Έχω ένα ασήμαντο καδράκι στον τοίχο ενός μικρού δωματίου μου, το μοναδικό πινακάκι που υπάρχει εκεί : ένα σπιτάκι μέσα στην νύχτα με φωτισμένο παράθυρο κι ένα σκιερό δεντράκι, ω, ήταν μια αισθητική εκλογή. Δεν ήθελα πολλούς πίνακες εκεί, μόνο αυτό το μικρό. Αν και υποδήλωνε μια αίσθηση ασκητισμού ή λιτότητας, με μια πινελιά παλιομοδίτικου ρομαντισμού, ήταν μια δήλωση εκλεκτικής αυτάρκειας. Ναι, εκείνη η υπέροχη αίσθηση του Ιαπωνικού Wabi. (Έννοια που δεν μπορεί να μεταφραστεί ικανοποιητικά από τα Ιαπωνικά. Η αισθητική ικανότητα να βρίσκεις μια ομορφιά στα απλοϊκά αντικείμενα, μια ομορφιά πέρα από το περίτεχνο και το σχεδιασμένο. Έχει να κάνει με τη λιτή τοποθέτηση, ίσως μια διαχείριση της γεωμετρίας). Ένα λαμπατέρ με θολό κιτρινωπό φως σε ένα τραπεζάκι, ένα μοναδικό παλιό καδράκι με μικρό τοπίο στον τοίχο. Βιβλία στο πάτωμα. Παράθυρο. Τίποτε άλλο. Αυτό δίνει χώρο στην ψυχή για να νιώσει γαλήνη.
Πάντως, αυτό το πινακάκι έχει λειτουργήσει σαν μαγική πύλη: εστιάζομαι πάνω του και εισέρχομαι –σαν μέσα από μία μικροσκοπική πόρτα– στον Κόσμο των Ξωτικών (FairyLand). Εκεί τις νύχτες με περιμένει η Βασίλισσα των Ξωτικών, και παρασυρόμαστε σε μεγάλες περιπέτειες… Το αληθινό σπίτι μου είναι εκεί, πέρα από αυτό το πινακάκι, ή μέσα από αυτό.
Είναι από εκείνες τις μυστηριώδεις καταστάσεις, κατά τις οποίες δεν φοβάσαι «μήπως δεν μπορέσεις να επιστρέψεις πίσω». Έχεις ήδη επιστρέψει πίσω! (Είναι η λεγόμενη Προ-έλευση…) Είσαι από εκεί, είσαι εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου