Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

The place is here and the time is now. Have always been.


- Ο κόσμος έλεγε ότι η Γη ήταν επίπεδη, οπότε η Γη ήταν επίπεδη. Μετά είπαν ότι η Γη ήτανε στρογγυλή και η Γη έγινε στρογγυλή.

- Μα η γη είναι στρογγυλή!

- Απόδειξέ το.

-Η επιστήμη το απέδειξε.

- Η επιστήμη; Και ποιος την κατανοεί; Αν αρκετά άτομα μιλούν για κάτι αυτό γίνεται δεδομένο. Μετά το βάζουν στα βιβλία και τότε το βιβλίο γίνεται δεδομένο. Έτσι παγιώνεται.Τότε κανείς δεν το καταλαβαίνει πια ούτε το αναφέρει. Ξέρεις τι μου έλεγε η γιαγιά μου; Ότι όλα τα προβλήματα θα εξαφανίζονταν σε μια γενιά, αν κάθε παιδί μεγάλωνε ξεχνώντας όσα του δίδαξαν. Ό,τι δεν βγάζει νόημα, ό,τι έχει διδαχθεί τόσες φορές που παγιώνεται. Τότε, θα ζήσουμε σε έναν κόσμο όπου κανείς δεν θα πεινάει κι όπου όλοι θα είναι ίσοι.

Διάλογος από την αξιοπρόσεκτη αλληγορική ταινία επιστημονικής φαντασίας "Awake" -Aφύπνιση- του 2021.

Αυτό που γνωρίζω είναι τα επιεικώς ελάχιστα πράγματα που ξέρω μπροστά στα τόσα άπειρα που δεν ξέρω, σταγόνες μόνο "γνώσεων" μέσα σε έναν ωκεανό. Αυτό που σίγουρα γνωρίζω είναι ότι μόνο η ακόρεστη λαχτάρα για την Αλήθεια και η διαρκής περιέργεια που συμβαδίζει με την εκστατική διαίσθηση αλλά και τη σύνεση στην ατραπό, είναι ο μόνος δρόμος για να δραπετεύσω από τη βάσανο της σαδιστικά επαναλαμβανόμενης ψευδαίσθησης. Για να καταφέρω - κι όχι σε κάποια μελλοντική ενσάρκωση, αν υφίσταται- να  βγω έξω από τα βαθιά σκοτάδια της Πλατωνικής Σπηλιάς. Και να αντικρίσω τον Πραγματικό Κόσμο με τα κατάλληλα "μάτια". Με βλέμμα που στηρίζεται στην Παρατήρηση για να προεκταθεί δονούμενο στην Κατανόηση που οδηγεί στην Υπέρβαση.


Ένα παγιωμένο στη σύλληψή του σύμπαν είναι ένα στατικό σύμπαν, μία αστειότατη ψευδαίσθηση. Έτσι και μία επιστήμη στατική και παγιωμένη -ή παγωμένη- είναι μια μη δυναμικά εξελισσόμενη επιστήμη και άρα μία καταστροφική ψευδαίσθηση, μία κακόγουστη φάρσα κενή ουσίας.

Τι λες κι εσύ; 

Να φτύσουμε γελώντας πάνω σε κάθε αυθεντία. Να βραχυκυκλώσουμε κάθε βραχυκύκλωμα στην πορεία μας που καθηλώνει την ελευθερία κίνησης κι επιλογής, που μπλοκάρει την ροή, την ανακαλυπτικότητα και ενοποιητικότητα, τις υπερβάσεις της ίδιας της εξελικτικής μας πορείας ως είδος. Να βάλουμε φωτιά να κάψουμε κίβδηλες επιγραφές και τις εκ του παν-μ-πόνηρου αφηγήσεις που τείνουν να παγιωθούν. Να θρυμματίσουμε τον Πάγο που καλύπτει τα εύφορα εδάφη της Ύπαρξης. Να κάνουμε θραύση! 

Ο τόπος είναι εδώ και ο κατάλληλος χρόνος τώρα. Πάντα ήταν.

Ο Ένοικος...

Σκέψου πόσο ανόητος φαίνεσαι, όταν λες -αν δεν το δω μα τα μάτια μου δεν το πιστεύω- και άλλες ανάλογες μεγαλοστομίες, ειδικά όταν όλα όσα παπαγαλίζεις είναι λόγια άλλων, που δεν είδες ποτέ και δεν μπορείς να είσαι καν σίγουρος, πως αυτοί τα είπαν, ή αν καν υπήρξαν με σιγουριά! Και αυτό το «αν δεν το δω με τα μάτια μου …» αποκλείει τους τυφλούς απ’ την γνώση; Είδες ΕΣΥ ό,τι η γη είναι στρογγυλή … με τα μάτια σου; Πού το ξέρεις ό,τι είναι στρογγυλή αφού δεν την είδες;
Αν τα μάτια σου σε κοροϊδεύουν -ειδικά αν δεν έχεις καλλιεργήσεις τον εγκέφαλο σου, γιατί με τον εγκέφαλο βλέπεις και όχι με τα μάτια- σκέψου σε τι πέλαγος άγνοιας κολυμπάς όταν αυτά που καλλιεργούν το εγκέφαλο δεν είναι και τόσο σίγουρο … ό,τι είναι έτσι όπως λέγονται ! Semely Lomax

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου