Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

(Ένα κορίτσι που το έλεγαν) "Οσάμα" : Ολόκληρη η συγκλονιστική, σκοτεινή αφγανική ταινία για την κατάσταση της γυναίκας στο θεοκρατικό Ισλάμ (που δεν άλλαξε και τόσο μετά την υποτιθέμενη ήττα των Ταλιμπάν, ούτε εκεί ούτε σε άλλες χώρες με τις ανάλογες θρησκευτικές πεποιθήσεις)


(Αναδημοσίευση πλιότερης ανάρτησής μας)

Μια ταινία που είχα δει πριν κάμποσα χρόνια. Μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα πως ήξερα σε γενικές γραμμές και κατανοούσα (βάσει όσων είχα διαβάσει ή πληροφορηθεί μέσω συμβατικών πηγών πληροφόρησης) την "κοσμοθεωρία" του "βαριού", θεοκρατικού Ισλάμ με τις ανάλογες κοινωνικές επιπτώσεις. Όπως τις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες και καταστάσεις που επικρατούσαν στο "βασίλειο" των Ταλιμπάν.
("Να'ναι καλά" το ΙΚΙΛ ή ΙSIS, το ισλαμικό χαλιφάτο που όπου "κατσικώνεται", διά της πιο σκληρής βίας και ασύλληπτης φρίκης, επαναφέρει τα πράγματα στο "σωστό δρόμο" του "Θεού" -  Κλειτοριδεκτομή ή όταν η ανθρώπινη βαρβαρότητα και βλακεία γίνονται καθεστώς!)

Η ταινία με τίτλο "Οσάμα", (2003)του Σεντίχ Μπαρμάκ, εντούτοις μου άφησε ένα μούδιασμα στο στομάχι και ένα φορτίο πικρίας απ'το οποίο ίσως και ποτέ δεν απαλλάχτηκα...
Και ενίοτε ανασύρω αυτές τις εμπειρίες που με "κέρασε" η κινηματογραφική μου γνωριμία με το κορίτσι που το έλεγαν "Οσάμα", όποτε η τρέχουσα
επικαιρότητα μας βομβαρδίζει με αποκαρδιωτικές και φριχτές ειδήσεις από μεγάλες ή μικρές καθημερινές ιστορίες σκοταδισμού, φρίκης και τραγωδίας. Από έναν "άλλο κόσμο", βυθισμένο στη θρησκευτική φρενοβλάβεια, τη μισαλλοδοξία και τον εφιαλτικό μισογυνισμό που καθιστά το γεγονός να γεννηθείς κορίτσι σε μια τέτοια κοινωνία ως τη μεγαλύτερη ατυχία της ζωής σου, πριν ακόμη προλάβεις καλά καλά να αντικρίσεις το φως της. Ή το σκοτάδι της, ανάλογα με το πού σε ξεβράζει η "σκοτεινή άβυσσος που λέγεται μήτρα", κατά τον Καζαντζάκη...
Με λίγα λόγια η (αληθινή) ιστορία, που διαδραματίζεται στο Αφγανιστάν επί απόλυτης κυριαρχίας του καθεστώτος των Ταλιμπάν (όχι ότι άλλαξαν ριζικά τα πράγματα μετά τη στρατιωτική επέμβαση των Αμερικανών): Μια χήρα στο Αφγανιστάν των Ταλιμπάν, μη διατηρώντας το δικαίωμα να κυκλοφορεί μόνη της στους δρόμους και να δουλέψει, λόγω αυστηρών νόμων περί τούτου, αποφασίζει να μεταμφιέσει σε αγόρι τη 12χρονη κόρη της για να μπορέσει να εργαστεί και να βοηθήσει την πάμφτωχη οικογένεια στο δύσκολο αγώνα της επιβίωσης.  O πατέρας και ο αδελφός του κοριτσιού είχαν σκοτωθεί και η συνοδεία τους αποτελούσε τη μόνη λύση για τις γυναίκες στο να βγουν έξω από το σπίτι. Όμως οι Ταλιμπάν υποχρεώνουν το "αγόρι"  να φοιτήσει σε ισλαμικό σχολείο, κινδυνεύοντας έτσι να αποκαλυφθεί. Κι όταν αυτό συμβεί τελικά, η μικρή Οσάμα (από το μικρό όνομα του "λαϊκού ήρωα" Μπιν Λάντεν, μια συνήθεια πολλών οικογενειών να ονομάζουν έτσι τα παιδιά τους) θα γλιτώσει τη ζωή της αλλά θα υποχρεωθεί να παντρευτεί έναν ηλικιωμένο άντρα, αποτελώντας ένα ακόμη "γυναικείο τρόπαιο" στη συλλογή του.
Υπόψη ότι για τους Ισλαμιστές τα κοριτσάκια από 9 ετών θεωρούνται ήδη γυναίκες της παντρειάς, με ό,τι συνεπάγεται αυτό...

Η πρώτη ταινία (βραβείο Χρυσής Κάμερας στο Φεστιβάλ Καννών) που γυρίστηκε μετά την πτώση του καθεστώτος των Ταλιμπάν από τη διαχείριση της εξουσίας.
Απλή, ρεαλιστική, ανθρώπινη και συνάμα τρομερά μουντή, απίστευτα θλιβερή, σοκαριστική. Σαν τη ζωή που ξεπέφτει σε άνιση πάλη επιβίωσης και αγώνα διατήρησης έστω της στοιχειώδους ανθρώπινης υπόστασης, όταν οι συνθήκες μοιάζουν βγαλμένες από ένα πολύ σκοτεινό παραμύθι που παγιδεύτηκες μέσα του και ξέρεις πώς δεν μπορείς να ξεφύγεις αλλά ούτε και να υπάρξεις μέσα σε αυτό, αποδεχόμενος (ή αποδεχόμενη) τη μοίρα που σου επιβάλλουν οι "αφηγητές" και κλειδοκράτορές του.

ανιχνευτής


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου