αταίριαστες σκιές, φτερωτά πλάσματα και λυτρωτικές σιωπές

(τα παρακάτω είχαν αναρτηθεί πριν κάτι χρονάκια στο antidras)

Το φτερωτό μου άλογο

έχει πορφυρή χαίτη

και μεταξένια φτερά.

Μου επιτρέπει να το καβαλικεύω

μόνο όταν είμαι ξύπνιος πραγματικά.

Δηλαδή στα όνειρά μου.

Μου επιτρέπει να του μιλάω

μόνο όταν αισθάνομαι αληθινά.

Δηλαδή στην πολύτιμη τη μοναξιά μου.

Μου μιλάει για κόσμους συχνά

απίθανους και μαγικούς

που γλιστράνε ανάμεσα σε πολυκατοικίες

και υλοποιούνται για λίγο μοναχά

πάνω από ταράτσες κοιμισμένων ενοίκων,

πάνω από κεραίες υπνωτικών συχνοτήτων.

Και του λέω με νοσταλγία

για αγαπημένες μνήμες

που με συνοδεύουν πριν από τη θαλπωρή της μήτρας,

που με συντροφεύουν μέσα στη σιωπή της νύχτας.

Την ευλογημένη σιωπή!

Κι αυτό χλιμιντρίζει περήφανα

διότι ξέρει πως δεν θα το προδώσω ποτέ.

Γιατί είμαστε

δυο φευγαλέες παιχνιδιάρικες σκιές

που σμίγουν πάνω σε λεκιασμένους τοίχους

μιας καχύποπτης πόλης.

Μία φιλύποπτη σαν δεσμοφύλακας πόλη

για κάθε λογής αταίριαστες σκιές,

φτερωτά πλάσματα

και λυτρωτικές σιωπές.

 Aφιερωμένο σε εκείνους (δεν είναι λίγοι!) που τους είναι τελείως ξένη η τοξική γεύση της "πολιτισμικής" και πλέον παγκοσμιοποιημένης σούπας.

Αυτής που έχει ως βασικά συστατικά τη μονολιθικότητα, τα μυθεύματα νομιμοποίησής τους και την προπαγάνδα των "μαγείρων" για το αναγκαίο της ωφέλειάς της", την εθελοτυφλία μπροστά στα ολοφάνερα συμπτώματα και κρούσματα "μαζικού δηλητηριασμού", τη μιζέρια των ασπρόμαυρων εξηγήσεων και θεωρήσεων, την αλληλοεξαπάτηση και τη μισαλλοδοξία μεταξύ των "σερβιριζόμενων",  την παράνοια και την πτώση αφεντάδων και σκλάβων.
 Σ'εκείνους που οι δικοί τους ονειρόκοσμοι πάλλονται, σχηματοποιούνται και υλοποιούνται σε ανοιχτές σε όλα τα ερεθίσματα και θαύματα συχνότητες και άνεϋ ιδιοκτησίας κι ελέγχου μήκη κύματος, τελείως ασύμβατα με την "επιπεδούπολη της κανονικότητας".
 Σ'εκείνους που δεν επιθυμούν "να φέρουν τον ουρανό στο μυαλό τους, αλλά να έχουν το μυαλό τους στον ουρανό". Που ακόμη κι όταν βρίσκονται (και το ξέρουν με όλους τους πόρους τους αυτό) παγιδευμένοι μέσα σε ασφυχτικά αντιαισθητικά τείχη, δεν σταματούν να απεργάζονται τη δραπέτευσή τους στα ανοιχτά πεδία. Ακόμη και με τη φαντασία τους όταν δεν έχουν άλλους τρόπους ανάσας, η οποία μπορεί να υποδείξει εκπληκτικές "εφαρμογές" και λύσεις στην εύπλαστη πραγματικότητα. Που δεν συμβιβάζονται με το να λουφάξουν στην "ασφάλεια" του εγκλεισμού ή να σπαταληθούν σαν αμνοί με πορεία προς το σφαγείο κι εξαλειφθούν με το να διεκδικήσουν μικρές "αξιοπρεπείς διορθώσεις" μέσα πάντα στην πραγματικότητα του εγκλεισμού. Που ακόμη κι αν "φτιασιδωθεί" (κι αυτό είναι πάντοτε προσωρινό μέχρι να οπισθοδρομήσει πάλι και να κυλήσει στα ίδια status ή και χειρότερα) δεν παύει να είναι εγκλεισμός...

ανιχνευτής