Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2017

O «Τρίτος Άνθρωπος»

(Σαν σχόλιο από εμάς:  "Υπάρχουν περισσότερα πράγματα σε ουρανό και γη, Οράτιε, από όσα έχει ονειρευτεί η φιλοσοφία σου " - Σαίξπηρ στον "Άμλετ" )

Όταν ένας άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις (σωματικές ή ψυχολογικές), οι οποίες τον φέρνουν στα όρια ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο, μια «εξώκοσμη» οντότητα του δίνει δύναμη για να συνεχίσει...

του Νίκου Κατσινόπουλου

Στα τέλη του 1914, ο διάσημος εξερευνητής Έρνεστ Σάκλετον ξεκίνησε την προσπάθειά του να διασχίσει την Ανταρκτική, από τη Θάλασσα Γουέντελ, προς τη Θάλασσα Ρος. Οι 28 άνδρες που αποτελούσαν την αποστολή ξεκίνησαν από το νησί Νότια Γεωργία. Τον Απρίλιο του 1916, μετά από πολλές κακουχίες, οι άνδρες της αποστολής επέστρεψαν στο νησί Ελέφαντας, έχοντας αποτύχει στην προσπάθειά τους. Μόλις που είχαν καταφέρει να προσεγγίσουν στις παγωμένες ακτές της Θάλασσας Γουέντελ. Ωστόσο, απείχαν περίπου 1.200 χιλιόμετρα από την περιοχή της αναχώρησής τους. Mη θέλοντας να τους υποβάλει σε μεγαλύτερη ταλαιπωρία, ο Σάκλετον με δύο άντρες του ξεκίνησε να διασχίσει αυτή την απόσταση για να φέρει βοήθεια, αφήνοντας τους υπόλοιπους 25 σε ένα σχετικά ασφαλές καταφύγιο.

Στις αρχές Μαρτίου, σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την αναχώρησή τους από το νησί Ελέφαντας, οι τρεις άνδρες έφθασαν στο νησί Νότια Γεωργία. Η αποστολή έληξε επίσημα τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου, μετά τη επιτυχή διάσωση και των υπόλοιπων μελών της αποστολής.


Στο βιβλίο του, South, το οποίο εκδόθη­κε το 1920, ο Σάκλετον περιγράφει αυτή την αποστολή, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην τελευταία φάση της, όπου οι τρεις άνδρες έπρεπε να φέρουν βοήθεια για τους υπόλοιπους. «Υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί» επεσήμαινε, αλλά σε κατοπινή αναφορά του γι’ αυτή τη δύσκολη πορεία της επιστροφής, έγραφε «σε αυτή τη μακριά, βασανιστική πορεία, κατά μήκος των ανώνυμων βουνών και των παγετώνων του νησιού Νότια Γεωργία, η οποία διήρκεσε 36 ώρες, είχα συχνά την αίσθηση ότι ήμασταν τέσσερις και όχι τρεις».

Αυτή η παραδοχή του Σάκλετον έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην εποχή του και, ταυτόχρονα, φαίνεται ότι απετέλεσε την πρώτη μιας σειράς παρόμοιων εμπειριών, που ανέφεραν άνθρωποι της «περιπέτειας» – εξερευνητές, θαλασσοπόροι, ορειβάτες, πιλότοι, γενικά άνθρωποι που αντιμετώπισαν δυσκολίες που τους έφεραν στα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων, σωματικών και ψυχικών, και κατάφεραν να επιζήσουν.

Εξαιτίας λοιπόν, του αυξανόμενου αριθμού παρόμοιων αναφορών, οι εμπειρίες αυτού του είδους ονομάστηκαν το «φαινόμενο του Τρίτου Ανθρώπου» ή το «σύνδρομο του Τρίτου Ανθρώπου». Το όνομα προήλθε από έναν στίχο που βρίσκεται στην Έρημη Χώρα, το ποίημα που έγραψε ο Τόμας Στέρνς Έλιοτ, το 1922. «Ποιος είναι ο τρίτος που βαδίζει πάντοτε πίσω σου...» λέει ο Έλιοτ, χωρίς φυσικά να αναφέρεται στον Ιησού. Όπως πιστεύουν κάποιοι μελετητές του, πρόκειται πιθανόν για αναφορά στην παράδοξη εμπειρία του Σάκλετον.

Ποιος είναι ο «Τρίτος Άνθρωπος»;

Ο Τζον Γκιέιγκερ συγκέντρωσε δεκάδες περιπτώσεις ανθρώπων που, φθάνοντας στα όρια των σωματικών-ψυχολογικών ικανοτήτων τους, αισθάνθηκαν την παρουσία και δέχτηκαν βοήθεια και συμπαράσταση από μια εξώκοσμη οντότητα. Στο βιβλίο του The Third Man Factor (2009, Penguin Canada), παρουσιάζεται η περίπτωση του Σάκλετον, του Τσαρλς Λίντ­μπεργκ, του ανθρώπου που πραγματοποίησε την πρώτη υπερατλαντική πτήση χωρίς ενδιάμεση στάση, το 1927, ενός από τους Αμερικανούς αστροναύτες που βρέθηκαν στον ρωσικό διαστημικό σταθμό Μιρ, και πολλών άλλων.


Ο Τρίτος Άνθρωπος «εμφανίζεται συνήθως σε καταστάσεις εξαιρετικού κινδύνου», αναφέρει ο Γκιέιγκερ. Όταν κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπινες καταστροφικές δυνάμεις ή τη φύση, είναι εξαντλημένος σωματικά, στερείται ύπνου και τροφής, και βρίσκεται σε εξαιρετική ψυχολογική πίεση. Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις που παρουσιάζει ο Γκιέιγκερ, οι άνθρωποι αναφέρουν ότι γνωρίζουν το φύλο της οντότητας που τους βοήθησε, ενώ κάποιοι λίγοι θεωρούν ότι επρόκειτο για κάποιον νεκρό συγγενή τους ή τον Ιησού.

Με άλλα λόγια, η εμπειρία και η περιγραφή της από το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών όσων την έχουν βιώσει φαίνεται να παραπέμπει σε θεϊκή παρέμβαση. Ανεξάρτητα από τη θρησκεία του ατόμου που έχει την εμπειρία, κάποια ανώτερη οντότητα, ένας φύλακας-άγγελος, έστω ένας νεκρός συγγενής, έρχεται να βοηθήσει το άτομο που κινδυνεύει και να το εμψυχώσει στη μάχη ενάντια στις αντίξοες και οριακές συνθήκες που αντιμετωπίζει.

Ψυχολόγοι και νευροφυσιολόγοι που έχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο θεωρούν ότι η αίσθηση της εξώκοσμης οντότητας είναι ουσιαστικά μια ψευδαίσθηση. Τις περισσότερες φορές, η αίσθηση αυτή εμφανίζεται σε ανθρώπους που είναι μόνοι και βρίσκονται σε μονότονο περιβάλλον.

Ένα άτομο που βαδίζει για μέρες σε μια χιονοθύελλα, ή βρίσκεται ξαπλωμένο για εβδομάδες σε μια σωσίβια λέμβο, βιώνει μια εξαιρετικά ανιαρή και σχεδόν απόλυτη απουσία εξωτερικών ερεθισμάτων. Σε αυ­τό προστίθεται η σωματική κούραση, η έλλειψη τροφής, ο φόβος. Ξαφνικά, αισθάνεται την παρουσία μιας φιλικής οντότητας πλάι του, η οποία του δίνει κουράγιο να συνεχίσει την προσπάθειά του, να μην εγκαταλείψει. Μια προσπάθεια του εγκεφάλου, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί, ώστε να επιτύχει ένα ικανό επίπεδο εγρήγορσης σε ένα μονότονο περιβάλλον.

Αυτή η μη συνειδητή λειτουργία του εγκεφάλου είναι που καλύπτεται πίσω από τον Τρίτο Άνθρωπο, η οποία προσφέρει στο άτομο την ευκαιρία να ξεφύγει από τη δύσκολη κατάσταση, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς της αυτοσυντήρησης.

Άγνωστες ικανότητες του ανθρώπου

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα θεωρία, από τον χώρο της Εξελικτικής Ψυχολογίας, είχε προτείνει το 1976 ο ψυχολόγος Τζούλιαν Τζέινες. Η ανθρώπινη συνείδηση, σύμφωνα με την άποψη του Τζέινες, αποτελεί ένα σχετικά πρόσφατο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης.
Μέχρι πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, το αριστερό και δεξί ημισφαίριο του ανθρώπινου εγκεφάλου είχαν μια χαλαρή σύνδεση/επικοινωνία μεταξύ τους. Το δεξιό, το αφηρημένο ή καλλιτεχνικό, ήταν η «θεϊκή πλευρά», ενώ το αριστερό, της λογικής και του συγκεκριμένου, ήταν η «ανθρώπινη πλευρά». Η εμφάνιση της συνείδησης περιόρισε την λειτουργία της θεϊκής πλευράς, με αποτέλεσμα την επικράτηση του άλλου τμήματος.
Ωστόσο, σε καταστάσεις έντονης σωματικής ή ψυχολογικής πίεσης, περιορίζεται η λειτουργία της ανθρώπινης πλευράς και αναλαμβάνει η θεϊκή. Αποτέλεσμα είναι, όπως φαίνεται, ό,τι προέρχεται από αυτήν να εκλαμβάνεται ως «εξώκοσμη οντότη­τα», ως μια φιλική παρουσία που εμφανίζεται για να βοηθήσει το άτομο στη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται.

Στις δεκαετίες του 1970 και 1980, ο ανθρωπολόγος Κάρλος Καστανέντα είχε γράψει μια σειρά βιβλίων σχετικά με τις διδασκαλίες και τη μύησή του σε μια μυστηριακή παράδοση που έφθανε έως τους Τολ­τέκους της Αμερικής. Σε αυτή τη μυστηριακή παράδοση υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αναφορά σχετικά με έναν σημαντι­κό βοηθό που διαθέτει ο άνθρωπος, στον οποίο μπορεί να προσφύγει όποτε το θελήσει. Εάν κάποιος γυρίσει απότομα πίσω, από την αριστερή πλευρά του, πιθανόν να διακρίνει μια σκιά με την άκρη του ματιού του.

Η σκιά αυτή, σύμφωνα με τον Καστανέντα, δεν είναι οφθαλμαπάτη. Ο θάνατος κά­θε ανθρώπου, βρίσκεται μόλις λίγο πίσω του, στην αριστερή πλευρά του. Εάν το θελήσει, μπορεί να ζητήσει τη συμβουλή του ή τη βοήθειά του για να ξεπεράσει κάποια δύσκολη κατάσταση. Και αυτός θα ανταποκριθεί.

Φύλακας-άγγελος, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που λειτουργεί κρυμμένο πίσω από μια ψευδαίσθηση, ο θάνατος... όλα μπορούν να προσδώσουν μια ικανοποιητική ταυτότητα στο φαινόμενο του Τρίτου Ανθρώπου, ανάλογα με την οπτική και το εύρος του ερευνητή. Το βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον με άγνωστες πτυχές και ικανότητες, τις οποίες αδυνατεί να συλλάβει και να κατανοήσει κανείς στα πλαίσια του συστήματος σκέψης που ονομάζουμε λογική.

το διαβάσαμε στο Τρίτο Μάτι

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου