Δίκτυο διαφυγής (;) από τους φόβους, την παράλυση που τους συνοδεύει και τους χειριστές τους...

•   Τίποτε δεν δίνει σ' ένα φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου. UmbertoEco

•  Έχουμε τόσους πολλούς διαφορετικούς φόβους και προσπαθούμε να επιλύσουμε τους φόβους αυτούς αποσπασματικά. Δεν φαίνεται να είμαστε ικανοί να πάμε παραπέρα. Εάν νομίσουμε πως έχουμε κατανοήσει έναν συγκεκριμένο φόβο και τον έχουμε επιλύσει, ένας άλλος φόβος προκύπτει. Όταν αντιλαμβανόμαστε πως φοβόμαστε, προσπαθούμε να απομακρυνθούμε, να βρούμε μια απάντηση, να ανακαλύψουμε τι πρέπει να κάνουμε, ή προσπαθούμε να το περιορίσουμε. Έχουμε, ως άνθρωποι, πονηρά αναπτύξει ένα δίκτυο αποδράσεων: τον θεό, την διασκέδαση, το ποτό, το σεξ, οτιδήποτε. Όλες οι αποδράσεις είναι ίδιες, είτε είναι στο όνομα του Θεού είτε στο όνομα του ποτού! - Συλλογικό Έργο, vol XVI, p 174   Jiddu Krishnamurti

Ο φόβος αναδύεται από την επιθυμία, αλλά σκορπίζει από μόνος του, αν σταθείς ακλόνητος απέναντί του και τον αντιμετωπίσεις χωρίς προκατάληψη  Βούδας

• Ο φόβος δεν απομακρύνει από μας το θάνατο, απομακρύνει τη ζωή  Μαχφούζ Ν.

 

Tο να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά...

"Οι άνθρωποι δεν είναι δέντρα επομένως είναι λάθος να μιλάμε για ρίζες"
Ποιος το είχε γράψει; πού το είχα διαβάσει; Τι σημασία έχει πια αυτό μπροστά στη μεγαλειώδη απλότητα αυτής της αλήθειας!

Χωρίς ίχνος ταπεινότητας και χωρίς τους υπολογισμούς και τους συμβιβασμούς της δειλίας, μας είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να συμβιβαστούμε με τη δική τους άποψη για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος.

Γεμάτος από καταφύγια για να κλειδώνονται μέσα οι άνθρωποι και να προστατεύονται από τη μεγαλοσύνη και αρμονία του Χάους που ανατρέπει, αναδημιουργεί και αναμορφοποιεί κάθε παγιωμένη τάξη, κάθε κλειστό ή κλειστοφοβικό σύστημα. "Καταφύγια" που οι κλειδοκράτορές τους (και κατασκευαστές τους από τόσους πολλούς αιώνες όση και η παρουσία του ανθρώπου σ'ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο γήινο περιβάλλον) φροντίζουν να τους δίνουν ονόματα που ακόμη και το υποσυνείδητο καθηλώνουν και καταλαμβάνουν σαν νοητικοί ιοί:
Εκκλησία - Τζαμί - Συναγωγή- Στοά- Εταιρεία (Μυστική και μη)- Σχολή-  Αγορά ή "Αγορές" (τόσο ως υλική όσο και ως πνευματική συνθήκη) - Όμιλος (χρηματοπιστωτικός, πολυεθνικός, αθλητικός)- Κόμμα (που ελάχιστα δαφέρει σε συγκινησιακό, ιεραρχικό και ψυχαναγκαστικό επίπεδο από την κάθε είδους και απόχρωση θρησκευτική εκκλησία)- Ιδεολογία (μια φυλακή για το μυαλό, μια ακαμψία για την αντίληψη, ένας ραντισμένος με κίβδηλο καθήκον δυνητικός λάκκος για το σαρκίο)- Κέρδος (και ως θεμέλιου δοκού της οικονομίας και της φιλοσοφίας της και ως ευρύτερη στάση ζωής, ακόμη και των μη εχόντων)- Επιστήμη (στο βωμό του προηγούμενου και στρατολογημένη από συνωμότες παραχαράκτες της απελευθέρωσης που φέρνει η αληθινή Γνώση)- "Αποστολή" (όποιος κόβεται περί τούτου και μεταχειρίζεται κάθε "αναγκαίο μέσο" για να σώσει τον κόσμο σύμφωνα με το δικό του σχέδιο, αποτελεί το πιο σίγουρο σημάδι ακαταλληλότητας του σχεδίου του)- Στρατός (οπαδοί κάθε είδους, επαγγελματίες οπλίτες ή "επαγγελματίες επαναστάτες", εκπαιδευμένοι χαφιέδες, εργάτες υπό την επήρεια εργατοπατέρων)...

Ο πυρετός και τα εξανθήματα είναι η υγιής αντίδραση του οργανισμού, κατά κάποιο τρόπο η αντίστασή του στην εξάπλωση της αρρώστιας που διαποτίζει τα κύτταρά του και πλήττει τις λειτουργίες του. Η επιληψία είναι η επιθυμία για συγχρονισμό κι ομοιομορφία κάποιων εγκεφαλικών νευρώνων, ώστε να "συμμαζέψουν" το χαοτικό σύστημα που αποτελεί τη φύση του εγκεφάλου κι έτσι το άτομο πέφτει σε επιληπτική κρίση.
Αυτός είναι ο "πολιτισμός" και τα κυρίαρχα κελεύσματά του, ακόμη και τα δήθεν πιο "προοδευτικά" και "φιλάνθρωπα" για να καμουφλάρονται οι κρυφές ατζέντες που οδηγούν στον απόλυτο έλεγχο, στην ολοκληρωτική ομοιομορφία, στην "αναπόφευκτη σύγκρουση των επιμέρους πολιτισμών και φιλοσοφιών ζωής": μια συλλογική επιληψία, ένα καρκίνωμα που διαβρώνει το συλλογικό οργανισμό, μια βαριά ψυχική νεύρωση για "ασφάλεια" κατά του τζιχαντιστικού μπαμπούλα και σε βάρος της πραγματικής ελευθερίας έκφρασης και κινήσεων, μια οικονομική παράκρουση δολοφονικού κοπανιστού λογιστικού και ψηφιακού αέρα που βαφτίστηκε παγκόσμιο χρέος...

Δεν χρωστάμε πουθενά και σε κανέναν.
 Δεν είμαστε εθελοντές στα σχέδια καμιάς ΜΚΟ με υψηλούς σπόνσορες στο "βάθος κήπος" (ή χαβούζα)...
Δεν είμαστε μετανάστες που πρέπει να "ταυτοποιηθούν" και να καταχωρηθούν σε καταλόγους και για να προωθηθούν στις νέες φάμπρικες της μεταμοντέρνας δουλείας;
Δεν είμαστε δεσμευμένοι από τους κώδικες, τις εμμονές, την τυπολατρεία και την ομερτά μπροστά στις αγκυλώσεις και τις παρακρούσεις, καμίας κοινότητας ή συλλογικότητας.
Δεν νιώθουμε ούτε γηγενείς, ούτε καουμπόιδες, ούτε καν Ινδιάνοι που άνοιξαν καζίνο στις αμερικανικές ερήμους για να κερδίσουν λίγη από την εύννοια του "πράσινου θεού" και να γίνουν όμοιοι με τους λευκούς κατακτητές.
Δεν αναζητούμε καμιά Εδέμ. Δεν πιστεύουμε σε παραδείσους τεχνητούς, προτιμούμε να τους δημιουργούμε οι ίδιοι, με τα δικά μας χρώματα και πινέλα. Εκεί όπου μας εμπνέει πιο πολύ, όσο μακριά ή κοντά κι αν είναι, κι ας ψάχνουν ο "φύλακας στο κατώφλι" (να δώσουμε και μια εσωτεριστική χροιά στο λόγο μας), οι συνοριοφύλακες και οι ιθύνοντες νόες του διαχρονικού "μεγάλου κόλπου" να βρουν πώς βγήκαμε και πού μπήκαμε και τι μη προβλέψιμο και μη αναμενόμενο εκ των προτέρων θα στήσουμε κάτω από την μύτη τους...
Δεν θέλουμε καμιά καλύτερη ζωή μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι έμποροι και οι γραμματείς και οι μάνατζερ, όλοι αυτοί με κύρος και ψυχοπάθεια, που ευτέλισαν κάθε έννοια ζωής και αξιοπρέπειας και ανεξαρτησίας.
Δεν αποδεχόμαστε καμία κόλαση που δημιουργούν οι επίγειοι θεΐσκοι,οι οποίοι παίζουν τον κόσμο στα ζάρια (τους) και μετά νίπτουν τας χείρας. Αλλά αν μας πετάξουν μέσα στην κόλαση θα τους χαλάσουμε την απόλυτα προβλέψιμη πιάτσα τους, θα πουλήσουμε με τον τρόπο μας ακριβά το πάμφθηνο γι'αυτούς τομάρι μας, γιατί ξέρουμε πως, αν δεν είναι ήδη, σύντομα όλος ο κόσμος θα μετατραπεί σ'έναν κρανίου τόπο, μια κολασμένη παγκόσμια φυλακή, όπου πίσω από τα τείχη οι κρατούμενοι θα πλακώνονται και θα σφάζονται συχνά μεταξύ τους και οι διευθυντάδες από τις VIP θέσεις από απόσταση θα το διασκεδάζουν τρελά.

Δεν ανήκουμε ούτε καν στον σε σύγχυση εαυτό μας, αν δεν απαλλαγούμε πρώτα από τα πολλά παραπανίσια διανοητικά κιλά, αν δεν ξηλώσουμε όλα τα ράμματα από τα κορμιά και τις καρδιές μας και δεν τον αντικρίσουμε να λάμπει πρωτόγονος, γυμνός και απαλλαγμένος από όλα τα σύγχρονα πολιτισμικά, σκοταδιστικά και παραληρηματικά μέχρι θανάτου "φτιασίδια".

Όλη η γη είναι ένα καράβι σκλάβων υπό τις διαταγές καπετάνιων του παράλογου, του αφύσικου, του κτηνώδους, του εκ του πονηρού. Κι όταν οι σκλάβοι πληθύνουν και βαρύνουν το σκαρί, πετιούνται αλυσοδεμένοι στα αφρισμένα νερά. Κι αν βρεθεί κάποιος να τους προειδοποιήσει, τότε γεμάτοι οργή απευθύνονται στους δεσμοφύλακες για να τον "επαναφέρουν στα σύγκαλά του" ή τον κάνουν να σωπάσει οι ίδιοι.

Προτιμούμε να βολοδέρνουμε πάνω στις αυτοσχέδιες σανίδες μας μέσα στην ανασφάλεια και απεραντοσύνη των ωκεανών παρά να τους επιτρέψουμε να μας επιβιβάσουν στις γαλέρες τους.
Κι επιθυμούμε να πετάξουμε πάνω από αυτό το βούρκο που δεν θέλουμε να μας αναλογεί κανένα κομμάτι του...
 
"Το να χτυπάς τα χέρια σου σαν φτερά μπορεί να είναι πέταγμα" ΡΟΜΠΕΡΤ Κ. ΧΩΛ

ανιχνευτής

La Llorona (Η γυναίκα που θρηνεί....)

Ο θρύλος της La Llorona -στα ισπανικά η θρηνούσα Γυναίκα-, είναι ένα μέρος της ισπανικής κουλτούρας νοτιοδυτικά από την εποχή των κονκισταδόρων.

Το ψηλό, λεπτό πνεύμα, λέγεται ότι ήταν ευλογημένο με φυσική ομορφιά και είχε μακριά μαύρα μαλλιά. Φορώντας ένα λευκό φόρεμα, περιπλανιέται στα ποτάμια και στα ρυάκια, θρηνεί στη νύχτα και ψάχνει για παιδιά για να τα σύρει, ουρλιάζοντας, στον υγρό τάφο.
Κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά πως ο θρύλος της La Llorona ξεκίνησε ή, από που προέρχεται.Αν και οι ιστορίες ποικίλλουν από πηγή σε πηγή, ένα κοινό νήμα είναι ότι είναι το πνεύμα μιας καταδικασμένης μητέρας που έπνιξε τα παιδιά της και τώρα στην αιωνιότητα τα ψάχνει σε ποταμούς και λίμνες.
Η La Llorona, βαφτίστηκε «Μαρία», γεννήθηκε σε μια αγροτική οικογένεια σε ένα ταπεινό χωριό. Αναπάντεχη η ομορφιά της, προσέλκυε την προσοχή τόσο των πλούσιων όσο και των φτωχών ανδρών από όλες τις γυναίκες της περιοχής. Λένε πως περνούσε τις μέρες της στο ταπεινό περιβάλλον των αγροτών, αλλά τα βράδια, με το καλύτερο λευκό φόρεμα της πρόσφερε συγκίνηση στους άντρες που την θαύμαζαν.

Οι νεαροί άνδρες με αγωνία περίμεναν την άφιξη της και χαιρόταν για την προσοχή που έδινε. Ωστόσο, η La Llorona είχε δύο μικρούς γιους που έκαμαν δύσκολο για εκείνη να περνά τα βράδια της έξω, και συχνά,να τους αφήνει μόνους τους, ενώ η ίδια συνευρισκοταν με τους κυρίους κατά τις βραδινές ώρες. Μια μέρα τα δύο μικρά αγόρια βρέθηκαν πνιγμένα στο ποτάμι. Μερικοί λένε ότι πνίγηκαν από αμέλεια της, αλλά άλλοι λένε ότι μπορεί να έχουν πεθάνει από το χέρι της.

Ένας άλλος θρύλος λέει ότι η La Llorona ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωή και έρωτα, που παντρεύτηκε έναν πλούσιο άνδρα ο οποίος τη γέμισε δώρα και προσοχή. Ωστόσο, οταν εκείνη του χάρισε δύο γιους, ο ίδιος άρχισε να αλλάζει, έγινε γυναικάς και έπινε αλκοόλ, συχνά αφήνοντας την για μήνες. Δεν νοιαζόταν για την όμορφη Μαρία και την κατέστρεψε όποτε η Μαρία άρχισε να αισθάνεται δυσαρέσκεια προς τα αγόρια.

Ένα βράδυ, ενω η Μαρία ήταν βόλτα με τα δύο παιδιά της σε ένα σκιερό μονοπάτι κοντά στο ποτάμι, ο σύζυγός της ήρθε με άμαξα και με μια κομψή κυρία δίπλα του. Σταμάτησε και μίλησε στα παιδιά του, αλλά αγνόησε τη Μαρία, και στη συνέχεια έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω.
Μετά από αυτό η Μαρία βρέθηκε σε φοβερή οργή, και στράφηκε σε βάρος των παιδιών της και τα πέταξε στο ποτάμι. Δεδομένου ότι εξαφανίστηκαν κάτω από το ρεύμα, συνειδητοποίησε τι είχε κάνει και έτρεξε για να τους σώσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Η Μαρία έπεσε σε απαρηγόρητη θλίψη, και έτρεχε στους δρόμους ουρλιάζοντας και θρηνώντας.

Η όμορφη La Llorona τους θρηνούσε μέρα και νύχτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν έτρωγε και περπατούσε κατά μήκος του ποταμού με το λευκό νυφικό της, ψάχνοντας για τα αγόρια της - ελπίζοντας ότι θα επιστρέψουν σε αυτήν.
Εκλαιγε ασταμάτητα, περιπλανώμενη στις όχθες του ποταμού και το φόρεμά της ήταν λερωμένο και σχισμένο. Συνέχιζε να αρνείται να φάει, μέχρι που έμοιαζε με σκελετό. Τελικά πέθανε στις όχθες του ποταμού.
Λίγο καιρό μετά το θάνατό της, το ανήσυχο πνεύμα της, άρχισε να εμφανίζεται στις όχθες του ποταμού Santa Fe όταν έπεφτε το σκοτάδι.
Το κλάμα και ο θρήνος της έγιναν κατάρα της νύχτας και οι άνθρωποι άρχισαν να φοβούνται να βγουν έξω στο σκοτάδι.

……..

Εκτος της παιδοκτονου Μήδειας (η τραγωδια του Ευριπίδη και ο μύθος έλεγε οτι, ο Ιάσων προδίδοντας την γυναίκα του Μήδεια και τα παιδιά του λαμβάνει σε γάμο την Γλαύκη την κόρη του Βασιλιά της Κορίνθου, Κρέοντα. Η δε Μήδεια προκειμένου να εκδικηθεί στέλνει δηλητηριώδη δώρα με τα οποία φονεύει τόσο την νύφη όσο και τον πεθερό, στη συνέχεια, αφού σφάζει τα ίδια της τα παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, προς απέραντη λύπη του προδότη συζύγου της, με την βοήθεια άρματος που το σέρνουν πτερωτοί δράκοντες, απέρχεται στην Αθήνα), η La Llorona μοιάζει πολύ, με την αρχαία ελληνική ιστορία της δαιμονικής Λάμιας που είχε σχέση με τον Δία. Η Ήρα, η γυναίκα του Δία, όταν έμαθε για την σχέση, ανάγκασε τον Δία να την εγκαταλείψει τη Λάμια και τη τιμώρησε αναγκάζοντας την να φάει τα παιδιά της. Από ζήλια για την απώλεια των παιδιών της, η Λάμια κυνηγάει παιδιά και τα καταπίνει.

Στην μυθολογία απεικονίζεται άριστα σε τι βαθμό μανίας και αγριότητας μπορεί να φθάσει η απατημένη σύζυγος και σε πόση παραφροσύνη εκ της συζυγικής απάτης!!!!!

Το παραδοσιακό Μεξικάνικο τραγούδι από την Chavela Vargas:

το είδαμε (και μας γοήτευσε με τη σπαραχτική του αφήγηση και τη σκοτεινή ατμόσφαιρά του) στην ΙΝΔΙΑΝΑ

ένας ποιητικός ύμνος στην περιπέτεια....

 ένας ύμνος στην αέναη αναζήτηση της περιπέτειας και τις μοναδικές συγκινήσεις της...


 «Η Πίστις Της Περιπετείας Δεν Χαλαρώθηκε...»

( Ο Εμπειρίκος διαβάζει Εμπειρίκο, από την ποιητική συλλογή Οκτάνα (1980)

I chanced to push aside a branch, and by so
doing suddenly disclosed to my view a scene
which even now I can recall with all the vivid-
ness of the first impression. Had a glimpse of
the gardens of Paradise been revealed to me I
could scarcely have been more ravished with
the sight...
HERMAN MELVILLE Typee )

το είδαμε ΕΔΩ

Γη: ο μεγάλος σκουπιδότοπος του Γαλαξία...

Το πρόβλημα των διαστημικών σκουπιδιών όπως το εμπνεύστηκε ο φωτογράφος Michael Najjar, που έφτιαξε μια εικόνα στηριγμένη στα τελευταία στοιχεία γύρω από τον απίστευτο όγκο της "διαστημικής χωματερής"

Ο «γαλάζιος πλανήτης» μόνο ειδυλλιακή εικόνα δεν προσφέρει από το Διάστημα. Καθώς βρίσκεται περικυκλωμένος από αιωρούμενα "διαστημικά σκουπίδια": εγκαταλελειμμένους πυραύλους και δορυφόρους ή πιο σωστά συντρίμια αυτών, που βρίσκονται σε μια απειλητική τροχιά γύρω από τη Γη. Απορρίματα που...απλώς αφέθηκαν στην τροχιακή τύχη τους. Προβληματική και απειλητική κατάσταση όμως, τόσο για δορυφόρους σε τροχιά και για το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό όσο και για κάθε διαστημικό σκάφος που σκοπεύει να πραγματοποιήσει κάποια αποστολή "εκτός συνόρων".

Το κακό μάλιστα είναι ότι ο αριθμός πολλαπλασιάζεται συνεχώς και σε αυξανόμενους ρυθμούς, καθώς συγκρούονται μεταξύ τους και σπάνε σε περισσότερα κομμάτια.

Τα διαστημικά αυτά σκουπίδια εκτιμάται πως κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες των 28 χιλιάδων χλμ./ώρα και ότι περίπου 20 χιλιάδες από αυτά έχουν μέγεθος άνω των δέκα εκατοστών και πως υπάρχουν περισσότερα από 370 χιλιάδες αντικείμενα μεγέθους 1-10 εκατοστών που  «βολοδέρνουν» στο Διάστημα. Αυτή η ολοένα και πιο διογκούμενη "πλανητική περικύκλωση" είναι ασφαλώς ιδιαίτερα επικίνδυνη για κάθε project εξόδου (αλλά και επάνοδου) στο "μητρικό πλανήτη".

Το κακό είναι (σύμφωνα και με τη NASA) ότι ο όγκος αυτής της διαστημικής χωματερής αυξάνεται με τέτοιους ρυθμούς ώστε όχι πολύ μελλοντικά θα είναι σχεδόν αδύνατο(;!) να πραγματοποιηθούν διαστημικές αποστολές. Διότι θα μοιάζει δύσκολο τα οποιαδήποτε σκάφη ή οι δορυφόροι που θα εκτοξεύονται να μην χτυπηθούν από κάποιο διαστημικό σκουπίδι, καθώς αφήνουν πίσω τη γήινη ατμόσφαιρα…

Σε αυτό ακριβώς το σενάριο στηρίχτηκε και η βραβευμένη αμερικανική ταινία του 2013 "Gravity". Όπου η ηρωίδα, ιατρική μηχανικός στην πρώτη της διαστημική αποστολή, βρίσκεται σε θανάσιμο κίνδυνο μαζί με το βετεράνο αστροναύτη που τη συνοδεύει, όταν ο διαστημικός τους σταθμός καταστρέφεται από τη σύγκρουση με τέτοια σκουπίδια που ταξιδεύουν γύρω από τη Γη…

Προς το παρόν ιδέες και σχεδιασμοί καταστροφής της "στρατιάς διαστημικών σκουπιδιών" μένουν στα χαρτιά και το πρόβλημα απλά παραμένει και βαραίνει σαν καρκίνωμα την όποια πραγματικά φιλόδοξη προσπάθεια απογαλακτισμού και απαγκίστρωσης από τα «γήινα δεσμά». Κάτι που ίσως αποτελεί το πιο θαυμαστό και γεμάτο συναρπαστικές υποσχέσεις πεπρωμένο της ανθρώπινης φυλής, αν επιθυμεί την εξέλιξή της και το άπλωμα των φτερών της σε ανείδωτους ως τώρα ορίζοντες.

Αρκεί, βέβαια, να μάθει πρωτίστως να σέβεται και να προστατεύει και το "σπίτι" που τη φιλοξενεί και το οποίο έχει δανειστεί από τις επόμενες γενιές κι όχι για να τους το παραδώσει "αφαιμασμένο" και σχεδόν μη αναστρέψιμα κατεστραμμένο.

Ωστόσο η εικόνα της ρύπανσης, τόσο έξω από τον πλανήτη όσο και στο έδαφος και την ατμόσφαιρά του, μάλλον αντανακλάει το πολιτισμικό επίπεδο και τα μοντέλα ζωής (άρα και νοοτροπίας) των δίποδων "καταληψιών" του;

  Welcome stranger to the intergalactic dump!

Eρωτικό σε ντιμινουέντο*

                                                          Αδράττοντας ένα αστέρι

Η αγαπημένη σου Δουλτσινέα

θα ήθελες να έχει

Μικρό και εξαιρετικό: "Τime trap"

Ένα εξαιρετικό δείγμα SciFi ταινίας μικρού μήκους, που συνδυάζει έξυπνα το ταξίδι στο χωροχρόνο και το κωμικό στοιχείο. Από τις καλύτερες του είδους που μπορεί να βρει κανείς στο youtube.

 “I wish I could travel west nonstop chasing sunsets. And as the time zones move backwards, I could live forever if I just kept moving.”
―  Jarod Kintz

 “I'll just tell you what I remember because memory is as close as I've gotten to building my own time machine.” 
 ― Samantha Hunt

Δείτε και αυτό το μικρό κι επίσης πολύ καλό:
 Stealing Time | SciFi Time Travel Short Film  (" When a down-on-his-luck inventor builds a time machine to change the past, he unwittingly sets off a disastrous chain of events.")