"δεν μπορείτε να αγοράσετε την Επανάσταση, δεν μπορείτε να κάνετε την Επανάσταση-μπορείτε μόνο να είστε η Eπανάσταση"

 "Αν θέλεις εγκληματίες, φτιάξε νόμους, αν θέλεις κλέφτες, φτιάξε ιδιοκτήτες"...

" Ένα παιδί απαλλαγμένο από την ενοχή της ιδιοκτησίας κι απελευθερωμένο από το βαρύ φορτίο του οικονομικού ανταγωνισμού θα μεγαλώσει με τη θέληση  να κάνει ό,τι είναι ανάγκη να γίνεται κάθε φορά και θα αντλεί χαρά από αυτό"...

Ως εισαγωγή:

Ο σοφός επιστήμονας της Φυσικής Σεβέκ, φορέας μιας επαναστατικής θεωρίας που ανοίγει εκπληκτικούς συμπαντικούς ορίζοντες αλλά και ελκύει δυνάμεις που την εποφθαλμιούν προς ίδιο όφελος, είναι ο κεντρικός ήρωας του αριστουργηματικού μυθιστορήματος της πολύ αξιόλογης Ursula K. Le Guin (1929 - ), με τίτλο "ο αναρχικός των δύο κόσμων" (εκδόσεις PARSEC , πρωτότυπος τίτλος "THE DISPOSSESSED"). Το βιβλίο αυτό, που ανήκει στο είδος της λογοτεχνίας του Φανταστικού, αποτελεί στην ουσία μια σπουδαία πολιτική και κοινωνική πραγματεία εντυπωσιακής έμπνευσης και διαύγειας πνεύματος καθώς και ιδιαίτερης φιλοσοφικής αξίας.

Ο ήρωας του μυθιστορήματος αυτού προέρχεται από έναν κόσμο ξερό, πνιγμένο στη σκόνη και γεμάτο αντίξοες συνθήκες όσον αφορά την επιβίωση των κατοίκων, που ζούνε σε πλήρως αυτοοργανωμένες κοινότητες-συγκοινωνούντα δοχεία, όπου κυριαρχεί ένας λειτουργικός και αποδοτικός καταμερισμός εργασίας κι από τον οποίο ουδείς εξαιρείται. Μια προσφορά εργασίας που αποτελεί αυτονόητη, εθελοντικού χαρακτήρα πρωτίστως, κι αναγκαία συνθήκη τηρουμένων των ιδιαιτεροτήτων και δυσκολιών. Ένας πλανήτης που διαπνέεται από τις αρχές και τα ιδανικά μιας αναρχικής ουτοπίας κι όπου η ταύτιση ατομικού και συλλογικού συμφέροντος αποτελεί και την κινητήρια κοινωνική δύναμη. Μια κοινωνική συνθήκη, στη σελήνη με το όνομα "Ανάρες", που έχει καταργήσει τους νόμους και την ιεραρχία και έχει ξανοιχτεί σε ελευθεριακή ουτοπία, με το πνεύμα μιας συγκινητικής αλληλεγγύης κι έλλειψης εγωτισμού να διέπει την κοινωνική συνύπαρξη.  Εκεί όπου έχει εκλείψει παντελώς το δίκαιο του ισχυροτέρου μέσα σε μια κοινωνία ζούγκλα. Εκεί όπου αγνοούνται παντελώς έννοιες όπως θρησκείες (οι οποίες υποτάσσουν διανοητικά και υλικά τους ανθρώπους σε ανύπαρκτους ουράνιους και ισοπεδωτικά υπαρκτούς γήινους αφεντάδες), σημαίες, ιεραρχική οργάνωση, στρατός και αστυνομία, κλοπή, συσσώρευση αγαθών και ιδιοκτησιακό καθεστώς (οι κάτοικοι δεν έχουν συνήθως μόνιμες κατοικίες μια και ποτέ δεν μένουν για πάντα στο ίδιο μέρος ανάλογα με τις ανάγκες τις οποίες καλούνται να καλύψουν μετακινούμενοι σε διάφορες τοποθεσίες και  παίρνουν ό,τι κάθε φορά χρειάζονται από κοινόχρηστες αποθήκες, εμφορούμενοι από μια νοοτροπία σεμνής λιτότητας), όπως και αγνοούνται κάθε λογής κουσούρια, εγκλήματα και συρράξεις που σχετίζονται με όλα τα προηγούμενα. Ωστόσο δεν λείπουν κι εκείνες οι πλευρές, οι οποίες προβληματίζουν τα πλέον ελεύθερα και ασυμβίβαστα μυαλά αυτής της ελευθεριακής κοινωνίας κι επισημαίνονται στοχαστικά από τη συγγραφέα.

"ΑΠΟΔΡΑΣΗ"

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

του Παντελή Γιαννουλάκη

Οι πολλοί πρόδωσαν τα ευγενή πρότυπα του Ανθρώπου και μας δέσμευσαν σε αυτήν την κατάντια στην οποία ζούμε. Οι προδότες του ανθρώπινου πνεύματος, που συνωμότησαν συγχρονικά με τις άδικες συγκυρίες, τις αναπάντεχες διαστρεβλώσεις και παρακμές, τους εκβιαστικούς τυράννους και την ανοησία. Η Ελπίδα είναι στους λίγους. Πρέπει να φανταστούμε ότι μπορούμε να βγούμε έξω από τον βούρκο τους, να εκπαιδευτούμε μυστικά για να μπορέσουμε να το πετύχουμε στ' αλήθεια. Να ατενίσουμε αληθινά τον παράξενο κόσμο μας, να τον κατανοήσουμε με νέες ερμηνείες και με νέες προσδοκίες. Να αποφασίσουμε να ζήσουμε στ' αλήθεια, να προσεγγίσουμε το Θαυμαστό και να υπερβούμε τον μικρό δειλό εαυτό μας, να πολεμήσουμε τον κόσμο και την κατάντια μας και τους δεσμοφύλακές μας, να εξερευνήσουμε το Άγνωστο, να αναζητήσουμε την Ουτοπία, να εκφράσουμε την ομορφιά και τις πολυπλοκότητές μας και να υλοποιήσουμε το Όνειρο. Να φωτιστούμε μέσα στο σκοτάδι μας, να αποδράσουμε από την καθημερινή φυλακή μας, να συνωμοτήσουμε μεταξύ μας αν χρειαστεί, ενάντια στη δεδομένη πραγματικότητα, για να τα καταφέρουμε. Η ευκαιρία είναι τώρα!... Πρέπει να αρχίσουμε να αναλύουμε νέες μεθοδολογίες προσεγγίσεων, προς το απερίγραπτο, το ακατονόμαστο, το ανεκδιήγητο και το άπιαστο. Να αφυπνιστούμε. Να συνεχίσουμε τα βήματα που οδηγούν μακριά… Γνωρίζω πως αυτό ακούγεται τρελό –ακριβώς γι’ αυτό η Ελπίδα είναι στους λίγους. Θα τα καταφέρουμε. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...


το διαβάσαμε στο μπλογκ του συγγραφέα Παντελή Γιαννουλάκη 

...και σαν σχόλιο από εμάς:

...αλλά και αυτοί οι δικοί μας στίχοι:

 Είναι η Φωνή που συνεφέρνει το χρόνο από τη λήθη.
Είναι η Φωνή που η αδικία της Ιστορίας δεν γονάτισε.
Είναι η Φωνή που κανένα φίμωτρο δεν εμποδίζει να ακουστεί.
Είναι η Φωνή που όταν μας πλακώνει η φοβέρα και μας πνίγει η σιωπή
εκείνη μας δίνει λαλιά και γίνεται ένα με τη δική μας.

Είναι οι Φωνές που σκουντάνε όσο χρειάζεται τα πράγματα
για να σταματήσει η αρνητική ροή.
Είναι οι Φωνές που αντηχούν σε διαδοχικούς ουρανούς. 
Είναι οι Φωνές που τις πύλες ανοίγουν των θαυμάτων.

Μία εκστατική επιθυμία...

Ο Ραούλ Βανεγκέμ έγραφε στην "Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής" (Στοχασμοί από το "τότε" που βγήκαν από το "τώρα"....)τα παρακάτω που θα έκαναν να φρίξει τον οποιοδήποτε καθοδηγητή που επιβεβαιώνει την προπαγανδιστική στράτευσή του με την κατήχηση των ρομποτικών του υποχείριων που αποκαλεί "συντρόφους". Και τον οποιοδήποτε μαρξιστή που σέβεται την ιδεολογική του θρησκεία και το επαναστατικό όραμα σύμφωνα με το δικό του "αλάνθαστο" σχέδιο και που δεν έχει ενδοιασμό να καταφύγει μετά σε ολοκληρωτκές μεθόδους για να προστατέψει τις ιδέες της επανάστασης, η οποία αναλαμβάνει τα ηνία της κοινωνίας. Και τον οποιοδήποτε τύραννο που υπερασπίζεται το "δικαίωμά του" στον έλεγχο των ανθρώπινων αντικειμένων της αυθαιρεσίας του. Και την οποιαδήποτε αστική τάξη πραγμάτων που ονομάζει "πολίτες" τα αντικείμενα της δικής της αυθαιρεσίας.

" Αυτό που με συνδέει με τους άλλους, πρέπει να εμφανίζεται μέσα απ'αυτό που με συνδέει μετην πλουσιότερη και απαιτητικότερη μεριά της θέλησής μου για ζωή (να προσθέσουμε και της επιθυμίας για τη δημιουργική χαρά της ζωής και όχι για το "καθήκον" της προπαγανδιστικής εργασίας: Η σημασία της αφύπνισης της ποιητικής δύναμης της ζωής!). Κι όχι τ'αντίστροφο. Στους άλλους αναζητάω πάντοτε εμένα και το πλούτισμά μου και την πραγμάτωσή μου. Ας το συνειδητοποιήσει αυτό ο καθένας και το "καθένας για τον εαυτό του", φτασμένο στις έσχατες συνέπειές του,θα ξανοιχτεί στο "όλοι για τον καθένα". Η ελευθερία του ενός θα'ναι η ελευθερία ολονών. Η κοινότητα που δεν θεμελιώνεται πάνω στις ατομικές απαιτήσεις και στη διαλεκτική τους, δεν μπορεί παρά να ενισχύει την καταπιεστική βία της εξουσίας. Ο Άλλος που δε με βοηθάει να βρω τον εαυτό μου, είν'ένα πράμα - κι ο αλτρουισμός με καλεί ν'αγαπήσω πράματα, ν'αγαπήσω την απομόνωσή μου.
[...] (ζούμε και αλληλοσπαρασσόμαστε σε)...μια κοινωνία που με μεγάλη προσοχή αποκαλεί "πολιτισμένο ό,τι η σαφήνεια των γεγονότων επιμένει να μεταφράζει αστυνομικό
(Να προσθέσουμε εδώ κάποια επιπλέον στοιχεία, σύμφωνα και με την πιο σύγχρονη εικόνα μια και το βιβλίο γράφτηκε πριν μισό περίπου αιώνα, σε αυτή την ωμή "μετάφραση": κι ακόμη αστυνομοκρατούμενο, τρομοκρατημένο, υποταγμένο, φοβικό, κατακερματισμένο, αλλοτριωμένο, αποξενωμένο από τις χαρές της ζωής και τα πιο υγιή νοήματά της, εννοιολογικά διαστρεβλωμένο...)
[...] Η ιεραρχική αρχή είναι η μαγική αρχή που αντιστάθηκε στη χειραφέτηση των ανθρώπων και στους ιστορικούς τους αγώνες για την ελευθερία. Καμία επανάσταση δεν θα αξίζει πια το όνομά της αν δεν συνεπάγεται τουλάχιστον τον ριζικό αφανισμό κάθε ιεραρχίας (να τρέμετε λοιπόν κι εσείς ω ειδικευμένοι επαναστάτες και ινστρούχτορες που μόλις, όπως επισημαίνει και ο Βάνεγκεμ, "μεταλλαχτείτε σε διευθυντές, η αρχή της ιεραρχίας σώζει το τομάρι της και η επανάσταση στρογγυλοκάθεται για να κατευθύνει τη σφαγή των επαναστατών"..!) "

Θυμηθείτε και αυτά από εμάς:
α) Κάποιες ιδέες προς επεξεργασία (ατομικότητα σε συνέργεια με τη συλλογικότητα)...(: " Oι λύσεις που επηρεάζουν μεταμορφωτικά ακόμη κι ολάκερο τον κόσμο, τόσο σε πνευματικό, επιστημονικό, όσο και σε κοινωνικο-πολιτικό πεδίο, ξεκινούν από το άτομο. Όχι από την ομάδα, άσχετα αν αυτή διαπνέεται κι εμπνέεται από ιδέες ατομικές (ή κάποια ιδέα ατομική), τις οποίες και οφείλει να εξελίσσει και να χρησιμοποιεί προς όφελος των μελών που την απαρτίζουν. Η ανεξαρτησία της ατομικότητας επενδύει με ενσυνειδησία και πραγματική υπευθυνότητα μια συλλογικότητα, δεν την αναιρεί ή καταργεί.")
β) Η σπουδαιότερη ιδιοκτησία ενός ανεξάρτητου ανθρώπου (: καμία σχετική αντίληψη όπως τα "ιδανικά" και τα ηθικά κριτήρια (που άλλωστε παραλάσσουν από τόπο σε τόπο κι από λαό σε λαό, μέσα στις δίνες του ιστορικού χρόνου), κανένας όρκος, καμία "ιερή υποχρέωση", κανένα ιδεολογικό καθήκον, καμία προπαγανδιστική εργασία, καμία πίστη, καμία ομοφωνία της "πλειοψηφίας" ή της παρέας, δεν μπορούν να υποχρεώσουν σε υποταγή έναν άνθρωπο με θέληση και ανεξαρτησία αντίληψης. Και κανένας κρατισμός, καμία κοινωνική δομή ή κοινωνικό συμβόλαιο, καμία διαβεβαίωση ή νουθεσία οποιασδήποτε "αυθεντίας", δεν μπορεί να του στερήσει τη σπουδαιότερη ιδιοκτησία του: Την εξουσία του εαυτού του! Η οποία και προλειαίνει και προετοιμάζει το έδαφος για τη διερεύνηση από τον ίδιο της συνείδησής του και της προέκτασης των ανθρώπινων ιδιοτήτων του...)

Και συνεχίζουμε. Παίρνοντας τους στοχασμούς του Βανεγκέμ, ακόμη κι αν αυτό για κάποιον μπορεί και να φανεί μετέωρο ως προς τη συνδετική του χρησιμότητα, για να τους αξιοποιήσουμε ως πολύτιμους προβληματισμούς. Που ανοίγουν το δρόμο σε ακόμη πιο κρίσιμα και τόσο βαθιά όσο και αποκαρδιωτικά συμπεράσματα. Με κινητήριο όχημα (κάτι σαν τον φανταστικό "Τρόμο" του Ιουλίου Βερν, που κινούνταν σε στεριά, νερό και αέρα) την τριπαρισμένη και συνάμα εντυπωσιακά διαυγή ματιά του πολύ μεγάλου συγγραφέα Γουίλλιαμ Μπάροουζ. Αυτού του ταξιδευτή του εσωτερικού διαστήματος, του starman πάνω στη γη, του αντίπαλου δέους κάθε κατεστημένου, φορμαλιστικού περιορισμού, μικρόνοου status και καθωσπρέπει τέλματος, του περιπλανώμενου πρεζάκια, αλητοδιανοούμενου κι ονειροπόλου, σοφού ανθρώπου και μοναδικής αξίας λόγιου.
Γράφει λοιπόν ο Μπάροουζ για την εξελικτική κατάσταση ή πιο σωστά αντιεξελικτική καθήλωση των ανθρώπινων όντων. Η οποία για να ξεπεραστεί απαιτεί απόθεμα ενέργειας για την αναγκαία διανοητική υπέρβαση, την αφύπνιση που ξυπνάει συχνά με ιδιαίτερα επώδυνο μα θεραπευτικό σοκ από το βαρύ λήθαργο, το ξύπνημα από την μαζική ύπνωση...κακά τα ψέματα:
"...αχανής και ακατανόητη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στις άπειρες δυνατότητες που έχει στο δυναμικό του ο άνθρωπος και στο πολύ μικρό ποσοστό τους που χρησιμοποιεί καθημερινά. Οι δυνατότητές του βρίσκονται σε νάρκωση. Είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακό το τι μπορεί να κάνει ο οργανισμός και ο νους του ανθρώπου και το τι τελικά κάνει. Κανένα άλλο είδος ζωής στον κόσμο μας δεν παραμένει τόσο πεισματικά ηλίθιο, όσο το ανθρώπινο είδος.
Αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο σαν ένα κατασκεύασμα - ένα τεχνούργημα - που εξελίσσει τον εαυτό του...Ο βιολογικός μας σχεδιασμός δεν ορίζει ότι πρέπει να παραμείνουμε κι άλλο στο σημερινό μας εξελικτικό στάδιο, για τον ίδιο λόγο που ένας γυρίνος δεν είναι σχεδιασμένος να παραμένει για πάντα γυρίνος, αλλά μια μέρα να γίνει βάτραχος (και κατά προτίμηση όχι σαν το βατραχο που τσουρουφλίζεται στην κατσαρόλα και δεν λέει να πηδήξει έξω). Ο άνθρωπος έχει κολλήσει σ'ένα στάδιο Νεοτονίας - είναι δηλαδή ένας οργανισμός που έχει προσκολληθεί ανώριμα, στο προνυμφιακό στάδιο της ζωής του, το οποίο και θα έπρεπε να είναι καθαρά μεταβατικό".

Κλείνουμε με το παρακάτω βίντεο. Πόσο σχετικό είναι με όλα όσα προηγήθηκαν; Τόσο όσο και μια παράξενη, μαγική, εκστατική επιθυμία που στοιχειώνει τα όνειρά μας. Να αιωρηθούμε και να πεταξουμε πάνω και μακριά από όλη τη στενοκεφαλιά, τη μικροψυχία, την κοντόφθαλμη οπτική και τους φαύλους κύκλους. Αυτού του απελπιστικά μονόπλευρα ερμηνευμένου, αλυσοδεμένου και  γεμάτου σαδιστικές αγκυλώσεις κόσμου. Αυτής της "επιπεδούπολης"...

(Άδραξε και άνοιξε πρώτα τα δικά σου φτερά...)