Χωρίς Βαρύτητα!

ΤΟ " nο Gravity Zone" αποτελεί το παιδί του ιστότοπου γνωστού ως "ενάντια στην επιπεδούπολη" (antidras.blogspot.gr). Με ορμητήριο αυτό το χώρο, ανοίγουμε τα φτερά μας για πτήσεις προς θαυμαστούς, παράξενους, φιλόξενους κι αφιλόξενους, μα σίγουρα θαυμαστούς ορίζοντες. Μακρινούς ή κοντινούς, "εσωτερικούς" κι εξωτερικούς. Μεταφέρουμε εδώ κι επιλεγμένα κείμενα, δικά μας κι όχι μόνο, από το παλιό μπλογκ. Το "παλιό μας σπίτι" θα συνεχίζει να μας φιλοξενεί και αυτό και να αποτελεί σημείο αναφοράς και για καινούργιες εδώ αναρτήσεις μας.
Η
υπέρβαση των ανθρώπινων όντων προς ανώτερα (κι άρα ποιοτικότερα) επίπεδα ύπαρξης αποτελεί, όπως το βλέπουμε εμείς, αποτέλεσμα των ιδιοτήτων εκείνων που συνιστούν το μεγαλείο του ανθρώπου: Απλότητα, Ανεξαρτησία Αντίληψης, Αμφισβήτηση των συλλογικά αποδεκτών καταστάσεων και παραστάσεων, Περιέργεια, Φαντασία, Εκστατική διαίσθηση, Εκστατικός Θαυμασμός. Κι εμείς σκοπεύουμε στο νέο εγχείρημά μας να αδράξουμε κι αυτές τις ποιότητες που διαμορφώνουν κι ανάλογες διαδρομές κι αφηγούνται ιστορίες για "περιοχές μυθικές ή απαγορευμένες" .
(Ποιοι άραγε ορίζουν τι είναι μύθος ή απαγορευμένο ή απρόσιτο για τις μάζες και πόσοι ακόμη κι αυτοαποκαλούμενοι ή θεωρούμενοι ως "επαναστάτες" ενστερνίζονται αυτές τις οδηγίες;)
Κάτι μέσα μας μάς τρώει να αιωρηθούμε πάνω απ'όλη την ακαμψία και στατικότητα και πάνω απ'όλες τις παρανοήσεις του κόσμου, χαράσσοντας ρότα για τη λεωφόρο των...άστρων! Κάνοντας και μια απαραίτητη στάση στο "Μπαράκι στην Άκρη του Γαλαξία", ωθούμενοι από μια αρχέγονη μέθη, για να γευτούμε παράξενα ελιξίρια, μεθυστικά κοκτέηλ αστρικής σκόνης, κοσμικής ακτινοβολίας και φλεγόμενα υπολείμματα αστρικών (κι όχι μόνο) συστημάτων, με παγάκια από την ουρά αλητήριων αστεροειδών.
Και για να καταφέρουμε αυτά κι ακόμη περισσότερα, πρέπει να αφήσουμε τη...βαρύτητα πίσω μας. Χωρίς να ξεχάσουμε να πατάμε και γερά στο έδαφος!

Bρίσκεστε σε "no Gravity Zone" λοιπόν! Γιατί είμαστε ονειροπόλοι και με αιτία:

ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΙ (του ανιχνευτή)


Ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει τον δρόμο του μόνο στο φως του φεγγαριού. Τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν τον υπόλοιπο κόσμο. - ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ

Αυτή είναι και η κατάρα του! Η πιο γλυκιά και πικρή συνάμα, η πιο αποκηρυγμένη και γι'αυτό ανεκτίμητης αξίας, η πιο επικίνδυνη και γι'αυτό άξια μόνο για όσους αντέχουν να τη βαστάξουν, η πιο μαγική και συνάμα απαιτητική, η πιο δύσκολη να περιγραφεί με τη συνηθισμένη μορφή ανθρώπινης έκφρασης, κατάρα του κόσμου ετούτου.
Αλλά τι θα'τανε ο κόσμος χωρίς τους "καταραμένους" του; Αν όχι καταδικασμένος, από πολύ παλιά, σε έλλειψη οξυγόνου και σε πλήρη μαρασμό;

Ονειροπόλοι είναι αυτοί που, με τις (μυστηριώδεις για την κοινή λογική) ενοράσεις και τα όνειρά τους και τη διάθεσή τους να γυρέψουν την εκπλήρωσή τους, επιτρέπουν ακόμα στη γη να γυρνάει!
Oνειροπόλοι είναι αυτοί που βλέπουν όσα οι πιο πολλοί αδυνατούν ή αρνούνται να δουν, γιατί δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη βολή του δοσμένου, καθιερωμένου πλαισίου. Αυτοί που ανακαλύπτουν τις εικόνες πίσω από τις εικόνες ή ανοίγουν το δρόμο προς νέους κόσμους εκεί όπου οι παλιοί αργοπεθαίνουν και σβήνουν.
Αλλά αυτό έχει πάντα τίμημα και τις περισσότερες φορές πολύ σκληρό.
Ονειροπόλοι είναι κι αυτοί που συχνά οδηγούνται στο γλυκόπικρο καταφύγιο της μοναξιάς και στην τρέλα που επίσης συχνά συνοδεύει την "ιερή μέθη" τους. Αυτοί που, διόλου σπάνια, συντρίβονται κάτω από όλη την κακότητα, τη μικροψυχία και το φθόνο που ξεχειλίζει στον κόσμο.
Αλλά και αυτοί οι οποίοι σαν τους τρελούς αλήτες που σέρνονται από μια πλανεύτρα εσωτερική μούσα: "ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό' (να θυμηθούμε και τον Τζακ Κέρουακ στο βιβλίο του "on the road")

Και αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ότι... " ο ταξιδιώτης παίρνει μονάχα ένα δρόμο. Ο ονειροπόλος τους παίρνει όλους. "(Julos Beaucarne)

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Πληγωμένο θηρίο (volume 2) - Ερωτήματα...

(ή, πιο σωστά, ερωτημάτων συνέχεια...)


Και πώς το "πληγωμένο θηρίο" μπορεί να καταλαγιάσει τα άγρια αισθήματα που γιγαντώνουν και διογκώνουν το μένος του, να διαλογιστεί πάνω στις αιτίες που το λαβώνουν και το κάνουν να αιμορραγεί; να αφουγκραστεί το βάρος των συμπτωμάτων της καθημερινότητας; να καναλιζάρει την οργή του σε τρόπους αποτελεσματικής αντίστασης, βάσει καθημερινών μικρών και μεγάλων επιλογών ενάντια στο γεμάτο σκουπίδια και μιμίδια ρεύμα των καιρών (και της ίδιας της Ιστορίας); 

Να καταλαγιάσει την τυφλή οργή που το παραλύει και το οδηγεί διόλου σπάνια σε σπασμωδικά, απελπιστικά μοναχικά και επικίνδυνα μονοπάτια; δίχως αντίκρισμα που κάνει τη διαφορά για όλο και περισσότερους, που κάνει το πλήθος των "κοπαδιών" και των εν δυνάμει θηρίων γύρω του, των "εξημερωμένων που αλληλοεξαπατώνται και των άγριων που αλληλοεξοντώνονται σε ένα πράγμα που το λέμε πρόοδο του κόσμου" (να θυμηθούμε και τον Σοπενχάουερ), να κατανοήσουν τι σημαίνει ισχύς (και σοφία) εν τη ενώσει; 

Και να συμβάλουν, με τη δύναμη της μεταμορφωτικής Θέλησης και με τη δημιουργία της περίφημης "κρίσιμης μάζας", στη μετατροπή της ζούγκλας σε συμφωνημένο χτίσιμο ενός ειρηνικού, δημιουργικού, αλλά όχι παθητικού και αστόχαστου και αμετροεπή κόσμου; 
Χμ...

Ποιο είναι το αντίδοτο ενάντια στη βία που όλοι γευόμαστε κι αργά ή γρήγορα θα γευτούμε, με ποικίλους τρόπους και κλιμακούμενες μορφές; Ποια είναι η πιο πολύτιμη γνώση ενός ανθρώπου σε αρμονία με τον Άλλον; Ποια είναι η μεγάλη πικρία που διδάσκει την αξία της μεγαλύτερης χαράς; Πόσο κοντά ζούμε ο ένας στον άλλο ώστε να αποφασίσουμε ότι και μπορούμε να σταματήσουμε να πληγώνουμε τον άλλο και να βοηθήσουμε τον άλλο; Πόση αποφασιστικότητα και σθένος χρειάζεται για να ξεριζωθεί η πληθώρα των αγριόχορτων και παρασίτων που πλημμυρίζουν και ρημάζουν την προοπτική των ευωδιαστών κήπων μέσα κι έξω μας; 
Και πότε επιτέλους θα σταματήσει το ανθρώπινο ζώο να σέρνεται και να σπαρταρά στο χώμα, σκεπτόμενο και συμπεριφερόμενο άλλοτε σαν σκουλήκι κι άλλοτε σαν φίδι και θα σηκώσει κεφάλι για να θωρήσει με διάφανο και γενναίο βλέμμα τ'αστέρια;
Συναισθηματική απλώς διεύρυνση; Συνειδητοποίηση το πρώτο κρίσιμο βήμα; Θεωρία που μετουσιώνεται στην πράξη, μικρές αλλά αποτελεσματικές μαγικές συνταγές; 
Ερωτήματα. Που γεννούν ερωτήματα. Απαντήσεις; Πόσο απλές ή όχι; Δεν ξέρω...
Ίσως κάτι σημαντικό μπορεί να αντληθεί και μέσα από κάτι στίχους σαν κι αυτούς: 


("Αλληγλεγγύη")
Είναι εκεί δεν μπορώ ν’ αλλάξω
με δυο μεγάλα μάτια πίσω απ’ το κύμα
από το μέρος που φυσά ο αγέρας
ακολουθώντας τις φτερούγες των πουλιών
είναι εκεί με δυο μεγάλα μάτια
μήπως άλλαξε ποτέ του.

Τι γυρεύετε; τα μηνύματά σας
έρχουνται αλλαγμένα ως το καράβι
η αγάπη σας γίνεται μίσος
η γαλήνη σας γίνεται ταραχή
και δεν μπορώ να γυρίσω πίσω
να ιδώ τα πρόσωπά σας στ’ ακρογιάλι.

Είναι εκεί τα μεγάλα μάτια
κι όταν μένω καρφωμένος στη γραμμή μου
κι όταν πέφτουν στον ορίζοντα τ’ αστέρια
είναι εκεί δεμένα στον αιθέρα
σα μια τύχη πιο δική μου απ’ τη δική μου.

Τα λόγια σας συνήθεια της ακοής
βουίζουν μέσα στα ξάρτια και περνάνε
μήπως πιστεύω πια στην ύπαρξή σας
μοιραίοι σύντροφοι, ανυπόστατοι ίσκιοι.

Έχασε πια το χρώμα αυτός ο κόσμος
καθώς τα φύκια στ’ ακρογιάλι του άλλου χρόνου
γκρίζα ξερά και στο έλεος του ανέμου.

Ένα μεγάλο πέλαγο δυο μάτια
ευκίνητα και ακίνητα σαν τον αέρα
και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου.

Γ. Σεφέρης



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου