Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2019

Ο αποικισμός στις ΗΠΑ τον 15ο αιώνα σκότωσε τόσους πολλούς ανθρώπους που άλλαξε το κλίμα


Επιστημονική έρευνα διαπιστώνει ότι η γενοκτονία των γηγενών προκολομβιανών πληθυσμών από τους κατακτητές Ευρωπαίους αποίκους οδήγησε σε εκτεταμένη εγκατάλειψη γεωργικών γαιών, με αποτέλεσμα μεγάλες περιοχές να καλυφθούν ξανά από δάση.


Οι άνθρωποι μπορούν να διαταράξουν το κλίμα της Γης όχι μόνο με τις οικονομικές δραστηριότητές τους, αλλά και με τους μαζικούς σκοτωμούς τους. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον ισπανικό αποικισμό της Αμερικής μεταξύ 1492-1600, όταν πέθαναν τόσοι πολλοί άνθρωποι που το κλίμα του πλανήτη έγινε πιο κρύο, όπως υποστηρίζουν Βρετανοί επιστήμονες.

Η μαζική εκκαθάριση -στην ουσία γενοκτονία- των γηγενών προκολομβιανών πληθυσμών από τους κατακτητές Ευρωπαίους αποίκους οδήγησε σε εκτεταμένη εγκατάλειψη γεωργικών γαιών, με αποτέλεσμα μεγάλες περιοχές να καλυφθούν ξανά από δάση και άλλη ψηλή βλάστηση. Τα φυτά αυτά απορρόφησαν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, κάτι που είχε ως συνέπεια ένα αντίστροφο «φαινόμενο του θερμοκηπίου» και την πτώση της θερμοκρασίας στον πλανήτη. Ήταν μια κρύα περίοδος για την Ευρώπη, που έχει καταγραφεί στην ιστορία ως η «μικρή εποχή των πάγων».

Οι ερευνητές του Τμήματος Γεωγραφίας του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου (UCL), με
επικεφαλής τον Αλεξάντερ Κοχ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών "Quaternary Science Reviews", σύμφωνα με το BBC και τη «Γκάρντιαν».

Οι επιστήμονες υπολόγισαν πόσοι περίπου άνθρωποι ζούσαν στην Αμερική πριν από την άφιξη των Ευρωπαίων το 1492 και πόσοι εξαφανίσθηκαν μέσα στον επόμενο αιώνα από εισαγόμενες λοιμώδεις νόσους, τους πολέμους, τη σκλαβιά και την κατάρρευση των ντόπιων κοινωνιών. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις τους, στο τέλος του 15ου αιώνα ζούσαν στην Αμερική λίγο περισσότεροι από 60 εκατομμύρια άνθρωποι (γύρω στο 10% του παγκόσμιου πληθυσμού) και το 1600, μετά το θάνατο περίπου 56 εκατομμυρίων ανθρώπων, είχαν απομείνει μόνο πέντε έως έξι εκατομμύρια.

Αυτό είχε ως συνέπεια να εγκαταλειφθούν τεράστιες γεωργικές εκτάσεις (που μετατράπηκαν σε δασικές και σαβάνα) συνολικής έκτασης 560 εκατομμυρίων στρεμμάτων, σχεδόν όσο η σημερινή Γαλλία. Η νέα δασοκάλυψη της περιοχής δέσμευσε μεγάλες ποσότητες ατμοσφαιρικού διοξειδίου, τα επίπεδα του οποίου εκτιμάται ότι μειώθηκαν κατά 7 έως 10 μέρη ppm (μόρια διοξειδίου ανά εκατομμύριο μορίων αέρα). Συγκριτικά, στην εποχή μας προστίθενται κάθε χρόνο στην ατμόσφαιρα περίπου 3 ppm διοξειδίου κυρίως εξαιτίας της καύσης ορυκτών καυσίμων.

Η αφαίρεση αυτού του διοξειδίου από την ατμόσφαιρα είχε οδηγήσει τελικά σε μείωση της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας στην επιφάνεια της Γης κατά περίπου 0,15 βαθμούς Κελσίου. Η πτώση της θερμοκρασίας εκείνη την εποχή έχει επιβεβαιωθεί από τα «αρχεία» παγιδευμένου αέρα στους αιωνόβιους πάγους της Ανταρκτικής.

Ασφαλώς, η «μικρή εποχή των πάγων» οφειλόταν και σε άλλους παράγοντες, όπως η αλλαγή των χρήσεων γης, μια σειρά ισχυρών ηφαιστειακών εκρήξεων και μια παροδική ύφεση στην δραστηριότητα του Ήλιου. Σε κάθε περίπτωση, σύμφωνα με τους ερευνητές, η νέα μελέτη ενισχύει την πεποίθηση των επιστημόνων ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες -φονικές και μη- επηρέαζαν το κλίμα πολύ πριν τη βιομηχανική επανάσταση.


αλιεύθηκε από ΕΔΩ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου