Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Ο Terry Prachett δεν είναι χαρωπός, είναι θυμωμένος ~ του Neil Gaiman

" Ο Terry Prachett δεν είναι ένα χαρωπό γερο-ξωτικό. Ούτε καν. Είναι πολλά περισσότερα απ' αυτό."


Θέλω να σας μιλήσω για τον φίλο μου τον Terry Prachett, και δεν είναι εύκολο. Θα σας πω κάτι που ίσως δεν ξέρετε. Κάποιοι άνθρωποι έχουν γνωρίσει έναν καταδεκτικό άνθρωπο με γενειάδα και καπέλο. Νομίζουν πως γνώρισαν τον Sir Terry Prachett. Κάνουν λάθος.

Στα συνέδρια επιστημονικής φαντασίας πολλές φορές σου αναθέτουν κάποιον να σε προσέχει, να σε πηγαίνει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να χαθείς. Πριν από κάποια χρόνια γνώρισα έναν τύπο που είχε αναλάβει αυτό τον ρόλο για τον Terry σε ένα συνέδριο στο Τέξας. Τα μάτια του βούρκωσαν στην ανάμνηση να πηγαίνει τον Terry από το μέρος της ομιλίας του στην έκθεση βιβλίου και μετά πίσω. "Τι χαρωπό γερο-ξωτικό που είναι ο Sir Terry", μου είπε. Και εγώ σκέφτηκα, Όχι. Όχι δεν είναι.

Τον Φεβρουάριο του 1991, ο Terry και εγώ υπογράφαμε βιβλία για το Good Omens, ένα βιβλίο που είχαμε γράψει παρέα. Βρισκόμασταν στο Σαν Φρανσίσκο. Μόλις είχαμε τελειώσει να υπογράφουμε σε ένα τοπικό βιβλιοπωλείο. Ο Terry κοίταξε το πρόγραμμα. Επόμενη στάση ήταν ένας ραδιοφωνικός σταθμός: είχαμε κανονίσει μια ζωντανή ωριαία συνέντευξη. "Από τη διεύθυνση βλέπω πως ο σταθμός είναι λίγο πιο κάτω", μου είπε ο Terry. "Και έχουμε περίπου ένα μισάωρο. Λέω να περπατήσουμε μέχρι εκεί".

Αυτό έγινε πολύ καιρό πριν, τις μέρες πριν τα GPS και τα κινητά τηλέφωνα και τις εφαρμογές για Ταξί και τα λοιπά χρήσιμα πράγματα που θα μπορούσαν να μας έχουν ενημερώσει μέσα σε λίγα λεπτά πως όχι, ο σταθμός δεν ήταν λίγο πιο κάτω. Ήταν αρκετά μίλια μακριά, σε ανηφόρα, και κυρίως περπατώντας μέσα από ένα πάρκο.


Όποτε περνούσαμε από κάποιο καρτοτηλέφωνο το χρησιμοποιούσαμε για να τηλεφωνήσουμε στο σταθμό, να τους πούμε πως γνωρίζαμε ότι είχαμε αργήσει για τη ζωντανή μετάδοση, και πως ειλικρινά, περπατούσαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε.

 Στη διαδρομή εγώ προσπαθούσα να λέω χαρωπά και αισιόδοξα πράγματα. Ο Terry δεν έλεγε τίποτα, με έναν τρόπο που έκανε ξεκάθαρο πως οτιδήποτε έλεγα εγώ πιθανότατα θα έκανε τα πράγματα χειρότερα. Δεν τόλμησα να πω, σε κανένα σημείο της διαδρομής, πως όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί αν απλά είχαμε πει στο βιβλιοπωλείο να μας καλέσει ένα ταξί. Υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν μπορείς να ξε-πεις, που δεν μπορείς να πεις σε κάποιον και μετά να παραμείνετε φίλοι, και αυτό θα ήταν ένα από αυτά.

Φτάσαμε στον ραδιοφωνικό σταθμό που βρισκόταν στην κορυφή ενός λόφου, πολύ μακριά από οπουδήποτε, αργοπορημένοι περίπου 40 λεπτά για την ωριαία μας συνέντευξη. Φτάσαμε ιδρωμένοι και λαχανιασμένοι και ο σταθμός μόλις μετέδιδε ένα έκτακτο γεγονός. Κάποιος πυροβόλησε μέσα σε ένα τοπικό McDonald's, μια είδηση που σίγουρα δεν θέλεις να είναι ο προπομπός μιας συνέντευξης για ένα χιουμοριστικό βιβλίο που μιλάει για το τέλος του κόσμου και για το γεγονός ότι όλοι θα πεθάνουμε.

 Οι συντελεστές του σταθμού ήταν κι αυτοί θυμωμένοι μαζί μας και με το δίκιο τους:δεν έχει πλάκα να πρέπει να κάθεσαι να αυτοσχεδιάζεις όταν οι καλεσμένοι σου λείπουν. Δε νομίζω πως τα 15 λεπτά που είχαμε στον αέρα είχαν πλάκα. Αργότερα έμαθα πως ο Terry και εγώ είχαμε μπει στην μαύρη λίστα των ραδιοφωνικών σταθμών του Σαν Φρανσίσκο, γιατί το να αφήνεις τους παρουσιαστές μιας εκπομπής να μιλάνε μόνοι τους για 40 λεπτά είναι κάτι που οι δυνάμεις του ραδιοφώνου δεν ξεχνούν, ή συγχωρούν, πολύ εύκολα.

Παρόλα αυτά, σε λίγα λεπτά όλα είχαν τελειώσει. Γυρίσαμε πίσω στο ξενοδοχείο μας και αυτή τη φορά πήραμε ταξί. Ο Terry έβραζε με σιωπηλό θυμό: κυρίως με τον εαυτό του υποπτεύομαι, αλλά και με τον κόσμο που δεν τον είχε ενημερώσει πως η απόσταση του ραδιοφωνικού σταθμού από το βιβλιοπωλείο ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που υπολογίζαμε. Έκατσε μαζί μου στην πίσω θέση του ταξί άσπρος από θυμό, μια συμπυκνωμένη μπάλα οργής. Θυμάμαι είπα κάτι, προσπαθώντας να τον ηρεμήσω. Ίσως είπα πως δεν είχε έρθει και το τέλος του κόσμου, πως όλα τελικά πήγαν καλά και πως καλό θα ήταν να σταματήσουμε να είμαστε θυμωμένοι.

Ο Terry με κοίταξε. Είπε: "Μην υποτιμάς αυτόν τον θυμό. Αυτός ο θυμός ήταν η μηχανή που έδωσε ώθηση στο Good Omens". Σκέφτηκα τον τρόπο με τον οποίο έγραφε ο Terry, και τον τρόπο που ωθούσε και τους υπόλοιπους από μας μαζί του και ήξερα πως είχε δίκιο.


Υπάρχει μια οργή στον τρόπο γραφής του Terry Prachett: αυτή η οργή είναι η μηχανή που έδωσε ώθηση στον κόσμο του Discworld. Είναι επίσης ο θυμός απέναντι στον διευθυντή του σχολείου που αποφάσισε πως ο εξάχρονος Terry δε θα ήταν ποτέ αρκετά έξυπνος να περάσει τις εξετάσεις που οδηγούσαν τότε στο Γυμνάσιο, θυμός απέναντι στους πομπώδεις κριτικούς και απέναντι σε αυτούς που θεωρούν ότι η σοβαρότητα είναι το αντίθετο του αστείου. Θυμός απέναντι στους Αμερικανούς εκδότες του που δεν μπορούσαν να βγάλουν τα βιβλία του με επιτυχία.

Ο θυμός είναι πάντα εκεί, μια μηχανή που δίνει ώθηση. Όταν ο Terry έμαθε πως υπέφερε από μια σπάνια, πρώιμη μορφή της νόσου Alzheimer, ο στόχος της οργής του άλλαξε: ήταν θυμωμένος με το μυαλό του και το γενετικό του υλικό και, πάνω απ'όλα, έξαλλος με μια χώρα που δεν του επέτρεπε (ή σε οποιονδήποτε άλλον σε παρόμοια κατάσταση) να διαλέξει τον τρόπο και τον χρόνο του θανάτου του.

 Και αυτός ο θυμός πιστεύω πως βασίζεται πάνω στην αίσθηση δίκαιου και άδικου που έχει ο Terry. Είναι αυτή ακριβώς η αίσθηση δικαίου που διατρέχει το έργο του και τα γραπτά του Terry και είναι αυτή η αίσθηση που τον οδήγησε από το σχολείο, την δημοσιογραφία, το γραφείο τύπου μιας εταιρείας ηλεκτρισμού, στη θέση που έχει σήμερα ως ένας από τους πιο αγαπημένους και επιτυχημένους συγγραφείς παγκοσμίως.

Είναι αυτή η αίσθηση δικαίου που τον κάνει, όταν γράφει για άλλα πράγματα, να παίρνει λίγο χρόνο και να κάνει σχολαστικές αναφορές στις επιρροές του - για παράδειγμα στον Alan Coren, που δημιούργησε πρώτος πολλές από τις τεχνικές σύντομου χιούμορ που ο Terry κι εγώ έχουμε χρησιμοποιήσει και αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Ή το υπέροχο, παραγεμισμένο, μεθυστικό Brewer's Dictionary of Phrase and Fable και τον συντάκτη του, τον Rev E Cobham Brewer.

Η συγγραφική φωνή του Terry είναι πάντα δική του: λαμπρή, ενημερωμένη, λογική, υπαινικτικά διασκεδαστική. Υποθέτω, πως αν κοιτάξεις επιπόλαια, μπορεί, ίσως, να την περάσεις για εύθυμη. Αλλά κάτω από οποιαδήποτε ευθυμία υπάρχουν τα θεμέλια της οργής. Ο Terry Prachett δεν είναι από τους ανθρώπους που θα προχωρήσει απαλά μέσα σε οποιαδήποτε νύχτα, καλή ή όχι.

Θα οργιστεί, όπως φεύγει, με τόσα πολλά πράγματα: ηλιθιότητα, αδικία, ανθρώπινη χαζομάρα και επιπολαιότητα, όχι μόνο με τον θάνατο του φωτός. Και, χέρι χέρι με τον θυμό, σαν άγγελος και δαίμονας που περπατούν στο ηλιοβασίλεμα, υπάρχει αγάπη: για τα ανθρώπινα πλάσματα, παρόλα τα ελλατώματά μας, για αντικείμενα, για ιστορίες, και κυρίως, αγάπη για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

 Για να το θέσω αλλιώς, ο θυμός είναι η μηχανή που τον ωθεί, αλλά είναι η μεγαλειότητα του πνεύματος που χρησιμοποιεί τον θυμό αυτό στην πλευρά των αγγέλων, ή καλύτερα για όλους εμάς, στην πλευρά των ουρακοτάγκων.

Ο Terry Prachett δεν είναι ένα χαρωπό γερο-ξωτικό. Ούτε καν. Είναι πολλά περισσότερα απ' αυτό. Καθώς ο Terry σύντομα θα προχωρήσει προς το σκοτάδι, οργίζομαι κι εγώ: οργίζομαι με την αδικία που θα μας στερήσει από - τι; Από 20 ή 30 ακόμα βιβλία; Από άλλο ένα ράφι γεμάτο ιδέες και πανέξυπνες φράσεις και παλιούς γνώριμους και νέους φίλους και ιστορίες στις οποίες οι άνθρωποι κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, δηλαδή χρησιμοποιούν το μυαλό τους για να βγουν από μπελάδες στους οποίους μπλέχτηκαν χωρίς να σκέφτονται; Στην πραγματικότητα, η απώλεια αυτών των πραγμάτων δεν με θυμώνει όσο ίσως θα έπρεπε. Με θλίβει, αλλά σαν κάποιος που ήμουν μάρτυρας και συνδημιουργός κάποιων από αυτών, καταλαβαίνω πως όλα τα βιβλία του Terry Prachett είναι ένα μικρό θαύμα, και έχουμε ήδη αρκετά και δεν αρμόζει σε κανέναν μας να είναι άπληστος.

Οργίζομαι για την απώλεια ενός φίλου μου. Και σκέφτομαι "τι θα έκανε ο Terry με αυτόν τον θυμό;". Και τότε πιάνω την πένα μου και ξεκινάω το γράψιμο.




Πάρθηκε από το discordiagr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου