Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Σάββατο 25 Οκτωβρίου 2014

Είναι ρίσκο να μη ρισκάρεις


Στις παλιότερες κοινωνίες η μακρόχρονη και αδιατάραχτη συμβίωση δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για την κατασκευή ενός κοινού τρόπου σκέψης που εκφραζόταν με ξεκάθαρους κώδικες. Όλοι τους ερμήνευαν με τον ίδιο τρόπο όπως τα σήματα μορς. Τη γλώσσα της επικοινωνίας τη μάθαιναν οι άνθρωποι μέσα στην καθημερινότητα και την εμπέδωναν με επαναλαμβανόμενες εμπειρίες. Τότε οι λέξεις είχαν το ίδιο νόημα για όλους.

Στον σημερινό κατακερματισμένο κόσμο που ζούμε μοιάζουμε με κάποιον που προσπαθεί να χτίσει ένα σπίτι χωρίς σχέδιο και χωρίς τα απαιτούμενα εργαλεία. Είναι επόμενο το σπίτι να μην προχωράει ενώ προσπαθούμε τόσο πολύ. Άλλοτε αισθανόμαστε ανίκανοι και ανήμποροι και άλλοτε θυμωμένοι που οι άλλοι δεν μας βοηθούν. Εκείνο που σπάνια συνειδητοποιούμε είναι ότι χρειαζόμαστε μια καινούργια γλώσσα επικοινωνίας με τον εαυτό μας και τους άλλους.

Η καινούργια αυτή μάθηση είναι μια επίπονη διαδικασία που θα μας μάθει να μαθαίνουμε. Μια αργή πορεία που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε γυαλιά και έχοντας μια νέα οπτική θα μας επιτρέψει να συγκεντρώνουμε και να οργανώνουμε πληροφορίες που αφορούν τον εαυτό μας και τη σχέση μας με τους άλλους.

Μια τέτοια εκπαίδευση μοιάζει με τη δουλειά του ερευνητή που ρωτάει, κάνει υποθέσεις, συγκεντρώνει δεδομένα, απαντάει σε ερωτήματα, συγκροτεί θεωρίες, πάντα έτοιμος να τις αναθεωρήσει αφού πάντα συνεχίζει να μένει ανοικτός στα ερεθίσματα. Η πολύπλοκη και πολυδιάστατη φύση της επικοινωνίας απαιτεί μια συνεχώς αυξανόμενη γνωστική και  συναισθηματική διαφοροποίηση. Είναι μια χρονοβόρα και επώδυνη βιωματική πορεία.

Όμως μας λείπει αυτή η προπαιδεία. Μαθημένοι σε έναν άλλο τρόπο εκπαίδευσης, έχουμε συνηθίσει να αφομοιώνουμε όσα οι άλλοι έχουν αποφασίσει να μας διδάξουν, χωρίς τη δική μας ουσιαστική συμμετοχή στην εκπαιδευτική διαδικασία. Ως γονείς, ως δάσκαλοι, ως προκαθήμενοι οποιασδήποτε δομής βασίζουμε τη μάθηση στα πρέπει, σε θεωρίες που προσπαθούμε να επιβάλουμε μέσα σε μια λογική επεξεργασία. Έτσι φτιάχνουμε ανθρώπους που εξυπηρετούν το «σύστημα»


Η λέξη επαναστάτης, σύμφωνα με τον παλιό τρόπο που μάθαμε να σκεπτόμαστε, σημαίνει αυτόν που προσπαθεί να ανατρέψει καταστάσεις, χωρίς ο ίδιος να έχει αλλάξει τη δική του οπτική. Ξέρει τι δεν θέλει. Δεν ξέρει τι θέλει. Μόνο όταν βιώσει κανείς μια κατάσταση, την έχει γευτεί, ξέρει πώς είναι, μπορεί να πει αν του αρέσει ή όχι. Αλλιώς το θέμα παραμένει θεωρητικό. Αντίθετα, ο δημιουργικός επαναστάτης (Γ. Βασιλείου Προσωπική Ανακοίνωση) είναι αυτός που προχωράει ψάχνοντας, διερευνώντας και αμφισβητώντας όχι μόνο τους άλλους άλλα και τον εαυτό του.

Τα μειονεκτήματα αυτής της θεσμοθετημένης εκπαίδευσης φωτίζονται όλο και περισσότερο από τη σύγχρονη έρευνα που αποκαλύπτει τις εκπληκτικές δυνατότητες του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο Sperry (1966) έδωσε καθοριστική ώθηση στην έρευνα του εγκεφάλου με τη θεωρία του για τα δύο αυτόνομα αλλά αλληλοεξαρτώμενα μέρη του. Ο αριστερός δίνει σχήμα και δομή, μορφοποιεί τον φυσικό και νοητικό μας κόσμο. Είναι η βάση των γνωστικών κατηγοριοποιήσεων και ταξινομήσεων, των εννοιολογικών δομών της γλώσσας.
 Προωθεί τα διαζευκτικά, τα στεγανά, τα κουτάκια. Ο δεξιός εγκέφαλος φτιάχνει σύνολα, εικόνες, αναπαραστάσεις. Εκεί παίρνουν μορφή τα βιώματά μας (Sringer & Deutsch, 1981). Τα δυο μέρη του, αυτόνομα μεν, συνδέονται όμως έτσι ώστε τελικά ο εγκέφαλος μας να λειτουργεί ως σύνολο, συνθετικά.

Η αλλαγή, κάθε ουσιαστική αλλαγή, είναι θέμα του δεξιού εγκεφάλου (Watzlawick, 1986).
Δεν επιτυγχάνεται με τη λογική. Με επιχειρήματα ποτέ κανένας δεν άλλαξε κανέναν. Γι’ αυτό δεν πιάνουν οι συμβουλές και οι παροτρύνσεις. Ξανά και ξανά, οι ψυχολογικές μελέτες γύρω από τη μάθηση επιβεβαιώνουν την ετυμηγορία ότι μέσα στις διδακτικές αίθουσες εξασκείται μια υπερτροφική δίαιτα του αριστερού μέρους του εγκεφάλου, ενώ το δεξιό καταδικάζεται  σε υποσιτισμό και καταντάει ατροφικό. Ο μέσος σπουδαστής εξασκείται σε λεκτικές, τεχνικές και λογικές επιδεξιότητες, αφού αυτές θεωρούνται σημαντικότερες, και παραμελούνται απελπιστικά ικανότητες για σύνθεση, για καλλιτεχνική έκφραση, για ευρηματική σύλληψη μοτίβων και ρυθμών.

Παρά την ισχυρή αντίσταση της επιστημονικής κοινότητας να δεχτεί τον κεντρικό ρόλο που παίζει το βίωμα στη λειτουργία του εγκεφάλου, σταδιακά αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ότι αυτό που μας οργανώνει εσωτερικά, αυτό που δημιουργεί νόημα είναι οι συγκινησιακά φορτισμένες εμπειρίες. Αφού είχε διατυπώσει τη θεωρία του για τα δύο μέρη του εγκεφάλου, ο Sperry (1988) σε ένα βαρυσήμαντο άρθρο του αναγνώρισε πως δεν πιστεύει πλέον ότι καθοριστικός παράγων για τη δημιουργία γνώσεις είναι οι φυσικοχημικές διεργασίες μέσα στον εγκέφαλο. Αντίθετα θεώρησε ότ τα βιώματα που έχουν καταγραφεί ενεργοποιούν τον εγκέφαλό μας.

Τα βιώματα οργανώνουν την πληροφορία και δίνουν κατεύθυνση στη νόηση.
Είναι πια φανερό ότι δεν μπορούμε να συλλάβουμε την ουσία της επικοινωνίας και κατ’ επέκταση της ανθρώπινης ύπαρξης, αν δεν εισχωρήσουμε βαθιά στα θεμέλια του συναισθηματικού μας κόσμου. Η άρση του εσωτερικού διχασμού και των συλλογικών αδιεξόδων αποτελεί μια καθαρά βιωματική εμπειρία. Μιλώντας γι’ αυτό το θέμα ο Γιανναράς (1992) παρατηρεί:
Κι όταν η αλήθεια του υπαρκτού και πραγματικού εξαντλείται στη νοητική σύλληψη και στον μεθοδολογικό ορθό ορισμό, είναι φανερό ότι για τη γνώση της αλήθειας αποκλείεται η εμπειρία (αισθητή, βιωματική ή κοινωνική) – η απολυτοποιημένη νοησιαρχία δεν αφήνει περιθώρια για τη δυναμική της εμπειρικής γνώσης και της πειραματικής επιστήμης (σ. 104).

Η κοινή γλώσσα που ψάχνουμε κατασκευάζεται μέσα από κοινά βιώματα. Αυτό που ονομάζουμε αληθινό και πραγματικό είναι το αποτέλεσμα της συναίνεσης που εκφράζεται με τη συγκατασκευή νοημάτων μέσα σε μια συγκινησιακά φορτισμένη συναλλαγή.

Πώς όμως να μάθεις, όταν όλος ο προγραμματισμός σου είναι βασισμένος στα παλιά σου βιώματα; Δεν είναι κομπιούτερ να βγάλεις τη μία δισκέτα και να βάλεις την άλλη. Το παλιό πρόγραμμα δνε αποδέχεται μεμονωμένες καινούργιες πληροφορίες. Σε τελική ανάλυση, ο καινούργιος τρόπος σκέψης συνίσταται στο να ψάχνουμε και να βρίσκουμε πώς συνδέονται τα πράγματα μεταξύ τους. Τι σχέση έχει αυτό που αισθάνομαι εγώ με αυτό που αισθάνεται ο άλλος.

Πώς η δική μου θέσει καθορίζει τη θέση του άλλου και αντίστροφα. Έτσι παύεις να κατηγορείς τον εαυτό σου και τους άλλους, εφόσον αποφάσισες ότι ούτε εσύ ξέρεις ούτε αυτοί, και μπορείς να μάθεις όπως και αυτοί. Καλείσαι να φτιάξεις ένα καινούριο πρόγραμμα που να σου επιτρέπει να μένεις ανοιχτός στα ερεθίσματα που αφορούν τόσο γνωστικές όσο και συγκινησιακές πληροφορίες. Ένα πρόγραμμα που να επιτρέπει όχι μόνο την εισροή ερεθισμάτων, αλλά και τη σύνθεσή τους.
Τότε η πληροφορία βγαίνει οργανωμένη προς τα έξω και ανοίγει την επικοινωνία με τον άλλο. Δεν του πετάς πια κατάμουτρα τα σκουπίδια σου για να εκτονωθείς. Δίνοντας στον άλλο οργανωμένη πληροφορία, του δίνεις ένα ξεκάθαρο ερέθισμα που επιτρέπει και σ’ αυτόν να κάνει την ίδια εσωτερική διεργασία. Όταν αναφερόμαστε σε βιώματα, δεν ξεχωρίζουμε τα γνωστικά από τα συγκινησιακά. Είναι ΚΑΙ τα δύο. Είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αυτό εννοούμε όταν λέμε βιωματική εμπειρία.
Βέβαια δεν πρόκειται για κανένα περίπατο.
Πρόκειται για οδυνηρότατη αναρρίχηση.

Τα συναισθήματα που συνοδεύουν τον ταξιδιώτη είναι εντονότατα, επώδυνα και συχνά αντιφατικά. Αισθάνεται κίνδυνο και πόνο που εναλλάσσονται με ευφορία και ελπίδα, σε κάθε επόμενο βήμα. Όμως, όταν ξεκινήσει, αισθάνεται πως είναι ρίσκο να μη ρισκάρει.


Χάρις Κατάκη: «Το μωβ υγρό»

Tο διαβάσαμε στα ΚΑΤΟΧΙΚΑ ΝΕΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου