Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τρίτη 14 Αυγούστου 2018

Μια ιδιότυπη κοινωνία μέσα στην κοινωνία της συναίνεσης

(  Πρωτοδημοσιευθέν στο Ενάντια στην "επιπεδούπολη" )



Eικόνες από έναν άλλο κόσμο που κινείται σαν αποκομμένη σκιά των συνηθισμένων (ή...συμφωνημένων) βημάτων και ρυθμών της πόλης.
Μια κοινωνία μέσα στην κοινωνία, ιδιότυπη και με δικούς της κανόνες και κώδικες. Που μοιάζει με τρύπα στο πέπλο της καθημερινής ρουτίνας και της πορείας απώλειας του εαυτού μέσα στις συναινετικές περιφράξεις του αστικού καθωσπρεπισμού και της κανονικότητας του ασπρόμαυρου. Εικόνες πολύ σκληρές, που ματώνεις βλέποντάς τες, σαν τρύπημα από σουγιά στο στομάχι, ανεξαρτήτως αν νομίζεις πως έχεις βαρεθεί να ακούς γι'αυτές ή καμιά φορά σκοντάφτεις στο δρόμο τυχαία πάνω τους και έντρομος ανοίγεις το βήμα να απομακρυνθείς. Βλέποντας το βίντεο και εισπράττοντας την ειλικρίνεια της απλότητας των στίχων και την αφήγησή τους να υλοποιείται μέσα στο μυαλό σου, δεν μπορείς παρά να μουδιάσεις.
Και να αναρωτηθείς εύλογα: "δεν θα λυθεί ποτέ αυτό το φοβερό πρόβλημα; πώς είναι δυνατόν να
μην έχει τέλος και κανείς να μην μπορεί να κάνει τίποτα;"
Την απάντηση δεν θέλει και πολυ μυαλό να τη δώσεις μόνος/η σου: Δεν είναι ότι δεν μπορεί να νικηθεί αυτή η ανθρωποκτόνα μάστιγα, αλλά ότι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ! Ποιοι; Μα...αυτοί!
Που θεωρούν εαυτούς μικρούς θεούς και τους ανθρώπους αναλώσιμο υλικό. Που θεωρούν τις αφεντιές τους ιδιοκτήτες και τους πληθυσμούς ιδιοκτησίες. Που τρέφονται και δυναμώνουν και βασιλεύουν και θησαυρίζουν από την κοινωνική δυστοπία, τη δυστυχία, τη δυσαρμονία, το μίσος μεταξύ των διαιρεμένων και κατηγοριοποιημένων πληθυσμών. Και η δύναμή τους συντηρείται και η ισχύς τους αυγατίζει από την παρακμή και τον εκφυλισμό, τα τραύματα, τις ανασφάλειες και τους φόβους των ανθρώπων.
Όσο τους υπερτιμούμε, τους αποδίδουμε κύρος, τους ατενίζουμε όπως τα εκπαιδευμένα σκυλάκια  τους κυρίους τους, τους εμπιστευόμαστε ή απλώς τους φοβόμαστε...


Μόνος με συντροφιά...

Δύσμοιρα πλάσματα χθες βράδυ
χώθηκαν στην κάμαρά του.
Δραπέτες από ιστορίες χιλιοειπωμένες.
Και είχαν όψη θλιβερή
τον οίκτο τού ξυπνούσαν!

Έτσι βουβά κι έρημα όπως στέκονταν

μαζεμένα γύρω του σα να τον πολιορκούσαν.

Τι διάβολο γύρευαν;
Συμπόνοια; Παρηγοριά;
Κάποια λυτρωτική απάντηση;
Τι;

Η κοκκινοσκουφίτσα απ'το λύκο βιασμένη.
Ο δον Κιχώτης ράκος από του ονείρου το ναυάγιο.
Ο Ορφέας τρέμοντας δίχως την Ευριδίκη.
Κι ο Κύκλωπας με το μοναδικό του μάτι βάναυσα βγαλμένο.
Μα πιο τραγική η φιγούρα του Χριστού
με το σταυρό αβάσταγο στις πλάτες
αλλά υποχρεωτικό υπό την πίεση ανώτερων επιταγών βάρος.

Ναι!
ήτανε όλοι μαζεμένοι εκεί!
Γεμίζανε ασφυχτικά τη μικρή ανήλιαγη κάμαρά του.
Ώσπου ένιωσε πως πνίγεται
κάτω απ'την καταλυτική δύναμη της παρουσίας τους.
Μα ήξερε πως δεν μπορούσε να ξεφύγει

καθώς τη φλέβα η βελόνα τρυπούσε αδηφάγα...

κάποιοι δικοί μου στίχοι, από την παλιότερη ανάρτησή μου "Ηρωίνη (δυο λόγια κι ένα ποίημα)"

ανιχνευτής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου