" The Man Who Could Work Miracles "

"Ο άνθρωπος που θα μπορούσε να κάνει θαύματα"

Ένα προπολεμικό κινηματογραφικό διαμάντι, βασισμένο σε μια μικρή ιστορία του μεγάλου συγγραφέα του Φανταστικού H.G. Wells. Γυρίστηκε στη Βρετανία το 1936.

Τρεις "υπερφυσικές οντότητες" αποφασίζουν να κάνουν ένα πείραμα, διαλέγοντας ένα "συνηθισμένο άνθρωπο" στον πλανήτη γη και δίνοντάς του... "super powers"! Μετατρέποντάς τον, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε θεουργό! Θέλοντας να διαπιστώσουν αν αυτά τα κατώτερα όντα μπορούν να χειριστούν συνετά τέτοιου είδους δυνάμεις, κάτι που θα σημαίνει και ένα τεράστιο εξελικτικό άλμα γι'αυτά.
 Ωστόσο το "πείραμα", παρά τις καλές προθέσεις του "πειραματικού υποκειμένου",  οδηγείται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, που απειλούν όχι μόνο τον πλανήτη αλλά και την ίδια τη συμπαντική τάξη!

Tελικά μόνο εύκολο δεν είναι να γίνεις "Θεός" και να θελήσεις να σώσεις τον κόσμο από την κακοριζικιά του. Ίσως επειδή δεν θέλει και ο ίδιος "να σωθεί" ή απλά γιατί δεν του αξίζει. Ή ίσως γιατί θα πρέπει να βρει το δρόμο του μόνος του, με τη δική του θέληση, επαναξιολόγηση και υπέρβαση, χωρίς εξωγενείς "ανώτερες παρεμβάσεις". Αυτό κι αν είναι θαύμα, μαζικής μάλιστα κλίμακας, που αξίζει να βιώσεις!

(Mόλις πατήσετε "play", στη συνέχεια, πατήστε το κουτάκι με τις δυο τελείες και τις δυο γραμμές για υπότιτλους στα αγγλικά)

Ο "χορευτής" με τις ακατανόητες κινήσεις

Είναι κάποιες παράξενες φορές, ενίοτε και σε παράξενα μέρη Δύναμης-κομβικά σημεία Ενέργειας και σε σύγκλιση με το φύσημα αλλόκοτων νυχτερινών ανέμων από "αλλού", που ο άνθρωπος δονείται συθέμελα από το κάλεσμα. Του προανθρώπινου τοτεμικού του εαυτού. Και των "εγγραφών" της ύλης και του χρόνου από παλιά μέσα στα κύτταρά του. Από τόσο παλιές εποχές όσο και η πρώτη φορά (και χαμένη μέσα στην ομίχλη της παραχάραξης της αληθινής ιστορίας του) που βρέθηκε πάνω στον πλανήτη τελείως γυμνός και απροστάτευτος, σε σχέση με το ζωικό και φυτικό βασίλειο, μέσα σ'ένα περιβάλλον γεμάτο αντίξοες συνθήκες.
Κι όταν συμβεί αυτό, το ανθρώπινο ον γυρεύει να αφήνεται, με δύσκολη να περιγραφεί από τη γλώσσα ικανοποίηση, στο στροβίλισμα μυστικών εσωτερικών δινών. Μία μεταμόρφωση. Μία επιεικώς συναρπαστική και πανίσχυρη αίσθηση, η οποία και θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως η αποδοχή της καθοδήγησης δυνάμεων, που μέχρι εκείνη τη στιγμή (νόμιζε πως) αγνοούσε την καταλυτική δύναμή τους.
Και ίσως αποκτήσει το βλέμμα και τη σκόπευση του αετού, την άγρυπνη διεισδυτική ματιά της κουκουβάγιας, τον καλπασμό του αξημέρωτου αλόγου, το άγριο ουρλιαχτό του λύκου...

Και να γίνει ένα αρπαχτικό σαν το ίδιο το σύμπαν.
Και να γίνει η σοφία που διδάσκεται από την ίδια τη φύση της.
Και να γίνει το δέος και η αρχέγονη περιέργεια που επιθυμεί να ταξιδεύει μέσα από τις ρωγμές σε μέρη ανείπωτα.
Και να γίνει η τέχνη της θέλησης που αλλάζει την ίδια την (άλλωστε ΕΥΠΛΑΣΤΗ) πραγματικότητα.

Ένας χορευτής με τις ακατανόητες, τελετουργικές κι ενίοτε ακανόνιστες φαινομενικά, "χορευτικές κινήσεις". Τόσο μέσα στην πόλη (που άλλωστε συμβολίζει τον "λουστραρισμένο" εαυτό του ανθρώπου και τα "φτιασίδια" του), σε σημεία έντονου συμβολισμού, παράδοξης γεωμετρίας και μυστικής-απόκρυφης σημασίας, όσο και, κυρίως, έξω από τα τείχη της.  Σε μέρη που σφύζουν από χθόνιες δονήσεις, περιδινούμενες δίνες και αισθήσεις απερίγραπτες, η παρουσία του Άγνωστου, που ωστόσο το σώμα του "χορευτή" πάντα διατηρούσε τις μνήμες και τις γνώσεις του μέσα στους αιώνες.

Μία απελευθέρωση από τη σύμβαση της συμφωνημένης πολιτισμικής τελμάτωσης.
Eλευθερία από την τρισδιάστατη φυλακή με την τρισδιάστατη οπτική.
Μια πνευματικότητα που ισορροπεί εξαίσια. Ανάμεσα στην πιο σκοτεινή ή αινιγματική πλευρά των ιστοριών από "αλλού" (που δεν έφυγε ποτέ από εδώ), των μυστηρίων και της εισχώρησής τους στην "πραγματικότητα" και στην απόκτηση Δύναμης ως ανταμοιβή της άφοβης προσέγγισης, εξερεύνησης και μύησης σε αυτά.

ανιχνευτής

(Επίσης: Μη διστάζεις ν'αγαπήσεις τους ψιθύρους του Μυστηρίου 

και

 "Ο Παν Μέσα μας" - "Απαγορευμένο")

Ψυχεδελική συνομωσία JFK, LSD Mind Control και CIA

(σαν σχόλιο: "Μόνο τα μικρά μυστικά χρειάζονται προστασία. Τα μεγάλα μυστικά προστατεύονται απ'τη δημόσια δυσπιστία". Κι όσο τα "κοπάδια" πείθονται από τις "επίσημες εξηγήσεις" τόσο οι "βοσκοί" οργιάζουν. Και τα "τσοπανόσκυλα" χορεύουν στους δικούς τους σκοπούς...)

Ψυχεδελική συνομωσία JFK, LSD Mind Control και CIA

Οι συνωμοσίες είναι παλιές όσο και ο άνθρωπος. Δολοπλοκίες, ίντριγκες και μηχανορραφίες συνέβαιναν κάθε εποχή, ιδιαίτερα στους ημισκότεινους διαδρόμους των ανακτόρων. Στο Δυτικό κόσμο οι συνωμοσίες άρχισαν να κυριαρχούν από τη περίοδο ακόμη του Μεσαίωνα. Αιρέσεις, μυστικές αδελφότητες, ιπποτικά τάγματα, Ιησουΐτες, «Εβραίοι», μασονικές στοές και επαναστατικές οργανώσεις, πυροδοτούσαν συχνά τη λαϊκή φαντασία με την υποτιθέμενη ή και πραγματική πολιτικο-οικονομική ισχύ και επιρροή τους. Αυτές οι συνωμοτικές ομάδες απέκτησαν με την πάροδο του χρόνου θρυλικές διαστάσεις, καθώς η ανθρώπινη φαντασία τείνει να λειτουργεί μυθοποιητικά και, συχνά, αποπροσανατολιστικά. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν συνωμοτικές οργανώσεις ή ότι έπαιξαν περιθωριακό ρόλο στην ανθρώπινη ιστορία. Τουναντίον.

«Το ότι εγώ έχω μανία καταδίωξης δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και κάποιοι που με καταδιώκουν στ' αλήθεια», είχε πει κάποτε με νόημα Χένρι Κίσινγκερ. Φυσικά ο «μάγος» της διπλωματίας ήταν ο τελευταίος που θα αστειεύονταν με τις θεωρίες συνωμοσίας, καθώς ήταν από τους λίγους που γνώριζε πολλά καλοφυλαγμένα μυστικά. Δεν ήταν τυχαίο άλλωστε που ο Κίσινγκερ παρομοίαζε συχνά την πολιτική με το μετρό του Παρισιού, που αν κι ένα μικρό τμήμα του διέρχεται στην επιφάνεια, το 90% της διαδρομής του είναι υπόγειο.

Οι πανίσχυρες ψυχεδελικές ουσίες έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην ιστορία των συνωμοσιών. Η εκμετάλλευση των ψυχεδελικών και των άλλων φαρμάκων αποτέλεσε τη βάση για μια σειρά από μυστικά προγράμματα «πλύσης εγκεφάλου» εκ μέρους της CIA, όπως για παράδειγμα το περιβόητο MK-ULTRA και το ARTICHOKE (Αγκινάρα). Ψυχεδελικοί «γκουρού», όπως ο Τίμοθι Λήρι (Timothy Leary), ενέπνευσαν τη CIA προς την κατεύθυνση της αξιοποίησης των νέων ουσιών για τον έλεγχο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει το LSD, τόσο για πειράματα Mind Control, όσο και για την κατασκευή «δολοφόνων μιας χρήσης», όπως Ο Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ που χρησιμοποιήθηκε για τη δολοφονία του προέδρου Κένεντι. Στις πρώτες δύο δεκαετίες μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο υφάνθηκε στις ΗΠΑ μια γιγαντιαία «ψυχεδελική συνωμοσία», στην οποία, κυριολεκτικά, τα πάντα συνδέονται! Αλλά ας επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε κάπως το νήμα της.

LSD: ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΨΥΧΕΔΕΛΙΚΟ ΤΗΣ CIA

Το LSD (Lysergic Acid Diethylamide) ανακαλύφθηκε τυχαία το 1943 από τον Ελβετό χημικό δρ. ’λμπερτ Χόφμαν (Albert Hofmann), έναν ερευνητή της φαρμακευτικής εταιρείας Sandoz. Ο δρ. Χόφμαν έκανε αυτή την ανακάλυψη στη πόλη Βασιλεία της Ελβετίας, 300 μόλις χιλιόμετρα από το ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντάχαου, όπου οι Ναζί γιατροί πραγματοποιούσαν χωρίς καμία αναστολή πειράματα χορήγησης μεγάλων ποσοτήτων μεσκαλίνης καθώς και εγχειρίσεις εγκεφαλικών εμφυτευμάτων στους δύστυχους κρατουμένους τους, που ούτως ή άλλως ήταν αναλώσιμοι. Αλλά δεν είχαν ακόμη ιδέα για τη δύναμη του LSD.

Στο βιβλίο του LSD: Το Προβληματικό μου Παιδί ο δρ. Χόφμαν αναφέρει πως την άνοιξη του 1943, καθώς έκανε πειράματα με λυσεργικό οξύ, το οποίο προέρχεται από τον μύκητα ερυσιβώδη όλυρα, απορρόφησε κατά λάθος μια μικρή ποσότητα της ουσίας κι αμέσως κυριεύτηκε από παράξενες αισθήσεις φαντασιώσεις και αλλόκοτες εικόνες, και, χάνοντας το ενδιαφέρον για το πείραμα, εγκατέλειψε τρέχοντας το εργαστήριό του. Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως είχε ανακαλύψει μια πολύ ισχυρή παραισθησιογόνα ουσία, η οποία και θα εγκαινίαζε την εποχή των τεχνητών ψυχεδελικών και της υποκουλτούρας των ναρκωτικών.

Το LSD έφτασε στις ΗΠΑ το 1949 μέσω του δρ. Μαξ Ρίνκελ (Max Rinkel), που είχε έδρα τη Βοστόνη. Ο Ρίνκελ ήταν ένας πρόσφυγας από την Ναζιστική Γερμανία. Μαζί με τον δρ. Ρόμπερτ Χάιντ (Robert Hyde) έβαλαν τα θεμέλια του πρώτου αμερικανικού προγράμματος έρευνας του LSD στο Ινστιτούτο Ψυχοπαθολογίας της Βοστόνης, το οποίο συνδέονταν με το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Οι δυό τους πειραματίζονταν αρχικά στη χρήση του LSD ως θεραπεία για τους σχιζοφρενείς. Μάλιστα ο δρ. Χάιντ ήταν ο πρώτος Αμερικανός που δοκίμασε LSD, λαμβάνοντας 100 μικρογραμμάρια της ουσίας, τη μισή δόση από εκείνη που πρωτοδοκίμασε κατά λάθος ο δρ. Χόφμαν. Σύμφωνα με τους συνεργάτες του ο δρ. Χάιντ έγινε ξαφνικά ανταγωνιστικός και προκλητικός, όσο βρισκόταν υπό την επήρεια της ψυχεδελικής ουσίας. Το 1957 ο δρ. Χάιντ μετέφερε την ερευνητική ομάδα και το εργαστήριό του στο Πρόβιντενς, όπου έστησε ένα εργαστήριο πολυτελείας με μπαρ και φλίπερς, όλα βεβαίως με τη χρηματοδότηση της CIA.

Το 1950 εμφανίστηκε το πρώτο επιστημονικό άρθρο για το LSD στη Αμερικανική Ψυχιατρική Επιθεώρηση (American Psychiatric Journal). Το κοινό πληροφορήθηκε τότε πως το LSD ήταν μια νέα ψυχιατρική θεραπεία, που θεράπευε από αλκοολισμό μέχρι σχιζοφρένεια. Αργότερα το LSD έγινε επίκεντρο του αντιπολεμικού κινήματος, της μουσικής ροκ 'ν' ρολ και μιας ολόκληρης υποκουλτούρας, της ψυχεδέλιας.

Πολύ πριν όμως αυτό το «μαγικό χάπι» κάνει την εμφάνιση του ανάμεσα στη νεολαία του Δυτικού κόσμου, και γίνει το σήμα κατατεθέν της κουλτούρας των «παιδιών των λουλουδιών», η CIA φρόντισε να το αξιοποιήσει δεόντως σε μια σειρά από ανορθόδοξες επιχειρήσεις και πειράματα. Το λιγότερο ένας άνθρωπος αναγκάστηκε να αυτοκτονήσει, αφού χρησιμοποιήθηκε εσκεμμένα ως πειραματόζωο σ' ένα από τα πειράματα με LSD της CIA, πέφτοντας από ένα παράθυρο ξενοδοχείου της Νέας Υόρκης μπροστά στα έκπληκτα μάτια των πρακτόρων της μυστικής υπηρεσίας που τον παρακολουθούσαν. Ένας μεγάλος αριθμός από άλλα ανυποψίαστα θύματα-πειραματόζωα, έχασαν μονίμως την επαφή τους με την πραγματικότητα ή κατέληξαν στη σχιζοφρένεια. Η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ, σε μια εποχή που μεσουρανούσε ο Ψυχρός Πόλεμος, φρόντισε να αξιοποιήσει αυτό το νέο «θαυματουργό χάπι» σε μια σειρά από μυστικά πειράματα ελέγχου του νου (Mind Control), κάτω από την κωδική ονομασία MK-ULTRA.


ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MK-ULTRA: MIND CONTROL ΜΕ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Η δεκαετία του 1950 υπήρξε αναμφίβολα η χρυσή εποχή της Αμερικής.

Περί μυστηρίου των Μάγια

Τα αινίγματα που συνοδεύουν τους Μάγια (που ζούσαν σε μια πολύ μεγάλη έκταση της Κεντρικής Αμερικής) είναι πολλά και εντυπωσιακά. Από πού να ξεκινήσει κανείς... Πρώτα πρώτα η ίδια ανεξήγητη όσο και ξαφνική εξαφάνιση τους, που μόνο με την εξαφάνιση των Ασσυρίων (που η αυτοκρατορία τους  στη Μεσοποταμία υπολογίζεται ότι έφτασε στο απόγειό της γύρω στον 9ο με 8ο αιώνα προ χριστού) μπορεί να παραλληλιστεί, είναι ένα αναπάντητο ακόμη αίνιγμα. Εδώ να αναφέρουμε ότι και η γραφή τους παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με αυτή των Σουμερίων (που η ακμή τους, στη Μεσοποταμία, εντοπίζεται στην 3η και 2η περίπου χιλιετία προ χριστού).
 Τα τείχη τους δεν έχουν κανένα ίχνος από μάχες ή πολιορκίες, άρα δεν δικαιολογείται και το χτίσιμό τους, και δεν έχει βρεθεί κανενός είδους όπλο! Εντούτοις μια από τις θεωρίες θέλει τους Μάγια να εξαφανίστηκαν ύστερα από την υποδούλωσή της σε έναν άγνωστο λαό του Βορρά. Οι αιχμάλωτοι εξοντώθηκαν και κάποιες ομάδες που επέζησαν υπέκυψαν στις μεταδοτικές ασθένειες και στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης.
 Οι πόλεις τους ουσιαστικά ΔΕΝ είχαν δρόμους επαφής με τον έξω κόσμο, σαν να επικοινωνούσαν μεταξύ τους με ιπτάμενα μέσα! Βέβαια έχει βρεθεί ο περίφημος "Μεγάλος Δρόμος των Μάγια", ένα ανάχωμα δυόμισι μέτρα ψηλό και δέκα μέτρα πλατύ, που ξεκινά από την Κόμπα και καταλήγει στην περιοχή Τσιτσέν Ιντζά, περνώντας για 100 χιλιόμετρα ανάμεσα από ζούγκλες και έλη! Ήταν όμως ένας από τους μεγαλοπρεπείς δρόμους που χρησιμοποιούσαν για τις φοβερές λιτανείες, όπου οι ιερείς των Μάγια προπορεύονταν και ακολουθούσαν τα υποψήφια για τις ανθρωποθυσίες νεαρά θύματα, και όχι δρόμος επικοινωνίας και μεταφοράς εμπορευμάτων...
 Άλλο μυστήριο είναι η μεταφορά μέσα από τη ζούγκλα τεραστίων ογκόλιθων βάρους είκοσι και πλέον τόνων, για τις ανάγκες της οικοδόμησης των τεράστιων μνημείων τους. Ας μην ξεχνάμε τις μεγάλες αποστάσεις και την έλλειψη τροχοφόρων οχημάτων...Λέγεται μάλιστα ότι το κύριο δομικό υλικό τους βρίσκεται μόνο στην...Αφρική!
 Αμέτρητες θεωρίες έχουν εκμεταλλευτεί αυτά τα μυστήρια και το δικαιολογημένο δέος που προκαλούν οι χαμένες μέσα στη ζούγκλα πόλεις των Μάγια, τα παράξενα γλυπτά, οι μυστικές συμμετρίες της αρχιτεκτονικής τους...

πάρθηκε από άρθρο του Θ. Μαστακούρη για τους Μάγια στο περιοδικό "Τρίτο Μάτι", τεύχος 66 Ιανουαρίου του 1998.
Στο ίδιο άρθρο, ο αρθρογράφος αναφέρει για τον περίφημο "κώδικα της Δρέσδης", ένα από τα ελάχιστα γραπτά μνημεία των Μάγια που διασώθηκαν από τη μανία των καθολικών εισβολέων, οι οποίοι και  κατέκαιγαν τις ανεκτίμητης γνώσης βιβλιοθήκες των Μάγια, τα εξής χαρακτηριστικά:
Το περιεχόμενο του "Κώδικα της Δρέσδης" (όπως ονομάστηκε ο διασωθέντας πάπυρος, 800 περίπου ετών, κι εκτίθεται σήμερα στο μουσείο της γερμανικής πόλης) επιτρέπει να κατατάξουμε τους δημιουργούς του σε υψηλό πολιτισμικό επίπεδο. Οι Μάγια καταχωρούν τις ιδέες-γνώσεις τους με γραφικούς χαρακτήρες, με μαύρους και κόκκινους αριθμητικούς χαρακτήρες όπου οι μαύροι αριθμοί είναι σε εικοσαδικό σύστημα και οι κόκκινοι σε δεκατριαδικό σύστημα! Είναι σε θέση, με το σύστημά τους, να αναπτύξουν πολύπλοκα θέματα, να εκφράσουν με τύπους τα φυσικά φαινόμενα όπως θα έκαναν οι σύγχρονοι φυσικοί μας, ακόμα και να ακολουθήσουν την τροχιά ενός αντικειμένου σε τρισδιάστατο χώρο!

The Dresden Codex

(Mόλις πατήσετε "play", στη συνέχεια, πατήστε το κουτάκι με τις δυο τελείες και τις δυο γραμμές για υπότιτλους στα αγγλικά)

Η Κρυφή Ιστορία του Κλωνισμού

Ο όρος «Κλώνος» (Clone) όπως τον χρησιμοποιούμε σήμερα, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη φυτολογία, από τον βιολόγο Χέρμπερτ Τζων Γουέμπερ. Ο αρχαιότερος σχετικός όρος που χρησιμοποιήθηκε για το ζήτημα ήταν «Homunculus» (Χομούνκουλους), αναφορικά σε ένα μικροσκοπικό ανθρωποειδές που υποτίθεται ότι κατασκεύαζαν βιο-τεχνητά στα μυστικά εργαστήρια τους οι αλχημιστές. Όπως ίσως καταλαβαίνετε, το ζήτημα του Κλωνισμού μέχρι πρόσφατα συνδεόταν με τις παράδοξες εργασίες μιας γραφικής φιγούρας του σύγχρονου Φανταστικού: του «τρελού επιστήμονα». Παλαιότερα, ανήκε στο πεδίο της «μαύρης μαγείας» που όπλιζε με μυστικές γνώσεις το χέρι ενός εωσφορικού μάγου ο οποίος φιλοδοξούσε να αντιγράψει βλάσφημα το έργο της “θεϊκής” Δημιουργίας!

Η παλαιότερη αναφορά που γνωρίζω πάνω στην ιδέα του Homunculus έχει «μαγικό» και όχι «αλχημιστικό» χαρακτήρα και περιλαμβάνεται σε ένα αρχαίο βιβλίο με τον τίτλο Magia Divina (Θεϊκή Μαγεία) αγνώστου συγγραφέα: «Πάρτε ένα μεγάλο καθαρό δοχείο φτιαγμένο από πολύ καλό κρύσταλλο. Χύστε μέσα σ’ αυτό ένα μέρος της πιο καθαρής μαγιάτικης δροσιάς που έχει μαζευτεί όταν επικρατεί ημισέληνος. Προσθέστε δύο μέρη αίματος που πάρθηκε από υγιές νεαρό άτομο. Αφήστε αυτό το μίγμα μόνο του επί ένα μήνα, ώσπου να γίνει ένας κοκκινωπός πηλός μέσα σε καθαρό νερό. Βγάλτε το καθαρό νερό και χύστε το σε μια γαβάθα. Προσθέστε ένα δράμι ζωικού χρώματος. Αφήστε το κοκκινωπό υλικό μέσα στην πρώτη γαβάθα και ταυτόχρονα να το ζεστάνετε ελαφρά και συνεχώς …» Σύμφωνα με αυτή τη μαγική συνταγή, το υλικό θα σχηματίσει «ένα είδος κύστης» καλυμμένης με ένα λεπτό δίκτυο φλεβών και νεύρων. Αυτό πρέπει να ραντίζεται, κατά διαστήματα τεσσάρων εβδομάδων, με υγρό από τη δεύτερη γαβάθα.

Ο αναγνώστης του βιβλίου προειδοποιείται ότι, ως το τέλος του τέταρτου μήνα, θα παρατηρούσε «ένα τσιριχτό ήχο και κινήσεις που θα υποδήλωναν ζωή». Μέσα στο δοχείο θα εμφανιστεί «ένα πολύ ωραίο ζευγάρι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, τα οποία μπορείτε να κοιτάξετε με αληθινό θαυμασμό…». Αυτά τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια θα έχουν ύψος 15 εκατοστών κι αν τα ταΐζει κανείς με δύο κόκκους «ζωικού βάμματος» το μήνα, θα ζήσουν επί έξι χρόνια και «θα κινούνται και θα περπατούν μέσα στο δοχείο». Θα μπορούσαν να μεταδώσουν «πολλά μυστικά» μόλις γίνουν ενός χρόνου, θα είχαν «γλυκό χαρακτήρα» και θα ήταν «πολύ υπάκουα». Μετά τον έκτο χρόνο, θα αυτοκαταστραφούν μέσα σε μια μάζα καπνού.

Εκεί που οι αλχημιστές ερευνούσαν την Prima Materia (Αρχέγονη Ύλη), δηλαδή την βασική ουσία της ζωής, η τεχνολογία του 20ου αιώνα μας πρόσφερε μια πολύ μεγαλύτερη βαθιά αντίληψη για όλα αυτά. Η αρχαία ιατρική σκέψη φανταζόταν ότι το σπέρμα του άντρα περιείχε πραγματικά και ακριβώς ένα μικροσκοπικό άτομο, το οποίο, σαν το μικροσκοπικό κοτόπουλο στο αυγό, τελικά αναπτύσσεται και γίνεται άνθρωπος. Αυτή η αντίληψη προηγήθηκε της πεποίθησής μας ότι η μοριακή ανάπτυξη και ο κώδικας του DNA επιτυγχάνουν μια μεταμόρφωση των κυττάρων σε όλες τις πολύπλοκες λεπτομέρειες, ενός πλήρως διαπλασμένου ανθρώπινου σώματος. Οι αρχαίοι στοχαστές και οι αλχημιστές δεν είχαν ειδικές συσκευές, όπως το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, αλλά –μιλώντας γενικά– μάλλον ακολουθούσαν τον σωστό δρόμο.

 Ο Παράκελσος (1490-1541), συγκεκριμένα, έβλεπε τον άνθρωπο ως ένα μικρόκοσμο, του οποίου οι ουσίες και οι ενέργειες βρίσκονται σε «συμφωνία» μ’ εκείνες του μακρόκοσμου και  με κάθε ζωή του σύμπαντος. Στους μελετητές της Αλχημείας, είναι αρκετά γνωστή η φήμη ότι ο Παράκελσος δημιούργησε, πραγματικά, ένα ανθρωποειδές πλάσμα στο εργαστήριο του.

Έγραψε για την ιδέα του Homunculus, κυρίως στο σύγγραμμα του De Homunculis et Monstris. Εκεί, ανάμεσα σε πολλά άλλα αινιγματικά πράγματα, γράφει: «Υπάρχει μια τάξη που φαίνεται να είναι επιβεβλημένη από μια Δύναμη, στην οποία πρέπει να μείνουμε προσκολλημένοι. Μόλις παραβιαστεί αυτή η τάξη, γίνονται πράγματα τα οποία παίρνουν πολλές μορφές, κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούνται ανθρωπάκια και τέρατα. Αυτά τα μικρά τέρατα μπορούν να συγκριθούν με ένα αδειανό καρύδι, ένα απλό κέλυφος, χωρίς περιεχόμενο, ή σαν σιτάρι που είναι τσόφλι χωρίς κόκκους. Μολονότι καταγόμαστε από αυτή την Δύναμη, πολλοί από εμάς δεν έχουμε τη δύναμη του κόκκου, δεν έχουμε τον αληθινό σπόρο και δεν έχουμε ούτε ψυχή ούτε δημιουργικό περιεχόμενο.
»Να ξέρετε το εξής: ο άνθρωπος και τα ζώα αναπτύσσονται από τον ίδιο σπόρο. Ο σπόρος αναπτύσσεται μέσα στο σπέρμα και δεν μπορεί να επιλέξει την κατεύθυνση του χωρίς αυτό. Αλλά όπως το αυγό αποτελείται από κρόκο και ασπράδι, έτσι είναι κατασκευασμένος και ο σπόρος. Αν η ουσία του σπόρου χάσει τη συνοχή της και διαλυθεί, τότε ο σπόρος χάνει το σπέρμα του και μπορεί να δημιουργηθεί ένα τέρας. Ανάλογα με την ανάμιξη της ουσίας στον πυρήνα του σπόρου, το τέρας μπορεί να μοιάζει ή να μη μοιάζει με αληθινό άνθρωπο. Αλλά δεν εμφανίζεται ψυχή εκεί όπου ο πυρήνας δεν είναι πλήρης».

Ο Παράκελσος θεωρούσε τη δημιουργία ενός μικρού τεχνητού ανθρώπου, ως ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά που αποκαλύφθηκαν στον θνητό άνθρωπο: «ένα μυστήριο πάνω από όλα τα μυστήρια, που αξίζει να κρατηθεί μυστικό ως τους τελευταίους καιρούς, όταν πλέον δεν θα υπάρχει τίποτε κρυφό εξαιτίας των φιλόδοξων ανθρώπων, αλλά όλα τα μυστικά θα φανερωθούν. Και μολονότι ως τώρα δεν αποκαλύφθηκε στους πολλούς ανθρώπους η τέχνη της δημιουργίας τεχνητών ανθρωπάριων, της επαναδημιουργίας ενός νεκρού και της αναπαραγωγής πανομοιότυπων ανθρώπων, ήταν πάντως γνωστό στις νεράιδες των δασών, στα ξωτικά και στους γίγαντες που έζησαν στη Γη πριν από πολλά χρόνια, γιατί αυτά τα ίδια πλάσματα ξεπήδησαν απ’ αυτή την πηγή, γιατί από τέτοια τεχνητά ανθρωπάκια, όταν ενηλικιώνονται, παράγονται γίγαντες, πυγμαίοι και άλλοι θαυμαστοί άνθρωποι, κατά την επιθυμία του δημιουργού τους και μπορούν να κατορθώσουν πολλά θαυμαστά πράγματα».

 Ο ψυχολόγος Καρλ Γκούσταβ Γιούνγκ ερεύνησε προσεκτικά τα οράματα και τα αινιγματικά συγγράμματα ενός από τους αρχαιότερους αλχημιστές, του Ζώσιμου από την Πάνοπλη, που έζησε τον 3ο αιώνα μ.κ.ε. Σ’ αυτά ο Γιούνγκ εντόπισε και τα εξής ενδιαφέροντα: Ο Ζώσιμος μιλά για έναν ιερέα σε έναν μυστικό ναό που του λέει για μια «διαδικασία εξαΰλωσης του σώματος». Ο ιερέας λέει στον Ζώσιμο ότι μπορεί να πάρει ένα μικρό κομμάτι από το δάχτυλο του και να φτιάξει απ’ αυτό έναν άνθρωπο πανομοιότυπο με αυτόν.

Untitled (χωρίς τίτλο αλλά με οίστρο...)

Ποια είναι τα πιο πηγαία λόγια, προερχόμενα μέσα από τον πλούσιο κόσμο μιας αγνής και συνάμα γενναίας ψυχής; Λόγια που θα'θελε κάποιος ν'ακούσει στην αυγή μιας νέας χρονιάς, σαν το διψασμένο που γυρεύει καθαρό νερό για να σβήσει τη μεγάλη και παρατεταμένη δίψα του...
Από πού έρχονται οι εφιάλτες και από πού τα πιο όμορφα, βαρβάτα όνειρα; Αυτά που μεταφέρουν ένα ιδιαίτερο, αναζωγονητικό μήνυμα για την πραγματικότητα της εγρήγορσης...
Ποια είναι η πηγή των πιο συναρπαστικών, μεγαλόπνοων ιδεών;
Μήπως ένα συλλογικό ασυνείδητο κατά τον Young, το "ακασικό πεδίο" (ένα είδος "συμπαντικής βιβλιοθήκης") σύμφωνα με μυστικιστικές παραδόσεις της Ανατολής, μια "νοόσφαιρα" που σαν ρευστή πνευματική ουσία επηρεάζει τη συνείδηση και ευρύτερα την ύπαρξη όλων των έμβιων όντων του πλανήτη ("μορφογενετικά πεδία", το πνευματικό υπόβαθρο του φυσικού κόσμου) αλλά και περιέχει όλες τις γνώσεις, τη σοφία και την εμπειρία ενός άχρονου αιώνιου παρόντος και που ανακαλύπτει η σύγχρονη προωθημένη επιστήμη, όπως η Κβαντική Φυσική ( Akashic Field and Consciousness); Σαν τον σκαπανέα που ξαναφέρνει στο φως μια ξεχασμένη πανάρχαια γνώση...

 Κι αν κάποιος, ακόμα και μέσω του ασυνείδητου ή μιας διεγερμένης έστω και προσωρινά "υπερσυνείδησης" ή ακόμα και μέσω της "ονειρικής πλοήγησης", έχει πρόσβαση σε ένα τέτοιο μη υλικό πεδίο, μήπως οι εμπνεύσεις του είναι τελικά και οι εμπνεύσεις άλλων, σε πρωτογενή έστω μορφή, ακόμη κι αν είχαν ζήσει πολύ πριν;
Χμ! Ένα άπειρο υπερ-φάσμα αέναα στροβιλιζόμενων προοπτικών, οι οποίες αναμένουν υπομονετικά να τις "κατεβάσεις" στο κεφάλι σου και να τις υλοποήσεις εάν διαθέτεις ισχυρή αίσθηση σκοπού και θέληση.
Και άραγε πόσο σημαντική είναι η σύγκλιση και αλληλεξάρτηση ατομικού και συλλογικού γίγνεσθαι και πράττειν, ατομικού και πανανθρώπινου οράματος; Ενάντια σε όλες τις παρανοήσεις και εμπλοκές, φοβίες και τραύματα, αόριστες εντυπώσεις κι αυτοματισμούς μιας παραπαίουσας πραγματικότητας...
Χμ!

Παύση....

 Ανάβω ξανά το σβησμένο στη μέση τσιγάρο και πίνω μονοκοπανιά ένα ποτηράκι. Στη μνήμη εκείνων που δεν φοβήθηκαν να κυνηγήσουν το όραμά τους κι ας ήξεραν στην πορεία ότι έπρεπε να πληρώσουν βαρύ τίμημα. Κι ας τους συνέτριψαν στις ξέρες ή τους παρέσυραν στα πιο σκοτεινά βάθη, τα εκδικητικά κύματα μιας ζωής που σφετερίζονται οι θεωρούντες εαυτούς κλειδοκράτορές της.

Κι αρχίζω πάλι να αφήνομαι, χωρίς να παρασύρομαι ανεξέλεγκτα, στο ρεύμα των σκέψεων μου, που...μπορεί και να μην μου ανήκουν αποκλειστικά. Όχι! Οι σκέψεις και ιδέες, οι χειρότερες και καλύτερες, οι απονεκρωμένες και ζωντανές, οι φλύαρες και μεστές, αυτές που κάνουν τη διαφορά ή οδηγούν σε τέλματα, δεν είναι μόνο δικό μου κτήμα. Ανήκουν σε όλους, ακόμη κι αν δεν το ξέρουν, είναι δικές μας! Δική μας η σύλληψη και η σταχυολόγηση, δική μας η θεωρία και η πράξη (ή εφαρμογή), δικά μας τα λάθη και πισωγυρίσματα, δικά μας τα παθήματα κι αν μας κόβει στοιχειωδώς τα μαθήματα, δική μας λοιπόν και η ανατροπή, η ρήξη με το παρωχημένο (που ενίοτε αυτοδιαφημίζεται ως πρωτοποριακό) και το στατικό, δική μας η υπέρβαση και διεύρυνση...

Παύση. Και πάλι...

Τα τσιγάρα μου τέλειωσαν, αλλά το κρασί όχι! Το θεωρώ θλιβερό να βγω έξω νυχτιάτικα και να ψάχνω ανοιχτό περίπτερο (παλιότερα το'κανα). Άλλωστε πότε μου είχα πει ότι θα το κόψω το ρημάδι; Με πίστεψα;

Α! Η μουσική! Μια μαγική τέχνη! Ένας διαχρονικός μαγικός τρόπος επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους, όσο μακριά κι αν βρίσκονται ο ένας απ'τον άλλο. Kάπου είχα διαβάσει ότι η μουσική είναι σημαντική στο βαθμό που μπορεί να επιφέρει αλλαγές στη συνείδησή σου. ΄Ενα σύνθημα που πάντα με γοήτευε είναι το ότι "ένα καλό τραγούδι μπορεί να σε κάνει ν'αργήσεις στη δουλειά, ένα υπέροχο τραγούδι μπορεί να σε κάνει να παραιτηθείς από τη δουλειά!" Κι επειδή η "δουλειά", όπως την αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος της μη αυτόνομης ύπαρξης και της απώλειας της δημιουργικότητας και της αλλοτρίωσης σε σχέση με τον εαυτό και τον Άλλον, διαφέρει από τη "δουλεία" (εδώ και...δεν ξέρω από πότε...) μόνο στον τόνο! Οπότε, υπό τις υπάρχουσες τρισάθλιες "εργασιακές" συνθήκες, το σύνθημα "δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά" ακούγεται συχνά στα αυτιά μου ως απαίτηση για μόνιμη και σταθερή...δουλεία, με την αποπροσανατολιστική, ύπουλη ετικέτα "εργασία"!
 Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι όλα τα έχει σχεδιάσει, προβλέψει, στρεβλώσει εννοιολογικά και έχει θέση σε εφαρμογή η φοβερή "Μηχανή" (αν θες πες τη και "σύστημα"), που με τα πανταχού παρόντα γρανάζια της μετατρέπει τους ανθρώπους σε άβουλες φυλακισμένες μαριονέτες και αυτό έχει συνέπεια τη μετατροπή τους και σε αναλώσιμο κιμά! Το είχε επισημάνει και ο Ρουσσώ από το 18ο ήδη αιώνα: "Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και είναι παντού αλυσοδεμένος".

Παύση.
Το κρασί τέλειωσε κι αυτό, αλλά "την είχα ακούσει" πριν ξεκινήσω καν να πίνω...

Δεν το κουράζω άλλο. Με την πρώτη κι άρα πιο αυθόρμητη σκέψη, η μουσική η επενδυμένη με εκείνα τα λόγια που έχω ετούτη τη στιγμή ανάγκη να ακούσω (σαν εισαγωγή, γιατί προβλέπεται μουσικό ξενύχτι εφόσον ανακάλυψα κι άλλο μπουκάλι) είναι αυτή:
Όταν ο τεράστιας αξίας και πραγματικός μάγκας, απ'όλες τις απόψεις, Johnny Cash   (Johnny Cash στο «San Quentin» (καμιά φυλακή δεν μπορεί να κρατήσει στ’ αλήθεια φυλακισμένο το πνεύμα μας) ένωσε τη φωνή του με εκείνη του ανάλογου βεληνεκούς, τουλάχιστον όπως το βλέπω εγώ, τραγουδιστή-κιθαρίστα-ακτιβιστή και φιλόσοφου Joe Strummer, των γαμάτων Clash. Για να ερμηνεύσουν Marley και να το αποτέλεσμα:

Ακούγοντας το τραγούδι, έρχονται στο νου τα λόγια του Έζρα Πάουντ: "Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει"

Κι επειδή δεν είμαι Dj να με νοιάζει να ταιριάξω, να "δέσω" το προηγούμενο με το επόμενο κομμάτι, άλλωστε το πρόγραμμά μου είναι άναρχο κι έρμαιο της φλασιάς της επόμενης στιγμής, συνεχίζω με κάτι διαφορετικό σε στυλ, σε χρονική περίοδο και σε χώρα προέλευσης. Κάτι που ξέρω ότι θα με κάνει να αντλήσω μια πολύτιμη μέσα μου φρεσκάδα, σαν αυτή που διαθέτει ένα ατίθασο και ανήσυχο παιδί, το οποίο δεν μπορεί με τίποτα να συμβιβαστεί με τις σκουληκιασμένες νουθεσίες και τα γαβγίσματα των μεγάλων κι επειδή "έτσι τα βρίσκει" έτσι πρέπει και να τα συνεχίσει:

"Οι δράκοι δεν νικιούνται μόνο στα παραμύθια!" Σωστά. Νικιούνται και στ'αλήθεια, πρωτίστως στα εύπλαστα εδάφη του μυαλού. Από ανθρώπους με σθένος, θέληση, πάθος και γοητεία...Αυτό το τελευταίο (σε συνάρτηση με το πάθος) είναι πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο, προσδίδει την απαραίτητη "νοστιμιά" στη συνταγή και συνάμα βελτιώνει τη "θρεπτική αξία" των υπόλοιπων συστατικών.
Κι εδώ που τα λέμε...αν μια "επανάσταση" είναι αντιερωτική, σαν γεροντοκόρη αγέλαστη, ανιαρή, σκυθρωπή, γεμάτη σύνδρομα που τα βαφτίζει "αναγκαία κακά" και "θυσίες", είναι καταδικασμένη να ξεπέσει στην αδιαλλαξία, στο νοσηρό φετιχισμό, στην ακαμψία, στην παρανοϊκή εχθρικότητα εναντίον εχθρών και φίλων, στην προδοσία των αρχικών της διακηρύξεων και να αποτελέσει και ένα πολύ κακό παράδειγμα για την επόμενη "επανάσταση".

Παύση...
Να σταματήσω καλύτερα να γεμίζω το ποτηράκι, ε;

Μα πού κατέληξε αυτή η σειρά σκέψεων, πόσο ασύνδετες είναι ή μήπως δεν είναι; σε τι κατευθύνσεις με οδηγούν;
Πάντως ζαλισμένος δεν νιώθω, τουλάχιστον ακόμη. Έχω μια περίεργη αίσθηση ότι, αν και είμαι μόνος στο χώρο, έχω στήσει κουβέντα με κάποιον ή, καλύτερα, κάποιους αόρατους συνομιλητές, που ο καθένας την οδηγεί κάθε φορά στα μονοπάτια που θέλει. Άραγε πόσο ταιριάζουν στην περίπτωση αυτή κάποια λόγια του Σαρτρ: "Αν νιώθεις μοναξιά όταν είσαι μόνος, τότε δεν έχεις καλή παρέα".

Παύση...

Μου φαίνεται είναι ώρα να βάλω τις σκέψεις μου (και την κουβεντούλα που ξεκίνησαν χωρίς να με ρωτήσουν καν) για ύπνο και να συνεχίσω την ακρόαση αγαπημένης μουσικής χωρίς αυτές. Έχω και το δικαίωμα σε πολύτιμες στιγμές μοναξιάς! Με ή χωρίς κρασί.

Πάντως, στην υγειά μας!

ανιχνευτής