Egyptian headdress and human brain

The external features of the brain best seen on its Ventral surface are shown. Extending along the inferior surface of the frontal lobe near the midline are the olfactory tracts(Smell), which arise from enlargements at their anterior ends called the olfactory bulbs. The olfactory bulbs receive input from neurons in the epithelial lining of the nasal cavity whose axons make up the first cranial nerve (cranial nerve I is therefore called the olfactory nerve. On the ventromedial surface of the TemporalLobe, the parahippocampal gyrus conceals the hippocampus, a highly convoluted cortical structure that figures importantly in memory. Slightly more medial to the parahippocampal gyrus is the uncus, a slightly conical protrusion that includes the pyriform cortex. The pyriform cortex is the target of the lateral olfactory tractand processes olfactory information. At the most central aspect of the ventral surface of theforebrain is the optic chiasm, and immediately posterior, the ventral surface of thehypothalamus, including the infundibular stalk(the base of pituitary gland) and the mammillary bodies. Posterior to the hypothalamus are two large tracts, oriented roughly rostral/caudally, called the cerebral peduncles. These tracts contain axons from the cerebral hemispheres that project to the #MotorNeurons in the brainstem and into the lateral and ventral columns of the spinal cord. Finally, the ventral surfaces of the pons, medulla, and cerebellar hemispheres can be seen on the ventral surface of the brain.
Davinci rediscovered what the ancients already knew about the human anatomy.
That’s 4biddenknowledge

Πηγή:  http://4biddnknowledge.tumblr.com/page/2
 

Τime to shine!

«Στη ζωή, το θέμα δεν είναι να κρατάς καλά χαρτιά, αλλά να παίζεις καλά ένα άσχημο φύλλο» Robert Louis Stevenson, 1850-1894, Σκωτσέζος συγγραφέας

«Χωρίς εργασία, η ζωή σαπίζει, αλλά όταν η εργασία γίνεται δουλειά και είναι άψυχη, η ζωή εκφυλίζεται και ξεψυχάει» Albert Camus, 1913-1960, Γάλλος συγγραφέας, Νόμπελ 1957

«Το να ζεις είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά υπάρχουν, αυτό είναι όλο» Oscar Wilde, 1854-1900, Ιρλανδός συγγραφέας

«Μην προσπαθείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου. Καλύτερα πρόσθεσε ζωή στα χρόνια σου.» Blaise Pascal, 1623-1662, Γάλλος στοχαστής



Χμ!  Kι όταν έρθει η ώρα να λάμψεις...ας μην είσαι και ο πιο λαμπερός! Αρκεί να λάμψεις!
Οι παραπάνω ρήσεις και το βίντεο πάρθηκαν από μια διόλου βαρετή ανάρτηση του businesslife με τίτλο "Πράξε τώρα" 

Σίγουρα η τελευταία ρήση, του Pascal, έχει μεγάλη σχέση με τον εκπληκτικό "παππού" του βίντεο που προηγήθηκε. Αυτό τον θαυμαστό άνθρωπο, τον αεικίνητο, ανήσυχο στο πνεύμα και κάτι παραπάνω από υγιή στο σώμα, τον ανικανοποίητο και δημιουργικότατο όσον αφορά τα πράγματα που θέλει (και ξέρει πως μπορεί) ακόμη να πετύχει παρά την "προχωρημένη ηλικία" του συμφωνα με την "κοινή λογική". Αλλά αν διαθέτεις μια χαλύβδινη θέληση κι ένα πολύστροφο μυαλό, τότε μπορείς ακόμη και τον "πανδαμάτορα χρόνο" να δαμάσεις και να τον χειριστείς υπέρ του σκοπού που κάθε φορά θέτεις (=ΚΙΝΗΣΗ!) όσον αφορά αυτή τη ζωή. Που συνήθως γονατίζει κάτω από το ασήκωτο τοξικό βάρος της διαρκούς μιζέριας και αρνητίλας, η οποία διαβρώνει και εκφυλίζει την ύπαρξη των περισσότερων ανθρώπων, ασχέτως αν σαν δικαιολογία μπορεί κανείς να επικαλεστεί την απαράδεκτη κοινωνική κατάσταση και τις δυσμενείς εξωτερικές (πχ. πολιτικές, οικονομικές) συνθήκες. Αλλά ακόμη και αυτό είναι η φυσική ροή των πραγμάτων όταν ο άνθρωπος υιοθετεί στερεότυπα. Τα οποία τον ενδύουν με ρόλους, όπως αυτόν του "θύματος",  που δεν έχουν σχέση με την αυθεντική ζωή. Ακόμη και η αρνητική ροή των πραγμάτων μπορεί να ανατραπεί και να μεταμορφωθεί σε Δύναμη και Ουσία, όταν ο άνθρωπος επιλέγει να επιλέγει, να διεκδικεί το πιο ταιριαστό, τόσο για τον ίδιο όσο και γα τον Άλλον με τον οποίο ζει σε διαρκή αλληλεπίδραση (που υφαίνει μια ευρύτερη ζωτικότατη σχέση ισορροπίας ή ανισορροπίας) και να προσεγγίζει την εσώτερη θαυμαστή φύση του απαλλαγμένος από την τυραννία του Φόβου και την κατάντια του αυτοματισμού.
Και όπως είχε γράψει και ο Βέλγος στοχαστής Ραούλ Βάνεγκεμ: " Η μη αυθεντική ζωή τρέφεται από μη αυθεντικές σκέψεις. Κι όσο για τα στερεότυπα, αυτά αποτελούν εκφυλισμένες μορφές αρχαίων ηθικών κατηγοριών: ο ήρωας, ο ιππότης, ο άγιος, ο αμαρτωλός, ο προδότης, ο έμπιστος ακόλουθος, ο τίμιος άνθρωπος (ή σκυφτός, υπάκουος, φοβισμένος, ανθρωπάκος;)..."
 Αυτά όμως τι σχέση έχουν με...ζωή; και όλες τις ανεξάντλητες δυνατότητες που η ανθρώπινη φύση είναι προικισμένη; Κι αν θέλουμε,όπως συχνά πιάνουμε τον εαυτό μας να κομπάζει, "να αλλάξουμε τον κόσμο"...ε! ας κοιτάξει ο καθένας τι παίζεται με τον εαυτό του πρωτίστως, διότι όπως είχε επισημάνει και ο Νίτσε: "το μεγαλύτερο βάρος του ανθρώπου είναι ο εαυτός του, γιατί κουβαλάει πολλά άχρηστα πράγματα στην πλάτη του"!

ανιχνευτής

Το μυστήριο της Μεγάλης Λευκής Πυραμίδας στην Κίνα, καθώς και των υπόλοιπων εκεί, τις οποίες αγνοούν τόσο οι Δυτικοί όσο και οι περισσότεροι Κινέζοι..

Το παρακάτω κείμενο είναι σε μετάφραση από εμένα. Το πρωτότυπο βρίσκεται εδώ:
Mysterious Great Pyramid Of China: Almost Totally Unknown Even To Most Chinese
Τα σχόλια με χρώμα μέσα σε παρενθέσεις είναι επίσης από εμένα. 
Κι αφού διαβάσετε το παρακάτω, μπορείτε στη συνέχεια να επισκεφτείτε, είτε για πρώτη φορά είτε με δεύτερη, ανανεωμένη, ματιά την ανάρτηση  Η αφήγηση της πραγματικής ανθρώπινης Ιστορίας πρέπει να ξαναειπωθεί; Και να περιηγηθείτε στους συμπληρωματικούς και θέλω να πιστεύω πολύ ενδιαφέροντες συνδέσμους που περιέχει.

Ο Ένοικος...

" Βρίσκεται περίπου 40 μίλια νοτιοδυτικά της κινέζικης πόλης Xian, πρωτεύουσας της επαρχίας Shaanxi, η μεγαλύτερη από τις δεκαέξι πυραμίδες, οι οποίες έχουν εντοπιστεί σε μια περιοχή που αποκαλείται "Shensi" ή "η περιοχή όπου απαγορεύεται η πρόσβαση", μια απαγορευμένη ζώνη από τις κομμουνιστικές αρχές της χώρας. Αυτοί οι περιορισμοί καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο για τους Δυτικούς να επισκεφθούν την πυραμίδα και να την φωτογραφήσουν. Ωστόσο, κάποια άτομα προερχόμενα από τη Δύση κατάφεραν πραγματικά να βρουν έναν τρόπο ώστε να δουν αυτό το εντυπωσιακό οικοδόμημα.

Δεν είναι γνωστό πότε ακριβώς υψώθηκε η "Μεγάλη Πυραμίδα" της Κίνας -σημείωση: αρκετά μεγαλύτερη από την περίφημη Μεγάλη Πυραμίδα στην Γκίζα της Αιγύπτου, κάτι που καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέρον αυτό το αρχαιολογικό μυστήριο, που σαφώς οι προεκτάσεις του έχουν να κάνουν με την πραγματική Ιστορία του πλανήτη μας-. Σύμφωνα με κάποιους Κινέζους αρχαιολόγους, η πυραμίδα χτίστηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας των "Χsia", που διήρκησε από το 2205 μεχρι το 1767 πριν την -υποτιθέμενη- γέννηση του Χριστού. Τα αρχαία αρχεία που σώζονται σε ένα παλιό μοναστήρι κοντά στα σύνορα με τη Μογγολία περιγράφουν την πυραμίδα της Xian.  
 Το οικοδόμημα λέγεται ότι έχει ύψος 1.000 ποδιών που το καθιστά ως την υψηλότερη πυραμίδα στον κόσμο (η Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου είναι 450 πόδια σε ύψος).

Σύμφωνα λοιπόν με τα μοναστηριακά στοιχεία η πυραμίδα θεωρούνταν ήδη εξαιρετικά παλιά την εποχή που φτιάχτηκαν αυτά τα αρχεία.
Στις κοιλάδες που περιβάλλουν την πυραμίδα της Xian υπήρχαν δεκάδες άλλες πυραμίδες, μερικές από τις οποίες ανέρχονταν σε σχεδόν τεράστια ύψη!

 Τα εναπομείναντα ίχνη των χρωστικών ουσιών δείχνουν ότι η μεγάλη κινεζική πυραμίδα ήταν βαμμένη με διαφορετικά χρώματα σε κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές της -και το μυστήριο αποκτά ακόμη πιο ενδιαφέρουσες διαστάσεις!-.
Η ανατολική πλευρά είχε ένα γαλαζωπό γκρίζο χρώμα, ενώ το λευκό χρώμα έβλεπε προς τη δύση, το μαύρο στο βορρά και το κόκκινο στο νότο. Εδώ πρέπει να επισημανθεί ότι άλλα αρχαία μνημεία, όπως των Μάγιας, των Αζτέκων και πολλών ινδιάνικων φυλών της βόρειας Αμερικής, συνδέουν τις τέσσερις κύριες κατευθύνσεις του ορίζοντα με διαφορετικά χρώματα -άρα πρόκειται για μια κοινή τεχνοτροπία με το μυστηριώδη λαό που κατασκεύασε τη Μεγάλη Πυραμίδα της Κίνας καθώς και τις άλλες κοντινές της;- .

  Με βάση όσα είναι γνωστά, οι πρώτοι Δυτικοί που είδαν την πυραμίδα ήταν δύο Αυστραλοί έμποροι. Αργότερα, το 1912, ένας Αμερικανός έμπορος ονόματι Fred Meyer Schroeder προσέλαβε έναν μοναχό ως οδηγό, ο οποίος του είπε για το μοναστήρι και ότι σε αυτό βρίσκονταν σημαντικές πληροφορίες για την πυραμίδα. "Περνούσαμε γύρω από αυτό, ψάχνοντας για σκάλες ή πόρτες, αλλά δεν είδα τίποτα", είπε αργότερα ο Schroeder.

Το επόμενο άτομο από τη Δύση που είδε τη Μεγάλη Πυραμίδα της Κίνας ήταν ο James Gaussman, Αμερικανός πιλότος. Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, ο Gaussman πέταξε ένα αεροσκάφος μεταφοράς C-47 με προμήθειες από μια αμερικανική βάση στην Ινδία. Όταν γυρνούσε πίσω στο Assam, ο Gaussman αντιμετώπισε ξαφνικά προβλήματα στον κινητήρα λόγω των συνθηκών παγετού που επικρατούσαν. Ο Gaussman έριξε το αεροπλάνο σε χαμηλότερο υψόμετρο, αναζητώντας πιο υψηλές θερμοκρασίες, ελπίζοντας να ξεπαγώσει τις γραμμές καυσίμων. Ο Gaussman φοβόταν ότι το αεροπλάνο θα συντριβόταν σε μια εντελώς ανεξερεύνητη περιοχή των Ιμαλαΐων, μεταξύ Ινδίας και Κίνας. Ακόμα κι αν επιζούσε από μια συντριβή εκεί, κανείς δεν θα τον έβρισκε ποτέ. Ενώ πετούσε χαμηλά στην περιοχή, είδε ξαφνικά μια ευρεία, επίπεδη κοιλάδα μπροστά του. Εκεί πήρχε η πυραμίδα της Xian που του φάνηκε μεγαλύτερη από τη Μεγάλη Πυραμίδα της Αιγύπτου. Οι κινητήρες του Gaussman λειτουργούσαν πλέον σωστά και έκανε κύκλους πάνω από το αρχαίο αυτό οικοδόμημα πριν επιστρέψει στη βάση του.

"Πέταξα γύρω από ένα βουνό και στη συνέχεια βγήκαμε σε μια κοιλάδα. Ακριβώς από κάτω ήταν μια γιγαντιαία λευκή πυραμίδα. Φαινόταν σαν να ήταν βγαλμένη από παραμύθι. Η πυραμίδα ήταν τυλιγμένη σε αστραφτερό λευκό. Θα μπορούσε να είναι μέταλλο ή κάποια άλλη μορφή πέτρας. Ήταν λευκό σε όλες τις πλευρές. Το πιο περίεργο με αυτό ήταν η κορυφή της, ένα μεγάλο κομμάτι που έμοιαζε με πολύτιμο υλικό ανεκτίμητης αξίας. Ήμουν βαθιά συγκλονιμένος από το κολοσσιαίο μέγεθος αυτού του πράγματος", ανέφερε ο Gaussman.

Δυο χρόνια αργότερα ο Maurice Sheahan, ένας άλλος αμερικανός πιλότος, που είχε ακούσει για αυτό που είχε δει ο Gaussman, κατάφερε με τη σειρά του να εντοπίσει επιτυχώς την πυραμίδα
-συγκεκριμένα είχε δηλώσει ότι την είδε 65 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Xian- .
Μάλιστα -δήλωσε ότι- πήρε κάποιες φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στους New York Times, στην έκδοση της 28 Μαρτίου 1947.
- για την ακρίβεια βλέπε την παρακάτω θρυλική πια φωτογραφία, που ωστόσο αργότερα αποδόθηκε στον James Gaussman-

Στις πληροφορίες που παρέθετε, ο Sheahan έγραψε τα εξής για την πυραμίδα:

"Δεν υπάρχει τίποτα γύρω της, απλά μια μεγάλη πυραμίδα που κάθεται στην ερημιά. Εικάζω ότι ήταν εξαιρετικά παλιά. Ποιος την έκτισε; Για ποιο λόγο χτίστηκε; Τι υπάρχει μέσα; "

Οι Κινέζοι αρχαιολόγοι αρνήθηκαν την ύπαρξη της πυραμίδας της Xian - δηλαδή η γνωστή παγκοσμίως συγκάλυψη ή το προκλητικό θάψιμο των στοιχείων που χαλάνε την επίσημη "πιάτσα"- παρά τo φωτογραφικό ντοκουμέντο που προσκομίστηκε από τον Sheaman.

Το 1962, ο κυβερνήτης Bruce Cathie, από το Auckland της Νέας Ζηλανδίας, πιλότος αεροπορικής εταιρείας και σήμερα διακεκριμένος ερευνητής των UFO, διάβασε τα ημερολόγια του Schroeder.
Ο Cathie επικοινώνησε με την κινεζική πρεσβεία στο Wellington και ρώτησε για την πυραμίδα του Xian. Προς έκπληξή του, του είπαν ότι δεν υπήρχαν τέτοια πράγματα όπως πυραμίδες στην Κίνα. Αργότερα, οι κινεζικές αρχές άλλαξαν γνώμη και αναγνώρισαν την ύπαρξη αυτών των αρχαίων οικοδομημάτων. Ωστόσο οι Κινέζοι υποστήριξαν ότι δεν πρέπει να χαρακτηρίζονται πυραμίδες αλλά ως τραπεζοειδείς αρχαίοι τύμβοι.

Όταν ο Γερμανός ερευνητής και εξερευνητής Hartwig Hausdorf άκουσε για την πυραμίδα, πενήντα χρόνια αργότερα, αποφάσισε να ταξιδέψει στην Κίνα, με την ελπίδα να μάθει περισσότερα για αυτή τη μυστηριώδη αρχαία κατασκευή και τους άγνωστους κατασκευαστές της. Αποφασισμένος να βρει την αλήθεια για τη "Μεγάλη Λευκή Πυραμίδα", ο Hausdorf ταξίδεψε βαθιά στην Κίνα τρεις φορές. Το 1994, ο Hausdorf εισήλθε σε μία από τις "απαγορευμένες ζώνες" της Κίνας και βρέθηκε στην περιοχή της Xian σχεδόν κατά τύχη. Με τη βοήθεια του κ. Chen Jianli, ενός φίλου του, ο Hausdorf κατάφερε να πάρει άδεια από το υπουργείο του Πεκίνου να εισέλθει στην απαγορευμένη ζώνη κοντά στο Xian σε τρεις περιπτώσεις, τον Μάρτιο και τον Οκτώβριο του 1994 και το καλοκαίρι του 1997.
Ο Hausdorf γρήγορα διαπίστωσε πόσο απρόθυμοι ήταν οι Κινέζοι να συζητήσουν σχετικά με τις πυραμίδες τους. Αφού εξέτασαν τις φωτογραφίες του Gaussman, οι Κινέζοι αρχαιολόγοι επιβεβαίωσαν απρόθυμα την ύπαρξή τους, αναφερόμενοι σε αυτές ως "λίγα πυραμιδικές δομές κοντά στην Xian".

Όταν ο Hausdorf και ο φίλος του Peter Krassa έφτασαν στη μικρή πόλη Xianyang, περίπου 40 μίλια δυτικά της Xian είδαν τουλάχιστον 15 πυραμίδες - ή πυραμιδικούς λόφους θαυμαστού μεγέθους-.

Παρόλο που ο Hausdorf δεν βρήκε ποτέ τη διάσημη Λευκή Πυραμίδα της Κίνας, έμαθε περισσότερα για άλλες κινεζικές πυραμίδες. Όταν οι Hausdorf και Krass συναντήθηκαν με τον καθηγητή Wang Shiping του Xian, τους είπε ότι πίστευε πως οι πυραμίδες μπορεί να αποτελούν μέρος ενός γιγαντιαίου συστήματος "ιερών γραμμών" που εκφράζουν την αντίληψη του φενγκ σούι για τους "τρόπους του δράκοντα".
Ο Δρ Wang είπε ότι εκτιμά την ηλικία αυτών των πυραμίδων στα 4.500 χρόνια και ότι πίστευε πως θα μπορούσαν να έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να αντικατοπτρίζουν τις μορφές ορισμένων αστερισμών στον νυχτερινό ουρανό, όπως ακριβώς συμβαίνει με συγκεκριμένες πυραμίδες-κλειδιά στην Αίγυπτο που πλέον θεωρείται ότι έχουν κατασκευαστεί σε απομίμηση του αστερισμού του Ωρίωνα και συναφών αστεριών.

Το 1994, αρχαιολόγοι ανακάλυψαν αρκετές πυραμίδες κοντά στον ποταμό Wei, βόρεια της Xian. Ο Hausdorf εκτιμά ότι στην Κίνα υπάρχουν 90 έως 100 πυραμίδες, συμπεριλαμβανομένης της Λευκής Πυραμίδας, η οποία είναι η υψηλότερη από όλες. Και όλες τους είναι επί το πλείστον άγνωστες στο Δυτικό κόσμο.."

 

Αργύρης Χιόνης, Ποιήματα

ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΑΡΦΙΑ ΓΙΑ ΜΑΛΑΚΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ, ΙΙΙ

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν – τάχα χαιρετώντας – σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή – το χειρότερο – τα ρίχνουνε στις τσέπες τους και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΖΟΝΤΑΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥΣ

Θα’ ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι θα μισήσουν τόσο τον
εαυτό τους, ώστε θα σφίγγουν με τα χέρια το λαιμό τους
και θα στραγγαλίζονται μονάχοι τους. Λίγο πριν απ’ το τέλος,
θα παραλύουν και θα λύνονται τα χέρια τους. Θα συνέρχονται
και θα ξαναρχίζουν. Αυτό θα γίνεται επ’ άπειρον και θα ‘ναι η
κόλαση που κανείς δεν προφήτεψε ως τώρα.

© 2006, Αργύρης Χιόνης, “Η φωνή της σιωπής”, Εκδόσεις Νεφέλη.

τα διαβάσαμε ΕΔΩ

" O Μυστικός Κώδικας των Τροβαδούρων "

{ σαν σύντομο σχόλιο: ένα συναρπαστικό αφηγηματικό ταξίδι, από τα μυστήρια των τροβαδούρων (με το στοιχείο του παγανισμού και των "άλλων" καταστάσεων συνείδησης να αποτελούν αναπόσπαστο και υποβόσκον στοιχείο τους) και της αίρεσης των "Καθαρών" (τους οποίους και εξόντωσε η ρωμαιοκαθολική εκκλησία με απίστευτη ωμότητα) μέχρι τα βήματα προς μια διαφορετική στάση ζωής. Ιδιαίτερα χρήσιμης στη σύγχρονη κοινωνία της νεύρωσης, της μαζικής ζάλης, της μονολιθικότητας, της απονοηματοδότησης των αξιών και της κατεστημένης προπαγάνδας σε όλα τα επίπεδα...}

O Μυστικός Κώδικας των Τροβαδούρων 
 
του Νικήτα Κόραλη

( Eνότητες: ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑΣ - Ο ΚΩΔΙΚΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ -  ΕΝΑ ΑΒΕΒΑΙΟ ΤΕΛΟΣ - ΟΙ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ ΕΖΡΑ ΠΑΟΥΝΤ - ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ )

«Είσαι το αληθινό ζαφείρι που κάθε πόνο θεραπεύει, το σμαράγδι που φέρνει χαρά, το ρουμπίνι που φωτίζει και παρηγορά την καρδιά. Με κάνεις να απεχθάνομαι το κακό και να επιθυμώ την αρετή».

Όταν ο Guillaume de Machaut, τροβαδούρος του 14ου αιώνα, συνέθετε την παραπάνω ωδή με τίτλο Πίστη, το ακροατήριό του στο Παρίσι ήξερε πως έπρεπε να διαβάσει τα λόγια του με δυο τρόπους: για τους πολλούς ο de Machaut τραγουδούσε τον έρωτά του για μια απόμακρη Κυρία, για κάποιους άλλους όμως, μιλούσε κωδικοποιημένα για μια πολύ βαθύτερη ανθρώπινη λαχτάρα.
Οι τροβαδούροι, βλέπετε, δεν ήταν συνηθισμένοι τραγουδιστές και συνθέτες ερωτικών ασμάτων, αλλά χρησιμοποιούσαν τις συνθέσεις τους σαν ένα είδος μυστικού κώδικα, που αναφερόταν σε μια άλλη, απόκρυφη αγάπη – ένας κώδικας που έκανε την εμφάνισή του στην πιο μυστηριακή περιοχή της Ευρώπης, στο νότο της Γαλλίας, στο προπύργιο της σέκτας των Καθαρών, στην Προβηγκία…

ΟΙ ΡΑΨΩΔΟΙ ΤΗΣ ΠΡΟΒΗΓΚΙΑΣ

Η κουλτούρα της Προβηγκίας άνθισε ανάμεσα στο 1100 και στο 1300 μ.Χ., σε μια περίοδο όπου ο Γαλλικός Νότος διαχωριζόταν από το Βορρά όχι μόνο πολιτικά αλλά και σε επίπεδο γλώσσας.
Η κοινωνία των ανθρώπων που ζούσαν εκεί, αφομοιώνοντας λατινικές, μαυριτανικές και εβραϊκές επιρροές, φημιζόταν σε όλη την Ευρώπη για τον πλούτο και το υψηλό βιοτικό της επίπεδο, ενώ η περιοχή ήταν γνωστή για τα υπέροχα κάστρα και τις ωραίες γυναίκες της.
Οι γυναίκες ήταν το κεντρικό μοτίβο της Ευγενούς Αγάπης των τροβαδούρων. Για την κοινή γνώμη, οι τροβαδούροι (από το ρήμα trobar που σημαίνει «βρίσκω» ή «εφευρίσκω») ήταν απλώς περιπλανώμενοι ραψωδοί, που τραγουδούσαν στο όνομα της τέχνης και του έρωτα.
Ο τροβαδούρος ήταν συνήθως αριστοκράτης, ο οποίος συνέθετε τραγούδια που τα αφιέρωνε σε μια όμορφη Κυρία. Τα τραγούδια συνοδεύονταν με μουσική από έναν μαθητευόμενο (jongleur), που τα παρουσίαζε στο κοινό, ενώ μόνο κάποιες φορές ο ίδιος ο ποιητής έπαιζε τα τραγούδια.
Ο πυρήνας όμως της λατρείας τους ήταν ο ανεξάντλητος και πανίσχυρος πόθος, καθώς ο τροβαδούρος δεν είχε ποτέ πρόσβαση στη γυναίκα την οποία υμνούσε, που ήταν αγέρωχη και συνήθως η γυναίκα κάποιου άλλου.
Αλλά ακόμα κι αν την κατακτούσε, η γαμήλια ένωση ήταν και πάλι ανέφικτη λόγω ταξικών δεσμεύσεων. Εντέλει, αυτή η κατάσταση, η γλυκιά σκλαβιά, ο μεθυστικός πόνος του ανικανοποίητου, ήταν που έτρεφε την πένα του ποιητή και αυτήν εξυμνούσε.
Ωστόσο, υπήρχε και η άποψη ότι η ποίηση των τροβαδούρων αναφερόταν κωδικοποιημένα σε λατρείες και πρακτικές μιας απαγορευμένης θρησκευτικής σέκτας.
Η άποψη αυτή υιοθετήθηκε σε κάποιο βαθμό αφενός από την Εκκλησία που κατηγόρησε τους τροβαδούρους για βλασφημία, αφετέρου από μυστικιστές, σαν τον Dante Gabriel Rosetti και τον G. R. S. Mead, και αργότερα, στις αρχές του 20ού αιώνα από τον σπουδαίο ποιητή Έζρα Πάουντ, με αποτέλεσμα πολλοί να αρχίσουν να αναζητούν ίχνη αυτής της μυστικής λατρείας και στοιχεία από το χαμένο πολιτισμό του Γαλλικού Νότου.

Η "τιμωρία" του κιοτή...

H " τιμωρία " του κιοτή..!

Κάπου από σπόντα είχες διαβάσει

ότι μια ιδέα δεν υπάρχει πραγματικά,

είτε καλή κι αν είναι είτε κακή είτε αλλόκοτη,

αν κάποιος δεν τη θέσει σε εφαρμογή.

Και τώρα σε κατατρέχει μία σκέψη να κάνεις πράξη

που 'χεις ξεχάσει αν κτήμα σου ήταν ή εμφύτευμα

και μεταλάσσεται πια σε παρόρμηση επίμονη.

Να τινάξεις

τα υποταγμένα, μικροαστικά, καταθλιπτικά σου μυαλά

στο πνιγηρό το τίποτα της ανυπαρξίας των υλιστών.

Αυτό όμως που σε τρομάζει και σε κωλύει

έτσι που ως εκ θαύματος σε σπρώχνει

σε σκέψεις που μοιάζουνε σε λαθρεπιβάτισσες

και οδηγούν ίσια στις αγκάλες μιας ύπαρξης πιο τολμηρής

είναι ότι ο δακρύβρεχτος ο θάνατός σου

θα'θελες να είναι γρήγορος και πλήρως ανώδυνος.

Βόλεψη ως το τέλος νοσηρή!

Να μην πονέσεις!

λες και ποτέ ως τα τώρα δεν σε κέντρισε ο πόνος.

Φτου σου, κιοτή!

θέλεις στο θάνατό σου να τη βγάλεις καθαρή;

Δεν έχεις λοιπόν

παρά να τιμωρήσεις την αφεντιά σου

με την επιλογή του ρίσκου μιας επανεκκίνησης!

Και την ανακατεύθυνση προς τις συχνότητες μιας θαυμαστής ζωής...

Αντέχεις;

ανιχνευτής

Σύνδεση με αυτό:  Συνήθειες (ή ρομποτικές βδέλλες)