Δεν την ήξερα ούτε την ξέρω προσωπικά. Κι όμως! Διαβάζοντας τα κείμενά της σ'ένα διαδικτυακό χώρο στον οποίο, μέχρι πρότινος μα όχι πλέον για δικούς μου λόγους, συμμετείχα κι εγώ (όποτε είχα το χρόνο και τη διάθεση να πω κάτι και να συνεισφέρω σε διάφορα θέματα υλικής, πνευματικής και "μαγικής" φύσης και υφής, που γίνονταν αντικείμενα προσέγγισης κι ανάλυσης), εισέπραττα πάντοτε ότι είχα να κάνω μ'ένα πολύ ενδιαφέρον άτομο. Με κάποιον που μου δημιουργούσε μια ζεστή αίσθηση οικειότητας. Γεμάτο ανησυχίες και στοχαστικότητα που δεν καταλαγιάζει αν δεν ερευνήσει και ψηλαφίσει με όλες του τις αισθήσεις και διαισθήσεις ένα θέμα. Και ειδικά εκείνα τα ζητήματα που οι περισσότεροι προσπερνούν με την βολική ταμπέλα (που κρύβει ακόμη πιο βολική δόση ειρωνικής στην ουσία ανημπόριας και οκνηρίας) "αυτά είναι για όσους το παίζουν ψαγμένοι"-δηλ. δεν είναι για τα κυβικά μας γιατί δεν τραβάνε σε "ανηφόρες" και διαδρομές "δύσβατες", εμείς είμαστε για το "ίσιωμα" και πάλι να μην ερεθίζουμε πολύ τον πολτό μέσα στο κεφάλι μας μπας και "κάψει φλάτζα"...Τέλοσπάντων, την τελευταία φορά που επικοινώνησε μέσα από την "ασφάλεια του πληκτρολογίου και της οθόνης" μαζί μου, μέσω εκείνου του συγκεκριμένου σάιτ, μοιράστηκε αυτές τις σκέψεις της:
"Τον γνωρίζω τον κόσμο της αυστηρής δυαδικής επιλογής. Αισθάνομαι οτι τον γνωρίζω αρκετά κι ας με εκπλήσσει πολλές φορές. Στέκομαι και το θαυμάζω. Λέω, επιτέλους να και το καλύτερο από εμένα. Μπορεί να είναι και λάθος.
Αλλά όλα είναι λάθος...
Πώς να φανεί το σωστό;
Αναγνώρισα πολλά αυτές τις μέρες.
αναγνώρισα οτι κανείς δεν είναι τέλειος..
αναγνώρισα και την αδυναμία επέκτασης .. εσύ;
αναγνώρισα ..σαν δεν ντρεπόμαστε...αφού μπορούμε ακόμα να κοιταζόμαστε..
("αγαπητέ.. το πομποτ τελει μπαταρία, που είναι η δυναμική της ελεύθερης ενέργειας; Άρα δεν σας άφησε τίποτα.. στο βιλαμπαχο ακόμα πλένουνε.εεε..." απόσπασμα ραδιοκυματικης επικοινωνιας αγνωστου ταυτοτητος..)
και έτσι έπιασα την ματαιότητα και πάλι..
Τέλος πάντων.. πολλοί και ΑΞΙΟΙ Ανθρωποι.. ή εκπτωτοι άγγελοι, ίσως και απλοί θνητοι (σίγουρα θνητοι, απλοί δεν ξέρω..)κινησαν να γυρίσουν πίσω στους άλλους , όπως τους ερμήνεψε ο Πλάτων,και να πουν και σε αυτους οτι παρά την ματαιότητα του κόσμου αυτού. Ο μοναδικός δρομος ειναι να γυρίσεις πίσω, για όσο και όσο. Για πάντα και ποτέ
Σοφες οι παροιμιες.. μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.
αλλά
εδώ που τα λέμε
και τον Καποδίστρια θα τον είχαμε αν είχε δεχτεί να φυγαδευτεί. Προτίμησε όμως να παραμείνει ως επικό παράδειγμα, κάτι που αισθάνομαι οτι ο ίδιος το επέλεξε, παροτι θα μπορουσε να είχε ζήσει στο Παρι και από κει να δίνει κατευθυντήριες διόδους επαναπροσδιορισμού του Γένους.
(ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΓΕΝΟΣ , ΕΝΟΟΩ ΟΛΑ ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΟΝΤΑ, παρα τις διαφορές μας λόγω της δυαδικότητας και της ελευθερης βουλησης στην επιλογη)
Παρολα αυτά, ο αγαπητος μου Καποδίστριας, γνώριζε οτι αυτή η επιλογη , θα ήταν μια κατώτερη απόδοση του Αυθεντικού Αμνού. Το ήξερε.
Σκληρός αυτός ο Κόσμος. Θα ήταν ακόμα πιο σκληρός αν ήταν ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ..
οπότε, είπε να είναι πιο γλυκός και γίνηκε για πολλές.
Και τότε, έτσι κάπως, γινανε όλα λάθος και κάθε φορά θα κάνω το σωστό, μαμα θα δεις.. δωσε μου μια χάρη ακόμα...
Αν όμως η Ανάγκη είναι αυτή που προσδιορίζει την ΚΙΝΗΣΗ .. τοτε αλήθεια είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο, να καταλαβει ο ΚΑΘΕΙΣ (παρασυρθηκα, ζητω συγνωμη).. οτι επαναπροσδιορίζοντας την Αναγκη , αλλάζουμε την Κίνηση. Είναι τόσο απλό, όμως η ελεύθερη Βούληση στον Κόσμο της Δυαδικότητας , δεν υφίσταται παρα μόνο , μονομερως και ως άφ(αιρ)εση αμαρτιων.Διαιρει και Βασίλευε.
Όταν λοιπόν η Ανάγκη προσδιορίζει την ΑΡΧΗ, το ΕΝΑ, τότε σαφώς και όλα είναι λάθος, οταν κανεις δεν θελει να αναλαβει το μεριδιο ευθυνης που του αναλογει και να παύσει να πλάθει ήρωες, εκτελεστές των Αναγκων του, γιατί το σωστό είναι και φαίνεται, όπως μπορεί ο καθένας να είναι ένας μικρός τύρρανος, έτσι μπορεί να είναι και ένας μικρός ήρωας.
Για αυτό αδερφέ μου σου λέω,
σε πολλους εχω δωσει την θεση και αυτοι την πηραν ευχαριστως, οι περισσοτεροι, δυστυχως..
Οι οπαδοί και οι φανατισμένοι , χάνονται
Οι συνοδοιπόροι ποτέ,
πρώτα από όλα πορεύονται σε ιδιες οδούς. Εχω να σου πω"
Τα παρακάτω, ως απάντηση δική μου (που ανάρτησα και στο συγκεκριμένο εκείνο σάιτ) στο "ανεμοφύσημα" αυτό, είναι αφιερωμένα, πρώτιστα, σ'εκείνη και σε όσους δεν φοβούνται να "σκάψουν" στις πιο βαθιές πτυχές του εαυτού τους και του ίδιου του κόσμου ολάκερου, κινούμενοι από την Περιέργεια και μια ακατανίκητη ανάγκη να δουν τι θα ανακαλύψουν και θα φέρουν μαζί τους προς τα έξω, στο φως. Και φυσικά να μάθουν πώς να το διαχειριστούν. Για το καλό το δικό τους και όλων όσων εκπέμπουν σε συγγενείς ή παρεμφερείς "συχνότητες"...
"Πέρα από τη δυαδικότητα γινόμαστε ο τρίτος και τέταρτος και νιοστός δρόμος!
Δράση κι αντίδραση δεν υφίστανται χωρίς τον καταλύτη ή καταλύτες…
Πέρα από την οχλαγωγία και τα συνθήματα τα ηρωικά γινόμαστε οι ατομικότητες που επιλέγουν την Κίνηση (και τη μοναξιά που τη συνοδεύει) και οι αντιήρωες που επιλέγουν άλλοτε τους ψιθύρους για να μην καούμε από τον αχό του πλήθους, άλλοτε τα μισόλογα όταν οι ακέραιες έννοιες αξίζει να αναδειχτούν σε προσωπική αναζήτηση όποιου την «ψυλιάζεται» κι άλλοτε τη σιωπή, όχι γιατί είναι χρυσός αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος γνήσιας επικοινωνίας.
Μερικές φορές όμως ξεπέφτουμε και στη φλυαρία όχι γιατί μας αρέσουν τα πολλά λόγια αλλά γιατί ακόμα δεν λέμε να καταλάβουμε ότι τα λόγια γίνονται φτώχεια και σπατάλη όταν οι συχνότητες στις ατμόσφαιρες της δυαδικότητας και των συνθημάτων της είναι μονότονες και γι’αυτό υπνωτικές και παγ-ι-ωμένες.
Και έτσι μοιάζουμε συχνά με κωμικοτραγικούς Δον Κιχώτηδες που θέλουν να τα βάλουν με όλους και όλα και τρώνε τα μούτρα τους πάνω σε πεζούλια τα οποία πέρασαν για ρέοντα ποτάμια και σε μαντρότοιχους που τους πέρασαν για πύλες εξόδου σε κόσμους όπου οι δράκοι (και τα υλικά, πνευματικά και "πολιτισμικά" τους δηλητήρια κι εκκρίσες) δενέχουν ισχύ πλέον πάνω στους ταξιδευτές του θαυμαστού…
Όμως ακόμα κι έτσι…
Οι έγνοιες μας και η παραξενιά της φύσης μας και η «δυσκολία» ή δυσφορία που εισπράττουν συχνά οι άλλοι όταν μας προσεγγίζουν και η αρχέγονη χαρά που νιώθουμε όταν με το μυαλό μας (και όχι μόνο) δραπετεύουμε από την ψευδαίσθηση μιας κάλπικης «Ανάγκης» και αφουγκραζόμαστε τις δονήσεις του Πλέγματος και γινόμαστε κοινωνοί έστω και για λίγο στην ατέρμονη ροή πληροφοριών…
…αυτά και πολλά άλλα είναι αυτά που μας κάνουν εσένα κι εμένα καλή μου συνοδοιπόρους! Ακόμα κι αν τραβάμε τελείως διαφορετικούς φαινομενικά δρόμους.
Η πραγματική μας πατρίδα είναι ο χρόνος και οι δονήσεις που βιώνουμε σε κάθε γωνιά του χώρου που απλώνεται ως το άπειρο σαν τον άχρονο χρόνο!
Ποιος ξέρει; Ίσως κάποια στιγμή συγκλίνουν οι δρόμοι μας, για να κάνουμε από κοινού και τη σούμα όσων συλλέξαμε ως τώρα και να ετοιμαστούμε και για τα άλλα που πάντα είναι εκεί…
Τίποτα δεν τελειώνει γιατί τίποτε δεν έχει αρχίσει ακόμη!
Καλή μας νύχτα γιατί αύριο είναι μια νέα μέρα-μια νέα αρχή, ακόμα κι αν νομίζεις πως βρίσκεσαι στα ίδια, γιατί τίποτα δεν είναι το ίδιο και τίποτε δεν είναι συνηθισμένο αν εσύ επιλέξεις να το βλέπεις έτσι κι όλα τα θαύματα συμβαίνουν κάθε στιγμή. Το μεγαλύτερο; Ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και μιλάμε γι’αυτά που μιλάμε και νιώθω ένα συγκρατημένο(;) χαμόγελο να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό σου, σωστά;
Κι αυτό για σένα καλή μου, άλλωστε οι στίχοι με βοηθούν να εκφραστώ καλύτερα, αν κι όχι πάντα με επιτυχία, τουλάχιστον προσπαθώ:
Το προσωπικό μου κουκούλι
(μια... εξομολόγηση...και κάποιοι ευσεβείς πόθοι)
Είναι οι πιο πολλές οι φορές
που νιώθω ότι ζω μέσα σ'ένα κουκούλι.
Διάφανο για όσους ξέρουν να βλέπουν
μα για τους περισσότερους αλλόκοτο κι αδιαπέραστο.
Αυτό ουδόλλως μ'ενοχλεί.
Δεν το επιδίωξα ποτέ, απλά έτσι ήταν.
Όμως δεν ξέρω
κατά πόσο το κουκούλι μου με προστατεύει
από το πλεόνασμα μωρίας και κακότητας.
Ίσως να μη με προστατεύει καθόλου.
Τουλάχιστον δίνω τη μάχη
ώστε το κουκούλι μου να μη ξεπέσει
σ'ένα διάτρητο κουκούλι.
Καλώς ή κακώς,
στήνω μέσα του
σαν ονειροπαρμένος οικοδόμος
ένα ολάκερο ιδιωτικό σύμπαν.
Και το απολαμβάνω!
Το πιο ωραίο όμως
είναι ότι συχνά αφήνω
ν'ανοίγουν μερικές στην επιφάνεια τρυπίτσες
για να υποδεχτώ κάποιους καλούς προσκεκλημένους.
Καμιά φορά μπορεί και να τρυπώσουν μέσα
και κάποιοι απρόσκλητοι.
Είναι όλοι τους καλοδεχούμενοι!
Γιατί να έμπαιναν στον κόπο να έρθουν
αν δεν τους έλκυε το σύμπαν μου
κι εμένα το δικό τους...
Έτσι ώστε να βάλουμε όλοι μαζί ένα χεράκι
να ενώσουμε τα σύμπαντά μας σε ΕΝΑ
και να το επεκτείνουμε ακόμη περισσότερο.
Σε ένα μετασύμπαν
όπου κανείς δεν θα διεκδικεί
τον τίτλο κατοχής του!
ανιχνευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου