Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 21 Ιουλίου 2018

Δυο λόγια-φτωχά για να περιγράψουν ένα τέτοιο "πολυδιαστατικό" πνεύμα- για τον Φίλιπ Ντικ

ΦΙΛΙΠ ΝΤΙΚ 


Στις 16 Δεκεμβρίου του 1928 γεννήθηκε ο Φίλιπ Ντικ (σημείωση: πέθανε στις 2 Μαρτίου του 1982), ένας απο τους σημαντικότερους και πιό διορατικούς συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.

Ο Φίλιπ Ντίκ μέσα απο το έργο του, πέτυχε να αναβαθμίσει ποιοτικά το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, εστιάζοντας στη συγγραφή μιάς μελλοντολογικής θεματολογίας που απαλλαγμένη απο την αναπαραγωγή των θεαματικών κλισέ που τη χαρακτηρίζουν συνήθως, εστιάζει στον άνθρωπο και τις εσωτερικές του συγκρούσεις. Συγκρούσεις που εκφράζονται άμεσα κατά τη διάρκεια της φυσικής μας παρουσίας στα γεγονότα και έμμεσα (σαν διπλή προβολή) , μέσω των έντονα αυτονομημένων συμπεριφορών που αναπτύσσουν τα τεχνολογικά μας δημιουργήματα. Διάχυτες είναι σε ολόκληρο το έργο του, οι κοινωνικές και ψυχαναλυτικές θεωρίες που τον επηρέασαν στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και το διαρκές του φλερτ με τις πιο σκοτεινές και γεμάτες ψευδαισθήσεις πλευρές μιάς ψυχοσύνθεσης που ακροβατούσε ανάμεσα στη λογική και τον παραλογισμό.


Όπως ακριβώς και στην κλασσική λογοτεχνία έτσι και στην επιστημονική φαντασία, το υποκείμενο, τα πρόσωπα και οι ήρωες κάθε μυθιστορήματος, παραμένουν προτεραιότητα του συγγραφέα σε σχέση με την "αντικειμενική" πραγματικότητα που ορίζει το περισσότερο ή λιγότερο έντονο φόντο όπου κινούνται γεγονότα και χαρακτήρες. Η βασική διαφορά ανάμεσα στα δύο είδη έγκειται στο είδος των συνειρμών που παράγουν για τον αναγνώστη.

Η επιστημονική φαντασία απελευθερωμένη από περιορισμούς, παρουσιάζει μια εκδοχή ενός μελλοντικού κόσμου, που άσχετα με το αισθητικό αποτέλεσμα της περιγραφής, στερείται ως μελλοντικός τη στοιχειώδη οικειότητα που θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μαζί του.

Ο χρόνος κινείται με άλλες ταχύτητες, ο χώρος επαναπροσδιορίζεται συνεχώς και η ύπαρξη αντιθέσεων είναι εξαιρετικά έντονη.

Ξένο και οικείο, αποδεκτό και παρείσακτο, γήινο και εξωγήινο συγκροτούν συχνά οριακές αντιθέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι με άξονα αυτές τις αντιθέσεις, δεν είναι καθόλου σπάνιο το φαινόμενο της κυριαρχίας ενός υφέρποντος ρατσισμού.

Ο Φίλιπ Ντικ όχι απλά αντιστέκεται στον πειρασμό να υποκύψει στον κατεστημένο λόγο των παραπάνω αντιθέσεων, αλλά δημιουργεί καινούρια δεδομένα αντίληψης αυτής της ριζικής ετερότητας με το "άλλο", το ξένο, το διαφορετικό. Η ρατσιστική αντίληψη της κατωτερότητας των άλλων βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διαδικασία απρόσωπης μαζοποίησης τους, στον αυθαίρετο ορισμό τους ως ομοιόμορφο σύνολο. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα έντονο στις αφηγήσεις της επιστημονικής φαντασίας, όπου ακόμα και μιά ανώτερη τεχνολογικά κοινωνία εξωγήινων όντων, παρουσιάζεται συνήθως έντονα ομοιογενής χωρίς περιθώρια σημαντικών διαφοροποιήσεων. Αντίθετα ο Ντικ πλάθει έναν κόσμο όπου οι άλλοι, ακόμα και οι ρέπλικες και τα ανδροειδή παρουσιάζουν στοιχεία έντονης ατομικότητας.

Οι ήρωες του Φίλιπ Ντικ είναι σχεδόν πάντα τρωτοί και καθημερινοί και οι προσπάθειες τους δεν έχουν ποτέ εξασφαλισμένη την επιτυχία. Ταυτισμένος με την παράδοση της κριτικής των ανθρώπινων τεχνολογικών επιτευγμάτων που δημιούργησαν τόσο η Μαίρη Σέλεϋ με τον Φρανκενστάϊν, όσο και οι Χ.Τζ.Γουέλς (Ο αόρατος άνθρωπος) και Ρ.Λ.Σήβενσον (Δρ. Τζέκυλ Μίστερ Χάϊντ), προεκτείνει τις απόψεις του σκεπτικισμού σε σχέση με τη διαρκή πρόοδο της τεχνολογίας και την πιθανή της εξέλιξη σε τεχνοφασισμό, δημιουργώντας σαφείς επιρροές στο έργο των μεταγενέστερων συγγραφέων του είδους (Έλλισον,Ζελάζνυ,Σπίνραντ,Λεγκέν)


Mερικές απο τις πιό ενδιαφέρουσες μεταφορές των έργων του στον κινηματογράφο είναι το "Blade Runner"  (από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, στηριγμένο στο βιβλίο του Ντικ «Ονειρεύονται τα ηλεκτρονικά ανδροειδή πρόβατα;») του Ρίντλέϊ Σκότ, η "Ολική επαναφορά" του Πώλ Βερχόφεν, το "Minority Report" του Στήβεν Σπήλμπεργκ και "η επιταγή" του Τζόν Γού.

Το πολύ καλό αυτό αφιέρωμα το βρήκαμε στο changedovernight
Επίσης, αξίζει να δείτε κι αυτό το αφιέρωμα για την ιδιαίτερη αυτή μορφή, με τίτλο "V for Valis" (όπου "Valis" είναι ένα από τα κορυφαία έργα του μεγάλου αυτού συγγραφέα, προφήτη και στοχαστή)
Eπίσης, σε αυτό το μπλογκ: κολυμπώντας σε αχανή κι ανεξερεύνητα νερά: " ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠ Κ. ΝΤΙΚ "

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου