αμφισβητεί την ανάγκη των περιορισμών, απλά πρέπει να έχουμε περιορισμούς;”. Με αυτόν τον τρόπο έχουμε υποκριτικούς δημόσιους διαλόγους περί των διαφορετικών επιπέδων, ημί-lockdown, για περισσότερη ή λιγότερη ελευθερία. Αλλά ποτέ δεν βλέπεις κάποιον που να λέει: “Τα lockdown είναι ανήθικα και δεν δουλεύουν ούτως ή άλλως”, ακόμη και αν αυτή είναι η πιο στερεή και λογική άποψη, η οποία μπορεί να υποστηριχτεί όταν ρωτάς τους ανθρώπους να ρίξουν μια γρήγορη ματιά στην πραγματικότητα. Χιλιάδες μικροί Κουίσλινγκ και Πεταίν δέχονται την υποταγή. Για το καλό της πατρίδας μας φυσικά. Επειδή είναι το σωστό.
Τα ψυχολογικά κόλπα
Το φθινόπωρο που μας πέρασε έστειλα επιστολές ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους, ειδικά εκείνους που ανήκουν στην αριστερά, να έρθουν σε ρήξη με την νέα τάξη και να της αντισταθούν. Τους προέβλεψα το καθεστώς του πράσινου πάσου το οποίο τώρα ξετυλίγεται. Σε επόμενες επιστολές που έστειλα τους εξήγησα το συλλογισμό μου για το πώς κατέληξα από το να υποστηρίζω τα lockdown τώρα να εναντιώνομαι, ακριβώς για να τους αποδείξω ότι δεν είναι κάτι κακό το να αλλάξεις άποψη. Τους έγραψα για το πώς πείστηκα ότι τα lockdown δεν λειτουργούν. Οι αποδείξεις προήλθαν από χώρες όπως η Σουηδία, πολιτείες όπως η Φλόριντα και άλλους τόπους που υπάρχουν στον πραγματικό κόσμο, καθώς και από το γεγονός ότι τα lockdown δεν απέδωσαν. Τα στοιχεία για τα lockdown είναι 100 φορές πιο ξεκάθαρα από ό,τι ήταν το φθινόπωρο. Κανένας σε αυτή την χώρα δεν μπορεί να αποδείξει ότι τα lockdown λειτούργησαν, κανένας: έχουν αποτύχει παταγωδώς, καταστροφικά και επανειλημμένως με βάση τους δικούς τους στόχους και παρόλα αυτά ακόμη μια πλειοψηφία τα στηρίζει και είναι πεπεισμένη ότι λειτουργούν.
Αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι η λογική -τουλάχιστον όπως γίνεται κατανοητή συνήθως- αλλά μια αντιστροφή της λογικής, λες και ο νους έχει βαλθεί να υπερασπιστεί στη δήλωση: “Ο ουρανός είναι πράσινος”. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας ψυχολογικός αμυντικός μηχανισμός, συνάμα προσωπικός και κοινωνικός που λειτουργεί σε μαζική κλίμακα και είναι αριστοτεχνικά οπλισμένος από το κράτος. Πάλι, είναι παράλογα δύσκολο να το αναγνωρίσει κάποιος στον εαυτό του (είναι ένας προσωπικός μηχανισμός άμυνας!). Καθίσταται ακόμη πιο δύσκολο όταν είναι και κοινωνικά ευρέως διαδεδομένο. Κανένας δεν θέλει να παραδεχτεί ότι έχει συμμετάσχει σε μια μαζική υστερία. Κανένας δεν θέλει να πιστέψει ότι τον έχουν εξαπατήσει. Κανένας δεν θέλει να παρεκκλίνει από την κρατούσα άποψη και να θεωρηθεί ως τρελός. Κανένας δεν θέλει να θεωρεί ότι ο εαυτός είναι πιστός στην προσωπική του εικόνα (κάτι που είναι η αφοσίωση στην εικόνα του εαυτού του).
Τέλος όσον αφορά την προσωπική εικόνα: δεν είναι σύμπτωση ότι όλο αυτό συμβαίνει στο νέο περιβάλλον των social media όπου όλοι, ακόμη και οι γιαγιάδες, συνεχώς φέρουν μια προσωπική εικόνα η οποία είναι ανοικτή σε περισσότερες απειλές από ό,τι συνέβαινε στην προ των social media ζωή. Αυτή η αυτοματοποιημένη “φυσιολογική” αντίδραση σε μια κρίση η οποία εισβάλλει στον καινούριο (εγκεφαλικό) χώρο είναι η μίμηση και το αγελαίο ένστικτο. Το πρωταρχικό κίνητρο γίνεται το να “να σε βλέπουν για να υπάρχεις” με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνολικά από την κοινωνία, ή το αντίθετό του, να μην σε βλέπουν καθόλου. Το οποίο είναι ιδιαίτερα οξυμένο, μιας που η απειλή της ολοκληρωτικής κοινωνικής γελοιοποίησης είναι ανοικτή για όποιον αμαρταίνει, κάτι που προοριζόταν κάποτε μόνο για τους διάσημους.
Η πρόθεση να ξεχωρίζεις από το όλο και πιο μεγάλο πλήθος έχει ένα παράδοξο αποτέλεσμα, τη μαζική ισοπέδωση, τη μαζική μίμηση και το μέγιστο κομφορμισμό που αναπαράγεται ταχύτατα μέσα στις ιδεολογικές φυλές. Η ίδια διαδικασία εξελίσσεται τότε ανάμεσα στις φυλές έτσι ώστε να μοιάζουν η μία στην άλλη όλο και πιο πολύ (καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις για παράδειγμα τους φιλελεύθερους από τους σοσιαλιστές). Επιπλέον, από τη στιγμή που η πραγματική κοινωνική ζωή καταργήθηκε εν πολλοίς από την κρίση, η ψηφιακή έγινε πιο “πραγματική” από την “πραγματική” και εξαπλώθηκε στον πραγματικό κόσμο με έναν με έναν τρόπο που δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν. Αυτό με τη σειρά του αυξάνει την αίσθηση της μαζικής ψευδαίσθησης και της αποστασιοποίησης από την “πραγματικότητα”, καθώς οι άνθρωποι δεν είναι ικανοί να ξεχωρίσουν αυτό που είναι αληθινό από αυτό που είναι ψεύτικο.
Είναι υπό αμφισβήτηση αν η εξάπλωση είναι ένας κατάλληλος όρος μιας και τα περιστατικά στην ψηφιακή σφαίρα και στον πραγματικό κόσμο έχουν γίνει ένα. Μια ακόμη ενδιαφέρουσα ομοιότητα είναι αυτή με τον φασισμό του 20ου αιώνα, που άνθισε σε ένα καινούργιο και ταραχώδες μιντιακό περιβάλλον, το οποίο μεγάλωσε την αίσθηση του ανθρώπου για τον κόσμο και την θέση του μέσα σε αυτόν και θρυμμάτισε την επιστημολογία των προηγούμενων εποχών.
Κανένας σε αυτή την χώρα δεν ασχολείται με το να αιτιολογήσει γιατί τα lockdown λειτούργησαν. Θεωρείται ως μια απόδειξη πίστεως. Το μόνο που ακούγεται υπέρ των lockdown είναι ότι πέτυχαν διότι τα εφαρμόσαμε. Αυτό και τίποτα άλλο. Τις ψυχολογικές (και κατόπιν κοινωνικές και πολιτικές) επιπτώσεις των lockdown είναι δύσκολο να τις αντέξεις. Θα σήμαινε ότι οι κυβερνήσεις συνεχώς ψεύδονταν εν γνώσει τους και με δόλο. Θα σήμαινε ότι οι ζωές των ανθρώπων καταστράφηκαν για το τίποτα. Θα σήμαινε ότι οι άνθρωποι εξαπατήθηκαν σε μαζική κλίμακα. Θα σήμαινε ότι όλοι αυτοί που κορδώνονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Κοίτα με, είμαι ένας σούπερ ήρωας των lockdown!) δεν ήταν τίποτα άλλο από πρωταγωνιστές μιας φαρσοκωμωδίας. Οι λαοί θα έχαναν την εμπιστοσύνη τους σε σχεδόν όλους τους σημαντικούς θεσμούς.
Πάπαλα όλα τα καθεστωτικά μίντια. Η φήμη του Εθνικού Συστήματος Υγείας, της Ακαδημίας και άλλων κρατικών φορέων θα πήγαινε στα τάρταρα. Κανένας δεν θα άκουγε ξανά τους ζηλωτές των lockdown και τις απόψεις των κοβιντιανών. Ψυχολογικά δεν μπορούμε να αντέξουμε ότι τα lockdown δεν λειτουργούν, γεγονός που εξασφαλίζει ότι θα ξανασυμβούν. Είναι ένα μαζικό “ευγενές ψέμα” με την πιο άτιμη προέλευση και με τις πιο καταστρεπτικές συνέπειες. Είναι μια συμφωνία με τον διάολο.
Η πανδημία του κορωνοϊού του 2020 δεν έλαβε χώρα.
Δηλαδή, η πανδημία του κορωνοϊού του 2020 ήταν ένα γεγονός στα ΜΜΕ. Άνθρωποι πέθαναν από αναπνευστική ασθένεια, φυσικά. Αλλά αν δεν υπήρχε η μαζική διαμεσολάβηση, η πλύση εγκεφάλου, είναι πιθανό οι περισσότεροι άνθρωποι να αγνοούσαν εντελώς ότι υπήρχε μια πανδημία. Τις μέρες πριν από τα μαζικά τηλεοπτικά μέσα “ενημέρωσης”, ο κόσμος γνώριζε ότι υπήρχε πανούκλα επειδή οι άνθρωποι έπεφταν νεκροί στους δρόμους. Δεδομένου ότι η συγκεκριμένη ασθένεια δεν οδηγεί σε μάζες νεκρών στους δρόμους, δημιουργήθηκαν εικόνες ανθρώπων που πέφτουν νεκροί στους δρόμους (στην Κίνα). Το αν επρόκειτο για ηλίθιες φάρσες ή σκόπιμα σχεδιασμένες είναι άγνωστο. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι αυτές οι εικόνες –που διανεμήθηκαν με γρήγορο τρόπο μέσω των καναλιών των μέσων κοινωνικής δικτύωσης– ήταν η αρχική ώθηση για πανικό σε μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου.
Από όλα όσα συνέβησαν στο ενδιάμεσο, λίγοι άνθρωποι θυμούνται αυτές τις εικόνες ή τον τρόμο που προκάλεσαν. Ομοίως, θα θυμάστε (ή ίσως όχι) τις εικόνες των ογκωδών φορτηγών απολύμανσης που περιφέρονται σε Κινεζικές πόλεις ψεκάζοντας κτίρια με απολυμαντικό. Φαίνεται γελοίο τώρα. Στην συνέχεια, το lockdown της Γουχάν που ήταν για εμάς ένα εντελώς διαμεσολαβητικό γεγονός. Ακολούθησε το γεγονός της κατάρρευσης του εθνικού συστήματος υγείας της Ιταλίας – το οποίο στην διαμεσολαβημένη μορφή που το παραλάβαμε, ήταν σαν ταινία καταστροφής του Χόλιγουντ – ένα γεγονός που δεν επαναλήφθηκε πουθενά αλλού και χρησίμευσε ως η πρώτη αιτιολόγηση για το lockdown. Έχουμε φύγει τόσο μακριά τώρα που είναι πραγματικά δύσκολο να θυμηθούμε τις μέρες του αρχικού πανικού, την Φωτιά του Ράιχσταγκ, θα λέγαμε. Μετά το Ιταλικό φιάσκο, τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Δύση ανέτρεψαν (υπό κυβερνητική επιρροή και χρήμα) από το «είναι απλώς μιά γρίπη» και μετέτρεψαν τον κορωνοϊό σε ένα πραγματικά παγκόσμιο θεαματικό μέσο ενημέρωσης, το οποίο έχει ωριμάσει στην ατελείωτη πανδημία του κορωνοϊού που γνωρίζουμε και αγαπάμε σήμερα κι εφηύρε ένα νέο μέσο-μοντέλο στην διαδικασία: καλλιεργημένης υστερίας.
Έκτοτε, η “πανδημία” παρέμεινε ένα γεγονός των μέσων ενημέρωσης και η καλλιεργούμενη υστερία έγινε μεγάλη επιτυχία. Τα lockdown ενισχύουν αυτήν την διαδικασία. Εφόσον οι άνθρωποι είναι εξατομικευμένοι (πραγματικά εξατμισμένοι, με κυριολεκτική έννοια, αποκομμένοι, χωρισμένοι από την κοινωνία), τα μέσα τους για να βιώσουν την κοινωνία είναι αναγκαστικά διαμεσολαβημένα. Αντί να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στον πραγματικό κόσμο κοιτάζοντας και βλέποντας τι συμβαίνει γύρω τους, ή συζητώντας πράγματα στην παμπ, ή σε συσκέψεις, ή πηγαίνοντας στην λειτουργία ή στο τζαμί, ή οποιαδήποτε από τις χιλιάδες βρώμικες κοινωνικές δομές και τεχνολογίες που καλλιεργήθηκαν για εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια, όλες οι πληροφορίες για το τι συνέβαινε στην κοινωνία φιλτράρονταν μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στην συνέχεια μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ή της τηλεόρασης (το ίδιο μέσο), μέσω των οθονών έφταναν και στο αποστειρωμένο νοικοκυριό.
Η «πανδημία» υπήρχε ως ταμπλό από στοιχεία και γραφήματα, ως ενημερώσεις τύπου, ως προσεκτικά δημιουργημένες ιστορίες τρόμου, ως νοσοκόμες που χορεύουν, ως καταστροφή που διαφαίνεται στον ορίζοντα και ακόμη και όταν (δήθεν) έρχεται, καμία κατάρρευση, παρά ένα παράξενος, ήσυχος και βαρετός τρόμος. Αυτό συμβαίνει επειδή τίποτα από αυτά δεν είναι αληθινό –όχι με την έννοια που πιστεύουμε ότι είναι. Με τον ίδιο τρόπο δεν υπήρχε ο καπετάνιος Tom Moore. Ήταν μια εκδήλωση των μέσων ενημέρωσης. Εφευρέθηκε.
Είμαι βέβαιος ότι ένας άνθρωπος που ονομαζόταν Tom Moore υπήρχε κάπου στην χώρα (το αν έγραψε δύο βιβλία σε λίγους μήνες είναι συζητήσιμο), αλλά δεν είναι αυτός ο άνθρωπος που συναντήσαμε. Ο άνθρωπος που γνωρίσαμε ήταν μια χίμαιρα των μέσων ενημέρωσης –ένα φτιαγμένο, καλλιεργημένο, καρτουνίστικο σημαίνον που δημιουργήθηκε από ανταλλακτικά του 20ου αιώνα για τις ανάγκες της φασιστικής στιγμής. Αλλά ακόμη και ως σύμβολο, δεν υπήρχε βάθος – ήταν απλώς αναφορές για λόγους αναφορών για να αποσπάσουν την προσοχή από την απόλυτη πνευματική κενότητα της στιγμής, ενώ η συνεχιζόμενη παρέλαση των αναφορών μας υπνωτίζει να ξεχνάμε ότι υπήρξαν ποτέ πραγματικά πράγματα που οι αναφορές αναφέρονται. Δεν υπάρχει τίποτα εκεί. Απλά ένα εντυπωσιακό στιγμιαίο καρναβάλι μηδενιστικής ειδωλολατρίας χωρίς περιεχόμενο πριν απορριφθεί και προχωράμε στο επόμενο γεγονός:
Ημέρα VE. Σοκ του Cummings. Βρετανικό BLM και η απόλυτη άμεση σημασία της καταστροφής των Αγαλμάτων της Δύναμης. «Αν παρακολουθείτε ακόμα lockdown-τηλεόραση, αλλάξτε κανάλι! Είναι να γκρεμιστεί η ώρα των αγαλμάτων! Συνεχίστε!» Η ώρα του Tear down the statues ακυρώθηκε μετά από μία σειρά – αλλά η δεύτερη σειρά του Pandemic: Granny Murderer είχε ακόμη υψηλότερη τηλεθέαση από την πρώτη. Η Sarah Everard διαμαρτύρεται που μετατράπηκε μέσα σε μια νύχτα (κυριολεκτικά) σε Kill The Bill, μια στιγμιαία αναλαμπή στα μέσα ενημέρωσης που δεν εξελίχθηκε σε μια σωστή εκστρατεία (το νομοσχέδιο δεν ακυρώθηκε) επειδή δεν είχε σκοπό, όπως η πλειοψηφία των εμπλεκομένων υποστήριξαν το αστυνομικό κράτος του Covid που ήταν ο πραγματικός λόγος που έκλεισε η αρχική διαμαρτυρία του Everard. Επειδή δεν μπόρεσαν να διαμαρτυρηθούν για την νομοθεσία για τον Covid (την οποία υποστήριξαν) διαμαρτυρήθηκαν για ένα νομοσχέδιο που δεν ήταν ακόμη νόμος και δεν είχε καμία σχέση με την διακοπή της διαμαρτυρίας, αλλά προσποιήθηκαν ότι είχε.
Γυναίκες συγκεντρώνονται για να εκφράσουν την αποστροφή για την δολοφονία μιας γυναίκας από έναν αστυνομικό. Υπό τον φασισμό του Covid η αστυνομία έκλεισε την συγκέντρωση, αυτής της διαμαρτυρίας, δήθεν ως διαμαρτυρία ενός προτεινόμενου νομοσχεδίου που δεν είχε καμία σχέση ούτε με την δολοφονία, ούτε με την έκφραση συναισθήματος, ούτε με το κλείσιμο της διαμαρτυρίας. Αλλά το Kill the Bill ήταν μια εγκεκριμένη εκδήλωση μέσων ενημέρωσης, οπότε άνθισε, για λίγο, προτού ο κόσμος το βαρεθεί. Και φυσικά το TrumpVision, ένα θαύμα τηλεοπτικής τέχνης που δυστυχώς ακυρώθηκε μετά τον θάνατο του σταρ. Κανείς δεν θυμάται τώρα το TrumpVision. Εν τω μεταξύ, μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην βρετανική ιστορία συνέβη στο Λονδίνο, όπου εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν ενάντια στα lockdown, τα διαβατήρια εμβολίων και το αστυνομικό κράτος. Αστειεύομαι, αυτό δεν συνέβη στην πραγματικότητα. Δεν ήταν παρόντα τα μέσα ενημέρωσης. Εάν υπάρχουν μισό εκατομμύριο άνθρωποι που διαδηλώνουν στο Λονδίνο αλλά δεν υπάρχει τηλεοπτικό συνεργείο για να το αναφέρει, συμβαίνει πραγματικά;
Ο «ακτιβισμός» στο νέο μας φασιστικό κράτος συνίσταται είτε στο να σηματοδοτήσεις την ηθική σου αγανάκτηση στο Διαδίκτυο είτε στο να συγκεντρωθείς για μια φωτογραφία και να το αποκαλέσεις διαμαρτυρία (έτσι μπορείς να βάλεις τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο για να σηματοδοτήσεις την ηθική σου αγανάκτηση). Αυτό είναι φαινομενικό, επειδή είναι ηθικά πολύ λάθος να συγκεντρώνουμε μεγάλους αριθμούς ανθρώπων για να διαμαρτυρηθούν (όπως οι διαμαρτυρίες για το lockdown), εκτός από τις περιπτώσεις που δεν είναι (εγκεκριμένες εκδηλώσεις των μέσων ενημέρωσης).
Δεδομένου ότι όλα αυτά βασίζονται εξ ολοκλήρου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και δεδομένου ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εύπλαστα, έχουμε το αξιοσημείωτο φαινόμενο των ανθρώπων να πιστεύουν ότι αν αυτοί (ή η φυλή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) δεν σχολιάσουν κάτι ή δεν το δουν, τότε δεν υπάρχει, δεν συμβαίνει. Αυτή η εκμηδένιση ήταν κάτι πολύ έντονο τους τελευταίους 18 μήνες και είναι πιθανό να γίνει σταθερό χαρακτηριστικό. Στις εξατομικευμένες τους καταστάσεις, οι ακτιβιστές και οι πολιτικοί θεωρητικοί, όταν αισθάνονται μια μυρωδιά ότι συμβαίνει κάτι που απειλεί την ψυχική τους τάξη, απλώς προσποιούνται ότι δεν συμβαίνει. Οι καταχρήσεις της κατάστασης Covid – νεκρός αέρας. Ο ξυλοδαρμός των διαδηλωτών του lockdown – νεκρός αέρας.
Απαγορεύονται οι αιτούντες άσυλο από χώρες της κόκκινης λίστας – νεκρός αέρας. Διαβατήρια εμβολίων – νεκρός αέρας. Είναι σαν να πιστεύουν ότι αν δεν μπορούν να δουν αυτά τα πράγματα -που είναι οι συνέπειες των πραγμάτων που ζητούσαν- τότε δεν υπάρχουν. Και με την πραγματική έννοια δεν το κάνουν. Για τους διαμεσολαβούμενους – και οι πολιτικοί ακτιβιστές είναι σίγουρα οι πιο προχωρημένες περιπτώσεις – υπάρχουν τώρα σε ένα περιβάλλον όπου επιμελούνται την δική τους πραγματικότητα. Τους αρέσει να πιστεύουν ότι είναι μόνο οι απαίσιοι συνωμοσιολόγοι του Trumpland Qanon που επιμελούνται την δική τους πραγματικότητα, αλλά οι Κανονέρ σκέφτονται το ίδιο για αυτούς. Είναι και τα δύο ίδια. Όμως, ενώ και οι δύο το βλέπουν ως ηθική αποτυχία της άλλης παράταξης, είναι αυτό ακριβώς που μας κάνουν τα ΜΜΕ. Κανείς δεν ξέρει τι να κάνει, ούτε καν τι πρέπει να κάνει, αλλά παρόλα αυτά, όπως είπε ο Νίτσε, γίνονται κάθε στιγμή. Πράγματα που είναι ανεπιθύμητα στο περιβάλλον των μέσων, που είναι όλο και περισσότερο η πραγματικότητά απλώς εξορίζονται. Σαν να μπορούμε απλώς να αλλάξουμε κανάλι την πραγματικότητα.
Οι άνθρωποι θέλουν να λένε ότι δεν έχουμε πια «περιοχές προσοχής». Αυτό όμως που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ο κόσμος βαριέται πιο εύκολα, γιατί νιώθει σαν να τα έχει ξαναδεί όλα στην τηλεόραση. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι το Pandemic 2020 είναι απλώς μια κακή και απείρως πιο βαρετή επανεγγραφή μιας ταινίας του 2011 με πρωταγωνιστή τον Τζουντ Λο. Με μια πολύ πραγματική έννοια το «Contagion» μας προκάλεσε τον κορονοϊό. Είναι αμφίβολο ότι αν δεν κυκλοφορούσε αυτή η ταινία, το Pandemic 2020 θα έπαιζε με τον ίδιο τρόπο. Και το Pandemic 2020 θα ήταν εντελώς αδύνατο χωρίς τον πλήρη κορεσμό των μέσων ενημέρωσης του νέου ψηφιακού κόσμου.
Η πραγματικότητα γίνεται αναθεωρήσιμη.
Η πραγματικότητα αποτυπώνεται από τον τηλεοπτικό φακό. Οτιδήποτε μπορεί να αναφέρεται σε οτιδήποτε, όλα αναφέρονται σε όλα. Ως αποτέλεσμα της αντιμετώπισης του πραγματικού κόσμου σαν να επρόκειτο για τηλεοπτική εκπομπή (και το αντίστροφο), ο πολιτικός ακτιβισμός ταυτόχρονα ασχολείται όλο και περισσότερο με την εικόνα και καλλιεργεί την ειρωνική αποστασιοποίηση (πνίγουμε στην ειρωνεία και τον βρόχο) ενώ αντιμετωπίζουμε κάθε αιτία / μέσα γεγονός ως ηθική έκτακτη ανάγκη που απαιτεί πλήρη (ειλικρινή) δέσμευση και είναι απολύτως το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Μέχρι το επόμενο. Και το επόμενο.
Είναι σαν να εκτοξεύεται στο ηθικό κενό του πλήρους κορεσμού των μέσων ενημέρωσης, η ανθρώπινη αντίδραση –όντας κοινωνικά πλάσματα που χρειάζονται αναγνώριση των αρετών– είναι να ρίχνει ολόκληρη την ηθική του ύπαρξη σε κάθε στιγμιαίο φαινόμενο, ακόμα κι αν οι αξίες κάποιου αντικρούουν τις άλλες. Σαν μια μορφή ηθικής ακολασίας. Μια επιταχυνόμενη πομπή πολιτικών οπαδών. Και με τον ίδιο τρόπο που η υπερβολική παρακολούθηση τηλεοπτικών σειρών οδηγεί σε αμνησία και θόλωση γεγονότων και χαρακτήρων, έτσι και η υπερβολική παρακολούθηση του Reality TV έχει ως αποτέλεσμα αμνησία, θόλωση γεγονότων και ανθρώπων και ένα γενικό αίσθημα ατονίας και ανούσιας. Ανία.
Μας λένε τώρα ότι «η πανδημία δεν έχει τελειώσει». Αυτό είναι πολύ αληθινό καθώς δεν ξεκίνησε ποτέ πραγματικά. Μια εκδήλωση μέσων ενημέρωσης δεν θα τελειώσει έως ότου οι βαθμολογίες καταρρεύσουν, έως ότου έρθει μια μεγαλύτερη, καλύτερη, πιο ζωντανή εκδήλωση για να πάρει την θέση της. Η πανδημία είναι ξεχωριστή, ωστόσο, είναι θεαματική – η πρώτη του είδους της (11/9 ήταν απλώς ένα τρέιλερ). Από την σκοπιά των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, η πανδημία έχει ακόμα πολλά χιλιόμετρα που της απομένουν, αν και δεν ήταν χωρίς προβλήματα.
Κατά καιρούς, ο κόσμος βαρέθηκε και άρχιζε να αλλάζει τα κανάλια σε άλλες εκπομπές. Αλλά ευτυχώς η εισαγωγή των νέων χαρακτήρων, η Delta, η Indian, η Lambda και η Long είχαν μεγάλη επιτυχία στους θεατές. Αλλά τελικά κάποια στιγμή τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης θα ακυρώσουν την “πανδημία” και θα προχωρήσουν σε κάτι άλλο (t.p. ποιος θυμάται τα μνημόνια;) ίσως ακόμη και στην εκτέλεση μιας spin off σειράς που ονομάζεται “Unvaxed: Mortal Danger”. Μην ανησυχείτε, θα έχουμε ακόμα το εκτεταμένο σύμπαν της “πανδημίας” για να παίξουμε για τα επόμενα χρόνια, και θα υπάρχει άφθονο κέφι και θα βγάλουμε χρήματα με την τηλεόραση Βιοπαρακολούθησης, την νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων με θέμα την “πανδημία”.
Τα βρετανικά, γαλλικά και ιρλανδικά κράτη μαζί με πολλά άλλα (t.p. και στην Ελλάδα) έχουν εντοπίσει έναν ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο: την μη εμβολιασμένη μειονότητα. Κατασκευάζουν μίσος και φόβο για τους ανεμβολίαστους και όλους αυτούς που αμφισβητούν τους περιορισμούς ή απαιτούν την ελευθερία τους. Ο σκοπός δεν είναι μυστηριώδης, είναι απλός, βρώμικος, κοινός.
Δεδομένου ότι το να είσαι μη εμβολιασμένος εγκυμονεί σοβαρό κίνδυνο (ο πραγματικός κίνδυνος είναι ανεπαρκώς σοβαρός, χρειάστηκε να τον εφεύρουν), αυτό οδηγεί περισσότερους ανθρώπους στην πράσινη λίστα εμβολίων, φέρνοντάς τους έτσι υπάκουους «στο σύστημα», το οποίο μπορεί και θα επεκταθεί. Η επαναφορά των περιορισμών μπορεί να ενοχοποιηθεί στους μη εμβολιασμένους. Για τους «αυξανόμενους αριθμούς κρουσμάτων» μπορούν να κατηγορηθούν οι μη εμβολιασμένοι. Για την αναγκαιότητα των αναμνηστικών δόσεων και τις περαιτέρω μορφές ταυτοποίησης μπορούν να κατηγορηθούν οι μη εμβολιασμένοι. Το γενικό αίσθημα φόβου – που δημιουργείται και κινείται από την κρατική μηχανή προπαγάνδας – κατηγορεί τους ανεμβολίαστους. Ο θάνατος θα χρεωθεί στους ανεμβολίαστους. Οι κυβερνήσεις θεσμοθετούν αυτό το απαρτχάιντ επειδή βλέπουν δικαίως ότι υπάρχει πιθανότητα (όπως συμβαίνει συχνά στην «κανονική» εξέλιξη της πολιτικής) να καταλήξουν οι ίδιες ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα όσα έχουν συμβεί.
Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Οι ανεμβολίαστοι είναι ο «φυσικός» αποδιοπομπαίος τράγος γι’ αυτήν την κρίση τόσο για το κράτος όσο και για μεγάλα τμήματα του κοινού. Όχι επειδή αντιπροσωπεύουν φυσικό κίνδυνο, ούτε επειδή είναι «εργοστάσια μεταλλάξεων», αλλά επειδή δεν υπέκυψαν στο πρόγραμμα. (Η απανθρωποποίηση έχει ήδη ξεκινήσει με ορολογία όπως τα εργοστάσια παραλλαγών!) Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εκατομμύρια μη εμβολιασμένοι άνθρωποι που είναι υγιείς, κανονικοί άνθρωποι. Είμαι ένας από αυτούς.
Η ύπαρξή τους και η προκλητική στάση τους δείχνει πως κοροϊδεύουν όλα όσα έχουν υποστεί οι υπόλοιποι άνθρωποι. Μας θυμίζουν ότι η τρέλα του τελευταίου ενάμιση χρόνου βασίστηκε σε τόσα ψέματα, στον κατασκευασμένο φόβο, στην ψυχολογική κακοποίηση. Εάν η κοινωνία είναι γεμάτη με υγιή, κανονικά μη εμβολιασμένα άτομα, τότε το εμβολιασμένο κοινό μπορεί να αρχίσει να αναρωτιέται για ποιο σκοπό ήταν όπως ήταν ο τελευταίος ενάμιση χρόνος. Και αυτό θα σήμαινε να αμφισβητήσουν βαθιά τον εαυτό τους, τις αφηγήσεις τους, τις δικές τους επιθυμίες και την φύση της κοινωνίας που κατοικούν – ένα τραυματικό, σοκαριστικό, γεγονός.
Όπως ο πουριτανός γεμάτος μίσος και μνησικακία, αλλά παρ’ όλα αυτά κοιτάζει με ζήλια τον ελεύθερο, οι φαντασιώσεις που επινοούνται είναι φαντασιώσεις απέλασης. Αφαιρέστε την (φανταστική) πηγή διαταραχής. Η παρουσία των ανεμβολίαστων απειλεί την συνοχή του νέου ηθικού κώδικα, της νέας ευσέβειας, της νέας τάξης γενικότερα. Και απειλούν την ψυχολογική συνοχή όσων πιστεύουν στο lockdown του πανδημικού έργου.
Κατανοήστε ότι αυτή η αντίδραση είναι εξαιρετικά συχνή, φυσιολογική ακόμη και σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι θα την υπερασπιστούν γι’ αυτό που είναι. Οι πιο διανοούμενοι, ιδιαίτερα εκείνοι με κοινωνικό κύρος –δηλαδή εκείνοι με κοινωνικό κύρος να χάσουν– θα ζωγραφίσουν πιο περίτεχνες δικαιολογίες και εκλογικεύσεις για την ανάγκη τους να εκδιώξουν τους ανεμβολίαστους.
Έχω διαβάσει ορισμένα επιχειρήματα ότι οι μη εμβολιασμένοι πρέπει να αποκλειστούν με το σκεπτικό ότι αυτό θα προστατεύσει άλλους μη εμβολιασμένους ανθρώπους – αυτούς που δεν μπορούν για ιατρικούς λόγους να εμβολιαστούν. Αλλά αυτό δεν είναι το κίνητρο της κυβέρνησης, ούτε το πιστεύουν οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που την προβάλλουν. Αυτό, όπως τόσα πολλά επιχειρήματα τους τελευταίους 18 μήνες, είναι μια σαχλή δικαιολογία. Ο σκοπός της είναι ο ίδιος. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν αυτό το επιχείρημα γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει καμία πιθανή αιτιολόγηση για διακρίσεις που επιβάλλονται από το κράτος σε αυτήν την κλίμακα, αλλά συνειδητοποιούν ότι η ηθική τους θέση θα μειωνόταν αν απλώς έβγαιναν και έλεγαν «κράτα τον ανεμβολίαστο μακριά μου». Έτσι, όπως ο μαστιζόμενος από την συνείδηση Γερμανός αντισημίτης της δεκαετίας του 1930 με δύο μυαλά, που φαντάζεται «καλούς Εβραίους» και «κακούς Εβραίους», φαντάζονται τους «καλούς ανεμβολίαστους» και τους «κακούς ανεμβολίαστους» για να δικαιολογήσουν την υποστήριξή τους στην δίωξη των κακών.
Και οι συγκρίσεις με την δίωξη των Εβραίων στην Γερμανία δεν είναι αβάσιμες, ακόμα κι αν πολλοί είναι πρόθυμοι να κραυγάσουν ηθική αγανάκτηση με τον απλό υπαινιγμό μιας τέτοιας σύγκρισης. Αντίθετα, η σύγκριση ισχύει. Τα άτομα που φορούν κίτρινα αστέρια για να συγκρίνουν το κίτρινο αστέρι με το διαβατήριο του κορωνοϊού έχουν απόλυτο δίκιο να το κάνουν. Οι διακρίσεις, οι διώξεις και τελικά η δολοφονία των Εβραίων δικαιολογούνταν για λόγους υγείας του έθνους.
@Connor Kelly
Πηγή: leftlockdownsceptics.com/2021/07/collaboration-or-resistance-part-1-our-brand-new-shiny-fascist-state
Μετάφραση GYPAS – terrapapers
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου