Οι Βιολογικές Καλλιέργειες ΑΡΚΟΥΝ για να θρέψουν τον πλανήτη !

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιείται υπέρ των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών είναι ότι η χρήση της βιο-τεχνολογίας κρίνεται απαραίτητη για να καλυφθούν οι ανάγκες σε τροφή σε όλο τον κόσμο και ότι η μη γενετικά τροποποιημένες και βιολογικές καλλιέργειες από μόνες τους δεν έχουν τη δυνατότητα να παράγουν αρκετή τροφή για όλους. Η αλήθεια, όμως είναι ότι οι βιολογικές καλλιέργειες από μόνες τους αρκούν για να ταΐσουν όλον τον πλανήτη—το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνουμε μερικές αλλαγές στον τρόπο που καλλιεργούμε και παράγουμε την τροφή μας, το οποίο έχει να κάνει με το να βάλουμε τέλος στο βιομηχανοποιημένο τρόπο καλλιέργειας που καταστρέφει την υγεία μας, αλλά και τον πλανήτη.

Σε μία έκθεση με τίτλο, Feeding the Future, η Soil Association, μία ομάδα υπέρ της βιολογικής καλλιέργειας με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζει ότι οι βιολογικές και αγρο-οικολογικές καλλιέργειες δεν αποτελούν μόνο τη λύση για τα προβλήματα της πείνας ανά τον κόσμο, αλλά όταν καθιερωθούν, αυτές οι ολιστικές μέθοδοι για την παραγωγή της τροφής μπορούν στην πραγματικότητα να θέσουν τέλος στο πρόβλημα σιτισμού και των πιο φτωχών κρατών του πλανήτη. Από την άλλη πλευρά, οι καλλιέργειες των γενετικά τροποποιημένων ευνοούν και ακόμα δημιουργούν καταστάσεις φτώχειας γιατί εγκλωβίζουν τους αγρότες σε έναν αέναο κύκλο εξάρτησης από τις πολυεθνικές εφόσον είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν και σπόρους, ενεργούς για μόνο μία σπορά και τα ανάλογα τοξικά χημικά κοκτέιλ για να μεγαλώσουν.

Η γεωργία των γενετικά τροποποιημένων με λίγα λόγια είναι τοξική και για τις οικονομίες των κρατών, και τοξική για την ανθρώπινη υγεία και τοξική για το περιβάλλον. Όπως έδειξε μία πρόσφατη έρευνα από το Rodale Institute, η οποία αποτελούσε το αποτέλεσμα μίας έρευνας 30 ετών, οι οργανικές καλλιέργειες στην πραγματικότητα παράγουν μεγαλύτερες σοδιές από τις γενετικά τροποποιημένες και τις συμβατικές καλλιέργειες.

Συνοδοιπόροι ενάντια σε όλη τη ματαιότητα και μοναξιά του κόσμου...

Δεν την ήξερα ούτε την ξέρω προσωπικά. Κι όμως! Διαβάζοντας τα κείμενά της σ'ένα διαδικτυακό χώρο στον οποίο, μέχρι πρότινος μα όχι πλέον για δικούς μου λόγους, συμμετείχα κι εγώ (όποτε είχα το χρόνο και τη διάθεση να πω κάτι και να συνεισφέρω σε διάφορα θέματα υλικής, πνευματικής και "μαγικής" φύσης και υφής, που γίνονταν αντικείμενα προσέγγισης κι ανάλυσης), εισέπραττα πάντοτε ότι είχα να κάνω μ'ένα πολύ ενδιαφέρον άτομο. Με κάποιον που μου δημιουργούσε μια ζεστή αίσθηση οικειότητας. Γεμάτο ανησυχίες και στοχαστικότητα που δεν καταλαγιάζει αν δεν ερευνήσει και ψηλαφίσει με όλες του τις αισθήσεις και διαισθήσεις ένα θέμα. Και ειδικά εκείνα τα ζητήματα που οι περισσότεροι προσπερνούν με την βολική ταμπέλα (που κρύβει ακόμη πιο βολική δόση ειρωνικής στην ουσία ανημπόριας και οκνηρίας) "αυτά είναι για όσους το παίζουν ψαγμένοι"-δηλ. δεν είναι για τα κυβικά μας γιατί δεν τραβάνε σε "ανηφόρες" και διαδρομές "δύσβατες", εμείς είμαστε για το "ίσιωμα" και πάλι να μην ερεθίζουμε πολύ τον πολτό μέσα στο κεφάλι μας μπας και "κάψει φλάτζα"...
 Τέλοσπάντων, την τελευταία φορά που επικοινώνησε μέσα από την "ασφάλεια του πληκτρολογίου και της οθόνης" μαζί μου, μέσω εκείνου του συγκεκριμένου σάιτ, μοιράστηκε αυτές τις σκέψεις της:

"Τον γνωρίζω τον κόσμο της αυστηρής δυαδικής επιλογής. Αισθάνομαι οτι τον γνωρίζω αρκετά κι ας με εκπλήσσει πολλές φορές. Στέκομαι και το θαυμάζω. Λέω, επιτέλους να και το καλύτερο από εμένα. Μπορεί να είναι και λάθος.
Αλλά όλα είναι λάθος...
Πώς να φανεί το σωστό;
 Αναγνώρισα πολλά αυτές τις μέρες.
αναγνώρισα  οτι κανείς δεν είναι τέλειος..
αναγνώρισα  και την αδυναμία επέκτασης .. εσύ;

αναγνώρισα ..σαν δεν ντρεπόμαστε...

αφού μπορούμε ακόμα να κοιταζόμαστε..
("αγαπητέ.. το πομποτ τελει μπαταρία, που είναι η δυναμική της ελεύθερης ενέργειας; Άρα δεν σας άφησε τίποτα.. στο βιλαμπαχο ακόμα πλένουνε.εεε..." απόσπασμα ραδιοκυματικης επικοινωνιας αγνωστου ταυτοτητος..)

και έτσι έπιασα την ματαιότητα και πάλι..

Τέλος πάντων.. πολλοί και ΑΞΙΟΙ Ανθρωποι.. ή εκπτωτοι άγγελοι, ίσως και απλοί θνητοι (σίγουρα θνητοι, απλοί δεν ξέρω..)κινησαν να γυρίσουν πίσω στους άλλους , όπως τους ερμήνεψε ο Πλάτων,και να πουν και σε αυτους οτι παρά την ματαιότητα του κόσμου αυτού. Ο μοναδικός δρομος ειναι να γυρίσεις πίσω, για όσο και όσο. Για πάντα και ποτέ

Σοφες οι παροιμιες.. μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.
αλλά
εδώ που τα λέμε
και τον Καποδίστρια θα τον είχαμε αν είχε δεχτεί να φυγαδευτεί. Προτίμησε όμως να παραμείνει ως επικό παράδειγμα, κάτι που αισθάνομαι οτι ο ίδιος το επέλεξε, παροτι θα μπορουσε να είχε ζήσει στο Παρι και από κει να δίνει κατευθυντήριες διόδους επαναπροσδιορισμού του Γένους.
 (ΕΓΩ ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΓΕΝΟΣ , ΕΝΟΟΩ ΟΛΑ ΤΑ ΓΗΙΝΑ ΟΝΤΑ, παρα τις διαφορές μας λόγω της δυαδικότητας και της ελευθερης βουλησης στην επιλογη)

Παρολα αυτά, ο αγαπητος μου Καποδίστριας, γνώριζε οτι αυτή η επιλογη , θα ήταν μια κατώτερη απόδοση του Αυθεντικού Αμνού. Το ήξερε.

Σκληρός αυτός ο Κόσμος. Θα ήταν ακόμα πιο σκληρός αν ήταν ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ..

οπότε, είπε να είναι πιο γλυκός και γίνηκε για πολλές.

Και τότε, έτσι κάπως,  γινανε όλα λάθος και κάθε φορά θα κάνω το σωστό, μαμα θα δεις.. δωσε μου μια χάρη ακόμα...
Αν όμως η Ανάγκη είναι αυτή που προσδιορίζει την ΚΙΝΗΣΗ .. τοτε αλήθεια είναι δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο, να καταλαβει ο ΚΑΘΕΙΣ (παρασυρθηκα, ζητω συγνωμη).. οτι επαναπροσδιορίζοντας την Αναγκη , αλλάζουμε την Κίνηση. Είναι τόσο απλό, όμως η ελεύθερη Βούληση στον Κόσμο της Δυαδικότητας , δεν υφίσταται παρα μόνο , μονομερως και ως άφ(αιρ)εση αμαρτιων.Διαιρει και Βασίλευε.

Όταν λοιπόν η Ανάγκη προσδιορίζει την ΑΡΧΗ, το ΕΝΑ, τότε σαφώς και όλα είναι λάθος, οταν κανεις δεν θελει να αναλαβει το μεριδιο ευθυνης που του αναλογει και να παύσει να πλάθει ήρωες, εκτελεστές των Αναγκων του, γιατί το σωστό είναι και φαίνεται, όπως μπορεί ο καθένας να είναι ένας μικρός τύρρανος, έτσι μπορεί να είναι και ένας μικρός  ήρωας.

Για αυτό αδερφέ μου σου λέω,
    σε πολλους εχω δωσει την θεση και αυτοι την πηραν ευχαριστως, οι περισσοτεροι, δυστυχως..
                                                                       
 Οι οπαδοί και οι φανατισμένοι , χάνονται
Οι συνοδοιπόροι ποτέ,
πρώτα από όλα πορεύονται σε ιδιες οδούς.  Εχω να σου πω"

Τα παρακάτω, ως απάντηση δική μου (που ανάρτησα και στο συγκεκριμένο εκείνο σάιτ) στο "ανεμοφύσημα" αυτό, είναι αφιερωμένα, πρώτιστα, σ'εκείνη και σε όσους δεν φοβούνται να "σκάψουν" στις πιο βαθιές πτυχές του εαυτού τους και του ίδιου του κόσμου ολάκερου, κινούμενοι από την Περιέργεια και μια ακατανίκητη ανάγκη να δουν τι θα ανακαλύψουν και θα φέρουν μαζί τους προς τα έξω, στο φως. Και φυσικά να μάθουν πώς να το διαχειριστούν. Για το καλό το δικό τους και όλων όσων εκπέμπουν σε συγγενείς ή παρεμφερείς "συχνότητες"...

Η Ζωή εν τάφω

Η Ζωή εν τάφω



(Η Ζωή εν τάφω)

Φίλοι μου κουρέλια,
αγαπημένε Στέργιο, και αγαπητέ σκύλε,
είμαι η Ζωή.

Σκύλε, βρήκα τη δική σου διεύθυνση και γι' αυτό στέλνω το γράμμα σε 'σένα. Απευθύνεται όμως και στον Στέργιο.

Σας γράφω από την εξωτική Πρέβεζα. Φαντάζομαι με ψάχνατε μέσα σε απίθανες καταστάσεις. Ενώ απλώς γύρισα στο πατρικό μου και έμεινα με τους γονείς μου.
"Η Ζωούλα γύρισε σπίτι της", όπως είπαν οι γείτονες.

Όταν πρωτοήρθα θέλανε να μου κάνουν προξενιό. Μη φανταστείτε Γεωργία Βασιλειάδου, και νεραντζάκι γλυκό, και "είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα", αλλά πάνω-κάτω τέτοια φάση. Με οικογενειακό φίλο, με δικιά του επιχείρηση, ρουμς το ρεντ.
Τσακωμοί, οικογενειακοί σύμβουλοι, σύμβουλοι σχέσεων, διαχείριση οργής, ψυχοθεραπευτές, ψυχαναλυτές, και φυσικά ψυχίατροι. Και φυσικά τα αναπόφευκτα χάπια.

"Η Ζωή τρελάθηκε".
"Η Ζωή δεν είναι αυτή που ήταν".
"Η Ζωή ήταν πάντα ξεροκέφαλη".

Έτσι είναι. Αν ζεις όπως σου λένε, είσαι υπομονετική και επίμονη.
Αν ζεις όπως θέλεις, είσαι ξεροκέφαλη κι αγύριστο κεφάλι.

Πάχυνα κουρέλια. Από τα χάπια. Με ζόρισαν τόσο, που τα πήρα πιο πολύ για να ηρεμήσω απ' αυτούς. Βάρυνα ψυχικά κι έγινα πειθήνια, σοβαρή και χωρίς εξάρσεις, λογική και ήσυχη. Κανονική δηλαδή.

Όλοι ηρέμησαν εκτός από 'μένα. Οι σκέψεις περί αυτοκτονιών με εγκατέλειψαν βέβαια, αλλά έγινα ευσυγκίνητη. Κλάμα βλέποντας ελληνική ταινία, κλάμα βλέποντας ειδήσεις, κλάμα κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο, κλάμα κοιτώντας το ταβάνι, κλάμα και με κλειστά τα μάτια.

Και μια συνειδητοποίηση κουρέλια: δεν είμαστε ούτε ό,τι πίνουμε, ούτε ό,τι διαβάζουμε, ούτε καν ό,τι γράφουμε. Κάποιες φορές είμαστε ότι λένε οι άλλοι πως είμαστε.

Τέλος εποχής Νο2

ένα μεστό και ιδιαίτερα εύστοχο κείμενο! 

 Τέλος εποχής Νο2

 

του Γιάννη Μακριδάκη

 (φυσικού καλλιεργητή – συγγραφέα)

Το ότι τελειώνει βεβαίως μια εποχή δεν σημαίνει ότι έρχεται μια άλλη καλύτερη. Συνήθως χειρότερες έρχονται.

Στην Ελλάδα, την εποχή που τελείωσε πριν μερικά χρόνια με γενικευμένες εξεγέρσεις, την διαδέχτηκε η παρούσα, πολύ χειρότερη σε όρους ζωής και πολιτικής, πολύ πιο μαύρη, πολύ πιο κοντά στον μεσαίωνα από ποτέ. Η επερχόμενη εποχή όμως φοβάμαι ότι θα είναι ακόμη χειρότερη.
Διότι η ανθρωπότητα, πόσω μάλλον η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη πολύ μακριά από την συνειδητότητα παρ’ όλη την επανάσταση που έχει λάβει χώρα στις συνειδήσεις ενός μεγάλου ποσοστού μελών της τα τελευταία χρόνια της οικονομικής ανέχειας.

Η κρίσιμη μάζα όμως, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δεν αποτελεί ακόμη ορμητικό ρεύμα κι έτσι δεν είναι ικανή να αλλάξει τη ρότα, να αμφισβητήσει εκ βάθρων το σύστημα.

Μια κοινωνία όπως η ελληνική, η οποία αντιπροσωπεύεται και εκφράζεται από μία πολιτική παλέτα, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, προσκολλημένη απόλυτα στο πιο παρωχημένο και αποδεδειγμένα καταστροφικό σύστημα, αυτό του καταναλωτισμού και των αγορών, το οποίον ακολουθεί πράττοντας την μέγιστη των ύβρεων όλος ο δυτικός “πολιτισμός”, δεν είναι δυνατό να οδηγηθεί σύντομα προς κάποιο φωτεινό μονοπάτι.

Φυσικά οι ιδιοτελείς που ονομάζονται παραδοσιακά δεξιοί, ακροδεξιοί και τώρα σε νέα βερσιόν απολιτίκ αλλά φυσικά εμπλουτίζουν σε μεγάλο ποσοστό πλέον και τον χώρο της αριστεράς δεν είναι εύκολο να απαρνηθούν το είναι τους τον τεχνητό εαυτό τους και να εξελιχθούν προς την συνειδητότητα διότι εκτός από συναισθηματικά ανάπηροι οι περισσότεροι είναι και ανίκανοι πλέον να σκεφτούν διότι έχουν τυφλωθεί και ευνουχιστεί εκπαιδευόμενοι και εξειδικευόμενοι ως γρανάζια του συστήματος που ενσαρκώνουν.

Οι άλλοι, οι πιο ανιδιοτελείς και πιο ανήσυχοι είναι στην πλειονότητά τους κι αυτοί, δυστυχώς, πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Διότι έχουν να κάνουν update τουλάχιστον από την εποχή του Λένιν, άλλοι δε βρίσκονται ακόμη στην εποχή του Μαρξ. Ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε, τα τελευταία πενήντα των οποίων ως σίφουνας και ως ερπύστρια πάνω από την ζωή στον πλανήτη, η σύγχρονη αριστερά μιλάει ακόμη με όρους χρηματοοικονομικούς, θεωρεί δηλαδή το σύστημα αυτό ως πραγματικότητα, δεν το αμφισβητεί και δεν έχει να προτείνει τίποτε περισσότερο από μια δικαιότερη μοιρασιά του πλούτου δηλαδή του παραγόμενου χρήματος, ψελλίζοντας μονάχα κάτι περί “περιβάλλοντος”, περί αειφόρου ανάπτυξης και λοιπά οπισθοδρομικά και άψυχα κι αυτά, έτσι, διότι το επιβάλλει η εποχή.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ (ας ελπίσουμε): " H πρώτη σαρωτική νίκη της Καταλανικής εμπροσθοφυλακής των «από Κάτω» της Ευρώπης!"

Σχόλιο δικό μας: "Δημοψήφισμα"! "Αυτοδιάθεση"!! "Αυτοκυβέρνηση"!!! "Άμεση δημοκρατία"!!!!
Λέξεις αυστηρότατα απαγορευμένες κι εξόριστες στα ξεροτόπια που πετάνε τη μοίρα των λαών και αποστεώνουν την υπόστασή τους. Οι ατζέντες των πρωτοφανώς πωρωμένων και εμφανώς βαθιά αντιδημοκρατικών και μισάνθρωπων διευθυντηρίων (τύπου Κομισιόν ας πούμε), των banksters, των μίσθαρνων πολιτικών μαριονέτων, αντιπροσώπων των κυρίαρχων τομέων λήψης αποφάσεων για τον αγελαίο αυτοματοποιημένο μαζάνθρωπο-Eτοιμάσου για τα παλλιροιακά κύματα του μέλλοντος, "κοσμοπολίτη αυτοματοποιημένε άνθρωπε"!
 (Η παγκόσμια πανούκλα της πολιτικής και μία σκιαγράφηση των καιροσκόπων και ψυχοπαθών της-σκυλιών της διεθνούς ελίτ).
 Λέξεις, έννοιες, όροι και προεκτάσεις κατά την εφαρμογή τους στην πράξη, που κάνουν τους παραπάνω να τρέμουν από το φόβο και να αφρίζουν από λύσσα. Και τα λυσσασμένα σκυλιά είναι σίγουρα πολύ επικίνδυνα. Αλλά όχι και μη αντιμετωπίσημα...

H πρώτη σαρωτική νίκη της Καταλανικής εμπροσθοφυλακής των «από Κάτω» της Ευρώπης! 

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΛΙΑ


Αρκούσε να δει κανείς τις ατέλειωτες ουρές των Καταλανών μπροστά στα εκλογικά κέντρα και κυρίως, τη χαρά, την αγαλλίαση, τη συγκίνηση αλλά και την αίσθηση της (ιστορικής) δικαίωσης ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για να καταλάβει ότι αυτή η 9η Νοεμβρίου 2014 δεν ήταν παίξε γέλασε, μια ακόμα ρουτινιέρικη εκλογική αναμέτρηση καταδικασμένη να ξεχαστεί την επομένη των εκλογών.

Ήταν ένα αληθινό δημοκρατικό ξέσπασμα, πηγαίο και αυθεντικό, μια λαïκή γιορτή όσο καμιά άλλη, καθώς αυτός ο καταλάνικος λαός περίμενε όχι δεκαετίες, αλλά αιώνες αυτή την ιστορική μέρα! Και η ευφορία των Καταλανών γινόταν ακόμα μεγαλύτερη επειδή ήξεραν –και ξέρουν- πως και μόνο το γεγονός ότι περίμεναν στην ουρά για να αποφασίσουν για το μέλλον τους σήμαινε ότι είχαν κιόλας νικήσει τη Μαδρίτη του Ραχόϊ και της μοναρχίας, των επιγόνων και συνεχιστών της δικτατορίας του Φράνκο, της σύγχρονης ευρωπαϊκής Ιεράς Συμμαχίας που τους αρνείται ακόμα και αυτό το δικαίωμα να ψηφίζουν, και όπου το ρόλο του Μέτερνιχ παίζουν τώρα η Μέρκελ, και ο Ολάντ, ο Γιούνκερ και ο Ρέντσι…

Αψηφώντας απειλές και εκβιασμούς, αυτά τα δυο εκατομμύρια διακόσιες τριάντα πέντε χιλιάδες Καταλανοί που, μαζί με τους 40.000 εθελοντές συμπατριώτες τους, περιφρούρησαν τις κάλπες, γράφτηκαν επί τόπου στους νέους εκλογικούς καταλόγους και ψήφισαν υπέρ της ανεξαρτησίας σε ποσοστό 81%, έγραψαν σίγουρα ιστορία.

Όχι επειδή χτες όλα τέλειωσαν, αλλά επειδή χτες τα πάντα άρχισαν!

NASA Picture of Drought

 «This is not a drought forecast. It’s a map of what’s going on right now,» Anderson says. «Is there more or less water than usual?»

Plant Stress Paints Early Picture of Drought

A new animation of plant stress shows how drought evolved across the United States from January 2010 through September 2012. Credit: NASA/Goddard Scientific Visualization Studio/USDA-ARS

In July 2012, farmers in the U.S. Midwest and Plains regions watched crops wilt and die after a stretch of unusually low precipitation and high temperatures. Before a lack of rain and record-breaking heat signaled a problem, however, scientists observed another indication of drought in data from NASA and NOAA satellites: plant stress.

Healthy vegetation requires a certain amount of water from the soil every day to stay alive, and when soil moisture falls below adequate levels, plants become stressed. Scientists with the U.S. Department of Agriculture’s Agricultural Research Service (USDA-ARS) have developed a way to use satellite data to map that plant stress. The maps could soon aid in drought forecasts, and prove useful for applications such as crop yield estimates or decisions about crop loss compensation.

«Crop drought monitoring is of high practical value, and any advance notice of drought conditions helps the farmer make practical decisions sooner,» says Steve Running, an ecologist at University of Montana in Missoula.

A new animation of plant stress (top) shows how drought evolved across the United States from January 2010 through September 2012. In spring 2010, satellites measured cool leaf temperatures, indicating healthy plants and wetter-than-average conditions (green), over many areas across the country. By summer 2011, satellites saw the warming of stressed vegetation, indicating significantly lower-than-usual water availability (red) in many areas, most notably in Texas. Crops were either dead or would soon be dead.

Drought map showing deep red – dryness – over Texas and the southwest ›

Plant stress on June 24, 2011, (top) indicated significant drought in southern U.S. states, while plant stress on August 28, 2012, (bottom) indicated significant drought in the U.S. Midwest. Credit: NASA/Goddard Scientific Visualization Studio/USDA-ARS

Ο μαθητής του απόλυτου 20: «Δάσκαλοί μου, ούτε βήμα πίσω»

Ο μαθητής του απόλυτου 20: «Δάσκαλοί μου, ούτε βήμα πίσω»
«Καταλήψεις σε όλα τα σχολεία»
Μαθητής της Α΄Λυκείου, με μέσο όρο βαθμολογίας το απόλυτο 20, στέλνει συγκινητική όσο και αγωνιστική, δημόσια επιστολή, στην οποία κατακεραυνώνει το εκπαιδευτικό σύστημα και την κυβερνητική πολιτική για την παιδεία, ενώ καλεί τους δασκάλους του να μη κάνουν βήμα πίσω και τους μαθητές παντού σε καταλήψεις.

Ολόκληρη η επιστολή του μαθητή:

Λέγομαι Κωνσταντίνος Μανίκας και είμαι μαθητής της πρώτης Λυκείου στο 10 Λύκειο Δραπετσώνας Αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο, θέλοντας να εκφράσω τον αποτροπιασμό και την αγανάκτησή μου για το θράσος και την υποκρισία και αυτών που μας κυβερνούν καθώς και όλων αυτών των δημοσιογράφων και ΜΜΕ που τους βοηθάνε για να επιβάλλουν τα άνομα και ανήθικα σχέδια τους σε βάρος των μαθητών και της νέας γενιάς.

Αφορμή είναι η απεργία των καθηγητών μου , μέσα στην εξεταστική περίοδο και τα κροκοδείλια δάκρυα πολιτικών και δημοσιογράφων για το μέλλον μου ,που «κινδυνεύει» απ αυτήν.

Τι λέτε;;;;;

Τι μέλλον έχω , -εξαιτίας σας – κι από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;;;;

Ας δούμε πρώτα, ποιος διαμόρφωσε το μέλλον και την ζωή όλων, από παλιά.

- Ποιος έφτιαξε το μέλλον του παππού μου και το έντυσε με τα αποφόρια της ΟΥΝΤΡΑ, στέλνοντας τον μετανάστη στη Γερμανία;

- Ποιος κακοδιαχειρίστηκε και κατάκλεψε αυτόν τον τόπο;

- Ποιος ανάγκασε την μητέρα μου να δουλεύει απ το πρωί ως το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό , δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω απ τον πάγκο του παζαριού;;;;;

- Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου;

- Ποιος τον συκοφάντησε ,τον απείλησε με επιστράτευση , απόλυση -αυτόν και όλους τους συναδέλφους του στις μεταφορές- όταν κατέβηκαν σε απεργίες μόνο και μόνο γιατί ήθελαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια;

- Ποιος θέλει να κλείσει την σχολή που διάλεξε ο αδερφός μου για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του, στο Πανεπιστήμιο;

- Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία;

- Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου;

- Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε απ την πείνα;

- Ποιος άφησε τόσους άνεργους;

- Ποιος οδήγησε 4000 ανθρώπους στην αυτοκτονία;

- Ποιος άφησε τους παππούδες μας χωρίς περίθαλψη και φάρμακα;

Οι καθηγητές μου ή ΕΣΕΙΣ τα κάνατε όλα αυτά;;;;

Λέτε επίσης ότι οι καθηγητές μου , με την απεργία , θα καταστρέψουν τα όνειρα μου.

Στη φτώχια ζει ένα στα τέσσερα παιδιά που ζει στην Ελλάδα

Σχόλιο δικό μας:
" Ή Ελευθερία ή ησυχία. Πρέπει να διαλέξετε. Ή θα είστε ελεύθεροι ή ήσυχοι. Και τα δυο μαζί δε γίνονται" Θουκυδίδης

Στη φτώχια ζει ένα στα τέσσερα παιδιά που ζει στην Ελλάδα

Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη

Σε τούτη εδώ τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια οι λέξεις έχασαν το νόημά τους και καινούργια νοήματα αναζητούν λέξεις για να τις εκφράσουν.

 
Πριν από χρόνια, λίγο καιρό μετά από την ανάδειξη του Γιωργάκη Παπανδρέου σε πρόεδρο του ΠαΣοΚ και επί πρωθυπουργίας του Κωστάκη Καραμανλή, είχα βρεθεί στο χωριό μου και βρέθηκα να ακούω τη συζήτηση μεταξύ δύο γερόντων.
«Ξεφτιλιστήκαμε.
 Μας κυβερνάει κάποιος που δεν έχει κολλήσει ούτε ένα ένσημο», είπε ο ένας γέροντας και ο άλλος του απάντησε:!

Ο θαμμένος θησαυρός

 Μια φορά, στην πόλη της Κρακοβίας, ζούσε ένας φιλεύσπλαχνος και αλτρουιστής γέροντας ονόματι Ίζι. Για πολλές νύχτες συνέχεια ο Ίζι ονειρευόταν ότι ταξίδευε στην Πράγα κι έφτανε στη γέφυρα ενός ποταμού. Ονειρεύτηκε ότι δίπλα στο ποτάμι, κάτω από τη γέφυρα, βρισκόταν ένα δασύφυλλο δέντρο. Ονειρεύτηκε ότι ο ίδιος έσκαβε ένα λάκκο δίπλα στο δέντρο κι έβγαζε ένα θησαυρό που του πρόσφερε ευημερία και ηρεμία για όλη τη ζωή του.

Στην αρχή, ο Ίζι δεν έδωσε σημασία. Όταν, όμως, το όνειρο επαναλήφθηκε επί αρκετές εβδομάδες, υπέθεσε ότι έκρυβε κάποιο μήνυμα και αποφάσισε να μην περιφρονήσει αυτή την πληροφορία που ερχόταν από τον Θεό — ή ποιος ξέρει από πού.

Ακολουθώντας, λοιπόν, τη διαίσθησή του, φόρτωσε το μουλάρι του για ένα μεγάλο ταξίδι κι έφυγε για την Πράγα.

Ύστερα από έξι μέρες πορεία, ο γέροντας έφτασε στην Πράγα κι έπιασε να ψάχνει για τη γέφυρα του ποταμού στα περίχωρα της πόλης.

Δεν υπήρχαν πολλά ποτάμια ούτε πολλές γέφυρες, κι έτσι βρήκε γρήγορα το μέρος που γύρευε. Όλα ήταν όπως στο όνειρό του. Το ποτάμι, η γέφυρα, και στη μια πλευρά του ποταμού το δέντρο όπου έπρεπε να σκάψει.

Υπήρχε, όμως, μια λεπτομέρεια που δεν εμφανιζόταν στο όνειρο. Τη γέφυρα τη φρουρούσε μέρα-νύχτα ένας στρατιώτης της αυτοκρατορικής φρουράς.