Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2020

Σαν κομήτης (αφιερωμένο στους αμετανόητα φρικαρισμένους) ...


 Μου αρέσουν οι κομήτες! Είναι  αλήτες του διαστήματος. Περιφέρονται αδέσποτοι στο αχανές χάος, αφήνοντας πίσω αναθυμιάσεις και σκόνη  για τα παρατηρητήρια των γειωμένων στη βολή τους. Και αν τύχει να αιχμαλωτιστούν από αλαζονικές βαρυτικές δυνάμεις που θέλουν να τους καταρρίψουν, τιμωρώντας το κοσμικό τους θράσος...Τότε βουτάνε με ορμή σε πραγματικά ή τεχνητά τοξικές ατμόσφαιρες, καιόμενοι εντυπωσιακά σε
άπειρα κομμάτια, αδιαφορώντας για το τέλος μια και όλα έχουν ένα τέλος που γίνεται το εφαλτήριο της νέας αρχής. Συχνά όμως η πτώση τους μπορεί να πάρει μαζί της επίγειους βελούδινους παραδείσους, βεβαιότητες διαιώνισης τελμάτων και ψευδαισθήσεις ασφάλειας. Αφήνοντας διάσπαρτα ίχνη και σπέρνοντας κοσμική σπορά για μια επανεκκίνηση διαφορετική και ποιοτικότερη σε σχέση με τα συντρίμμια που χάσκουν και τις ξεθωριασμένες μέσα στο σύμπαν αναμνήσεις μιας κοσμικής ύβρεως και κάποιας-κάποτε ξεχασμένης δυστοπίας.

 Επανέρχομαι σαν κομήτης, περνάω ξυστά από την εγγύτητα ενός πλανήτη-φυλακή κι επιλέγω να συνεχίσω την δίχως κανόνες πορεία και να επιλέξω τη στιγμή της φλεγόμενης πτώσης. Και απομακρύνομαι, ως το καλύτερο μάλλον που έχω να κάνω για την ακεραιότητα των στιγμών που μου αναλογούν στην ονειρική μου λεωφόρο. Γεμάτη από την αγαπημένη μου αστρική σκόνη. Αφού όμως ξεράσω κάποιες αναθυμιάσεις για να γαργαλήσουν τη βαριά και ακατάλληλη για ελεύθερες οντότητες ατμόσφαιρα αυτού του γαλάζιου στην όψη, μελανόμορφου στην καρδιά, κατακερματισμένου στο συλλογικό μυαλό, αυτοκαταστροφικού στο ταπεραμέντο, βεβαρυμένου στο κάρμα, πλανήτη. Κι επανέρχομαι όποτε τα κύματα της ύπαρξης με ξαναφέρουν σε αυτή τη στεριά:

Σε βαρέθηκες να χαζεύεις τα συντρίμμια των άλλων μέχρι και τη δική σου κατεδάφιση; Σε βαρέθηκες να το παίζεις αρτιμελής, ενώ η καρδιά σου μοιάζει ανάπηρη; Σε βαρέθηκες να πιάνεσαι απ' το φόβο του μέλλοντος για να αντέξεις το ναρκωμένο παρόν;
 Σε βαρέθηκες ν ακούς και να μαθαίνεις για υπανθρώπους που 'χουν στο απυρόβλητο το δικό τους τομάρι; Σε βαρέθηκες να δικαιολογείς στα παιδιά σου το ανθρωπάκι που αποκαλούν πατέρα ή μητέρα;
 Θέλεις να κάψεις όλη αυτή την ανία; Θέλεις να πάψεις να υπάρχεις απλά για να υπάρχεις; Μήπως να ουρλιάξεις. Και να σωπάσεις. Και να θυμηθείς. Τι είναι αυτό, που αν ποτέ πραγματικά το είχες, το έχασες μετά στο δρόμο.
κάποια δικά μου λόγια που χα αρθρώσει στο κοντινό παρελθόν

Μία φωνή μέσα από τους πόρους μου συνωμοτεί παρά τη φοβέρα του παντεπόπτη οφθαλμού  και τη λυσσαλέα σε βάρος των αποκλίνοντων αποκαρδιωτική μετριότητα του όχλου-πιστού στις διακηρύξεις του Υπουργείου Αλήθειας:
 " Homo Aνεμπόδιστος "

 Και ένας παράξενος σκοπός, που εκπέμπεται μέσα από κάποια πειρατική εκπομπή με κάνει να χαμογελάω σαν τον Τζόκερ στη γνωστή ταινία: "Work, buy, consume, die"...Really?

Και θολώνω τα λιμνάζοντα ύδατα της πλανητικής αυτής σούπας, με ευγνώμονα κι από πάνω μεζεδάκια τους επί το πλείστον ανύποπτους ακόμα ιθαγενείς,  φωνάζοντας καθώς εκτοξεύομαι στο πουθενά και παντού ένα κίβδηλο, σαν τις κυρίαρχες συνθήκες, σύνθημα: "Όλα βαίνουν καλώς όλα είναι υπό έλεγχο, μείνετε ήσυχοι...!"

 Fuck, yeah!

ανιχνευτής

πηγή πρώτης εικόνας πηγή δεύτερης εικόνας - πηγή τελευταίας εικόνας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου