Δαιμονολογίας ανάγνωσμα...

Για λίγα μόνο λεπτά, που είχαν όμως τη βαρύτητα ενός χρονικού βρόγχου που φλερτάρει με την αιωνιότητα, παρέμεινα πετρωμένος στο σταυροδρόμι. Νύχτα. Ένα μέρος από αυτά που οι διαβάτες καλούνε δαίμονες για να ζητήσουν αποκτήματα και προνόμια με αντάλλαγμα την ψυχή τους. Αν διαθέτουν κάτι τέτοιο, αλλιώς η συμφωνία ακυρώνεται εν τη γενέσει. Αναπνέω με βουλιμία τον παράξενα καθαρό αέρα, κι αυτός εισχωρεί λυτρωτικά στα ευγνώμονα πνευμόνια μου, καθώς κανένα πάνινο ή υφασμάτινο εμπόδιο δεν έχει θέσει φράγμα στις αναπνευστικές μου θύρες.

Σκέφτομαι τους Ινδιάνους που προτιμούσαν να σκέφτονται με την καρδιά, γιατί πίστευαν ότι μόνο τρελοί όπως οι λευκοί κατακτητές κι απατεώνες σκέφτονταν με το μυαλό.
 Καταλαβαίνω ότι οι δικοί μου δαίμονες είναι τα δίπολα που κατασκήνωσαν στα πιο εύφορα εδάφη της καρδιάς μου και θορυβούν, κοντράρονται, γεμίζουν τον τόπο με τα σκουπίδια τους, διεκδικούν με θράσος την αποκλειστικότητα του χώρου.
Προσδοκίες μεγάλες και μεγάλες απογοητεύσεις. Αφύπνιση και λήθαργος. Σκοτεινή πλευρά και φως. Συμβιβασμός και σύγκρουση. Κίνηση κι ακινησία. Ανοιχτά πεδία και συρματοπλέγματα με επόπτες και ένοπλους φρουρούς.
Φόβος και...ποιο είναι το αντίθετο; Ναι, φοβάμαι. Το παρελθόν που αναπολώ, το παρόν που αναθεματίζω, το μέλλον που με συντρίβει στις προοπτικές του. Ποιος φταίει; Οι άνθρωποι που πιστεύουν αυτό που δεν βλέπουν και δεν πιστεύουν αυτό που βλέπουν; Οι άνθρωποι που βλέπουν αλλά αισθάνονται πολύ αδύναμοι, ακόμη κι αν βρεθούν μαζί, για να τα βάλουν με όσα βλέπουν και εισπράττουν; Διόλου βέβαια σπάνια, όλα ετούτα κι εκείνα να τους χτυπούν σαν μαστίγια πάνω σε υποζύγια (που συχνά τα ίδια νομίζουν ότι είναι και καθαρόαιμα άτια), ή να τους στοχεύουν σαν βόμβες με ωστικά κύματα ολέθρου...
 Όχι! Οι άνθρωποι φοβούνται πιο πολύ να παραδεχτούν τους φόβους τους. Όποιος μάλιστα δηλώνει ότι φοβάται περισσότερο τον εαυτό του είναι αυτός που παίρνει τον εαυτό του τόσο πολύ σοβαρά που τελικά βρίσκει το τέλειο άλλοθι για να κάθεται στα χαλασμένα αυγά του. Και να πεθαίνει στην πείνα από έλλειψη ζωής.
 Κι ο Σαίξπηρ είχε εκπληκτικό δίκιο όταν έγραφε πως όποιος φοβάται μήπως πεθάνει, πεθαίνει πολλές φορές πριν από το θάνατό του.

Ω δαίμονα του σταυροδρομιού! Εδώ στα μακρινά μέρη από τον αποκαλούμενο πολιτισμό, εδώ όπου οι σκιές της ψυχής θεριεύουν από άγρια αρχέγονη ικανοποίηση, εδώ που βρέθηκα και σκέφτομαι ότι οι πιο σημαντικές ερωτήσεις, αυτές που ενέχουν τον "κρίσιμο κίνδυνο" της μεταμόρφωσης, της διεύρυνσης και της υπέρβασης, είναι συχνά αυτές που απαντιούνται επίσης με ερωτήσεις. Και ειδικά όταν οι απαντήσεις συνοδεύονται με αποσιωπητικά...
 Γαμημένε όσον αφορά τις ψευδαισθήσεις που τρέφεις εν γνώσει σου και αδύνατον να σε ξεγελάσω όταν σε οραματίζομαι σαν σοφό γερο-Ινδιάνο μάγο, που επιδίδεται σε ένα ιεροτελεστικό χορό γύρω από τη φωτιά και στην ιεροτελεστική πόση γενναίων δόσεων "νερού της φωτιάς"...Σ' εσένα μιλάω εαυτέ μου, σ' εσένα που όλοι οι δαίμονες να σκάσουν μύτη τώρα μπροστά σου, θα σκιαχτούν όταν ξυπνήσουν αυτούς που κοιμούνται μέσα σου σαν μωρά της συμφοράς αλλά και του ζωογόνου Χάους, που μόνο με υπνωτικά χαπάκια μπορείς να απαλλαχτείς κάμποσο από δαύτα.
 Πες μου, θέλω να το ακούσω, θέλω να κολυμπήσω σαν ναυαγός μέσα στα αγριεμένα κύματα της ύπαρξης και ποιος ξέρει; Μπορεί και να ξεβραστώ  στο νησί όπου μπορεί και να μην υπάρχει άλλη ψυχή ζώσα ανθρώπινη, με τις καρύδες και τους φοίνικες με τη μεγάλη σκιά και την πηγή που σε ξεδιψά και δεν στερεύει ποτέ  και το θαμμένο θησαυρό των πιο ταξιδεμένων πειρατών για να ξεθάψω, που δεν είναι άλλο από το σεντούκι με τα απομνημονεύματα από την υπεραφθονία περιπέτειας που έζησαν. Βλέπεις, οι δαίμονές μου σαν να άρχισαν να ξυπνούν και να μου ψιθυρίζουν τα δικά τους, πού να ξυπνήσουν και για τα καλά! Πες μου, αν εσύ είσαι ο πραγματικός μου εαυτός τελικά και όχι μια ρέπλικα ανθρώπινου όντος , με συνθετικό αίμα και πειραγμένο DNA από κάποιο εμβόλιο που δεν κατάλαβα καλά καλά και πότε μου το κάνανε. Κάνε μου την τόσο δύσκολη να την προφέρω από μόνος μου ερώτηση ή μάλλον το μικρό αυτό σετ ερωτήσεων, αυτό που μοιάζει με κούκλα βουντού σαν να κάνει βελονισμό από τις καρφίτσες πάνω της.  Και που ξέρεις πως γνωρίζω ότι περιέχει και την απάντηση που υποπτεύομαι ότι δεν μπορώ να υποκριθώ σ' εσένα πως δεν ξέρω ή δεν θέλω να ξέρω:

Είμαι ανάμεσα σε ζωντανούς κι εγώ άραγε ζωντανός, όπως το αντιλαμβάνονται αυτοί; Με ποιο τρόπο και τι σημαίνει τελικά όλο αυτό;
Ουγκ!

ανιχνευτής