ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης

 το παραπάνω σκίτσο είναι το εμπνευσμένο και πλήρες βαρύνουσας σημασίας νοημάτων έργο του Grant Snider. Με τίτλο "The Art of Livin", δηλαδή "η τέχνη του να ζεις"

Μετάφραση.
Πάνω: " Όταν ήμουν νέος ήμουν ιδεαλιστής. Όπου κι αν κοίταζα ανακάλυπτα ομορφιά, θαύματα και νόημα "
Στη μέση: " Όταν μεγάλωσα έγινα ρεαλιστής. Έβλεπα έναν κόσμο γεμάτο αιχμηρότητα και δύσκολες αλήθειες."
Και κάτω: " Αυτό -το να είναι δηλαδή ρεαλιστής-  έγινε τελικά κουραστικό. Αποφάσισα να γίνω υπερρεαλιστής. Μετά απ'αυτό τα πράγματα πήραν αρκετά περίεργη τροπή"

Τρία διαφορετικά μονοπάτια της ανθρώπινης αντίληψης. 
Ο ιδεαλισμός που μεταφέρει εκείνη τη μαγεία της αίσθησης του θαυμαστού που μας περιβάλλει σε κάθε πτυχή του "γύρω μας" και που βιώνουμε έντονα στην παιδική μας ηλικία. Και με την, έστω και περιορισμένη στο γεμάτο περιορισμούς κόσμο μας, ελευθερία επιλογών που μπορεί να σου προσφέρει και να σε συνδέσει με μια πιο ονειρική, πιο φευγάτη διάσταση της ύπαρξης. Ο ρεαλισμός που σε γειώνει σε μια πραγματικότητα που βρίθει από "πρέπει", συμβάσεις και αναγκαιότητες και γνώσεις που σε κλειδώνουν μέσα στο σύμπαν μιας πραγματικότητας ελεγχόμενης την οποία καλείσαι να διασχίσεις σαν έρημο της οποίας μαθαίνεις τις ιδιοτροπίες και τις παγίδες ώστε να επιβιώσεις. Χρησιμοποίησα το ρήμα "κλειδώνω";

Μια οσμή νεκροθαλάμου

Απομονώνοντας κάποιους στίχους από ένα παλιό τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου:
 "Μια οσμή νεκροθαλάμου, καλοκαίρι"


Καλοκαίρι. Δεν έχουμε πια το χρόνο για να βρούμε χρόνο ελεύθερο. Που σημαίνει ότι ο χρόνος μας βρίσκεται σε κάτι σαν σε ομηρία. Ο χρόνος που βαριανασαίνει και ξεφυσάει λαχανιασμένα, αναιμικά, γέρνοντας κάτω από όλα τα βάρη που κουβαλάει το κουφάρι μας.
Και το φορτίο μου στον ώμο έχει μια ετικέττα που δεν επιδέχεται..την πολυτέλεια του "χρόνου για ξόδεμα": ΕΠΙΒΙΩΣΗ! Όπως ο δούλος άλλων εποχών ζούσε κάτω από σκληρές συνθήκες, για να καταφέρει να επιβιώσει λίγο περισσότερο, έστω τα παιδιά του να έχουν ένα διαφορετικό μέλλον. Κάπου, κάποτε. Μεταθέτοντας τη λαχτάρα της πολυτέλειας του ελεύθερου, ποιοτικού χρόνου μέσα σε πιο ανθρώπινες και δημιουργικές συνθήκες ύπαρξης, σ'ένα δυνητικό απροσδιόριστο μέλλον. Αν βέβαια τον απασχολούσαν τέτοιες ανησυχίες και εμπνεόταν από σχετικά οράματα, κάτι που προϋπόθετε ένα υγιές πνευματικό εσωτερικό πάτημα και μια παλλόμενη ψυχή. Παρά το ζοφερό της κοινωνικής πραγματικότητας και της πληθώρας από αντιξοότητες.

Καλοκαίρι. Πώς στ'ανάθεμα συγχωνεύτηκες σε μια επίπεδη παρατεινόμενη βαρυχειμωνιά! Που μάσησε βουλιμικά και κατάπιε όλες τις εποχές και τις διαφορές που τόσο όμορφα και φυσικά τις αναδεικνύουν. Που σαν χοάνη καταβροχθίζει τους ανθούς, τα χρώματα, τις ηλιαχτίδες και τις δονήσεις της χαράς του να ζεις. Και ξερνάει μια καταραμένη λίστα από ανάγκες πιο ψεύτικες κι από την πιο εξόφθαλμη virtual reality, αυτήν που αφήσαμε να καβαλήσει τις στιγμές και τις αισθήσεις μας. Μια γκρίζα και αντιεπιβιωτική συνθήκη στην οποία συναινέσαμε δίχως να καταλάβουμε καλά καλά το πώς και το γιατί. Και τώρα εισπράττουμε με όλους τους πόρους μας τη μιζέρια της, τον παραλογισμό της, τα θεωρητικά σχήματά της που επιβλήθηκαν στη ζωή, τα κίβδηλα δίπολά της και τους καταστροφικούς δυισμούς της, τη φρίκη της κυριαρχίας της οικονομίας πάνω στην ορθή λογική και τη φύση και του αφέντη πάνω στις νέες στρατιές μισθωτών ή εκλιπαρούντων για δείγματα μισθού τεχνο-σκλάβων.

Καλοκαίρι. Αν περιμένω εσένα για να "δανειστώ" λίγο χρόνο, από τους φυσικούς δεσμώτες μου και το διανοητικό παρασιτικό προγραμματισμό τους, ώστε να "κάνω όλα αυτά που δεν μπορούσα όλο τον υπόλοιπο χρόνο να κάνω"..τότε το συμπέρασμα βγαίνει ωμά και με απόλυτα φυσικό τρόπο:
Προφανώς είμαι νεκρός!
Ένας walking dead, σαν αυτούς που αφειδώς η βιομηχανία της "διασκέδασης" με βομβαρδίζει για να μου θυμίζει χλευαστικά -κι ας μην το'χα καταλάβει ως τώρα- ποιος πραγματικά είμαι ή μάλλον έχω καταντήσει εγώ. Ο ζαλισμένος αγελαίος θεατής. Μια δίποδη μηχανή γεμάτη αυτοματισμούς, φοβίες, αόριστες ιδέες και τραυματικά σύνδρομα. Που μερικές φορές ονειρεύεται ότι είναι ζωντανή κι ότι έχει μια ζώσα ψυχή ή έστω κάποια απομεινάρια της, μέσα σε κάποια παράξενα όνειρα που δραπετεύουν από τις αντέννες υποβολής και μαζικού υπνωτισμού.

Μέσα σ'ένα δοκιμαστικό σωλήνα και σε μια ζωή που διατηρείται με συντηρητικές ουσίες και με καθηλωμένες, αποσυντιθέμενες κοινωνίες που αναμασάνε πλαστική τροφή και συνθήματα.

Μια οσμή νεκροθαλάμου, που ούτε ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού, ούτε η αλμύρα από το θαλασσινό νερό, ούτε το "προσωρινό άδειασμα του μυαλού" -από το περιεχόμενο που το διακατέχει όπως ο ιός τον ξενιστή του;- πάνω σε ψάθες ή ξαπλώστρες, ούτε τα καλοκαιρινά παραμιλητά, αρκούν για να την εξωραΐσουν..

Κι αν όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά απαισιόδοξα είναι γιατί θέλουμε να είμαστε από τη φύση μας αισιόδοξοι, ευθυτενείς, τρελοί για την "κοινή λογική", αλλά όχι και αόμματοι.

Ο Ένοικος...

Ένα κινηματογραφικό κομψοτέχνημα: ""Ex Machina - Από Μηχανής"

"Ex Machina - Από Μηχανής", 2015
μια ψυχολογική και φιλοσοφική κινηματογραφική πραγματεία.

Μια από τις πιο υποβλητικές ταινίες των τελευταίων χρόνων. Ένα ψυχολογικό θρίλερ με καθηλωτική φιλοσοφική δομή και την ανησυχία, που παραμονεύει σε κάθε πλάνο, να εναλάσσεται με την ψυχολογική διάσταση του φόβου. Σε κάθε επαφή, από ένα σημείο και ύστερα, του ανθρώπου με την ανθρωπόμορφη μηχανή. Η οποία μοιάζει, όσο εξελίσσεται η πλοκή, να παίζει μαζί του πολύ επιδέξια το παιχνίδι της -συνθετικής- γάτας με τον ποντικό.
Ένας διάχυτος και δύσκολα προσδιορίσιμος τρόμος που μοιάζει να πηγάζει από τα πιο βαθιά εσωτερικά πεδία της ανθρώπινης υπόστασης.
Όπως κάθε πλάνο ή διάλογος, ακόμα και η μουσική της ταινίας μόνο τυχαία δεν είναι.

Τα ερωτήματα θέτουν σε δοκιμασία την ίδια τη μοίρα, την ίδια ίσως τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους: τι θα συμβεί αν μια υπερεξελιγμένη τεχνητή νοημοσύνη αποκτήσει επίγνωση του εαυτού της και συνείδηση που δε διαφέρει σε τίποτα από την ανθρώπινη; Κατά πόσο μπορεί να χειραγωγήσει τον άνθρωπο αν η ευφυία της ξεπεράσει εκείνη του δημιουργού της; Μπορεί να γίνει απειλητική, ειδικά αν αισθανθεί -εφόσον μπορεί να βιώσει ανθρώπινες αισθήσεις- ότι απειλείται η ύπαρξή της; Μπορεί να γίνει επικίνδυνη; Κι αν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τον άνθρωπο με περίτεχνους τρόπους, κάτι που αποδεικνύει υψηλή νοημοσύνη, μέχρι πού μπορεί να φτάσει; πόσο θανάσιμα απρόβλεπτη μπορεί να αποδειχτεί;

Με λίγα λόγια η υπόθεση:
ένας ικανότατος νεαρός προγραμματιστής επιλέγεται από τον εκκεντρικό δισεκατομμυριούχο και ιδιοφυή εργοδότη του και μεταφέρεται στο απομονωμένο, ιδιόκτητο και πλήρους αυτάρκειας και τεχνολογικής υποδομής, προσωπικό του καταφύγιο. Με αποστολή να τεστάρει και να διαπιστώσει πόσο ανθρώπινο, όσον αφορά την ύπαρξη νοημοσύνης και εκδήλωση ευφυούς συμπεριφοράς, είναι το τελευταίο του -κρυφό βέβαια από τα φώτα της δημοσιότητας- και κορυφαίο δημιούργημα. Ένα ανδροειδές, με ιδιαίτερα ελκυστική γυναικεία μορφή, που ακούει στο όνομα Άννα. To βασικό, το πρωταρχικό ερώτημα, όπως το είχε θέσει και ο Alan Turing στο περίφημο τεστ του, ξεκινάει από το αν "είναι δυνατό μια μηχανή να εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να παρουσιάσει ανθρώπινη σκέψη.. Κι αν ναι, πώς μπορούμε να ελέγξουμε αυτό τον ισχυρισμό, πως μπορούμε δηλαδή να διαπιστώσουμε τη νοημοσύνη της;»

Πρόκειται για το αναπάντεχα ιδιοφυές σκηνοθετικό ντεμπούτο του Alex Garland, που απέσπασε το Όσκαρ οπτικών εφφέ, αν και κατά την άποψή μου θα μπορούσε να αποσπάσει και το ανάλογο βραβείο καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας.

Αν δεν έτυχε να την δείτε την ταινία, έχετε την ευκαιρία να τη βρείτε και να την παρακολουθήσετε σε αυτό το σύνδεσμο: http://ajihezo.info/drjj7h6rjmpc
ή σε αυτόν: http://videowood.tv/embed/ccgy
 - πατάς "Close Advertising and Watch Video" -
με υπότιτλους στα ελληνικά.

Μην τη χάσετε!

Ο Ένοικος...

Όταν λέξεις-φράσεις-συνθήματα γίνονται εργαλεία αποπροσανατολισμού, κατακερματισμού και λοβοτόμησης από τα πάνω προς τα κάτω

 (Οι υπογραμμίσεις στις παρακάτω απόψεις άλλων είναι από εμάς)

" Σκέψη και γλώσσα είναι αλληλένδετα. Δεν γίνεται να υπάρχει γλώσσα χωρίς σκέψη. Επειδή στη σύγχρονη κοινωνία δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για την έκφρασή μας, πολλές φορές νομίζουμε πως έχουμε μέσα μας αποθηκευμένα πάμπολλα συναισθήματα και σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας τίποτα αξιόλογο αν δεν μπορούμε να το εκφράσουμε λεκτικά "
Δημήτριος Γκέκας, φιλόλογος και διδάκτωρ Πολιτικής Φιλοσοφίας και Αισθητικής Ιονίου Πανεπιστημίου.

"Αν ένα παιδί μεγαλώνει σ'ένα περιβάλλον, όπου οι περισσότερες λέξεις είναι ασαφείς, θα αναπτύξει έναν χαώδη τρόπο σκέψης και μια ψυχολογία που εύκολα θα άγεται και θα φέρεται από τον κάθε λαοπλάνο πολιτικάντη ή διαφημιστή, ή προπαγανδιστή κτλ. Αντιθέτως αν μεγαλώσει σ'ένα περιβάλλον που οι περισσότερες λέξεις είναι σαφείς -και όπου ακόμη και η αναπόφευκτη ασάφεια γίνεται αποδεκτή και αναγνωρίσιμη, αλλά με σαφείς πάλι όρους- τότε το παιδί αυτό θα διαθέτει μια γερή βασική άμυνα σε οποιαδήποτε προσπάθεια ξένης παρέμβασης στην εσωτερική του υπόσταση".
 O συγγραφέας Γιώργος Μπαλάνος στο περιοδικό "Ανεξήγητο" του Ιουλίου 2003

" Υπάρχει παντού μια ξερή, ωμή, κυνική ασάφεια. Οι λέξεις που ανταλάσσουμε δεν εξυπηρετούν καμία επικοινωνία, δεν νοηματοδοτούν καμία διανοητική συναλλαγή. Συνθήματα, κραυγές και ψίθυροι, τσιτάτα, επίκληση στο ανώριμο συναίσθημα στη μικροαστική θολούρα ενός παράδοξου 'θέλω να τ'αλλάξω όλα'. Και δεν ξέρει ποια όλα "
Δημήτρης Αθηνάκης, "Η Καχυποψία ως Δείκτης Κλειστών Αστικών Κοινωνιών", εφημερίδα "Καθημερινή" 1/8/2015

" Η ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται. Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της παρακμής."
του συγγραφέα Γιώργου Ζαρκαδάκη (Η νύχτα του Joker: Καληνύχτα Ελλάδα;)

Η ελληνική γλώσσα έχει αποκτήσει νέα σημειολογία στην Ελλάδα του 2015. Οι λέξεις δεν έχουν πια το νόημα που είχαν κάποτε, ή μάλλον δεν έχουν πια κανένα νόημα. Η ίδια η χώρα έχει πάψει να είναι αληθινή κι έχει μεταβληθεί σε μια θλιβερή και μελοδραματική εξομοίωση του εαυτού της. Μου είναι αδύνατο να περιγράψω την εξομοίωση της Ελλάδας με όρους που θα έκαναν σαφές ότι είναι εξομοίωση και όχι η πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα της εξομοίωσης: ότι μοιάζει τόσο πολύ με την πραγματικότητα που είναι αδύνατο να την ξεχωρίσεις – εκτός φυσικά κι άν στέκεσαι εκτός της. Ωστόσο, υπάρχει ένα φαινόμενο που μοναδικά συμβαίνει στις εξομοιώσεις, και ποτέ στην πραγματικότητα. Στις εξομοιώσεις, οι παίκτες αδυνατούν να λύσουν το οποιοδήποτε πρόβλημα. Η φυσική σχέση αιτίας και αποτελέσματος που υφίσταται στον πραγματικό κόσμο καταλύεται. Μοιάζει σαν να υπάρχει σχέση, αλλά δεν υπάρχει. Έτσι, όποια απόφαση κι αν πάρουν οι παίκτες εντός της εξομοίωσης, όποια δράση κι αν επιχειρήσουν, δεν προκύπτει ποτέ κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η αδυναμία επίλυσης προβλημάτων είναι το κύριο σύμπτωμα της παρακμής, και οι εξομοιωμένες κοινωνίες είναι κονωνίες στο τελευταίο στάδιο της παρακμής.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/business/h-nuxta-tou-joker/ ]

Με βάση τα πολύ ενδιαφέροντα και στοχαστικά υπερπολύτιμα παραπάνω, νιώθουμε την ανάγκη για  μια σειρά σκέψεων, χωρίς όμως να θέλουμε να υπεραναλύσουμε και να πλατιάσουμε.

Το περιστατικό στο δάσος Ρέντλεσαμ - "το βρετανικό Ρόσγουελ"

 " The universe is a pretty big place. It's bigger than anything anyone has ever dreamed of before. So if it's just us... seems like an awful waste of space. Right?' - "Tο σύμπαν είναι ένα αρκετά μεγάλο μέρος. Είναι μεγαλύτερο απ'ό,τι θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί κανείς. Έτσι, αν υπάρχουμε μόνο εμείς...μοιάζει με μια τρομερή σπατάλη χώρου. Σωστά;"
ατάκα της πολύ αξιόλογης ηθοποιού και σκηνοθέτη Jodi Foster στην ταινία Contuct - "Eπαφή" του 1997, μια από τις σοβαρότερες, στοχαστικότερες και πιο προσεγμένες από επιστημονική άποψη ταινίες του είδους της.

" Επί τρία διαδοχικά βράδια στα τέλη Δεκεμβρίου του 1980, η αγροτική περιοχή του Σάφολκ στην Ανατολική Αγγλία έγινε το σκηνικό του πιο σημαντικού και καλύτερα τεκμηριωμένου περιστατικού με ΑΤΙΑ της Μ. Βρετανίας. Η πραγματική φύση αυτών των γεγονότων αποκρύφθηκε από την αρχή μέσω του Νόμου περί Επισήμων Μυστικών της Βρετανίας και του Νόμου για την Εθνική Ασφάλεια του 1947  των ΗΠΑ, και η ιστορία σύντομα κατέληξε στο χώρο της λαϊκής παράδοσης. Παρέμεινε εκεί ως τον Οκτώβριο του 1983, όταν κυριολεκτικά εξερράγη στον Βρετανικό και μετά στον διεθνή τύπο. Το περιστατικό έχει παραμείνει από τότε στην δημοσιότητα και συνεχίζει να είναι ένα από τα πιο συζητημένα και αμφισβητούμενα στην ιστορία των ΑΤΙΑ.
 O συγγραφέας και ερευνητής Peter Robbins μαζί με τον Larry Warren είναι συγγραφείς του Βρεττανικού best seller Left at East Gate: A First-Hand Account of the Rendlesham Forest UFO Incident, Its Cover-Up and Investigation ("Αριστερά στην Ανατολική Πύλη – ένας απολογισμός από πρώτο χέρι του περιστατικού του Δάσους Ρέντλεσαμ, της συγκάλυψης και της διερεύνησής του").
Την εποχή των γεγονότων, ο Λάρρυ Γουώρεν, που έγραψε μαζί του το βιβλίο, ήταν μέλος της Στρατιωτικής Αστυνομίας της Αεροπορίας των ΗΠΑ στην κοντινή βάση της Αεροπορίας Μπεντγουώτερς και ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της τρίτης βραδιάς της δραστηριότητας των ΑΤΙΑ. Το 1983 ήταν υπεύθυνος για την δημοσιοποίηση του γεγονότος, κάτι που έχει πληρώσει ακριβά από τότε. Το βιβλίο τους παραμένει ο πιο αξιόλογος απολογισμός του περιστατικού του Δάσους Ρέντλεσαμ."

τα παραπάνω στοιχεία πάρθηκαν από εδώ. Ακολουθεί ένα ντοκυμαντέρ (με υπότιτλους στα αγγλικά) πάνω σε αυτό το συναρπαστικό ζήτημα. Όπου υπάρχει άφθονος καπνός, τουλάχιστον ας μην αφήσουμε τις "ακλόνητες πεποιθήσεις μας" - ποιοι μας τις δίδαξαν ή πιο σωστά μας τις εμφύτευσαν;- να μας εμποδίσουν να ερευνήσουμε, έστω και στοιχειωδώς,  για το ενδεχόμενο και μιας.. ανάλογης φωτιάς.
Και θυμηθείτε και αυτά, που αποτελούν μόνο την κορυφή ενός τεράστιου κι αιωρούμενου πάνω από τη συναινετική πραγματικότητα παγόβουνου: H "απομυθοποίηση του Αη Βασίλη": Νομίζετε ότι τα έχετε ακούσει όλα γύρω από το πολύ μεγάλο, και σκόπιμα υποβαθμισμένο από ΜΜΕ και "ειδικούς", θέμα των A.T.I.A. ;


" Rendlesham Forest UFO Incident - Documentary - Documentation Compilation

In late December 1980, there were reports of sightings of unexplained lights near Rendlesham Forest, Suffolk, England, and claimed landings of an unidentified flying object (UFO). The incident is sometimes called the most famous UFO event to have happened in Britain "Britain's Roswell", and like the Roswell UFO incident, the government's statement that there is no evidence of a UFO has been incorporated into conspiracy theories about a government coverup.

At that time, RAF Woodbridge was being used by the U.S. Air Force and over a two- or three-day period, dozens of USAF personnel were involved.