Ένα απρόσμενο "άνοιγμα.."

 - Ή: η ώρα της "ντάγκλας" που ήταν και δεν ήταν για μένα -

Θυμάμαι σαν χθες εκείνη την πολύ μακρινή πια φθινοπωρινή βραδιά. Όταν το "Μάτι της συνειδητότητας", έστω εν υπνώσει αλλά έμφυτο χάρισμα της ανθρώπινης φύσης, ενεργοποιήθηκε εντελώς απροειδοποίητα και σχεδόν περιπαιχτικά ως προς τον "επιπόλαιο πειραματισμό" του παντελώς αρχάριου κι ανυποψίαστου, που αγνοούσε τα βασικά των συνεπειών. Ένα σχεδόν βίαια ξύπνημα, μια "άτσαλη" μα αποτελεσματική σπρωξιά στις απαγορευμένες όχθες της Πραγματικότητας, από το "φυτικό δώρο" της Μητέρας Φύσης.

  - Ωστόσο από εκείνη τη μακρινή, διερευνητική νύχτα, με τα όσα συνέβησαν, αποφάσισα να ακολουθήσω αυστηρά προσωπικούς και πιο κοπιαστικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα ο υπερβατικός διαλογισμός, ακόμη και σε συνδυασμό με "ενεργό οραματισμό", με παράλληλο έλεγχο της αναπνοής, τουλάχιστον στα πρώτα στάδια. Ακόμη και συγκεκριμένες "Τεχνικές Σοκ" σε βάρος των φίλτρων της συνηθισμένης ροής αντίληψης ενός κατά βάσης ανιαρά μηχανιστικού εγκεφάλου. Αυτού που μπορεί και να αυτοεπαίρεται ή να θεωρεί πως βγάζει τη γλώσσα στους συμβατικούς και δέσμιους της καθημερινής ρουτίνας, με  ας τους αποκαλέσουμε "πειραματισμούς" των πιο "φευγάτων εγκεφάλων" υποτίθεται ανάμεσά μας, που ωστόσο καίνε τα κύτταρά τους από τα πολλά και "αδέξια μέχρι τρέλας ή τσακίσματος ταξίδια".. Με ελκύουν προσωπικά τρόποι μη "ζαβολιάρικοι", σαν "να κόβεις δρόμο" βιαστικά και μέσα από ανεξέλεγκτα έως κι επικίνδυνα "μονοπάτια". Σε μια πορεία, τελικά, υποσχόμενη τα πάντα και το πιο εντυπωσιακό τίποτα μαζί, μυστικολάγνα μα με "οδοδείκτες" στη διαδρομή που ακολουθείς, τουλάχιστον μέχρι ενός σημείου. Μια πορεία συχνά δυσβάσταχτη για τις απαίδευτες αρχικά αισθήσεις και διαισθήσεις, στα αποκαλυπτήρια μιας αχανούς και μορφοποιού συγχρόνως ρευστότητας. Που περιβάλλει, διαπερνά και σχηματοποιεί τα πάντα..Για σκέψου: να μπορέσεις να νιώσεις, να "Δεις" έστω και για τόσο δα λίγο την ίδια την Οργόνη του Βίλχελμ Ράιχ να πάλλει τα σχήματα και τις μορφές..-

 Eκείνη τη νύχτα λοιπόν..Τα πρώτα λεπτά της "κατάβασης" μέσα μου, έφεραν μια ολική αδιαθεσία. Θαρρούσα πως αόρατα χέρια άδρατταν με περιέργεια επώδυνη τα όργανά μου. Και το κεφάλι άρχισε να χορεύει πάνω στους ώμους. Για να'ρθει μετά η ναυτία. Που τη διαδέχθηκε η βεβαιότητα πως κάτι πρωτόγνωρο, απερίγραπτο, με καλούσε δίχως να δέχεται το όχι ως απάντηση, με παράσερνε προς αυτό!

 Τι είδους ξεμπερδέματα με περίμεναν; Από ποιο πουθενά και παντού, ποιες πύλες άνοιγαν ; Τι
είδους διεγέρσεις κι εκρήξεις εναλάσσονταν μες στο κουφάρι μου, όπως άρχισα να νιώθω το σώμα μου, μουδιάζοντας όλες μου τις απολήξεις και την ίδια στιγμή διεγείροντας την αντίληψή μου για το χώρο;

 Ούτε κι εγώ κατάλαβα πως πετάχτηκα ίσια προς την πόρτα εξόδου, ενώ οι άλλο στο δωμάτιο με κοιτούσαν με έκπληξη παρά τα απλανή τους βλέμματα. Έτσι παράτησα τους λίγους και παλιούς πλέον γνωστούς μου μέσα στις ομιχλώδεις ασυναρτησίες της "ντάγκλας" τους -όπως την αποκαλούσαν οι ίδιοι- και, σαν κάτι σαν φάντασμα σε σύγχυση μέσα στο κενό ανάμεσα στους κόσμους, γλίστρησα έξω από το βαριάς ατμόσφαιρας δωμάτιο. Που έμοιαζε να ξεθωριάζει και να αποσυντίθεται εις τα εξ ων συνετέθη για να επανέλθει μετά στην "κανονικότητα" και φτου πάλι απ'την αρχή..
 Και βγήκα έξω στο δρόμο. Στον έρημο εκείνη την ώρα δρόμο της κοιμισμένης πόλης, τραβώντας για το σπίτι. Το ένιωθα εκείνη τη στιγμή ως μόνη κατάλληλη στεριά σωτηρίας του χωρίς να καταλάβει το πώς ναυαγού. Για να αμφισβητήσω όμως ευθύς τη σύνεση αυτής της κίνησης.

Γιατί..πού ήταν ο δρόμος;
Από τα πρώτα βήματα κιόλας, τα όσα μέχρι τότε αναγνώριζα και ονομάτιζα ως άσφαλτο, πεζοδρόμιο, δέντρα, κτήρια.."κολυμπούσαν" μες στην απίστευτη μα όμως αληθινή ρευστότητα μιας εύπλαστης, πιο παράξενης κι απ' ό,τι θεωρούσα παράξενο, κυματικής μορφής "ύλης", μάλλον ενέργειας ή δέσμες ενέργειας για το ακριβέστερο της περιγραφής. Όπου την ίδια σχεδόν στιγμή έπαιρναν κι έχαναν μορφή τα κάποτε "σταθερά", μα πλέον όλα τρεμοπαίζοντα είδωλα !
 Κοιτώντας έντρομος προς τα κάτω, αντίκρισα τα πόδια μου να πλατσουρίζουν σ'ενα λαμπυρίζον "ασφάλτινο ποτάμι".. Αλλά η πιο συγκλονιστική για μένα αποκάλυψη ήταν η ολοσχερής από παντού εισβολή των.. ακτίνων! Έρχονταν από πάνω, από πλάγια, από..κάτω! Διαπερνώντας τα πάντα, με αυτόν που ως τότε αποκαλούσα εαυτό μου, με σάρκα και οστά, να μην εξαιρείται. Κι έτσι όπως αυτές διασταυρώνονταν σ' ένα νοήμονα όπως τον εισέπραττα καταιγισμό, μου φάνηκε πως συγκροτούσαν και συγκρατούσαν τις θολές ολόγυρα προβολές, ώστε να μην περάσουν απ' το διαρκές..πώς να το πω;..τρεμούλιασμα..στην ανυπαρξία..Μια κλεφτή ματιά πίσω από την κουρτίνα, στο ρευστό χάος της πραγματικότητας..

Ω λογής θεοί και θεΐσκοι! Πόσο απροετοίμαστος, πόσο αδύναμος ένιωθα για ένα τέτοιο μήνυμα! Για μια τέτοια εικόνα πίσω από την γνώριμη εικόνα, για μία τέτοιας ευρύτητας γνώση! Πόσο πολύ πιάστηκα εξαπίνης.

 Με όλο μου το είναι ή το μη-είναι, δυσκολευόμουν να το προσδιορίσω πια, κατέρρεα σε μία τρύπα,μάλλον χοάνη, που άνοιγε στο κεφάλι μου κι απλωνόταν ως τα πιο ανήκουστα επίπεδα ύπαρξης. Και ανυπαρξίας, συγχρόνως.

 Τότε, με ανέλπιστη δύναμη "λογικής", πού δεν ξέρω πού τη βρήκα και την ανέσυρα, κατόρθωσα να στερεοποιήσω τη σκέψη μου στο συμπέρασμα πως στην παρούσα φάση η πιο φυσιολογική για μένα αντίδραση ήταν η..λιποθυμία! Kαταμεσής του δρόμου.. Εκτός κι αν έφτανα σπίτι, που δεν ήταν και τόσο μακριά με τα πόδια, για να σωριαστώ εκεί με την ησυχία μου, μακριά από περίεργες συνέπειες.
 Και τότε η "λογική" έκανε το θαύμα της: τα πάντα επιστρέψανε στο γνώριμα στέρεο και οικείο.
Όσο για μένα; Καταϊδρωμένος πλέον δεν είχα άλλη δύναμη για εκλογικεύσεις. Ήξερα όμως πως είχα αποκτήσει νεογέννητες συνάψεις, μια πολύτιμη -ήμουν πλέον σίγουρος γι' αυτό- παρακαταθήκη της εμπειρίας. Αυτής της "τελετής σάρκινης απογύμνωσης" και επέκτασης της αντίληψης σε πεδία καθόλα υπαρκτά και όχι γεννήματα παραισθήσεων. Και γι'αυτό ήμουν σίγουρος, όπως πιο σίγουρος έγινα άλλωστε κι αργότερα, χωρίς πια "ζαβολιάρικους πειραματισμούς" τέτοιου τύπου.


Έμενα πια να μείνω "συντονισμένος". Να επιλέξω τα "μονοπάτια" που μου ταίριαζαν και θα ακολουθούσα. Όχι με εκβιαστικό τρόπο. Παίρνοντας τη διαδρομή την κοπιαστική από την αρχή.  Αποφεύγοντας επικίνδυνες χημικές "ωθήσεις" που άλλωστε πάντα απεχθανόμουν από ένστικτο- αλλά και ανεξέλεγκτες "εισόδους" ακόμη και μέσω "φυτών Δύναμης". Χωρίς την απρόβλεπτη και συχνά επώδυνα μη ελέγξιμη εμπλοκή του τυχαίου, χωρίς τις όψιμες "κλεφτές ματιές", χωρίς τις όποιες μεθόδους που ναρκώνουν την αντίληψη και χειραγωγούν την ψυχή, αντί να αφυπνίζουν πραγματικά και να διευρύνουν τη συνειδηυότητα του ανθρώπου, με τη συνοδεία της σύνεσης και του αυτοέλεγχου κάθε στιγμή, όσο γίνεται και με τη βοήθεια κατάλληλων τεχνικών, αυτέλεγχου  εντός του ρίσκου μιας ενδεχόμενης κύλισης στην..τρέλα! . Με υπερβατικό έπαθλο την κατάκτηση της Διαύγειας, της επίγνωσης του αιώνιου γίγνεσθαι όπως αυτό ρέει κυματικά στο άχρονο παρόν..


Ο Ένοικος...