How to Understand Time Travel

" Are you weirded out by wormholes? Flummoxed by your flux capacitor? Strap yourself in for this time-travel primer.

Warning
Time-travel theories are riddled with paradoxes that may make your brain explode.

Step 1: Understand "special relativity"
Brush up on your Einstein: His special theory of relativity revolutionized physics by suggesting that traveling into the future is possible. The idea is that time slows down when you're traveling at high speeds relative to stationary objects. So if you're in a spaceship going very close to the speed of light for five years, you could return home to find that it's 50 years later on Earth.

Tip
Even on a normal transatlantic flight, time slows down with speed. In one experiment using two atomic clocks, the clock sent into space fell 40 nanoseconds behind the one left on the ground.

Step 2: Rule out traveling faster than light speed
Going back in time is a far trickier proposition – but might be possible if you could travel faster than the speed of light. Theoretically, if you were moving faster than light speed, you could receive a signal from Earth before it was even sent. Upon returning home, you'd find yourself back in time. The only problem is that traveling that fast is scientifically impossible – at least for now.

Step 3: Make the quantum leap
Make the quantum leap. Some quantum physicists believe that traveling back in time could be possible on a subatomic level. But unless you're a subatomic particle, you're out of luck.

Step 4: Say hello to wormholes
Currently, the most popular time-travel theory involves wormholes, or tunnels through the fabric of space and time. If you were to tow one end of a wormhole into space close to the speed of light, then return that end to Earth, you would theoretically be able to enter the wormhole today and come out of the other end in yesterday.

Tip
Be skeptical. Wormholes are so tiny and close so rapidly that it would take a great leap of science to be able to harness them for time travel.

Step 5: Get to know your granddad
Get to know your granddad. The so-called Grandfather Paradox – going back in time and killing your grandfather, thus preventing your own birth and making it impossible for you to travel back in the first place – has been used to help illustrate why backward time travel is impossible.

Step 6: Understand that you can't change the past
Understand what's done is done. Most ideas about backward time travel include the "chronology protection conjecture," meaning that nature would prevent you from changing the past. For example, you could try to go back in time to shoot your grandfather, but the gun wouldn't fire. It also means that all the embarrassing moments you'd love to erase are going to happen all over again.

Step 7: Be open to the many-worlds interpretation
Open your mind to the "many-worlds" interpretation. Some theorists have gotten around the rigid "whatever happened, happened" idea by claiming that every different action you take in the past splits off into a parallel universe. So there might be hope yet for preventing those embarrassing moments, at least in one universe. "

Aς μη στοιχειωνόμαστε από την τελειότητα

 Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι είναι τελειομανής, στην πραγματικότητα με την προβαλλομενη τάση για "τελειομανία"  καμουφλάρονται διάφορες εμμονές, ομιχλώδεις στόχοι και ανεδαφικές επιδιώξεις, που στοιχειώνουν το άτομο τόσο στις διαπροσωπικές-κοινωνικές όσο και στις επαγγελματικές σχέσεις.  Πρόκειται για ένα επικίνδυνο φλερτ με μια διαταραχή ψυχαναγκαστικού τύπου, ίσως από τις πιο βασανιστικές όχι μόνο για τον πάσχοντα αλλά και για τον περίγυρό του που εισπράττει τις συνέπειες.
 Άλλωστε, η τελειότητα δεν υπάρχει πουθενά στη φύση, σ'έναν "κόσμο" όπου η σοβαρότητα στην ύπαρξη ίσως να είναι τελικά ένα μέγιστο κοσμικό αστείο και το σταθερό εμπεριέχει το κενό και κάθε στιγμή ρευστό και η βεβαιότητα προδίδεται συνέχεια από το αβέβαιο, το όμορφο υφαίνει μια αναπόφευκτη σχέση αλληλεπίδρασης με το άσχημο, το γαλήνιο εναλάσσεται με το άγριο και ανεξέλεγκτο, η τάξη διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη και επανακαθορίζεται μέσα από την αναγέννηση που φέρνει η ανατροπή του χάους..

 Άλλωστε η ανταμοιβή έρχεται με την ολοκλήρωση αυτού που στοχεύει και θέλει κάποιος να επιτύχει, εστιάζοντας στο στόχο και λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις εμπλεκόμενες παραμέτρους και τέλος καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια. Ακόμα κι αν αυτό φαντάζει συχνά ως υπέρβαση στα μάτια των άλλων αλλά όχι στον ίδιο, έχοντας θεμελιώσει μέσα του τη γνώση ότι υπάρχουν νέοι ορίζοντες ορίων που είναι εφικτοί ή προσβάσιμοι,  μετά από τα όρια που φαντάζουν ή αναγνωρίζονται από τον "κοινό νου" ως αξεπέραστα ή "τερματικά". Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τελειομανία αλλά με ενεργό οραματισμό και έμπνευση, με αυτοεπίγνωση και εσωτερική Δύναμη, δηλαδή τη μαγική εκείνη "συνταγή" που μπορεί να αναδιαμορφώσει την εικόνα και τη "γεύση" της πραγματικότητας, έτσι κι αλλιώς ρευστής και εύπλαστης. Κάτι που ίσως και να είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστικά που "προστατεύονται από τη δημόσια δυσπιστία" - αν "μόνο τα μικρά μυστικά χρειάζονται προστασία".
 Αλλά καλό είναι να θυμόμαστε και αυτό που λέγεται ότι ανήκει στα λόγια του αρχαίου στωικού δασκάλου Επίκτητου: " Άνθρωπε, πρώτα σκέψου τι πράγμα είναι αυτό που θέλεις κι έπειτα εξέτασε αν και η δική σου φύση μπορεί να το βαστάξει ".
Ακολουθεί ένα πολύ καλό σκίτσο σχετικά με το "τέλειο" και το κυνήγι του, μια χιμαιρική με άλλα λόγια σύλληψη που οδηγεί σε ανάλογες καταστάσεις.

Ο Ένοικος...

Mετάφραση των συμβουλών που δίνει το παραπάνω σκίτσο:
-- Αυτό είναι το τέλειο βιβλίο που δεν θα γράψεις ποτέ.
-- Αυτή είναι η τέλεια κούρσα που δεν θα κερδίσεις ποτέ.
-- Αυτή είναι η τέλεια ιδέα που δεν θα σου έρθει ποτέ.
-- Αυτό είναι το τέλειο πρόσωπο που δεν θα γίνεις ποτέ.
-- Αυτός είναι ο τέλειος πίνακας που δεν θα φτιάξεις ποτέ.
-- Αυτό είναι το τέλειο τραγούδι που ποτέ δεν θα σιγοτραγουδήσεις έστω.
-- Αυτό είναι το τέλειο βουνό στο οποίο ποτέ δεν θα ανεβείς.
-- Αυτό είναι το τέλειο κέικ που ποτέ δεν θα ψήσεις.
-- Αυτή είναι η τέλεια λύση πουποτέ δεν θα βρεις.
Αυτή είναι η τελειότητα: δεν υπάρχει!  Ήρθε η ώρα να καταστρέψεις -τις πεποιθήσεις σου για-το τέλειο! Και να κάνεις επιτέλους κάτι.
-να ξεκινήσεις και να ολοκληρώσεις κάτι που σκοπεύεις και θέλεις να κάνεις, ή ολοκλήρωσέ το αν έχεις ήδη κάνει την αρχή-

Το εμπνευσμένο αυτό σκίτσο πάρθηκε από το incidental comics. Στο δημιουργό Grant Snider έχουμε αναφερθεί και άλλες φορές:
 ένα "περίεργο" μονοπάτι της ανθρώπινης αντίληψης
" Η ευλογία ενός αναγνώστη "
  " Φιλόσοφοι στη βροχή "
 

" O Ένοικος στο Κατώφλι "

Xρήσιμο θα ήταν, μετά την ανάγνωση των παρακάτω, να ανατρέξει ο αναγνώστης και σε αυτή την ανάρτηση του ανιχνευτή: Μήπως τελικά ο κόσμος μας είναι...μια μεγάλη κουφάλα;

Επιλεγμένο απόσπασμα ως "προϊδεασμός" των όσων ακολουθούν: "Είναι αντικειμενική πραγματικότητα; Είναι υποκειμενική πραγματικότητα, φαντασία; Είναι ύλη; Είναι πνεύμα; Τίποτε απ’ όλα αυτά και όλα αυτά μαζί. Είσαι πέρα από τη διπολικότητα της επιφανειακής αντίληψης. Είναι κάτι τρίτο, ενδιάμεσο, αυτό είναι η «Μέση Οδός». Γι’ αυτό λέμε ότι είσαι στο Κατώφλι, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε ύλη ούτε πνεύμα, ούτε αντικείμενο ούτε υποκείμενο, ούτε αληθινή εμπειρία ούτε φαντασία. Κάτι ανάμεσα, κάτι άλλο."

 O Ένοικος στο Κατώφλι

 «Η αλήθεια της φύσης κρύβεται σε συγκεκριμένα σπήλαια και βαθιές στοές» Δημόκριτος

«Καμιά μοναξιά δεν συγκρίνεται με το εσωτερικό της γης, καμιά νύχτα δεν είναι τόσο σκοτεινή όσο η σκοτεινιά που βασιλεύει στον υπόγειο κόσμο. Εκεί κάτω όλα μοιάζουν σαν να προέρχονται από κάποιον άλλο κόσμο, οι εκπλήξεις και οι παραισθήσεις είναι συνεχείς» Norbert Casteret

«Εκείνος που πολεμάει με τέρατα πρέπει να προσέξει να μην γίνει και ο ίδιος τέρας. Αν κοιτάς για πολύ μέσα στην άβυσσο, τότε και η άβυσσος κοιτάει μέσα σε σένα» Φρήντριχ Νίτσε, Πέρα από το Καλό και το Κακό

«Η αληθινή κατοικία του Απόλλωνα βρίσκεται ανάμεσα στους Υπερβόρειους, σε μία χώρα αιώνιας ζωής. Η Λητώ, η μητέρα του Απόλλωνα, γεννήθηκε σε ένα νησί στον αρκτικό ωκεανό, πολύ πιο πέρα από το βόρειο άνεμο. O θεός που κάθεται στο κέντρο, στον ομφαλό της γης, είναι ο Κύριος των μύθων και ο Δημιουργός των θρησκειών της ανθρωπότητας» Πλάτων

«Ο κόσμος μας δημιουργήθηκε αρχικά μόνο για το εσωτερικό του. Η απόσταση μεταξύ των 2 εσωτερικών επιφανειών είναι 1000 χιλιόμετρα λιγότερη από τη διάμετρο της Γης. Στο κέντρο βρίσκεται μία τεράστια μπάλα θαμπής κόκκινης φωτιάς, περικυκλωμένη από ένα λευκό απαλό φωτεινό σύννεφο. Εκεί βρίσκεται ο θρόνος του βασιλιά του κόσμου» Γουιλς Εμερσον 1908
«Κάτω από το φλοιό της γης που έχει πάχος 800 χιλιόμετρα, υπάρχει ένα κενό. Ένα τεράστιο κούφωμα. Μέσα σε αυτό το κενό, υπάρχουν τρεις ομόκεντροι πλανήτες, με τον ίδιο άξονα. Έχουν περίπου το μέγεθος του Aρη, της Αφροδίτης και του Ερμή.» Εντμουντ Χάλεϋ αστρονόμος 1692

«Δηλώνω ότι η γη είναι κούφια. Το εσωτερικό της κατοικείται και αποτελείται από ένα αριθμό συμπαγών ομόκεντρων σφαιρών, η μία μέσα στην άλλη, και είναι ανοιχτή στις περιοχές των πόλων στη 12η ή 16η μοίρα. Αναζητώ εκατό γενναίους συντρόφους, εφοδιασμένους και εξοπλισμένους πολύ καλά, για να ξεκινήσουμε το φθινόπωρο από τη Σιβηρία με τάρανδους και έλκηθρα, με κατεύθυνση τους πάγους της βόρειας παγωμένης θάλασσας. Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα βρούμε μία θερμή και πλούσια χώρα γεμάτη από ωφέλιμα φυτά και ζώα. Αν δεν συναντήσουμε ανθρώπους όταν φθάσουμε σε 82 μοίρες βόρειο πλάτος, θα επιστρέψουμε την επόμενη άνοιξη» Τζων Κληβς Συμς πρώην λοχαγός πεζικού Μάιος 1818 – Οχάιο, ΗΠΑ

Ο Ενοικος στο Κατώφλι

Φαντάσου ένα όμορφο τοπίο. Ο ήλιος λάμπει, ο ουρανός γαλάζιος, τα δέντρα καταπράσινα, τα πουλιά κελαηδούν, ένα ρυάκι κυλάει, λουλούδια, πεταλούδες φτερουγίζουν, μια υπέροχη θέα πέρα στον ορίζοντα, άνθρωποι που χαμογελούν, μια απόμακρη μελωδία, χρώματα, μικροί δρόμοι που οδηγούν σε άλλα όμορφα τοπία. Και, ανάμεσα σε όλα αυτά, κρυμμένη μέσα στο τοπίο, η μαύρη είσοδος μιας σπηλιάς. Κρυμμένη μέσα σε όλη αυτήν τη φωτεινή ομορφιά, μια μαύρη τρύπα.

Η είσοδος για έναν άλλο κόσμο.

Φαντάσου τον εαυτό σου να εντοπίζει μέσα στην πολύχρωμη πολυπλοκότητα του τοπίου αυτήν την κρυφή μαύρη παρένθεση, και φαντάσου τον εαυτό σου να πλησιάζει προς τα εκεί, να στέκει λίγα μέτρα μακριά από αυτήν την πύλη, μια πύλη που δεν γνωρίζεις που οδηγεί. Ένα πέρασμα για αλλού.

Κρύος αέρας έρχεται από εκεί μέσα. Δεν υπάρχει τίποτε εκεί μέσα για σένα, δεν βλέπεις τίποτε, μόνο το σκοτάδι. Κοιτάς πίσω σου το πολύχρωμο φωτεινό και όμορφο τοπίο, κοιτάς μπροστά σου και βλέπεις την είσοδο του σκοταδιού. Συνειδητοποιείς αυτήν την παραφωνία, αυτήν την παρένθεση, αυτήν την μουτζούρα πάνω στον πίνακα της πραγματικότητας. Μια μαύρη τρύπα. (Μια σκοτεινή τρύπα που θυμίζει την τρύπα απ’ όπου ήρθαμε στον κόσμο και την τρύπα στην οποία θα καταλήξουμε όταν φύγουμε από τον κόσμο).

" Οδοιπορικό στα μυστήρια της California "

Για όσο το δυνατόν πληρέστερη κατανόηση των όσων περιγράφονται παρακάτω προτείνω να ανατρέξει ο αναγνώστης στις παρακάτω αναρτήσεις από εμάς:
Η γραμμική εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας ουδεμία σχέση έχει με την αλήθεια. 



Πάνω εικόνα: Οι σκελετοί που βρέθηκαν στο μυστηριώδες Μοχέντζο Ντάρο, με τέτοια ραδιενέργεια που συγκρίνεται με την ανάλογη των πτωμάτων σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα, μετά την πυρηνική έκρηξη...

και  Η γραμμική εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας ουδεμία σχέση έχει με την αλήθεια - Β΄ΜΕΡΟΣ
 Και σίγουρα στο Η αφήγηση της πραγματικής ανθρώπινης Ιστορίας πρέπει να ξαναειπωθεί;

Το εκπληκτικό και πλήρως ανατρεπτικό εύρημα -δες κι εδώ:Αντικείμενα που "δεν θα έπρεπε να υπάρχουν":O μυστηριώδης χάρτης του Piri Reis- έρχεται από τον οικισμό του Ασικλί Χουγιούκ: ένα βραχιόλι του 7.500 προ χριστού, από οψιδιανό, το οποίο είναι κυκλικό και επίπεδο σε απίστευτη τελειότητα! -διαβάστε κι εδώ: http://www.ancient-wisdom.co.uk/turkeyashikli.htm. Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια της Κων/πολης και Λυών, σε δημοσίευσή τους πριν λίγα χρόνια, ομολογούν για τα παραπάνω και την τέλεια επίσης λείανση αλλά και συμμετρία του κοσμήματος που συγκρίνεται μόνο με φακούς τηλεσκοπίων μεγάλου μεγέθους! Αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι για να φτιαχτεί χρησιμοποιήθηκε κάποια μηχανική συσκευή και σε μια πολύ μικρή τρύπα του βραχιολιού ο κατασκευαστής δεν μπορεί παρά να χρησιμοποίησε κάποιο είδος τρυπανιού!! Τέτοια εργαλεία υποτίθεται όμως ότι εμφανίζονται στην εποχή των μετάλλων..

Tέλος: Το κουρέλιασμα της "επίσημης" προϊστορίας": Gobekli Tepe

Στην περιπέτεια που ακολουθεί μας ταξιδεύει ο  Αλέξανδρος Γιαννακός

 

- φωτογραφία από την περιβόητη Death Valley, ένα από τα μέρη του πλανήτη που παρουσιάζουν "υψηλή παραδοξότητα" -

Οδοιπορικό στα μυστήρια της California

“Η γνώση είναι η δύναμη, αλλά ο ενθουσιασμός είναι η σπίθα…”
-Bob Larrangag

Υαλοποιημένες αρχαίες πόλεις, Ινδιάνικοι γρίφοι, υπόγειοι ποταμοί και χαμένοι ήπειροι κατέκλυζαν τη σκέψη μου καθώς βάδιζα για πρώτη φορά στα εδάφη της California. Συνεπαρμένος από τις μελέτες μου για τη μυθική ήπειρο Μου και την εμφάνιση της στις τοπικές παραδόσεις όδευα σ’ έναν νέο, αρχαιολογικά απάτητο κόσμο. Τα παράξενα μυστήρια της California βρίσκονταν μπροστά μου και ήμουν αποφασισμένος να τα εξερευνήσω.

Κοιτώντας μαζί με τα παιδιά της UFO Society του κοσμοπολίτικου San Francisco, έξω από το παράθυρο του μικρού μας βαν, το ερημικό τοπίο που απλωνόταν γύρω μας, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ σχετικά με την αρχαιότητα αυτής της γης και των μακρινών πλέον προγόνων, που βάδισαν πάνω της. Η διάσημη κοιλάδα του Θανάτου της California θα μπορούσε άνετα να υπήρξε το απομεινάρι ενός υπερτεχνολογικού πολιτισμού του παρελθόντος, σπάραγμα μίας μεγάλης καταστροφής, όπως θα έγραφε και ο Erich von Daniken.

Δίχως να χάσω περαιτέρω χρόνο σε αφηρημένες προσεγγίσεις ανοίγω το εκπληκτικό βιβλίο “Secrets of the Lost Races” (Rene Noorbergen, Barnes & Noble, 1977) και διαβάζω το εξής χωρίο, “Τα περισσότερα σημάδια υαλοποιήσεων λόγω ασυνήθιστα υψηλής θερμότητας (σημείωση: σύμφωνα με τους ενασχολούμενους με τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, αρκετές πόλεις της αρχαιότητας δεν κάηκαν από κάποιο φυσικό αίτιο αλλά με τη χρήση πυρηνικών όπλων) παρατηρούνται στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το 1850 ο εξερευνητής και αρχαιοδίφης Ives Walker υπήρξε ο πρώτος που εντόπισε παρόμοια δείγματα καταστροφής στη κοιλάδα του Θανάτου. Ανακάλυψε μία πόλη μήκους ενός μιλίου, η οποία ακόμα μπορούσε να φανερωθεί στο γυμνό μάτι κυρίως λόγω της μερικής αν και κατεστραμμένης λιθοδομής των τειχών της. Στο κέντρο της πόλης εγείρεται ένας τεράστιος ορθόλιθος εμφανώς λιωμένος εξαιτίας ασυνήθιστα υψηλής θερμοκρασίας. Ο Walker υπέθεσε, πως κάποια έκρηξη ηφαιστείου ήταν υπεύθυνη αυτής της παραδοξότητας. Όμως στη συγκεκριμένη τοποθεσία δεν υπάρχει κανένα ενεργό ηφαίστειο…. Ολόκληρη η περιοχή μεταξύ των ποταμών Gila και San Juan είναι γεμάτη από ολοσχερώς καταπατημένα ερείπια, ερείπια μιας τρομερής καταστροφής… άλλες περιπτώσεις υαλοποίησης συναντούμε σε Νότια California, Arizona και Colorado”.

Όλες αυτές οι επισημάνσεις ακούγονται εντυπωσιακές αλλά όντως ισχύουν;

Στο περιβόητο Titus Canyon (στη κοιλάδα του Θανάτου, της California) πετρογλυφικά κι επιγραφές έχουν χαραχθεί σχεδόν παντού από ένα άγνωστο αρχαίο χέρι. Το χέρι των μακρινών προγόνων, όπως το αποκαλούν οι σημερινοί Navajo ινδιάνοι.

ο μεγάλος αδερφός στον κινηματογράφο

ένα μεστό, περιεκτικό και σκοτεινό κινηματογραφικό οδοιπορικό, στους ζοφερούς και δυστοπικούς κόσμους πέντε σπουδαίων ταινιών (τους οποίους φαίνεται να ζηλεύουν πολύ οι ελίτ και οι συνεργάτες τους, θεωρώντας τον πλανήτη προσωπικό τους "playground" και τους "ιθαγενείς" του ιδιοκτησία τους),  που αλιεύσαμε από το 35ο τεύχος του φανζίν chimeres

 " ο μεγάλος αδερφός στον κινηματογράφο "

baphomet

Οι έχοντες την κάθε είδους εξουσία, συχνά πυκνά χρησιμοποιούν τον φόβο ως μοχλό πίεσης, αλλά κι ως προϊόν εκμετάλλευσης και χειραγώγησης των λαών, με συνήθη δικαιολογία την τάξη και την ασφάλεια του συστήματος. Ο πολίτης πλέον έχει αξία για το κράτος μόνο ως μέρος ενός ενιαίου και άβουλου συνόλου. Ο άνθρωπος, ως ανεξάρτητη οντότητα είναι κάτι το απαγορευμένο. Όλοι και όλα, παρακολουθούνται από την πολιτεία - φύλακα και η ελευθερία βούλησης δεν αποτελεί παρά μία άγνωστη και χαμένη αξία, σ’ ένα δισυπόστατο αλλά τραγικά οικείο περιβάλλον. Από το «Αλφαβίλ» μέχρι το «Μπραζίλ», και από την «Πρωινή Περίπολο» μέχρι το θρυλικό «1984», παρουσιάζουμε πέντε χαρακτηριστικές και αγαπημένες ταινίες, μέσα από τις οποίες ο Μεγάλος Αδερφός μας παρακολουθεί και στην Μεγάλη Οθόνη...

«Αλφαβίλ» (Alphaville - 1965)
του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ

Στον κόσμο της Αλφαβίλ, ο χρόνος και ο χώρος είναι σχετικά. Η χιονισμένη νύχτα στην μία άκρη της πόλης συνορεύει με το ηλιόλουστο θέρος της άλλης, ενώ η Νέα Υόρκη και το Τόκιο βρίσκονται σκορπισμένα στις μακρινές γωνιές του σύμπαντος. Οι άνθρωποι φέρουν τον προσωπικό τους κωδικό στο λαιμό, θυμίζοντας πειραματόζωα και επαναλαμβάνουν προγραμματισμένες κοινωνικές συμπεριφορές. Ένα πολύπλοκο σύστημα ηλεκτρονικών νευρώνων επιβλέπει τα πάντα, επεμβαίνει και ανακρίνει.

Το κλάμα και το γέλιο απαγορεύονται και οι αντιφρονούντες εκτελούνται με συνοπτικές διαδικασίες, στις πλατείες θεάτρων και σε εσωτερικές πισίνες. Ένας ιδιόμορφος ιδιωτικός ντετέκτιβ (Eddie Constantine) προσπαθεί να ανακαλύψει τι απέγινε ο προκάτοχός του (Akim Tamiroff), μία σκοτεινή femme fatale (Anna Karina) κι ένα μυστήριο προς εξιχνίαση, αποτελούν τα κεντρικά κομμάτια ενός παζλ που ζητά απεγνωσμένα τη λύση του.

Ένα μοναδικό, φουτουριστικό φιλμ, που ενώ αρχικά δείχνει τόσο διαφορετικό από την υπόλοιπη φιλμογραφία του σπουδαίου Γάλλου σκηνοθέτη, σταδιακά και καθώς το αποκωδικοποιούμε καρέ καρέ, βλέπουμε όλες εκείνες τις αρετές που διέπουν τον κινηματογράφο του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ενώ, ως συνήθως, υπογράφει και το πολύ καλό σενάριο της ταινίας. Για την ιστορία, να αναφέρουμε ότι το φιλμ προβλήθηκε το 1965 στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου και απέσπασε την Χρυσή Άρκτο.


«Φαρενάιτ 451» (Fahrenheit 451-1966)
του Φρανσουά Τρυφώ

Σ’ έναν κόσμο απροσδιόριστο χωροχρονικά, στο εγγύς μέλλον, ο πυροσβέστης Μόνταγκ βάζει φωτιά αντί να τη σβήνει. Καίει τα βιβλία - ο τίτλος αφορά την απαιτούμενη θερμοκρασία καύσης τους - γιατί στην εν λόγω κοινωνία απαγορεύεται η ανάγνωση και η κατοχή τους. Κάποια μέρα όμως, γοητευμένος από αυτό που καταστρέφει, υποκύπτει και ο ίδιος στη μαγεία της ανάγνωσης και όταν τον ανακαλύπτουν αναγκάζεται να καταφύγει στα δάση, όπου ζουν οι παράνομοι βιβλιόφιλοι. Έχοντας μάθει τα αγαπημένα τους βιβλία απ’ έξω, οι βιβλιόφιλοι προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να τα διασώσουν και να τα μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές.

Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Ρέυ Μπράντμπερυ, η ταινία αυτή είναι η πρώτη έγχρωμη δημιουργία του Φρανσουά Τρυφώ και ταυτόχρονα η πρώτη του μεγάλη παραγωγή και σε αγγλική ομιλούσα. Το θέμα της είναι η αγάπη για τα βιβλία, η εξαφάνιση των οποίων σημαίνει τον αφανισμό της ιστορικής μνήμης, την απουσία κάθε μελλοντικού χρονικού ορίζοντα και το βάλτωμα της κοινωνίας. Σ’ ένα αιώνιο παρόν - κόλαση, όπου τα πάντα θα είναι ομοιόμορφα και απολύτως ελεγχόμενα, αφού κανείς δεν θα θυμάται τίποτα.

Έξυπνα, ο Τρυφώ αποκλείει τα εφέ της επιστημονικής φαντασίας, αποφεύγει τις συμβάσεις και τους κοινούς τόπους αναφοράς του είδους και μας προσφέρει μια ταινία με πολιτική θέση, στην οποία αρκεί η ανάγνωση του Ντέιβιντ Κόπερφιλντ από τον πυρομανή πυροσβέστη Μόνταγκ, για να γκρεμιστεί ένας ζοφερός κόσμος. Έξοχη και πανέμορφη η Τζούλι Κρίστι στον διπλό πρωταγωνιστικό της ρόλο.

 «Nineteen Eighty-Four» (1984)
του Μάικλ Ράντφορντ

Το 1984, σ’ έναν κόσμο που έχει διαιρεθεί σε τρεις πελώριες δικτατορίες μετά από έναν πυρηνικό πόλεμο, ο Ουίνστον Σμιθ, ένας Λονδρέζος που εργάζεται στο ξαναγράψιμο της ιστορίας σύμφωνα με την εκάστοτε κομματική γραμμή, βιώνει, απαγορευμένα από το καθεστώς, συναισθήματα και σκέψεις.

Ο Σμιθ (John Hurt), είναι ένας κυβερνητικός υπάλληλος και μέλος του κόμματος της Ωκεανίας, μίας από τις τρεις χώρες που είναι χωρισμένος πλέον ο πλανήτης - οι άλλες δύο είναι η Ευρασία και η Ανατολική Ασία. Οι κοινωνικές τάξεις στην Ωκεανία διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: στα μέλη του εσωτερικού κόμματος, που ασκούν και τη διοίκηση της χώρας, στα μέλη του εξωτερικού κόμματος, που είναι κατά βάση οι κρατικοί υπάλληλοι, και στους προλετάριους, οι οποίοι είναι απλά τα εργατικά χέρια της χώρας. Το κόμμα ασκεί την εξουσία έχοντας καταλύσει κάθε έννοια ελευθερίας.

" Τι ξέφυγε από το Κουτί της Πανδώρας; "

Του Γιώργου Μπαλάνου

Ο μύθος του Κουτιού της Πανδώρας είναι λίγο πολύ γνωστός, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν τη συνέχεια και τις προεκτάσεις του.

Κάποια εποχή οι θεοί έφτιαξαν ένα πλάσμα υπέροχης ομορφιάς, μια γυναίκα που την έλεγαν Πανδώρα. Μαζί της η Πανδώρα έφερε ένα πελώριο βάζο που μέσα του υπήρχαν σφραγισμένα τα δώρα των θεών. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο, το βάζο αυτό έμεινε στην παράδοση σαν το Κουτί της Πανδώρας και σας τέτοιο θα το ονομάζουμε. Ήταν ένα σφραγισμένο δώρο και μπορούσε κανείς να το ανοίξει ή να το κρατήσει κλειστό. Υπήρχε, βλέπετε, το δικαίωμα της εκλογής… ένα δικαίωμα που αποτέλεσε έναν από τους πρώτους κανόνες του παιχνιδιού. Η Πανδώρα διάλεξε να το ανοίξει.

Ήταν φυσικό η ανθρωπότητα ν’ ακολουθήσει το δρόμο που έφτιαχναν οι συνέπειες εκλογής.

Ό,τι υπήρχε μέσα ξεχύθηκε στον κόσμο των ανθρώπων κι εκεί παραμένει ακόμη. Το μόνο που δεν πρόλαβε να φύγει ήταν η Ελπίδα.

Είναι ειρωνικό το πόσα ηθικοπλαστικά συμπεράσματα βγάζουν οι αμύητοι από αυτό το μύθο. Ας τα προσπεράσουμε σαν επιφανειακές αλήθειες και ας προχωρήσουμε στη δική μας συνέχεια και ανάλυση του μύθου. Άλλωστε, πολλοί έχουν προσέξει ότι κάτι δεν πάει καλά με τα επίσημα «ηθικά διδάγματα της ιστορίας. Υποτίθεται ότι από το Κουτί της Πανδώρας ξέφυγαν όλα τα κακά που καταδυναστεύουν τον άνθρωπο, εκτός από την Ελπίδα. Μα… τότε και η Ελπίδα ανήκει σ’ αυτά τα κακά; Προσπαθήστε ν’ αναλύσετε αυτό το μύθο με την Ελπίδα που μένει και με τα κακά που φεύγουν (αν φεύγουν, πού είναι το πρόβλημα;) και θα δείτε ότι δεν βγαίνει κανένα νόημα ή συμπέρασμα. Αν δεν έφευγαν τα κακά, θα μας έμεναν μαζί με την Ελπίδα; Αν πάλι μόνο το ότι ξέφυγε μπορεί να επηρεάσει τον άνθρωπο, τότε τι σημασία έχει η Ελπίδα που έμεινε κλεισμένη μέσα;

Είναι φανερό ότι υπάρχει κάποιο κενό σ’ αυτό το μύθο. Όμως όλα μπορούν να εξηγηθούν, αν δεχτούμε ότι το Κουτί συμβολίζει τον έλεγχο του ανθρώπου στα όσα υπήρχαν μέσα. Δεν υπήρχαν καλά ή κακά στο Κουτί της Πανδώρας.

Υπήρχαν πράγματα που ξέφυγαν από τον έλεγχο του ανθρώπου… αλλά ίσως και των θεών που τα έκλεισαν εκεί.

The Amazing Life And Mysteries Of Nikola Tesla

Συνδέστε το παρακάτω βίντεο με αυτή την ανάρτηση στο antidras, για τον μεγάλο Nicola Tesla: Τα πιο τρελά μας όνειρα
(απ'όπου και το απόσπασμα:  Tο 1898 ο Nicola Tesla, αυτός ο "δαμαστής των κεραυνών" ο πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, φτάνει ένα βήμα από το να κάνει πραγματικότητα τη θεωρητική του μεγαλειώδη σύλληψη. Ωστόσο οι δυνάμεις ελέγχου της ανθρωπότητας (σε ενεργειακό και κατ'επέκταση οικονομικό, πολιτικό και πνευματικό επίπεδο) και άντλησης ισχύος και υπερκερδών από αυτόν, δεν μπορούσαν να το επιτρέψουν. Στο Springs του Colorado έφτασε σε θέση να είναι έτοιμος να κάνει πράξη την υπόσχεσή του για δωρεάν και με μηδενική ρύπανση ενέργεια για όλους! Ωστόσο, για λόγους που ποτέ δεν απαντήθηκαν, ο ως τότε χορηγός του μεγαλοτραπεζίτης JP Morgan έδωσε εντολή για την πλήρη καταστροφή του ερευνητικού του κέντρου, παρατώντας μόνο και χωρίς την παραμικρή υλική στήριξη τον  Σερβοαμερικανό εφευρέτη και κολοσσιαίου βεληνεκούς επιστήμονα. Οι έρευνες και τα πειράματά του ήταν σε θέση να λύσουν το ενεργειακό πρόβλημα της ανθρωπότητας μια και καλή! Παρόλ'αυτά ο Tesla συνέχισε τις πρωτοποριακές έρευνές του μέχρι το θάνατό του το 1943. Μία από τις πολλές κατασκευές του, μάλιστα,είχε να κάνει με ένα Solid State Converter (Μετατροπέας Στερεάς Κατάστασης) ώστε να χρησιμοποιηθεί στην εκκίνηση ενός ηλεκτροκινητήρα, ο οποίος τοποθετήθηκε σε ένα πανάκριβο αυτοκίνητο της εποχής. Το όχημα κινήθηκε για το χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας με μηδενικό κόστος και καύσιμα...)

«Θανάσιμες Θεραπείες» - πως η ίαση έγινε επιχείρηση

αποσπάσματα από το παρακάτω αποκαλυπτικό κείμενο:

" Όταν η αντίληψη είναι στενή, όταν η ίδια η νόηση αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι πλέον χρήσιμη ή αναγκαία σταδιακά «αυτοκτονεί». Αυτό που πολλοί αποκαλούν σκέψη δεν είναι πάρα ένα απομεινάρι κοινωνικά επαγώμενων νευρωνικών συνάψεων. Σε αυτό το χαρακτηριστικό βασίζεται η ίδια η κοινωνική εντροπία. Κάνε τους πολίτες σου να σκέφτονται ότι η ωρίμανση σημαίνει μια παγιωμένη αντίληψη των πραγμάτων, μια σταθερή διαχρονία και έχεις εξασφαλίσει ένα σταθερό κοινωνικό ιστό.
Έχεις εξαλείψει την πρωτοτυπία, την πρωτοπορία, την αμφισβήτηση, την περιέργεια. Έχεις κερδίσει την τάξη, την ασφάλεια, την σταθερότητα. Ο κοινωνικός εντροπικός θάνατος όμως βλάπτει σοβαρά τον εγκέφαλο. Σκότωσε τη νόηση και παίρνεις πληθυσμούς με νόσο του Altzheimer. Ίσως η σύνδεση μιας νόσου με τις κοινωνικές συνθήκες να φαίνεται αρχικά περίεργη. Είναι όμως δύσκολο να βρεις μια νόσο που αντανακλά τόσο πολύ κοινωνικά προβλήματα όσο η AD. Η κοινωνική απομόνωση ευνοεί την ανάπτυξη της AD: Οι Δυτικοί πληθυσμοί μαστίζονται από τη μοναξιά. Η γυμναστική και η ισορροπημένη διατροφή προλαμβάνει την AD ή έστω καθυστερεί την εκδήλωσή της: Οι Δυτικοί πληθυσμοί υποφέρουν από αγυμνασία και παχυσαρκία. Η εξάσκηση του μυαλού αναχαιτίζει την AD.
Οι Δυτικοί πληθυσμοί είναι «πληθυσμοί του καναπέ», απαθείς, αδρανείς, ρομποτοποιημένοι. Ουσιαστικά το μεγαλύτερο ποσοστό των Δυτικών πληθυσμών είναι ιδρυματοποιήμενοι στα λευκά δωμάτια των σαλονιών τους και η αποτυχία μας να εντοπίσουμε και να αντιμετωπίσουμε το θάνατο του ενεργού πολίτη, ένα θάνατο που σταδιακά σωματοποιείται, είναι η μεγαλύτερη αποτυχία του δυτικού πολιτισμού."

"Το σοκ στην παγκόσμια οικονομία λέγεται κρίση. Στη δημόσια υγεία λέγεται πανδημία. Στη γεωργία λέγεται σιτιστικό πρόβλημα. Και παρότι η ισχύ αυτών των σοκ οφείλεται στο ότι αυτά αναφέρονται σε πραγματικούς πιθανούς κινδύνους, στην παρούσα φάση οι κίνδυνοι αυτοί υπακούουν στους κανόνες εικονικών πραγματικοτήτων που επιδιώκουν να επιβάλλουν ολιγαρχικές πολιτικές ερεθίζοντας μαζικώς τα αντανακλαστικά του φόβου και την επακόλουθη παράλυση της λογικής. Σε ένα ρευστό και αβέβαιο πλέον σύμπαν, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διατηρεί τα ινία μοναχά στη δημόσια υγεία μέσω της οποίας αναντίρρητα επιβάλλει τις πολιτικές του σε όλη την υφήλιο.

 Θανάσιμες Θεραπείες
 Οι Λαθρεπιβάτες του Τραίνου της Προόδου. Έχετε άραγε σκεφτεί πόσο συχνά, πόσες χιλιάδες καινούργιες θεραπείες για τον καρκίνο έχουν εμφανιστεί και συνεχίζουν να εμφανίζονται στα ΜΜΕ;

 «Θανάσιμες Θεραπείες» πως η ίαση έγινε επιχείρηση

«Θανάσιμες Θεραπείες» Το Δόγμα του Σοκ στην Δημόσια υγεία

Οι Λαθρεπιβάτες του Τραίνου της Προόδου

Τα Μ.Μ.Ε ρηματοποιούν την πραγματικότητα. Αυτοί οι «παράξενοι ελκυστές» των ειδήσεων, ο ρόλος των οποίων όφειλε να είναι πρωτίστως η συλλογή και αναμετάδοση της είδησης έχουν προ πολλού ξεπεράσει τους εγγενείς περιορισμούς του ρόλου τους. Σήμερα τα ΜΜΕ δεν είναι απλά αναμεταδότες αλλά και κατασκευαστές ειδήσεων. Η γιγάντωση των μήντια ήταν σε κάποιο βαθμό λογική και αναμενόμενη: τα μεγάλα ΜΜΕ καλούνται να καλύψουν γεγονότα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η επιλογή και προβολή ορισμένων μόνο από αυτά είναι αναπόφευκτη. Η ίδια η επιλογή όμως και σύνθεση των γεγονότων σε ένα τηλεοπτικό ή έντυπο πακέτο διαμορφώνει ένα επιλεκτικό ειδησεογραφικό τοπίο, που αποτελεί αναπόφευκτο σημείο αναφοράς για τους πολίτες.

Τα ειδησεογραφικά πακέτα όμως, που υποτίθεται ότι αναπαριστούν την εικόνα του κόσμου σε μια δεδομένη στιγμή, ότι φωτογραφίζουν παγκόσμιες ή τοπικές ή ακόμη και ατομικές καταστάσεις είναι συχνά κατά τέτοιο τρόπο δομημένα ώστε να δημιουργούν μια δεύτερη, υπερκείμενη της πραγματικότητας εικόνα. Μιλώντας αλληγορικά, αντί να παρουσιάζουν τη φωτογραφία παρουσιάζουν ένα φωτομοντάζ της ή αντί να παρουσιάσουν διακριτές στιγμές της ειδησεογραφικής ροής παρουσιάζουν κολάζ της.

Ας δώσουμε ένα παράδειγμα για το τι μπορούν οι σύγχρονοι «θεουργοί» της είδησης με αυτήν ή σε αυτήν. Η είδηση είναι ότι τα ποσοστά του καρκίνου αυξάνουν. Είναι τρομακτική, δυσοίωνη, αποθαρρυντική. Αν όμως αυτή η είδηση παρατεθεί δίπλα στην είδηση μιας καινούργιας αποτελεσματικής θεραπείας για τον καρκίνο και σε μια δήλωση π.χ του υπουργού υγείας για αύξηση των ερευνητικών κονδυλίων για τον καρκίνο η πρώτη είδηση αυτομάτως παραλλάζει. Ανάλογα λοιπόν με το πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται μια είδηση, το μήνυμα της χρωματίζεται ανάλογα.

Βέβαια, στο παράδειγμά μας, η νέα θεραπεία του καρκίνου μπορεί να είναι μια ακόμη νέα αναποτελεσματική θεραπεία για τον καρκίνο. Τα κονδύλια για την έρευνα του καρκίνου μπορεί να τοποθετούνται σε λάθος ερευνητικούς τομείς. Μια είδηση που έπρεπε να παρουσιαστεί αυτόνομα και που δεν παρουσιάζει κανένα ηθικό δίδαγμα για τις επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους μπορεί να αποδυναμωθεί όταν μπολιαστεί με άλλες συγγενείς αλλά ασύνδετες ειδήσεις. Η μηχανική των ειδήσεων διαμορφώνει την κοινοποιήσιμη πραγματικότητα. Με το εργαλείο της ειδησεογραφικής μηχανικής, είναι εύκολο κανείς να προπαγανδίσει … διακριτικά και η κατεύθυνση της προπαγάνδας καθορίζεται από συμφέροντα και ειδικότερα στο χώρο των ειδήσεων από το πόσο ευπώλητες είναι. Οι καινούργιες θεραπείες είναι hot. Παλιές ασθένειες είναι not. Καινούργιες ασθένειες και επιδημίες είναι Hot. Προτάσεις για μια απλή απεγκλωβισμένη από το υπερκαταναλωτικό μοντέλο ζωή είναι σίγουρα not.

Ταλέντο κι ευτυχία...

Κάπου είχα διαβάσει ότι "κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα ταλέντο και ευτυχία ίσως σημαίνει να το ανακαλύψει γρήγορα".
 Το σημαντικό βέβαια είναι και να υφίστανται όλες εκείνες οι συνθήκες (οικογενειακές, κοινωνικές) που ενθαρρύνουν το ξεδίπλωμα κι επιτρέπουν ταυτόχρονα να καλλιεργηθεί και να αναδειχτεί αυτό το ταλέντο (ή ταλέντα, αν είναι περισσότερα από ένα!). Ώστε να μη χρειαστεί να πρέπει να διασχίσεις πολύ δύσβατους και αντίξοους δρόμους για να το πετύχεις αυτό, με κίνδυνο να απωλέσεις τον ενθουσιασμό και τη ζεστασιά της σπίθας μέσα σου κι έτσι να καταλήξεις να συβιβαστείς με την τυραννία της "χρυσής μετριότητας" και του εξαναγκασμού.
 Σκέψου όταν διαχέεται το ταλέντο από μέσα προς τα έξω, προς όλες τις κατευθύνσεις, πόσο αλλάζει η ζωή του κατόχου αλλά και των άλλων! Πόσο πιο υποφερτή, πιο όμορφη, πιο ενδιαφέρουσα, πιο μαγική, πιο υπερβατική γίνεται...

ανιχνευτής

Ιδού λοιπόν μια λιλιπούτεια μπάντα που αρέσκεται στη μεσαιωνική μουσική, με ένα "frontman" που σφύζει από ταλέντο (αλλά και οι κοπελίτσες στο πλευρό του είναι άξιες θαυμασμού). Και διοχετεύει στις στιγμές μας κάποιες μικρές, όσο διαρκούν, αλλά πολύτιμες δόσεις αισθητικής απόλαυσης. Δηλαδή ένα δώρο... ευτυχίας!

Οργή χέρι χέρι με σκέψη θετική...

Όχι, τα πάντα δεν έχουν χρηματική αξία, αλλά πνευματική! Η Φύση και το πνεύμα του ανθρώπου δεν μπορεί παρά να είναι ενωμένα κι όχι βιαίως διαχωρισμένα.

 Δεν φοβόμαστε τα ρολόγια και το χρόνο, ξέρουμε πως είναι άχρονος και πως εμείς είμαστε οι δημιουργοί του κάθε στιγμή και οι δείκτες του.

Aρνούμαστε να αποδεχτούμε και να οικειοποιηθούμε τον όρο "προλετάριος", που στη λατινική γλώσσα (απ'όπου και προέρχεται) σήμαινε αυτόν που είχε φτάσει σε τέτοια ένδεια και εξαθλίωση ώστε δεν μπορούσε να πληρώσει φόρους στο κράτος (της ρωμαϊκής "αυτοκρατορίας που ποτέ δεν τελείωσε", να θυμηθούμε και τον μεγάλο Φίλιπ Ντικ) παρά μόνο να του παραχωρήσει τους απογόνους του ως γρανάζια της στρατιωτικής μηχανής του. Δεν θέλουμε να είμαστε ούτε εργατικά μυρμήγκια ούτε "άνθρωποι του μόχθου" που το προϊόν του μόχθου τους καρπώνονται οι κυφήνες, οι μεγαλοτσιφλικάδες και βαρώνοι, οι ορατοί και αόρατοι αφεντάδες. Και με τους διάφορους εργατοπατέρες και καθοδηγητές να φιλοδοξούν να γίνουν κι αυτοί διευθυντές, γαμώντας μια και καλή την "εργατιά". Η οποία αρέσκεται να παραμένει ανακουφισμένη με τα ψιχουλάκια που της πετούν για να καταναλώνει τόσο όσο να  εξακολουθεί να θρέφει ψευδαισθήσεις. "Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές σκέψεις" (Ραούλ Βάνεγκεμ) και οι κενοί νοήματος και ζωής ρόλοι προέρχονται από τα στερεότυπα που, υπακούοντας στην αρχή της ιεραρχίας, μας συρρικνώνουν την αντίληψη και ακυρώνουν τις αστείρευτες προοπτικές μας για χειραφέτηση, αυτοδιαχείριση, ανεξαρτησία σκέψης και κινήσεων, δημιουργίας και αφύπνισης ενάντια στο λήθαργο.

Έχουμε βαθιά περιφρόνηση απέναντι σε κάθε λογής στερεότυπα, αυτές τις "εκφυλισμένες μορφές αρχαίων ηθικών κατηγοριών: ο ήρωας, ο ιππότης, ο άγιος, ο αμαρτωλός, ο προδότης, ο έμπιστος ακόλουθος, ο τίμιος άνθρωπος" (και πάλι Βάνεγκεμ). Η συνείδησή μας δεν είναι ταξική, γιατί αυτό συνεπάγεται εγκλωβισμό της ενέργειάς μας μέσα σε ένα στενό αγωγό προβλέψιμης πορείας κι ελεγχόμενο  (κι από τους ποδηγέτες κάθε επανάστασης και όχι μόνο). Μας ταιριάζει πιότερο η αταξική συνείδηση...

 "Ο εργατης γινεται επαναστατης οχι οταν γινεται περισσοτερο εργατης, αλλα οταν καταστρεφει την ‘‘εργατοσυνη’’ του… Το ιδιο ισχυει και για το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη. Ο εργατης δεν ειναι λιγοτερο ‘‘αστος’’ απο το γεωργο, το φοιτητη, τον υπαλληλο, το στρατιωτη, το γραφειοκρατη, τον επαγγελματια― και το μαρξιστη.
Η ‘‘εργατοσυνη’’ του ειναι η αρρωστια απο την οποια υποφερει, η κοινωνικη επιδημια σμικρυμενη σε ατομικες διαστασεις. (Ο Λενιν το αντιληφθηκε αυτο στο ‘‘Τι να Κανουμε’’, αλλα περασε λαθραια την παλια ιεραρχια κατω απο μια κοκκινη σημαια και αρκετη φλυαρια περι επαναστασης.) 
 Ο εργατης αρχιζει να γινεται επαναστατης… [ή μαλλον: το ρομποτ εξανθρωπιζεται]

Ένα υπέροχο άρθρο, που διδάσκει χωρίς να νουθετεί και να ηθικολογεί, που εμπνέει χωρίς να υποκρίνεται στις προθέσεις του. Που απευθύνεται σε ανθρώπους με πλατύ κι ανοιχτό μυαλό, σε γονείς που δεν φιλοδοξούν να "πλάσουν" τα παιδιά τους κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν δική τους, αλλά να τους παράσχουν κάθε ευκαιρία και δυνατότητα ώστε να αποκτήσουν τα εφόδια και την αντίληψη γενικότερα που δημιουργεί ολοκληρωμένα κι ανεξάρτητα άτομα.
Όσο κι αν ακούγεται προκλητικός ή "αιρετικός" ο τίτλος του, σας προτείνω να αφεθείτε στην ομορφιά της ροής του. Ακόμα κι αν δεν είστε γονείς ή δεν έχετε σκοπό να γίνετε. Αν και για μας, ακόμα κι έτσι, δεν παύετε να είστε/είμαστε όλοι γονείς: όλων των παιδιών του κόσμου! Με τις ανάλογες ευθύνες απέναντί τους...
                                                         

  ανιχνευτής

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

“ΟΔΗΓΙΕΣ” ΓΙΑ EYAΙΣΘΗΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΑ ΠΑΙΔΙΑ


H απεριόριστη υπακοή καταστρέφει την παιδική ψυχή. Μην ακρωτηριάζετε ψυχικά το παιδί σας γιατί μόνο εκείνο μπορεί να βρει το σωστό μονοπάτι που οδηγεί στην διάπλαση της ψυχής του. Δεν πρέπει να προσπαθείτε να ελέγχετε τα παιδιά σας και να τα περιορίζετε σχεδιάζοντας το μέλλον τους, γιατί η αβεβαιότητα είναι πρώτος νόμος της δημιουργίας. Σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο σύμπαν παίζεται συνεχώς ένα ουράνιο παιχνίδι, στο οποίο όλα είναι δυνατά, και ένα ελεύθερο πνεύμα ανά πάσα στιγμή έχει μπροστά του άπειρες επιλογές. Μήπως τα ξεχάσατε όλα αυτά μεγαλώνοντας ή μήπως δεν σας δόθηκε η ευκαιρία να τα μάθετε ποτέ; Αφήστε τα παιδιά σας να κάνουν μόνα τους τις επιλογές τους, και μην προβάλετε πάνω τους τις δικές σας προσδοκίες, γιατί δεν είναι κτήματά σας. Μην χάσετε τη μεγάλη ευκαιρία να συνεισφέρετε στην χαρά της δημιουργίας, δίνοντας στα παιδιά σας το δικαίωμα να πάρουν τις ευθύνες για το μέλλον στα χέρια τους. Μην γίνετε εχθροί των παιδιών σας, γιατί, όπως λέει και ο μεγάλος ποιητής και φιλόσοφος KhalilGibran, στο ποίημά του Τα Παιδιά:


«Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά,

Είναι γιοι και κόρες που ίδια η ζωή χάρισε στον εαυτό της.

Ήρθαν μέσω εσάς, αλλά όχι από εσάς

Και παρά που είναι κοντά σας, δεν σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι και τις σκέψεις σας,

Γιατί εκείνα έχουν τις δικές τους, προσωπικές σκέψεις.

Μπορείτε να φιλοξενήσετε τις σάρκες τους, αλλά όχι και τις ψυχές τους,

Γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο

Το οποίο εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε

Ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθήσετε να τους μοιάζετε,

Αλλά μην ζητάτε εκείνα να γίνουν σαν κι εσάς

Γιατί η ζωή δεν γυρίζει πίσω, ούτε παραμένει στο χθες.


Εσείς είστε τόξα από τα οποία σαν ζωντανά βέλη στάλθηκαν τα παιδιά σας.

Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στην ατραπό του άπειρου

Και Αυτός σας κατευθύνει με τη δική Του δύναμη

Ώστε να μπορέσουν τα βέλη Του να πετούν γρήγορα και μακριά.

Αφήστε το λύγισμά σας στα χέρια του Τοξότη να είναι όλο χαρά:

Γιατί όπως αγαπάει το βέλος που πετάει, αγαπάει και το ακλόνητο τόξο».

(μετάφρ. απ’ τα αγγλικά Μ. Κοσάνοβιτς)

Γράφει η ΜΙΛΙΤΣΑ ΚΟΣΑΝΟΒΙΤΣ* (kosanovic@mail.com)




Όταν πρωτοξεκίνησα να σκέφτομαι πάνω σ’ αυτό το άρθρο είχα φουντώσει από μια αίσθηση χαράς λέγοντας μέσα μου πως θα έχω την ευκαιρία να ξαναμπώ για τα καλά, έστω για λίγο, στο μαγικό παιδικό κόσμο και θα ξυπνήσω εκείνο το κοριτσάκι, τη μικρή Μίλιτσα μέσα μου… Μετά από λίγο όμως παρατήρησα ότι, όσο περισσότερο βυθιζόμουν στις αναμνήσεις και τα γεγονότα του μακρινού μου παρελθόντος, μαζί με το συναίσθημα της παιδικής αθωότητας, μ’ έπιανε και μια περίεργη μελαγχολία, μ’ αγκάλιαζε μια παράξενη θλίψη. Βούρκωνα από ένα συναίσθημα που έλεγε ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και εντελώς διαφορετικά…

Το παιδί μέσα μου, όταν θυμήθηκε το μικρό του εαυτό, εκτός από εικόνες και στιγμές ανεμελιάς, παιχνιδιού, καλοκαιρινού παράδεισου και χειμωνιάτικης μαγείας, έφερε στη μνήμη του και όλο εκείνο το άγχος της καθημερινότητας, που το έζησε μέσα στο σπίτι. Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή, πάντα έκανα μεγάλη προσπάθεια να ενταχτώ με επιτυχία στο πρόγραμμα των γονιών μου, να ανταποκρίνομαι στις δικές τους απαιτήσεις, να γίνω όπως με ήθελαν. Όμως φαίνεται ότι δεν το κατάφερνα ποτέ μου: όταν ήθελαν να φάω δεν είχα όρεξη, όταν ήθελαν να κοιμηθώ δε νύσταζα, όταν ήθελαν να ντυθώ καλά δεν κρύωνα και όταν ήθελαν να τραγουδάω και κάνω θέατρο μπροστά στους φίλους τους δεν είχα καθόλου όρεξη. Αντίθετα, όταν ήθελα να παίζω, είχαν κάποιο άλλο σχέδιο για μένα… Αν γελούσα δυνατά, έπρεπε να κάνω ησυχία, κι αν έκλαιγα μου έλεγαν «μην κλαις». Πόσες φορές άκουσα εκείνο περιβόητο ρητό: «Πρόσεχε, κακομοίρα μου, αν δεν το κάνεις (ή αν το κάνεις) αυτό, θα φας ξύλο». Αχ, αυτό το ξύλο, που λένε κιόλας ότι ήρθε απ’ τον… παράδεισο! Απ’ τη κόλαση δεν βγήκε;

Θυμάμαι ότι όσο και να προσπαθούσα να καταλάβω το πως και το γιατί οι γονείς μου λειτουργούν με αυτό το τρόπο, δεν τα κατάφερα.