Υπάρχουν κάποιοι κόσμοι μυστικοί. Κόσμοι που δεν έχουν φανερωθεί ποτέ, διότι κανείς δεν μίλησε ποτέ γι αυτούς.
Φτιαγμένοι στα βάθη της ψυχής και στα απάτητα του νου.
Θα ήθελα να τους γνωρίσω όλους. Όμως θα έπρεπε να ζω αιώνια. Να είμαι αθάνατη. Ο χρόνος μου να είναι άπειρος... να μην ξεπλένομαι στην λήθη.
Αθάνατη...
Πόσο απαλά βγαίνει αυτή η λέξη! Όταν την λες αργά και με συνείδηση, νιώθεις να γλιστρά ο ήχος προσεχτικά, μην σπάσει καθώς βγαίνει στο φως.
Αθθθθθθθθθθ.... άνεμος απαλός γεννιέται από την ανάσα και παίρνει υπόσταση με την βοήθεια της γλώσσας και της άνω γνάθου.
Και οι θεοί, λέει, ζήλεψαν τον άνθρωπο για την θνητότητα του...
Ποτέ δεν το πίστεψα αυτό.
Ο φθόνος τους κάτι άλλο έκρυβε.
Ποια κληρονομιά του, άραγε, πόθησαν τόσο πολύ που σημάδεψε το αγνό τους και τους έκανε κι αυτούς να διανύουν κύκλους;
Χμ...
Υπάρχουν κάποιοι κόσμοι μυστικοί...
Και είναι όμορφοι, πολύ...
Φτιαγμένοι στης ψυχής τα βάθη και στα απάτητα του νου...
« Μαμά...; Ποιος είναι ο δικός σου θεός;»
Πώς να απαντήσεις σε ένα πλάσμα που κρέμεται από τα χείλη σου;
Πώς να απαντήσεις χωρίς να αγγίξεις το αυθεντικό της ψυχής...
Ευθύνη η κάθε λέξη. Μεγάλη ευθύνη. Βάρος δυσβάσταχτο.
Αναρωτιέμαι πώς το έκανε εκείνη...
« Να είσαι πάντα Εσύ. Μην γίνεις καθρέφτης. Δεν είσαι καθρέφτης... Να μετράς τις χούφτες ξεχωριστά. Άλλες μικρές κι άλλες μεγάλες. Άλλες κλειστές κι άλλες ανοιχτές σαν να προσεύχονται.»
Τα λόγια της έβρισκαν δρόμο μέσα μου. Ήξεραν πού να πάνε.
Το δύσκολο δεν είναι να τα λες.
Το δύσκολο είναι να βρίσκεις τους σωστούς δρόμους, για να τα αφήσεις ελεύθερα.
Ίσως γι αυτό τόσα κρυμμένα μυστικά.
« Μαμά...; Τι χρειάζεται ο κόσμος για να γίνει καλύτερος;»
«Αγάπη...» λέει η αδελφή...
« Όλοι αγαπάνε. Για δες όμως; Ούτε εσένα σου αρέσει αυτός ο κόσμος! Μαμά; Πες εσύ!»
Υπάρχουν κάποιοι κόσμοι μυστικοί...
Και είναι όμορφοι, πολύ...
Φτιαγμένοι στης ψυχής τα βάθη και στα ανείπωτα του νου...
Αν ειπωθούν... θα εμπνεύσουν άραγε;
Αιθηρόη
το είδαμε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου