(και πάλι) περί Φόβου και όχι μόνο...

  

 

 

" Φόβος: Ουσιαστικό. Αλλά και ουσιαστικός = Διαχρονικός και πανανθρώπινος. Ικανός, να κάμψει κάθε αντίσταση, να παγώσει και την πιο αποφασιστική δύναμη, να αναστείλει την εξέλιξη... Ήρθε η ώρα της πληρωμής..." - Ό,τι δεν βλέπεις...

Oι πιο πολλοί άνθρωποι φοβούνται το θάνατο (εκτός αν τελικά "οι νεκροί έχουν πόλεις", αρκεί να μη τα έχουν κάνει κι εκεί σκατά σαν τους ζωντανούς...). Μάλλον αυτός ο φόβος εντάσσεται στον γενικότερο Φόβο του Αγνώστου... Και στη συγκεκριμένη περίπτωση πιθανότατα έχει να κάνει τον φόβο για την ύπαρξη.....της Ανυπαρξίας, του μεγάλου Τίποτα, που ίσως να κυριαρχεί στις "διαστάσεις του επέκεινα". Ο Φόβος του Σκοταδιού, μια μεταφυσική προέκταση του φόβου που έχουν ακόμη και στην ενηλικίωσή τους αρκετοί για το σκοτάδι, που εγκυμονεί την απειλητική αίσθηση του Αγνώστου και των "πλοκαμιών του" (FEAR OF THE DARK - " Το αρχαιότερο και βαθύτερο συναίσθημα του ανθρώπου είναι αυτό του φόβου, και ο αρχαιότερος και βαθύτερος φόβος είναι αυτός του αγνώστου."  Χ.Π. Λάβκραφτ, 1890-1937, Αμερικανός συγγραφέας ιστοριών τρόμου)

Από την άλλη πλευρά, αρκετοί αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και η συμπαθέστατη κοινότητα των Βουδιστών θα διαφωνούσαν μάλλον με την παραπάνω παγωμένη υποψία της καθηλωτικής μη ύπαρξης κι όποιας συνέχειας κι άρα της Διαγραφής που επιφέρει...Και θα μας παρέθεταν πολύ ενδιαφέρουσες (και παρηγορητικές για πολλούς;) απόψεις και ιστορίες περί μετεμψύχωσης και μετενσάρκωσης (υπάρχει διαφορά μεταξύ τους) και για την ανταποδοτικότητα της λειτουργίας του κάρμα. Αν το τελευταίο αποτελεί ίσως και μια μεταφυσική φοβία ώστε να μη φέρεται κάποιος κτηνωδώς στην ζωή του ώστε να αποφύγει τις τιμωρητικές συνθήκες ενός επόμενου επίγειου κύκλου, τότε χρήσιμη είναι η αφήγηση του κάρμα κι ας φέρεται κάποιος προσεκτικά μέχρι και καλά στους άλλους. όμως όχι συνειδητά αλλά από....φόβο!  

Παντού αυτός ο γαμημένος Φόβος. Όχι στον βαθμό που είναι συνώνυμος της σύνεσης και λειτουργεί προστατευτικά για την σωματική (και ψυχική ενίοτε) ακεραιότητα, αλλά στον βαθμό της διανοητικής, ψυχικής κι άρα και σωματικής αποδόμησης...Και γίνεται περιγέλαστο ή έστω κωμικοτραγικό όταν καταλαβαίνεις, από όλα όσα βλέπεις να συμβαίνουν (ή να ΜΗ συμβαίνουν) γύρω σου, ότι εξίσου πολλοί άνθρωποι φοβούνται να...ζήσουν!  Πολλές φορές για να...μην πεθάνουν! Ελκύοντας ή προκαλώντας συχνότατα τον ίδιο τον θάνατό τους! Ένας αποκαρδιωτικός  φαύλος κύκλος....Ο Φόβος, αυτός ο κλέφτης που αρπάζει και στερεί τις χαρές της ζωής απ' τα ανθρώπινα όντα, ασταθή εσωτερικά κι απόλυτα εξαρτημένα από πάσης φύσης εξωτερικές παρεμβάσεις και "νουθεσίες"...

Οι αιώνιες χαρές της ζωής, μιας ενεργητικής ζωής, μιας ζωής σε Κίνηση, ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες για την..."κοινή λογική", η οποία  δεν πολυσυμπαθεί έννοιες όπως νοητική υπέρβαση ή συναισθηματική διεύρυνση... Κι όπως έλεγε και ο Γουίλλιαμ Μπλέηκ (τυχαία τον αποκάλεσαν "καταραμένο ποιητή";): " Η ενεργητικότητα είναι μια αιώνια απόλαυση, κι αυτός που επιθυμεί αλλά δεν ενεργεί, πάσχει από θανάσιμη αρρώστια."

 Φόβος...φόβος...φόβος...

"Συνειδητοποίηση": λέξη, έννοια, όρος-κλειδί! Που σε κάνει, με την απόκτηση αυτοεπίγνωσης και καλλιεργημένης αν όχι αυξημένης συνειδητότητας, να συμφιλιώνεσαι με τη θνητότητα και να εκτιμάς κάθε στιγμή ετούτη την επίγεια "περατζάδα". Και οι δυσκολίες και τα εμπόδια, όπως έχει γραφτεί, φωτίζουν την ύπαρξη όσο πιο υψηλή ποιότητα και πρωτοτυπία έχουν! Για να το σκεφτούμε λίγο...ε; Κι, ακόμα παραπέρα, έχουμε διαλογιστεί άραγε αρκετά στην ιδέα ότι ο θάνατος μπορεί να είναι και όφελος;

 

"Αν ήταν θάνατος

θα θαύμαζα τη βαθιά του σοβαρότητα, τα άχρονα μάτια του. 

Θα ήξερα ότι δεν αστειεύεσαι.
Θα υπήρχε μια μεγαλοπρέπεια τότε, θα ήταν πραγματικά γενέθλια.
Και το μαχαίρι δεν θα λάξευε, αλλά θα εισχωρούσε
αγνό κι αμόλυντο σαν το κλάμα του μωρού,
και το σύμπαν θα ξεγλιστρούσε από δίπλα μου" 

SYLVIA PLATH

 Πόσο σημαντικό είναι για να ισορροπήσεις σε μια ζωή, χωρίς εκφυλιστικές δόσεις φοβιών και ανασφάλειας, το να αξιολογείς με σοβαρότητα και υπευθυνότητα τις επιλογές σου, να αντιμετωπίζεις με χιούμορ τις ανίκητες σε κατά μέτωπο επελάσεις της βλακείας, να αποφεύγεις τις παγίδες της (προβλέψιμης μετά από κάποια παθήματα που μεταφράζονται σε μαθήματα) αμετροέπειας και κακίας. Και,φυσικά, το να μην εξαρτάσαι ολοκληρωτικά από τις νόρμες μιας ελεγχόμενης κι αντιεξελικτικής ενίοτε "κανονικότητας" (η μεγάλη... "μαγκιά" ενός αυτόνομου χαρακτήρα, άνεϋ αγκυλώσεων και φοβιών!). Κι αν κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή, τότε ένας ύπουλος φόβος  μπορεί να είναι αυτός του...Ξεκινήματος! Το "ξεβόλεμα" συχνά έχει να κάνει με την απαγκίστρωση από τη βολή μιας τελειωμένης ή νοσηρής κατάστασης...σωστά;

Και... και εξαιρετικά πολύτιμο ίσως είναι να νιώθεις, μέσα από κάθε μοναδική εμπειρία της στιγμής, ότι είμαστε στιγμιαίες λάμψεις συμπαντικής συνειδητότητας. Που θα μπορούσαν να έχουν τη δύναμη και την ομορφιά που έχουν τα πεφταστέρια.......!

ανιχνευτής