Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και μίλησέ μου...Νύχτωσε νύχτα και σώπασε...ν' αφουγκραστώ τους ψιθύρους πίσω από τα πέπλα σου...Νύχτωσε νύχτα, νύχτωσε και μακριά, στα πέρα μέρη τα μυστικά, ταξίδεψέ με...
Βαθιά, τη νύχτα
Βαθιά, τη νύχτα τα μεσάνυχτα,
με τ’ ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,
στους μυστικούς κόσμους του Απείρου,
τη νύχτα βλέπει όλα τ’ αθώρητα,
που απόκρυβεν η πλάνα μέρα
τη νύχτα ακούει όλα τ’ ακούσματα
στον ατρικύμιστον αέρα.
Βλέπει των κάστρων τα φαντάσματα
και τα λευκά στοιχειά των κάστρων
κι ακούει των δέντρων το μεγάλωμα
και το περπάτημα των άστρων.
Γεώργιος Δροσίνης (1859 - 1951)
Βαθιά, τη νύχτα τα μεσάνυχτα,
με τ’ ανοιχτά φτερά του ονείρου,
πετά η ψυχή μου, σκλάβα ελεύθερη,
στους μυστικούς κόσμους του Απείρου,
τη νύχτα βλέπει όλα τ’ αθώρητα,
που απόκρυβεν η πλάνα μέρα
τη νύχτα ακούει όλα τ’ ακούσματα
στον ατρικύμιστον αέρα.
Βλέπει των κάστρων τα φαντάσματα
και τα λευκά στοιχειά των κάστρων
κι ακούει των δέντρων το μεγάλωμα
και το περπάτημα των άστρων.
Γεώργιος Δροσίνης (1859 - 1951)
στίχοι και εικόνα αλιεύθηκαν από ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου