Σαν κομήτης (αφιερωμένο στους αμετανόητα φρικαρισμένους) ...

 Μου αρέσουν οι κομήτες! Είναι  αλήτες του διαστήματος. Περιφέρονται αδέσποτοι στο αχανές χάος, αφήνοντας πίσω αναθυμιάσεις και σκόνη  για τα παρατηρητήρια των γειωμένων στη βολή τους. Και αν τύχει να αιχμαλωτιστούν από αλαζονικές βαρυτικές δυνάμεις που θέλουν να τους καταρρίψουν, τιμωρώντας το κοσμικό τους θράσος...Τότε βουτάνε με ορμή σε πραγματικά ή τεχνητά τοξικές ατμόσφαιρες, καιόμενοι εντυπωσιακά σε
άπειρα κομμάτια, αδιαφορώντας για το τέλος μια και όλα έχουν ένα τέλος που γίνεται το εφαλτήριο της νέας αρχής. Συχνά όμως η πτώση τους μπορεί να πάρει μαζί της επίγειους βελούδινους παραδείσους, βεβαιότητες διαιώνισης τελμάτων και ψευδαισθήσεις ασφάλειας. Αφήνοντας διάσπαρτα ίχνη και σπέρνοντας κοσμική σπορά για μια επανεκκίνηση διαφορετική και ποιοτικότερη σε σχέση με τα συντρίμμια που χάσκουν και τις ξεθωριασμένες μέσα στο σύμπαν αναμνήσεις μιας κοσμικής ύβρεως και κάποιας-κάποτε ξεχασμένης δυστοπίας.

 Επανέρχομαι σαν κομήτης, περνάω ξυστά από την εγγύτητα ενός πλανήτη-φυλακή κι επιλέγω να συνεχίσω την δίχως κανόνες πορεία και να επιλέξω τη στιγμή της φλεγόμενης πτώσης. Και απομακρύνομαι, ως το καλύτερο μάλλον που έχω να κάνω για την ακεραιότητα των στιγμών που μου αναλογούν στην ονειρική μου λεωφόρο. Γεμάτη από την αγαπημένη μου αστρική σκόνη. Αφού όμως ξεράσω κάποιες αναθυμιάσεις για να γαργαλήσουν τη βαριά και ακατάλληλη για ελεύθερες οντότητες ατμόσφαιρα αυτού του γαλάζιου στην όψη, μελανόμορφου στην καρδιά, κατακερματισμένου στο συλλογικό μυαλό, αυτοκαταστροφικού στο ταπεραμέντο, βεβαρυμένου στο κάρμα, πλανήτη. Κι επανέρχομαι όποτε τα κύματα της ύπαρξης με ξαναφέρουν σε αυτή τη στεριά:

Σε βαρέθηκες να χαζεύεις τα συντρίμμια των άλλων μέχρι και τη δική σου κατεδάφιση; Σε βαρέθηκες να το παίζεις αρτιμελής, ενώ η καρδιά σου μοιάζει ανάπηρη; Σε βαρέθηκες να πιάνεσαι απ' το φόβο του μέλλοντος για να αντέξεις το ναρκωμένο παρόν;
 Σε βαρέθηκες ν ακούς και να μαθαίνεις για υπανθρώπους που 'χουν στο απυρόβλητο το δικό τους τομάρι; Σε βαρέθηκες να δικαιολογείς στα παιδιά σου το ανθρωπάκι που αποκαλούν πατέρα ή μητέρα;
 Θέλεις να κάψεις όλη αυτή την ανία; Θέλεις να πάψεις να υπάρχεις απλά για να υπάρχεις; Μήπως να ουρλιάξεις. Και να σωπάσεις. Και να θυμηθείς. Τι είναι αυτό, που αν ποτέ πραγματικά το είχες, το έχασες μετά στο δρόμο.
κάποια δικά μου λόγια που χα αρθρώσει στο κοντινό παρελθόν

Μία φωνή μέσα από τους πόρους μου συνωμοτεί παρά τη φοβέρα του παντεπόπτη οφθαλμού  και τη λυσσαλέα σε βάρος των αποκλίνοντων αποκαρδιωτική μετριότητα του όχλου-πιστού στις διακηρύξεις του Υπουργείου Αλήθειας:
 " Homo Aνεμπόδιστος "

 Και ένας παράξενος σκοπός, που εκπέμπεται μέσα από κάποια πειρατική εκπομπή με κάνει να χαμογελάω σαν τον Τζόκερ στη γνωστή ταινία: "Work, buy, consume, die"...Really?

Και θολώνω τα λιμνάζοντα ύδατα της πλανητικής αυτής σούπας, με ευγνώμονα κι από πάνω μεζεδάκια τους επί το πλείστον ανύποπτους ακόμα ιθαγενείς,  φωνάζοντας καθώς εκτοξεύομαι στο πουθενά και παντού ένα κίβδηλο, σαν τις κυρίαρχες συνθήκες, σύνθημα: "Όλα βαίνουν καλώς όλα είναι υπό έλεγχο, μείνετε ήσυχοι...!"

 Fuck, yeah!

ανιχνευτής

πηγή πρώτης εικόνας - πηγή δεύτερης εικόνας - πηγή τελευταίας εικόνας