Το παρακάτω είχε δημοσιευτεί αρχικά στο εξαφανισμένο πλέον πρώτο διαδικτυακό "κουτούκι" μας, το "Eνάντια στην Επιπεδούπολη, τον Απρίλιο του 2017. Για τους ουκ ολίγους συνανθρώπους που "καλοπέρναγαν" και συγχρόνως δεν είχαν απολέσει τη λειτουργία της σκέψης (αυτό που οι "κλειδοκράτορες" του κόσμου επιθυμούν σφόδρα να εξαλείψουν) και την..."κατάρα" της κρίσης... Κι αν αυτή η μελαγχολική διάθεση και η πικρία ανάβλυζε τότε διάχυτη μέσα από τις λέξεις του παρακάτω κειμένου, θυμίζω ότι αυτό συνέβαινε πριν από την επέλαση της ακόμα πιο "θαυμαστής εποχής" της υγειονομικής τυραννίας και της υποχρεωτικότητας σε ιατρική πράξη με πειραματικά σκευάσματα και με την παράλληλη δαιμονοποίηση του όποιου τότε αντίλογου και του τεράστιου ψυχολογικού πολέμου σε βάρος των αντιφρονούντων....
Όμως αυτές οι φοβερές ημέρες είναι πια ένα παρελθόν, σωστά; Που ωστόσο έχει αφήσει βαριές πληγές στο σώμα και την ψυχή και "καμμένη γη" στο μυαλό πολλών ανθρώπων, ή όχι; Μέχρι την επόμενη "μεγάλη κρίση", πάσης φύσεως; Αλλά..."η ελπίδα πεθαίνει τελευταία", καλώς ή κακώς...Όπως δηλαδή συνηθίζεται να λέγεται σε πάρα μα πάρα πολλές καταστάσεις που στοιχειώνουν την επίγεια πορεία μας...
Lost in the world - "survivor"...
Είμαι "survivor".
Kάθε μέρα σκέφτομαι (πού σθένος να αφιερώσω μία σκέψη και για τους ΤΟΣΟΥΣ άλλους που είναι σαν εμένα..!) πώς θα βγάλω την επόμενη κι αν θα υποφέρουν τα παιδιά μου ή "οι δικοί μου" άνθρωποι περισσότερο απ' όσο ήδη κακοπερνάνε.
Κάθε μέρα σκέφτομαι αν και για πόσο θα'χω μια "δουλίτσα", έστω ό,τι λάχει κι ας μην είναι αυτό που σπούδασα ή έστω ονειρεύτηκα, έστω κι αν πληρώνομαι με υποσχέσεις ή με δείγμα μισθού που με κάνει να νιώθω ότι είμαι χρονοταξιδιώτης. Που γύρισε πίσω στις "εργασιακές σχέσεις" αίματος και αθλιότητας της μεσαιωνικής φεουδαρχίας.
Κάθε μέρα βρίσκω μια δικαιολογία για την απραξία μου, τη σιωπή μου, την παράδοσή μου στο "θαυμαστό νέο κόσμο" που εμπνέεται από αριστουργήματα της λογοτεχνίας ή ποίησης: του Όργουελ ("1984") του Ντίκενς ("Όλιβερ Τουίστ", "Ο ζοφερός οίκος"), του Ουγκώ ("Οι άθλιοι"), του Ρεμπώ ("Εποχές στην Κόλαση").
Κάθε μέρα σκέφτομαι ότι παύω να'μαι άνθρωπος κι έγινα μια κενή ζωής σειρά ψηφίων, ένας αποκαρδιωτικός κωδικός ηλεκτρονικής πληρωμής (ζήτω η σύγχρονη τεχνολογία "διευκόλυνσης" των υπηκόων!), πάνω σε σαρκοφάγα, τρομαχτικά χαρτιά: φουσκωμένοι σαν χείμαροι λογαριασμοί, χρεωστικά υπόλοιπα, ειδοποιητήρια έξωσης ή κατασχέσεων, πρόστιμα...
Μέρα με τη μέρα μου τρυπάνε το μυαλό και την καρδιά, σαν μαχαιριές σε όλα αυτά που με προσδιορίζουν ως ανθρώπινο ον, κάτι περίεργες δύσοσμες μα επίμονες σκέψεις:
Να αφήσω τα παιδιά μου στην είσοδο ενός ιδρύματος, μήπως εκεί εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό κανονικό και μια στοιχειώδη φροντίδα. Να φουντάρω από ύψος στο κενό ως μία πραγματικά γενναία πράξη της υποτυπώδους ζωής μου. Να βρω τρόπο ( το πλέον εύκολο) να καταλήξω στον "τελευταίο χώρο που μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια ένας ελεύθερος άνθρωπος" όπως έλεγε και ο Θορώ, δηλαδή στη φυλακή. Και τόσα άλλα "εξτρεμιστικά", "τρελά", δραματικά, εξευτελιστικά, νοσηρά μέσα στη γενική νοσηρή "κανονικότητα", αλλά όλο και πιο υπαρκτά κι άρα πραγματικά μέσα στο όλο και πιο θολωμένο κεφάλι μου.
Nιώθω...τόσο μα τόσο γαμημένα χαμένος!
Έχω ξεχάσει σιγά σιγά ποιος είναι ο φταίχτης, η πηγή του κακού. Είναι έξω από εμένα κι έχει πετάξει ρίζες και βλαστούς και μέσα σ'εμένα; Μήπως εδράζεται πρωτίστως μέσα σ'εμένα;
Το αίτιο και το αιτιατό μοιάζουν να έχουν μπερδευτεί παράξενα μέσα σ'ένα καλά μπερδεμένο και καλυμμένο από στρώσεις προπαγάνδας κουβάρι...
Όμως είμαι "survivor", σωστά;
Μπορεί να μην έχω τη γράμμωση και την ανεπτυγμένη εσωτερική παράκρουση της λυκοφιλίας, για να αιτηθώ συμμετοχή σε κάποιο τηλε-σώου που υιοθετεί κι ευτελίζει και αυτό τον ορισμό, χάριν της μαζικής "οφθαλμολαγνείας" και φιλοθεάμονος κενότητας, αλλά...Θα βγάλω και αυτή την μέρα!
Μέχρι να έρθει ίσως εκείνη η καταραμένη ημέρα! Αργά ή γρήγορα. Που το πέπλο μιας δίχως τέλος και όρια νύχτας θα καλύψει σαν σάβανο τη ζώσα πνοή μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου